Vikan - 30.03.1939, Side 22

22
VIKAN
Nr. 13, 1939
Einhverju sinni var Helgastaða Gvendur
á rjúpnaskyttiríi og hitti mann, sem
líka var á rjúpnaveiðum, en hafði orðið
fyrir því óhappi að festa krassann í byss-
unni og leitaði ráða hjá Gvendi.
Gvendur vatt sér við og svaraði:
' — Þetta kom einu sinni fyrir mig, og ég
setti, meiningin, skot í byssuna og miðaði
á fallegan hóp og ég þræddi, meiningin,
ellefu stykki upp á hann, krassaskratann,
skilurðu. #
Nemandi í Verzlunarskólanum spurði
próf. Isleif Árnason, sem kenndi þar
„verzlunarrétt", hvort bannað væri að
verzla með æðarfugl, er hefði orðið fyrir
voðaskoti.
— Já, já, svaraði Isleifur, — jafnvel þó
að kollurnar syndi fyrir skotið.
#
Sigurfinnur Sigmundsson og Ólafur
nokkur, báðir í Borgarfirði eystra, rædd-
ust eitt sinn við, og töluðu aðallega um
þjófnaðarmál. Ólafur sagði, að stolið hefði
verið frá sér um nóttina, og þar hefði
sýnilega verið að verki maður, sem væri
fæddur þjófur.
— Hann stal ýsubandi, sem hékk út á
þilinu hjá mér og dró naglann út og fór
með hann, og skildi bara gatið eftir.
Þá sagði Sigurfinnur:
— Það hefir ekki verið æfður þjófur
fyrst hann tók ekki gatið líka.
Sporin heim. Framh. af bls. 17.
verulega slæm ár. Það var orðið mjög
erfitt að fá vinnu oft og einatt. Það kom
stundum fyrir, dag eftir dag, að hann
hímdi á eyrinni, án þess að fá nokkuð að
gera. Já, það var munur frá þvi, sem áður
var. Menn kenndu ýmsu um. Það var
margt skrafað og bollalagt, en svona var
það samt, hverju sem um var að kenna.
En svo fóru börnin að geta séð fyrir sér
sjálf. Það var sannkölluð blessun á þess-
um erfiðu tímum, þegar menn gengu at-
vinnulausir svo hundruðum skipti. Þau
fluttu að heiman eitt og eitt, og stofnuðu
eigið heimih, og flestum þeirra vegnaði vel,
en þau voru líka hraust og myndarleg
böm. Og þegar lítið var um vinnu, gekk
hann á milli heimilanna og lék við barna-
börnin.
Já, hann hafði lifað góða tíma og slæma,
en hann var ánægður með hlutskipti sitt,
úr því börnin vom komin vel til manns,
flest þeirra, og höfðu vinnu og nóg til
heimilis. Þau leyfðu sér margan óþarfan,
sem hann hafði varla dreymt um, en hvað
um það, þetta var nú einu sinni orðið
svona, og þau virtust ánægð. Ekki ætlaði
hann að draga úr því. Og nú vom þau
8. krossgáta Vikunnar
Lárétt:
1. Opinber starfa-
maður.
13. mannsnafn.
14. Spánskur hers-
höfðingi.
15. Sögn.
17. Þukl.
19. Sniðhált.
20. Ljóðskáld.
21. Duglegir her-
menn.
23. Hests.
25. Hlutaðeiganda.
27. Skömm.
28. Gyðingaprest-
ur.
30. Á Arabíuskaga
31. Málmur.
32. Fá.
33. Leit.
35. Biblíunafn.
36. Beygingarend-
ing.
37. Stígur upp.
38. Ókyrrleiki.
40. —- hom.
41. Isl. leikari.
42. Titill.
44. Óvinsælasta
bók ársins.
46. Ólæti.
47. Þemba.
49. TÍTttekið.
51. Angur.
54. Fýla.
56. Kyrrð.
57. Læknismeð-
ferð.
