Vikan - 13.04.1939, Qupperneq 4

4
VIKAN
Nr. 15, 1939
Nú vissum við það, að gestir úr Reykja-
vík höfðu komið um daginn og mundu
vera heimavið. Við vildum sem minnst
halda á lofti þessari frægðarför og reynd-
um að læðast inn í herbergi okkar, án þess
að þeir yrðu varir við. En það var eins
og þegar maður er að læðast í myrkri, að
þá rekur maður sig á allt. Það fyrsta, sem
við sáum í göngunum, voru gestirnir úr
Reykjavík, og nú hófst mikil yfirheyrsla,
og þar sem enginn vissi um nafnið á þess-
ari á, komu upp ýmsar tillögur um að skíra
ána eftir atburðinum. En tillögurnar urðu
næstum eins margar og góðar og þegar
verið var að stinga upp á nafninu á nýja
skipinu Eimskipafélagsins. Hér eru tvær
tillögur: Ödduá eða Öddufallsá.
Mig langaði til að vita nöfnin á bæjun-
um í kring og lét Öddu fræða mig um þau.
En það er eitt, sem ég get aldrei munað,
og það eru bæjanöfn, og þar sem ég þekkti
þennan veikleika minn, bað ég Öddu að
hlýða mér yfir nöfnin á þeim á hverjum
degi. Hún gerði það vel og trúlega, og að
lokum var ég farin að þylja þau alveg
reiprennandi. Adda varð glöð yfir fram-
förunum, sem lærisveinninn gerði, og þakk-
aði það auðvitað kennarahæfileikum sín-
um, en ég sagði henni aldrei frá því, að
ég lét krakkana á bænum alltaf fara yfir
þau með mér, áður en ég vissi, að hún
myndi spyrja.
Næstu daga fórum við upp að Laugar-
vatni og stálum bátunum meðan hótelgest-
imir voru að borða og rérum út á vatnið.
En í fyrsta skipti, sem við gerðum þetta,
fann ég til einkennilegs svima yfir höfðinu,
og klígju. Okkur datt nú í hug, að þetta
kynni að vera einhver gjörningaveiki, sem
hótelgestirnir hefðu lagt á mig fyrir stuld-
inn. En þetta endurtók sig, í hvert skipti,
sem við fórum út á vatnið, jafnvel þó
okkur væri leyfðir bátarnir. Komumst við
þá að þeirri niðurstöðu, að þetta myndi
sjóveiki vera. Við tíðkuðum því ekki eins
róður eftir þetta, en hugðumst í staðinn að
leita hvíldar í ríki skógarins. Komum við
þá að afgirtum bletti og undir eins og
Adda kemur auga á skóginn kallaði hún
upp yfir sig af hrifningu: „Þarna er gott
að vera“. En þegar við ætluðum að klifra
yfir girðinguna, sáum við spjald, sem á
var ritað, að bannað væri að vera í þessum
hluta skógarins, en almenningurinn væri
norðar. Hnuggnar gengum við í þá átt,
sem við héldum vera norður, og komum
við þá að öðrum afgirtum skóg. Ekki viss-
um við, hvort þetta var sá rétti, en þar
sem ekkert spjald var, klifruðum við yfir.
Þessi skógur var fallegur, þó að hann væri
ekki eins fallegur og forboðni skógurinn,
sem við gengum aldrei fram hjá án þess að
Adda kvartaði ekki og benti á ýmsa lundi:
„Þarna er gott að vera.“
Við kepptumst nú við að finna fallega
laut, og þegar Adda hafði fundið fallega
laut, sá ég óðara aðra miklu fallegri. Að
lokum settumst við þó oftast í þá Ijót-
ustu. En þarna sátum við samt og horfð-
um á döggina á grasinu og hlustuðum á
þytinn í trjánum. Allt þetta snart svo hin-
ar listrænu sálir okkar, að við fórum að
syngja. Það er að segja, Adda söng há-
klassiskar aríur, en ég reyndi að uppgötva,
hvað hún söng, og söng svo með, þegar ég
gat það, en annars lét ég mér nægja að
hlusta á Öddu. Einu sinni, þegar við sát-
um svona, hugfangnar af fegurð náttúr-
unnar, datt okkur í hug að taka myndir
hvor af annarri. Fyrst stillti Adda sér upp
inni í fögrum skógarlundi, og ég smellti
af. Síðan stillti ég mér upp á enn fegurri
stað, og Adda tók myndina. En rétt þegar
myndatökunni var lokið, sáum við, að kol-
svart ský var að því komið að hella sér
yfir okkur. Við flýttum okkur í kápurnar
og hnipruðum okkur undir tré, en við
urðum helmingi blautari þar,-en þó að við
hefðum hlaupið heim, því að droparnir
söfnuðust saman í blöðum trjánna og urðu
enn stærri. Þannig endaði þessi mynda-
taka, og ég ætla ekki að lýsa þeim lista-
verkum, sem komu fram við framköllun-
ina. Við höfðum nefnilega smellt takkan-
um á myndavélinni tvisvar, en seinna lærð-
um við að fara með myndavél.
Allan tímann, sem liðinn var, hafði aldrei
komið sólskinsglæta. Við vorum því ekki
ennþá famar að reyna hina helgu lækn-
ingadóma í Láugarvatni, þ. e. laugarnar
og sandinn, en eyddum tímanum í skóg-
inum, eins og áður er lýst, og spiluðum á
grammófóninn á kvöldin. En það fór öðm-
vísi en ætlað hafði verið um niðurröðun-
ina á plötunum, því að þegar til kom vildi
Adda aldrei spila annað en sínar tvær
plötur, hún sagði þær vera miklu fallegri
en mínar. Ég vildi ekki fallast á það, og
hélt fast fram yfirburðum minna platna.
