Vikan - 13.04.1939, Síða 20

20
VIKAN
Nr. 15, 1939
Ef hún hafði tekið einhverja ákvörðun,
sneri hún ekki aftur með það, og einmitt
þess vegna þoldi Hanna hana ekki.
— Þið skuluð ekki stríða Hönnu, sagði
hún og horfði ákveðin á stelpurnar. —
Okkur hefir líka oft langað til að lúberja
Stebba.
Síðan tók hún í hendina á Hönnu og
leiddi hana burt, en stelpurnar horfðu
hvor á aðra, því að það var alveg rétt,
sem Lína hafði sagt. Einhver strákurinn
hrópaði, að Lína gerði réttast að binda
skjaldmeyna, en enginn hló. Börnin fóru
aftur að leika sér — og Hönnu var
bjargað.
En þegar frú Hólm spurði hana nokkr-
um dögum síðar, hverjum hún ætlaði að
bjóða í afmælisveizluna, varð hún ákaflega
ánægð, þegar Hanna nefndi fyrst — Línu.
Gráa fortjaldið. Framh. af bls. 11.
draum sinn og bað mig um að segja hann
ekki. Hann var hræddur um, að það yrði
farið að tala um sig 1 bænum, en hann var
enn hræddari við gráa fortjaldið.
Það var áður en Freud og sálgreiningin
komu í tízku. Ég lagði hann ekki á legu-
bekk til að deyfa hann. Ég reyndi ekkert
til að greina undirvitund hans. Ég hafði
engan áhuga á draumum hans.
En þá hafði ég mínar eigin hugmyndir
og mér þótti gaman að tilraunum. —
Síðar iðraðist ég þess. Ég átti ekki að
myrða manninn. <
Gamh læknirinn þagnaði. Ég horfðijf.
óttasleginn á hann. Ég ætlaði að fara að -
spyrja, en þá tók hann aftur til máls.
Yður mun dreyma þennan draum aftur
og aftur, þangað til yður hefir dreymt
hann allan. Þér verðið að neyða sjálfan
yður til að dreyma hann. Neyða yður til
að skoða það, sem er bak við fortjaldið.
Hann lofaði mér þessu. Honum virtist
hafa létt mikið, þegar hann skildi við mig.
Lestin hægði á sér. I fjarska sást viti,
sem kastaði ýmist rauðu eða grænu ljósi
frá sér. tJt við sjóndeildarhringinn var
fyrsta gráa aftureldingin að koma í ljós.
— Já, sagði ég. — Hann fór frá yður.
En hvað gerðist svo?
Gamli læknirinn tæmdi úr flöskunni.
Hann var þögull og starði út í bláinn.
Augu hans flóðu í tárum, og hann hafði
ekki lengur stjórn á sjálfum sér. Hann
reyndi að stilla sig. Síðan sagði hann:
— Skordýrasafnarinn — já. Hann dó
um nóttina úr slagi. Dauði hans var ákaf-
lega eðlilegur. En mig langar til að
vita------
Enn setti hann hljóðan. Lestin blés og
hægði á sér. Við vorum að koma til
ákvörðunarstaðarins.
Það var eins og gamli læknirinn ætl-
aði að segja eitthvað, en gæti það ekki —
að lokum hvíslaði hann lágt og hikandi:
— Já — mig langar til að vita —, hvað
var bak við fortjaldið, hvað það var, sem
hann dó af að sjá —.
Drengurinn hennar. Framh. af bis. 9.
— Nei, ég á við son minn, Jean Legoec.
— Já, nú skil ég. Þessi Frangois Tessou,
sem situr í klefa nr. 33, er grunaður um
að hafa tekið þátt í glæpnum í Nogent..
— Þeir gruna drenginn minnlíkaumþað.
— Nei, kona góð, þarna skjátlast yður.
Þegar þeir tóku Francois Tessou fastan,
sagðist hann fyrst heita Jean Legoec, en
það kom fljótt í ljós, að hann hafði mis-
notað nafn eins leigjandans, sem hann
vissi, að bjó í sama húsi og hann. Það leið
ekki á löngu, áður en komizt var að hans
rétta nafni. Viljið þér tala við þennan
mann, það gæti hent sig, að hann gæti
gefið yður upplýsingar um son yðar.
— Ekki að tala um! Legoec gamla var
reið — og utan við sig af gleði. Hún þaut
fram hjá verðinum með svip eins og þetta
væri allt saman honum að kenna og horfði
á hann með fyrirlitningu. Nú gat hún aft-
ur verið hnakkakert.
