Vikan - 09.08.1990, Qupperneq 44

JÓNA RÚNA KVARAN MIÐILL SKRIFAR
SÁLR/íN SJÓNARMIÐ
Kœra Jóna!
Ég hef lesið flest af því sem þú hefur skrifað í Vikuna og
mér hafa fundist svörin mjög fróðleg og sérstaklega skýr. Ég
á í erfiðleikum og datf í hug að leita til þín um hjálp. Vandi
minn er að mig dreymir erfiða drauma og vakna oft
uþþgefin á morgnana. Þannig að mér þykir jafnvel erfift
að maeta í vinnuna þann daginn. Þeffa eru stundum
hálfgerðar martraðir og ég vakna stundum hágrátandi.
Eins er þegar ég er vakandi. Þá er ekki óaigengt að mér
finnist eins og mér sé kippt út úr líkamanum inn í annan
heim þar sem ríkir mikil vonska og jafnvel hatur, hvergi
neina hjálp að fá. Ég vil að það komi fram að ég man
flesta af þessum erfiðu draumum, ásamt þessari
sérkenniiegu reynslu sem kemur stundum yfir mig í vöku.
Eins er ég mjög nœm á hluti og fólk enda líður mér
misjafnlega vel eða illa nálœgt fólki.
Til útskýringar tel ég að nauðsynlegt sé að það komi fram
að það hefur verið leitað til mín um hjálp frá fjarlœgum
stað og síðar fékk ég sönnun fyrir því að sú hjálp var
raunveruleg. Vissulega hefur þetta virkað vel á mig og
reyndar hjáiþað mér töluvert að gagn reyndist afstuðningi
mínum þráft fyrir allt, því ég er hrœdd við þessi
sérkennilegu áhrif.
Þegar þetfa er skrifað er ég nýbyrjuð á vinnustað sem ég
hef reyndar unnið á áður en þá var ég staðseff við vinnu
mína annars staðar í húsinu. Einhverra hluta vegna líður
mér mun verr í vinnunni en áður. Engu líkara er en að
óhöpp hendi mig í vinnunni. Hlutir veita um koll í kringum
mig og ég missi eitt og annað út úr höndunum á mér.
Þefta gerist þó bara í þeim hluta hússins þar sem mér er
cetlað að vinna núna. Eins og gengureru áhrifþeirra sem
vinna með mér mjög mismunandi þcegileg, Réft er þó að
taka fram að enginn gerir mér neitf vísvitandi illt þarna.
Engu líkara er en einhver óskiljanleg sþenna sé í loftinu,
hvað sem veldur.
Kæra Jóna, getur þú gefið mér einhver ráð? Hvernig á
ég að vinna mig út úr þessu, því ég hræðist þetta allt mjög.
Mér finnst óbœrileg tilhugsun ef ég yrði fyrir því í vinnunni
að hverfa svona frá sjálfri mér - eins og eitfhvað annað á
meðan - og þá í líkingu við reynslu þá sem ég nefndi fyrr
í bréfinu og ekki er beint draumur heldur virðist gerast í
vökuástandi. Kannski er réff að það komi fram að ég er
frekar ung eða í kringum tvítugt.
Með kveðju og von um hjálp,
Cessna
Kæra Cessna.
Þakka þér innilega fyrir
áhugavert bréf og
elskulega umfjöllun um
skrif mín hér á síðum Vikunn-
ar. Það er mikil hvatning í því
þegar fólk tekur eftir því sem
maður er að gera og jafnvel
hefur einhvert gagn eða gam-
an af. Við reynum nú í þessu
svari mínu til þín að íhuga það
sem hendir þig og veldur þér
ótta, eins nákvæmlega og
framast er unnt. Aðferðir þær
sem ég nota til grundvallar
svörunum eru skrifin þín og
innsæi mitt. Þannig ættum við
jafnvel að hafa góða mögu-
leika á hugsanlegum skýring-
um á þessu annars óþægilega
ástandi sem þú skelfist svo
mjög.
VIÐKVÆMT TÍMABIL
Það er upplagt fyrir okkur í
fyrstu að skoða það tímabil
sem tengist aldri þínum og þá
hugsanlegum viðhorfum
þínum, vegna þess tímabils
sem þú ert inni í þessa stund-
ina. Það er ekki nokkur vafi á
því að eftir því sem við þekkj-
um betur hvernig líf okkar allra
skiptist niður í ákveðin tímabil
er auðveldara fyrir okkur að
átta okkur á einu og ööru sem
hendir okkur og jafnvel veldur
kvíða eða spennu.
Þegar við erum um tvítugt er
tiltölulega líklegt að persónu-
leiki okkar og þá um leið við-
horf séu á einhvern hátt háð
þeim uppeldis- og umhverfis-
áhrifum sem við höfum mest
þjálfast í að kynnast og tengj-
ast fjölskyldu okkar og vinum.
Ef við til dæmis höfum verið
ofvernduð á einhvern hátt er
ekki ósennilegt að við eigum í
erfiðleikum með að upplifa
okkur sjálf eins og upplag okk-
ar gefur til kynna. Við verðum
óörugg, hrædd og jafnvel átta-
villt ef við höfum fengið of fá
tækifæri til að vera við sjálf,
vegna of sterkra einstaklinga
sem annaðhvort eru þá for-
eldrar eða aðrir sem tekið hafa
þátt f að móta uppvöxt okkar.
Þó unglingsárin geti verið mjög
þreytandi fyrir okkur sum verð-
ur ekki horft framhjá þeirri
staðreynd að það getur verið
kostur að okkar mati, þrátt fyrir
viss óþægindi sem óneitan-
lega fylgja, að geta ýtt ábyrgð-
inni á sjálfum sér yfir á foreldra
ef eitthvað vex okkur í augum
á þessum árum. Algengast er
þó að á sama tíma og við vilj-
um vera sem sjálfstæðust
séum við meira og minna
dinglandi við pilsfald mömmu
gömlu. Síðan gerist það nátt-
úrlega að við teljumst ekki
unglingar og þjóðfélagið og
aðstandendur krefjast þess af
okkur aö við berum sjálf
ábyrgð á lífi okkar og gæfu.
Sumum okkar vex þetta ótrú-
lega í augum og reynist á-
standið jafnvel óbærilegt um
tíma, á meðan við erum að
komast yfir mestu hræðsluna
við að eiga að bjarga okkur
sjálf. Ákvarðanatökur verða
erfiðar, efasemdir út af alls
44 VIKAN 16 TBL. 1990