En þegar Adda komst í slíka „stemningu“
við að hlusta á sínar plötur, að hún dans-
aði allskonar listdans eftir lögunum, þá
varð ég að viðurkenna, að þær höfðu meira
hstrænt gildi en mínar. Aftur á móti spil-
uðu krakkarnir á bænum aldrei annað en
mínar plötur, þegar þau fengu lánaðan
grammófóninn. Ég nefndi þetta sem rök
fyrir gæðum þeirra, en Adda kvað þetta
aðeins bera vott um hinn óþroskaða hljóm-
listarsmekk þeirra, spilltan af ,,jassi“ út-
varpsins.
Næsta vika hófst með sólskini, og nú
átti aðal kraftaverkalækningin að hef jast,
því að nú ætlaði Adda að fara í sandinn,
sem er heitur við Laugarvatn, og baða sig
í hinni vígðu eða helgu laug. Mér var fyrir-
boðið af læknum að notfæra mér svona
kröftug meðul og varð því að halda mér
við eitthvað viðlíka saklaust og bórvatn.
Þegar við komum þangað, sem okkur hafði
verið sagt, að bezt væri að fara í sand-
inn, sáum við lítið annað en rjúkandi og
hvæsandi hveri. 1 sandinum voru allsstað-
ar pyttir, sjóðandi heitir. Mér, sem var
forsjón Öddu og átti að moka ofan á hana
sandinum, fannst það allóvænlegt, ef sjóð-
andi hver gysi upp undir bakinu á henni,
þó að ég vissi hana allvel færa í rennandi
og köldu vatni, og bjóst við, að hún þyldi
ekki hveravatnið. En rétt í þessu bar þar
að tvo yngissveina, mjög svo góðviljaða.
Þeir hjálpuðu mér að finna góðan stað
handa Öddu og moka ofan á hana, buðu
okkur síðan að koma heim að Laugar-
vatni um kvöldið að dansa. En laun heims-
ins eru vanþakklæti, og það fengu þessir
tveir piltar einnig að reyna. Við höfðum
nefnilega heitið því, áður en við fórum
að heiman, að fara ekki í neitt „útstáelsi",
svo að við stóðumst allar freistingar. Fóru
þeir við svo búið og fannst víst við vera
hálf kyndugar yngismeyjar. Þegar Adda
hafði'legið dálitla stund í sandinum, ætlaði
hún að skola hann af sér í vígðu lauginni.
Við löbbuðum þangað, Adda á baðslopp og
sundbol, en ég í öllum fötum með hand-
klæði hennar í höndum. Fólkið, sem allt
vax baðklætt, horfði með undrun á okkur,
og þegar þetta hafði gengið svo í viku, var
það víst farið að halda, að Adda væri
prinsessa, en ég auðvirðileg þerna, sem
mætti ekki baða sig í viðurvist prinsess-
unnar. Vígða laugin var mjög heit og kom-
umst við að þeirri niðurstöðu, að kraftur
hennar væri helzt fólginn í hita hennar, en
það fannst okkur minna dálítið óþægilega
á verri staðinn af þeim tveim, sem mögu-
leikar eru á að lenda í eftir dauðann.
Einu sinni sem oftar, þegar Adda var að
fara í sandinn, rákumst við á hina frægu
leikkonu Soffíu Guðlaugsdóttur, sem líka
var að fara í sandinn. Ég fekk nú það
öfundsverða hlutverk að moka bæði ofan
á leikkonuna og Öddu. En þegar ég er
búin að gusa góðri skóflu ofan á þær, þá
æpir leikkonan upp yfir sig. Eg fölna af
skelfingu, og leifturskjótt bregður fyrir í
huga mér hugsuninni um málaferli og
skaðabætur fyrir að hafa skaðbrennt
fræga leikkonu með gálauslegri meðferð á
heitum sandi. En til allrar hamingju sást
ekki nema lítill rauður blettur á öðrum
fæti leikkonunnar.
Ég tók margar, fallegar myndir við
þessi tækifæri. Þar á meðal eina af Öddu
og leikkonunni í sandinum, þar sem ekkert
stóð upp úr nema hausarnir og glytti í
stórutána á Öddu. Annars leið þessi vika
án þess að nokkuð markvert bæri til tíð-
inda. Á laugardegi voru töðugjöld. Þá
fengum við miklar krásir að borða, og
Adda fekk tækifæri til að sýna kunnáttu
sína. Hún fór að tala um hve margir
hestar hefðu fengizt af túninu og hvernig
taðan hefði verkazt o. s. frv., og kann ég
varla að nefna það, því að ég skildi ekki
hið allra minnsta af því.
Við vorum búnar að vera hálfan mánuð
í sveitinni án þess að hafa gert ærlegt
handtak. En þar sem fólk kemur venju-
lega með einhverjar sveitaafurðir, þegar
það kemur á haustin, vildum við ekki láta
okkar eftir liggja og fórum á berjamó þrjá
síðustu dagana. Við fundum nóg af berj-
um og kepptumst við að tína, en Öddu
fannst ég ekki fara neitt myndarlega að
því; ég vildi helzt liggja við það. Ég sá,
að það var langheppilegasta aðferðin, því
að með því sló ég tvær eða jafnvel þrjár
Framh. á bls. 22.