Vikan - 09.08.1990, Page 34

Heimski gamli asni
SMÁSAGA EFTIR ALBERTO MORAVIA
Það er ekkert til að furða sig á að mér,
með þessi persónueinkenni, skuli verða
vel til kvenna. Síðan þessi kvenhylli mín
varð óbrigðul hef ég vanið mig ó, ef kona
gefur mér gaum, að lita oft ó hana, með
dólítið spyrjandi augnaróði sem er meira
virði fyrir hana en hundrað gullhamrar.
Ef þú ert haldinn þeirri áráttu aö daðra
viö kvenfólk áttu erfitt með að gp'u
þér grein fyrir hvenær tími fyrir þess
háttar er hjá liðinn og konur fara að
líta á þig sem föður eða, það sem er
ennþá verra, sem afa. Þetta er sérstaklega erf-
itt vegna þess að allir miðaldra karlmenn hafa
fyrir innan þetta venjulega höfuð annað miklu
betra. Ytra höfuðið er hrukkótt, gráhært, með
af sér gengnar tennur og fjörlaus augu. Innra
höfuðið hefur aftur á móti allt það sama og
þegar maðurinn var ungur, þykkt svart hár,
laglegt andlit, hvítar tennur og glampa I aug-
um. Og það er innra höfuðið sem lítur löngun-
araugum á kvenfólk og ímyndar sér aö þaö
komi auga á það. En auðvitað sjá konurnar
ytra höfuðið og segja: Hvað heldur hann að
hann sé, þessi gamla fuglahræða? Getur hann
ekki séð að hann er nógu gamall til að geta
verið afi minn?
Árið sem rakarastofan, þar sem ég hef unnið
sem rakari I nærri því þrjátíu ár, var stækkuð:
speglarnir og vaskarnir endurnýjaðir, veggirnir
og skáparnir málaðir, fannst eigandanum að
það væri heppilegt að bæta snyrtidömu við
starfsliðið. Hún hét lole. Fyrir utan eigandann
voru þrír á stofunni. Ungur maður, um það bil
tuttugu og fimm ára, kallaður Amato, hann var
dökkur á brún og brá og alvörugefinn, hafði
verið lögregluþjónn áður en hann kom til
okkar; Jósep, fimm árum eldri en ég, lágvax-
inn, feitur og sköllóttur - og svo ég. Og eins og
alltaf, þar sem kvenmaður er einn innan um
nokkra karlmenn, þá varð ekki hjá því komist
að okkur yrði tíðlitið á hana. Hún hafði það
sem kallað er póstkortsandlit, þægileg, þybbin,
hafði góöan vöxt og dökkt hár. Það eru til millj-
ónir stúlkna líkar henni. Nú vil ég taka það
fram, án þess að vera nokkuð að gorta, að ég
er álitlegur maður. Ég er grannur, [ meðallagi
hár, með fölt svipmikið andlit og konur segja
að ég veki forvitni þeira. Auðvitað eru svolltið
sprungnar æðar í augunum, sérstaklega ef ég
lít til hliðar, en þau eru hlýleg og tilfinninga-
næm, stundum svolítið vantrúuð. En það
fallegasta, sem ég hef til að bera, er hárið, Ijós-
valhnetubrúnt, mjúkt og bylgjað. Það er klippt á
sérstakan hátt þannig að það minnir á eldtung-
ur og bartarnir ná hálfa leið niður á kinnar.
Ennfremur er ég alltaf vel til hafður. Þegar ég
er utan vinnu er klæðnaður minn óaðfinnan-
legur, bindi, sokkar og vasaklútur, allt í stíl. Á
stofunni er ég I slopp sem er svo hvítur að þú
myndir fremur taka mig fyrir skurðlækni en
rakara. Það er ekkert til að furða sig á að mér,
með þessi persónueinkenni, skuli verða vel til
kvenna. Síðan þessi kvenhylli mín varð
óbrigðul hef ég vanið mig á, ef kona gefur mér
gaum, að líta oft á hana, með dálítið spyrjandi
augnaráði sem er meira virði fyrir hana en
hundrað gullhamrar. Þegar ég svo nálgast
hana, eftir að hafa horft á hana lengi og ákafur,
Frh. á bls. 36
34 VIKAN 16TBL. 1990