Vikan - 09.02.1939, Blaðsíða 20

20
VIKAN
Nr. 6, 1930
Dúfan á pílviðartrénu.
Barnasaga
Hrafn nam staðar á hjólinu sínu beint
fyrir framan stóra pílviðartréð, sem
stóð í bugðunni við þjóðveginn. Þar stóð
Viggó, vinur hans, með byssu, er hann
hafði sjálfur gert, í hendinni og horfði upp
í tréð.
— Hvað er að? spurði Hrafn og stökk
af baki.
Viggó gaut vandræðalega hornauga til
hans. Honum var augsýnilega ekkert um,
að hann skyldi vera truflaður.
— O, ekki neitt, sagði hann og stakk
byssunni í vasann.
— Það hlýtur nú að vera eitthvað, sagði
Hrafn. — Þú ert líklega ekki að horfa á
stjörnumar um hábjartan daginn.
Viggó tók byssuna upp úr vasa sínum.
— Jæja, ef þig langar mikið til þess að
vita það, sagði hann dauflega, — þá situr
dúfa þama uppi í pílviðartrénu. Hún get-
ur ekki flogið. Hún er líklega vængbrotin.
Svo mér var að detta í hug að reyna að
skjóta hana niður. Það getur ekki verið
neitt ljótt. Og steiktar dúfur em hreinasta
hunang.
Hrafn kastaði frá sér hjólinu og gekk
til vinar síns. Hann horfði líka upp í tréð.
Já, það var alveg rétt, að dúfan sat þarna.
— Heyrðu, sagði Hrafn rólega, — á ég
að trúa því, að þú hafir gaman af því að
kvelja skepnur.
Viggó roðnaði. Hann vissi vel, að Hrafn
var mikill dýravinur. Það var þess vegna,
sem hann varð svona vandræðalegur, þeg-
ar hann sá félaga sinn koma.
— Hvaða þvaður er þetta, sagði hann
— ég hefi aldrei haft gaman af að kvelja
skepnur.
— Jú, svaraði Hrafn með ákafa. — Held-
urðu, að það sé fallegt að ætla að skjóta
fugl, sem getur ekki flogið. Þú ættir held-
ur að reyna að hjálpa honum.
— Hann er alltof hátt uppi, andmælti
Viggó. Það er ekkert annað en góðverk að
skjóta hann niður.
— Já, svo að þú fáir dúfusteik til há-
degisverðar, sagði Hrafn hæðnislega.
— Gættu þín nú, svaraði Viggó bál-
reiður.
— Ég verð áreiðanlega að gæta þín líka,
sagði Hrafn hlæjandi. — Þú ert líklega
búinn að gleyma því, að góðir drengir
kvelja aldrei skepunur.
— Þetta er ekki satt.
— Ójú, karl minn.
Hægri hnefinn á Viggó miðaði á Hrafn.
I sömu andrá voru þeir roknir saman.
Þetta varð regluleg hólmganga. Að lokum
varð Viggó að leggja á flótta. Þegar hann
var að hverfa, kallaði hann til Hrafns, að
hann skyldi ekki hafa betra af þessu. —
— Þá er úti um þessa vináttuna, hugs-
að hann og gægðist upp í tréð. Dúfan sat
þama efst uppi, en alveg við stofninn.
— Ég held bara, að ég geti klifrað upp,
sagði Hrafn við sjálfan sig og mældi fjar-
lægðina með augunum.
— Það er synd að láta fughnn kveljast.
Hann getur enga björg sér veitt, auming-
inn þessi.
Hann reisti hjólið sitt upp við pílviðar-
tréð og klifraði upp á sætið. Þannig náði
hann í neðstu greinamar. Hann sveiflaði
sér og klifraði gætilega hærra og hærra.
Nú var hann kominn að fuglinum. Húrra!
Hann hélt á dúfunni í hendinni.
Það var erfiðara að fara niður en hann
hafði haldið, þar sem hann varð að halda
á dúfunni í hægri hendi. En að lokum
komst hann heilu og höldnu til jarðar.