— Ég vissi, að drengurinn minn var
saklaus. Ég vissi það! hélt hún áfram að
tauta við sjálfa sig, þegar hún gekk eftir
götunni.
Þegar hún var komin út á Montparnasse,
fékk hún sér bíl og ók til sonar síns.
— Sæl, mamma mín, hrópaði hann undr-
andi, þegar hún kom inn. — Hvernig stend-
ur á því, að þú ert komin hingað? Er
eitthvað að heima?
— Nei, en ég þráði þig svo mikið. Og
svo er ég með ýmsa smámuni, sem ég þarf
að selja. Þessvegna ákvað ég að koma þér
að óvörum, og nú er ég komin.
1 Jean varð alveg forviða.
— Er það mögulegt, að þú komir alla
leið til Parísar vegna þessa mamma?
— Já, drengurinn minn. Mig langaði til
að sjá þig. Finnst þér það ekki næg
ástæða? Þú veizt ekki, hvað ég er fegin,
að þér skuli líða vel.
Albania. Framh. af bls. 18.
við Itali, og hafa skip þeirra annast flutn-
inga til landsins og frá því. Samgöngur
eru ógreiðar, akvegir fáir og strjálir, og
til skamms tíma engin járnbraut.
Borgir eru allar smáar, eins og vænta
má í landi, þar sem iðnaður er hverfandi
lítill og verzlun á lágu stigi. Stærst er
Skutari nyrzt í landinu, á stærð við
Reykjavík. Lifa menn þar á ullarvefn-
aði, verzlun og fiskveiðum í Skutarivatni.
Þarna var höfuðborg Illyriu hinnar fornu
og hét þá Scodra. Laut hún Veneziumönn-
um frá 1396—1479. Þá er Tirana með
hafnarborginni Durazzo. Síðan landið varð
sjálfstætt, hefir stjórn þess ýmist setið í
Durazzo eða Tirana. Nú síðast hefir Tir-
ana verið höfuðborg.
Sunnar og austar í landinu í dal ár-
innar Skumbi er Elbasan með 14 þús.
íbúa. Þar eru miklir markaðir haldnir og
talsverðar járn- og koparsmíðar. í Semeni-
dal er Berat, sem talin er af mörgum ein-
hver fegursti bær Albaniu. Er hann vaf-
inn olífulundum og víngörðum, og nýtur
fagurs útsýnis til Tomorfjalla, sem eru
2400 m. há. Sunnan við sléttuna er Valona
við allbreiðan fjörð. Þar er góð höfn, og
héldu ítalir borginni öll heimsstyrjaldar-
árin. Eyjunni Saseno í mynni fjarðarins
hafa þeir haldið síðan. Loks er að nefna
Korytza á hásléttu austur við landamæri.
Er hún næst-stærsta borg landsins. Þar er
grísk-kaþólskur erkibiskupsstóll.
Þegar litið er á kort yfir Suður-Evrópu,,
sýnist Italía fljótt á litið líkust fæti með
stígvéli á. Táin er Kalabriuskaginn, en
hællinn Apulia. Fóturinn sýnist vera á lofti
og hljóta að verða stigið til jarðar á næstu
andránni. En þá lendir hællinn handan við
Otrantosund ofan á Albaniu. Þessi mein-
lausi heilaspuni barnalegs ímyndunarafls
felur í sér nokkurn sögulegan og landfræði-
legan sannleika. Lega Italíu og Albaniu
sitt hvorum megin við inn- og útgöngudyr
Adriahafs hefir sveigt saman örlagaþræði
hinna fjarskyldu þjóða, er byggja þessi
lönd, og tvinnað þá saman aftur og aftur.
Þegar Italir lögðu Albaniu undir sig nú á
föstudaginn langa, var það í 4. sinn frá
því, er sögur hófust, að Albania „lenti und-
ir hælnum á ítalska stígvélinu“. Fyrsta
sinn, svo vitað sé, var þegar Rómverjar
unnu Illyriu á 3. öld f. Kr., 2. sinn þegar
hið ítalska sjóveldi Venezia náði helztu
höfnum landsins á vald sitt laust fyrir
1400, og þriðja sinn, þegar Italir hertókn
stóran hluta þess í Heimsstyrjöldinni.
Barnavagnar.
Verð kr. 110,00—145,00.
Barnakerrur.
Verð kr. 45,00 og 50,00.
Dúkkuvagnar.
Þríhjól.
Kerrupokar
átta litir — margar gerðir.
Skólavörðustíg. Sími 3725.
Munið hina nýju LJÓÐABÓK
eftir Guðmund Böðvarsson:
Hin hvítu skip
Fæst hjá bóksölum.
Borðið á
Heitt og kalt