Vikan - 30.03.1939, Qupperneq 21

Nr. 13, 1939
VIKAN
21
Lido-dagkrem í eðlilegum húðlit
Lido-mikroniserad púður
Lido-hreinsunarkrem
»11 Hið i - SUUB
til að hreinsa með Aluminíum- frœga ^ ‘lA- »•..»t**' c
potta nýkomin til Biering SWAN 1 ' ■ - ■ hveiti
Laugaveg 3. Sími 4550.
Allir eiga vonir Frh.afbis.io.
sem hún hafði ekki séð honum bregða fyr-
ir seinustu dagana.------
Og nú lá krypplingurinn á sjúkrahús-
inu, í hreinum nærfötum í hvítu rúmi. —
Eina manneskjan, sem kom til hans, var
Soffía gamla Hansen, er staulaðist til hans
og settist við rúmið og strauk hvítum
vasaklút um augun.
Á miUi þess, að krypplingurinn féll í
hálfgert óráðsmók, hugsaði hann um htla
fiskiþorpið fyrir vestan, um fjarlæg fjöh
og bláan sjó við ströndina, um brotnar,
týndar, hvitar og dökkar skeljar og lítil
fótspor, er fyrir löngu voru grafin og af-
máð í f jörusandinum. Hann hugsaði líka
um gömlu konuna, sem ól hann upp, um
foreldra sína, sem hann hafði aldrei þekkt,
um Soffíu gömlu Hansen, einu vandalausu
manneskjuna, sem hafði sýnt honum vel-
vild og samúð í lífinu. En stöðugastur var
liugur hans hjá Ijóshærðu stúlkunni í tó-
baksbúðinni í anddyri gistihússins, þar
sem hann hafði selt blöðin sín fyrir utan.
Hún myndi halda áfram að selja fína fólk-
inu á gistihúsinu sigarettur og vindla og
aðrar munaðarvörur. Hún myndi halda
áfram að ganga úti í sólskini dagsins, —
halda áfram að elska lífið, af því það var
svo fagurt, halda áfram að brosa — brosa
við öðrum. Og aldrei mundi hún heyra
hans lag.
Hann renndi sárþreyttum augunum út
að glugganum, þar sem vorsólin hlý og
fagnandi skein inn í sjúkrastofima. Svo
starði hann, allan daginn, óendanlega þög-
ulum spurnaraugum upp í hvítt loft
sjúkrastofunnar.
Á fimmta degi dó hann.
Nokkrum dögum síðar var lítill blaða-
sölustrákur í rifnum, allt of stórum bux-
um, sem hann var öðru hvoru að tosa upp
um sig, með skakka húfu á höfðinu, búinn
að taka sér stöðu fyrir framan stóra gisti-
húsið. Hann hafði frétt það á einni blaða-
afgreiðslunni, að krypplingurinn væri dá-
inn. Hann vissi, að það hafði stundum ver-
ið drjúg sala þama fyrir framan gistihúsið.
Og litli blaðasahnn kallaði hástöfum upp
blöðin sín. Hann var að safna fyrir reið-
hjóli eins og Siggi bróðir hans átti. En
hann vildi aldrei lána honum reiðhjóhð
sitt, síðan hann stýrði á kerlinguna með
veiku löppina. Nú ætlaði hann sjálfur að
eignast reiðhjól, og þá gátu ahar fótaveik-
ar kerlingar farið norður og niður. Hann
kallaði enn hærra upp blöðin sín, því að
hann þurfti að græða mikla peninga. En
sumir, er gengu inn í gistihúsið, misskildu
þennan tilgang eða hugsuðu ekki út í það,
að þessi litli þjóðfélagsþegn átti líka sína
baráttu og áhugamál og atyrtu hann fyrir,
að hann væri alveg að sprengja í þeim
hljóðhimnuna með þessum bölvuðu köll-
um. Hann hafði sem sé ekki enn þá lært
að umgangast þessa fínu menn, er fóru
inn í gistihúsið, eins og fyrirrennari hans,
með hógværð og auðmýkt í allri framkomu
til að trufla ekki hugsanagang þeirra og
þeirra veiku hljóðhimnu.
En nú drap afgreiðslustúlkan í tóbaks-
búðinni á gluggann og benti honum að
koma. Hún keypti af honum blaðið, sem
hún var vön að fá hjá krypplingnum, því
að hún hafði ekki séð hann í nokkra daga.
Það hafði aldrei komið fyrir, síðan hann
hafði byrjað að selja blöðin þarna fyrir
utan, að hann kæmi ekki inn til hennar
á hverjum degi með blað.
— Veiztu, hvað er orðið af honum
„Kryppó“, sem seldi blöðin hérna fyrir
utan? sagði hún við litla blaðasalan og
jórtraði tyggigúmmí.
— Hann er dáinn, sagði strákurinn, um-
svifalaust án allrar samúðar í rómnum.
— Dáinn? sagði stúlkan, hætti eitt
augnablik að jórtra tyggigúmmíið, og ætl-
aði að fara að spyrja einhvers, en þá var
strákurinn þotinn út.
Ef til vih hafði hún lesið dánartilkynn-
innguna í einhverju blaði, án þess að vita,
hver það var, því að hún hafði aldrei vitað,
hvað hann hét. 1 meðvitund hennar hafði
hann aldrei verið annað en krypplingurinn,
sem seldi blöðin fyrir utan gistihúsið. Og
eitt augnablik hugsaði hún hlýlega til
hans, af því að hann var dáinn.
En svo kom einhver gesturinn ágistihús-
ið og bað um Fíónavindil og truflaði hugs-
anir hennar, krypplingurinn gleymdist.
Og þegar hún var búin að afgreiða
manninn með Fíónavindilinn settist hún á
stól, stakk upp í sig konfektmola, dingl-
aði ánægjulega fótunum og fór að lesa trú-
lofunarfréttirnar, hálf dottandi yfir dag-
blaðinu, því að hún hafði verið í afskap-
lega fínum „selskap“ næstum alla síðast-
liðna nótt með prýðilega f jörugum strák-
um, þar sem allt flaut í víni. Hún var þvi
að vonum dálítið syf juð og þreytt.
Hljómsveit gistihússins spilar „Ástar-
draum“ eftir Lizt. Hrópin í htla blaðasal-
anum fyrir utan berast inn um opna
glugga gistihússins.