Vikan - 19.10.1939, Síða 20

20
VIKAN
Nr. 42, 1939
Hundurinn
Einu sinni var lítil stúlka, sem hét
Kristín. Hún er reyndar til enn, en
nú er hún orðin fullorðin. Þegar
þessi saga gerðist var hún aðeins fjögra
ára, kringluleit með falleg augu og spé-
koppa. Hún var eftirlæti allra á prest-
setrinu, þar sem hún bjó með foreldrum
sínum og þremur bræðrum.
Á prestsetrinu voru mörg dýr og falleg-
ur garður með rólu og sandkassa. En samt
sem áður var Stína litla stundum einmana,
því að bræður hennar voru miklu eldri en
hún og vildu ekki leika við hana.
Rétt hjá prestsetrinu var skógur, sem
Stínu þótti ákaflega vænt um, sérstak-
lega um eitt tré, sem þar var, og hún kall-
aði „álfatréð". Það var stórt hnditré, sem
stóð eitt sér. I kringum það var fallegt,
grænt gras, og á vorin var allt fullt af
blómum. Stínu fannst þetta vera yndis-
legasti staðurinn í heiminum. Þegar veður
var gott á sumrin fór mamma hennar með
henni út að trénu og sagði henni sögur,
þar til hún sofnaði. Hún kunni nú að segja
sögurnar.
Hún bjó þær til sjálf og þær voru um
dýrin, fuglana, fiðrildin og álfana, sem
gættu blómanna. Þegar Stína vaknaði við
fuglasöng, fann hún alltaf súkkulaði, epli
eða banana við hlið sína. Hún hélt, að það
væri gjöf frá álfunum.
Rétt hjá trénu rann lítil á, og við ána
stóð bær. Fyrir utan bæinn stóð hundahús.
Þar bjó ,,Hellas“ — stór hundur, sem var
nafninu — gerðu sér svo annt um gröf
Krists, að þeir fóru þangað þúsundum sam-
an, til að reka þaðan heiðna menn, sem
þeir kölluðu því nafni. Þessum krossferð-
um var svo háttað, að þar eystra urðu
bardagar, mannfall og blóðrennsli hið
mesta.
Þessir pílagrímar hefðu betur sómt sér,
ef setið hefðu heima, ræktað jörðina og
hlúð að börnum og gamalmennum.
Þess má nærri geta, að höfundur kristn-
innár hefir grátið heitum tárum uppi í
sínum hæstu hæðum yfir þeim heiftúðlega
bamaskap, sem háður var í hans nafni í
landinu helga.
Ef svo færi, að Vídalínsklaustur og Hall-
grímskirkja yrðu byggð og þangað farnar
pílagrímsferðir — mætti með sanni segja
það, sem skáld eitt kvað um náunga sinn:
„Gengur öfug æfispor
inn í gröf og dauða.“
Þess ber að óska, að sem allra fæstir
menn hagi sér svo, að þeir gangi aftur á
bak síðustu spor sín á lífsleiðinni
Sú ósk er draumur manns, sem er glað-
vakandi.
Hellas
svo grimmur, að allir voru hræddir við
hann. En það hlýtur að vera leiðinlegt
fyrir hund að vera alltaf bundinn?
„Hellas“ var samt góður við Stínu litlu,
og htla stúlkan klappaði honum og gaf
honum stundum kjötbein. Þá dinglaði hann
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii■iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiit,A
Barnasaga
<<'4iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiii';‘
rófunni og nuddaði hausnum upp við hana.
Hún tók þá utan um háls hans og sagði
honum, að hann væri góður hundur. Stund-
um leyfði maðurinn, sem átti hundinn,
henni að fara í gönguferð með hundinn í
bandi. Það þótti „Hellas“ mest gaman af
öllu.
Einn góðan veðurdag fóru foreldrar
Stínu litlu í burtu og báðu bræður hennar
að gæta hennar. Þeir voru ekkert sérstak-
lega hrifnir af því, því að þeir ætluðu að
leika sér við vini sína, en nú gátu þeir það
ekki. Þeir létu systur sína upp í sand-
kassann og þegar þeir sáu, að hún undi
sér þar vel, læddust þeir í burtu. Hún tæki
ekkert eftir því, þó að þeir færu, hugsuðu
þeir.