Hann hjólaði heim í flýti.
Faðir Hrafns var mjög fjölfróður mað-
ur. Hann vissi ótrúlegustu hluti. Og auð-
vitað vissi hann líka, hvað átti að gera við
vængbrotna dúfu.
— Þetta er bréfdúfa, sagði hann, þegar
búið var að koma dúfunni fyrir í gömlu
fuglabúri.
— Það var gott, að þú skyldir bjarga
henni. Bréfdúfurnar hafa gert okkur
mönnunum mikið gagn. Sérstaklega gerðu
þær þó gagn í heimsstyrjöldinni. Þær kom-
ust þangað, sem útvarp, sími og flugvélar
gátu ekki náð til.
— En hún er ekki með neitt bréf, sagði
Hrafn og augun í honum ljómuðu.
— Nei, en hún hefir hring utan um fót-
inn, sagði faðir hans. — Þetta er falleg
dúfa, sem þú hefir bjargað. Og það var
vel gert af þér að bjarga henni, þó að hún
hefði bara verið venjuleg dúfa.
— Ég hefi alltaf verið dýravinur, sagði
Hrafn lágt. Faðir hans klappaði honum á
kollinn.
Hrafn og Viggó töluðust ekki við í
skólanum daginn eftir. Nú virtust þeir-
vera óvinir. Aðeins vegna einnar dúfu.
Þegar Hrafn kom heim, færði faðir hans
honum mikla fregn.
— Sjáðu þetta, sagði hann og lagði
blaðið fyrir hann. — Lestu þetta!
Hrafn las:
Bezta dúfan í kappfluginu hefir glatazt.
Skilist gegn fundarlaunum.
Hrafn hélt áfram að lesa. Þar stóð heil-
mikið, sem hann bötnaði ekkert í. En
síðan stóð, að dúfan, sem búizt var við að
myndi vinna, væri horfin, og eigandinn
vildi gefa þeim manni 50 krónur, sem skil-
aði henni lifandi. Það var mynd og ná-
kvæm lýsing af dúfunni. Hrafn leit upp.
— Já, sagði faðir hans brosandi. —
Þetta er dúfan, sem þú bjargaðir, Hrafn.
Það er enginn efi á því. Fundarlaunin
færðu áreiðanlega. Ég er þegar búinn að
tala við eigandann. Nú færðu borgun fyrir,
hvað þú ert góður við dýrin.
Hrafn varð alveg stein hissa. Hugsa sér,.
50 krónur. Það voru miklir peningar.
Honum fannst hann alls ekki eiga þetta
skilið. Hann hafði ekkert gert nema það,
sem góðum dreng var skylt að gera.
Þetta kvöld fór Hrafn snemma að hátta.
Hann hafði lítið herbergi á fyrstu hæð. En
hann var ekki fyrr kominn upp í rúmið
en blístrað var fyrir utan.
Hrafn stökk út að glugganum og leit
út. Þarna var Viggó kominn.
— Halló, gamli minn, kallaði hann. —
Ertu enn reiður?
— Nei, nei, svaraði Hrafn.
— Gott, sagði Viggó. — Ég veit, að
ég átti ekki að haga mér eins og ég gerði
í gær. En mér þykir ekkert gaman að
kvelja dýrin, Hrafn. Ég skal aldrei gera
það aftur.
— Þá skulum við vera vinir, sagði
Hrafn hlæjandi. — En þetta hefði orðið
þér dýr dúfusteik. Ég fæ 50 krónur fyrir
að bjarga henni.
— Hvað segirðu? sagði Viggó og gapti.
— Við tölum saman á morgun, sagði
Hrafn.
— Góða nótt.
Síðan stökk hann upp í rúmið aftur,
ánægður með allt og alla.
*
Vitlausasti staðurinn!
Sverrir: Hér er svo þröngt, að ég get
hvergi lagt hattinn minn. Ég held ég verði
að setja hann á höfuðið aftur.
Gvendur: Nei, gerðu það ekki, því það
er ómögulegt að finna vitlausari stað.