59. Hlutafélag
(danskt).
60. Borðaði.
61. Sjaldséður.
62. Á kisu.
64. Snotrar.
67. Húsfreyja
(danskt). s
68. Ameriskur rit-
höfundur.
70. — heitt.
71. Kvenmanns-
nafn.
72. Trall.
73. Dýfing.
75. Heimskaut.
76. Skammstöfun.
77. Kunningja.
79. Ungur konung-
ur.
81. Gerðir í Versöl-
um 1918.
Lóðrétt:
1. Fyrstur.
2. Á fæti.
3. Blað.
4. Bjartur.
5. Rölt.
6. Keyr!
7. Samtenging.
8. Kvenmanns-
nafn (stytt).
9. Fjall (þolf.).
10. Sagði.
11. Krossgátuguð.
12. Svöng.
16. Óhreiknir.
18. Orsakar geð-
vonzku.
20. Skipti.
22. Sjór.
23. Játun.
24. Blaðamaður.
26. Sig.
28. Gripdeild.
29. Kaupstaður
(mállýzka).
32. Kemst yfir.
34. Vatnsföll.
37. Þarmeð búið!
39. Móðguð.
41. Skíta út.
43. Kaffitegund.
45. öðru nafni
svölustél.
48. Nautabani.
50. Drolla.
52. „Fjórir litlir
söngvarar".
53. Upphrópim.
54. Und.
55 Stefna.
56. Sér maður
stundum.
58. Gamall dans
(þolf.).
61. Þrir eins.
63. Á fjöru.
65. Bálreið.
66. Flýtir.
67. Borg í Svíþjóð.
69. Frönsk skáld-
saga.
71. Þjóðfrægur
draugur.
74. Bátur.
75. Skógarguðinn.
77. „Verden og —“
78. Upphafsstafir.
79. Árdegis.
80. Rithöfundur.
loksins orðin ein, gömlu hjónin. Margthafði
breytzt í bænum. Nú var litla húsið í holt-
inu orðið gamalt og hrörlegt, þó að hann
væri að dytta að því annað slagið. Og allt
í kring voru risin upp fögur hús og vegleg-
ar byggingar, sem rýmt höfðu kofahróf-
unum í burtu, en hans hús stóð enn. Hann
hafði viljað selja lóðina. Og allt í kringum
garðinn hans, sem nú var orðinn góður
kartöflugarður, voru risnir veglegir
skrautgarðar, með annarlegum trjám og
blómum, sem hann vissi engin deih á.
Svona liðu þrjátíu ár í sorg og gleði, og
nú var hann orðinn sextugur. En öll þessi
ár hafði endurminningin um bemskusveit-
ina aldrei yfirgefið hann. Og alltaf hafði
fylgt honum löngunin til að sjá hana aft-
ur. Og þegar þíður vorblærinn lék um
hann, og túnin fóru að grænka, eða þegar
ilminn af nýfallinni töðu bar að vitum
hans, þá varð þessi löngun að ástríðu, sem
óx með hverju árinu sem leið. Og loks nú
lét hann verða af því, að heimsækja
bernskustöðvamar. —
Það var komið undir kvöld. Hann var
orðinn stirður, þar sem hann sat á heiðar-
brúninni. Hann dró andann djúpt og reis
þunglamalega á fætur. 1 síðasta sinn
horfði hann yfir sveitina, og andvarpaði.
Hann var orðinn ókunnugur maður í æsku-
sveit sinni. Hann lagði af stað og snéri
aftur. Það var tekið að rökkva. Hann hélt
beint af augum, og horfði hvorki til hægri
né vinstri, starði út í geiminn, og annað
veifið hnaut hann um ójöfnur á leiðinni.
Það var lotinn og þreytulegur maður, sem
hélt niður hlíðina til Fjarðahrepps.
er þvottasápa nútímans.