Þegar Stína hafði leikið sér dálitla
stund, fór henni að leiðast. Hún leitaði að
strákunum, en fann þá ekki og ætlaði að
fara að skæla, þegar henni datt snjallræði
í hug. Hún ætlaði að heimsækja „Hellas“.
Og það gerði hún. Hún hljóp inn í skóg-
inn, lagði sig undir álfatréð, en álfarnir
virtust ekki vera heima. Þá gekk hún nið-
ur að ánni, og „Hellas“ ýlfraði af gleði,
þegar hann sá hana. Stína fór heim að
bænum til að spyrja, hvort hún mætti fara
með hundinn í gönguferð, en þar var eng-
inn heima. Hvað átti hún nú að gera? Að
lokum ákvað hún að reyna að leysa hann
sjálf. Loksins heppnaðist það, og litla
stúlkan og stóri hundurinn lögðu af stað
út í skóginn.
Um kvöldið komu strákarnir heim með
slæma samvizku og urðu dauðhræddir,
þegar þeir fundu Stínu ekki í garðinum.
Vinnustúlkan varð einnig hrædd, því að
hún hélt, að Stína hefði farið með drengj-
unum. Það var orðið dimmt, og þau tóku
að leita og kalla. Drengirnir grétu og lof-
uðu sjálfum sér, að þeir skyldu alltaf vera
góðir við litlu systur sína, ef þeir fyndu
hana. En það hjálpaði ekkert. Hún var
með öllu horfin.
Þegar leitin stóð sem hæst, komu for-
eldrar hennar heim. Nú fóru allir, sem
vettlingi gátu valdið, að leita. Fyrst var
farið niður að ánni og heim að bænum til
að spyrja eftir Stínu, en enginn hafði séð
Og Stína litla sofnaði út frá sög'um mömmu
sinnar undir „álfatrénu".
hana. Þegar þau fóru fram hjá hundakof-
anum urraði „Hellas“ svo illilega, að þau
tóku á sig stóran krók til að forðast hann.
Eftir langa mæðu datt einhverjum í hug
að reyna að leysa „Hellas“ og vita, hvort
hann gæti ekki fundið hana. Mamma Stínu
ætlaði að leysa hann, en hann var þá laus.
Hann urraði og gelti.
En þegar mamma Stínu leit inn í hunda-
kofann, sá hún þar lítinn, hvítan böggul.
Það var lítil, holdvot stúlka, sem stein-
svaf. „Hellas“ hafði hitað henni eins vel
og hann gat. Nú urðu allir ánægðir og
þegar Stína vaknaði við hávaðann, sagði
hún þeim, að hún hefði dottið í ána, og
„Hellas“ hefði rifið kjólinn sinn þegar
hann dró hana upp. Mamma hennar klapp-
aði hundinum.--------
Seinna fluttist „Hellas“ á prestsetrið,
og það leið ekki á löngu, áður en hann
varð svo góður, að hann þurfti ekki að
vera bundinn. Hann eltir Kristínu enn þann
dag í dag, hvert sem hún fer.
#
Gréta litla: Æ, nú er ég orðin leið á að
leika pabba og mömmu, Hans. Nú skulum
við vera vinir.
Hún: Þú veðjaðir á hest, sem hét sama
nafni og ég. Það var fallega gert.
Hann: Já, en því miður hafði hann sama
ósið og þú. Hann kom of seint.
Gamall maður, sem er utan við sig, spyr
ungan mann, sem hann hefir verið kynnt-
ur fyrir.
— Voruð það þér eða bróðir yðar, sem
dó í vor?
— Það hlýtur að hafa verið ég, svaraði
ungi maðurinn, — því að bróðir minn situr
þarna.
*
— Það sést, hvað þú hefir borðað í dag.
— Hvar sérðu það?
— Á skyrtunni þinni.
— Þar skjátlast þér. Þar sérðu aðeins
það, sem ég hefi ekki borðað.