Vikan - 26.10.1939, Qupperneq 9

Nr. 43, 1939
VIKAN
9
W. W. Jacobs:
Svarlur köttur.
Eg kærði mig ekki um að taka hann
með, sagði Gubson skipstjóri og
leit miður vingjarnlega á gráan
páfagauk í búri, sem hékk á stórsiglunni,
— en frændi gamli vildi þetta endilega.
Hann sagði, að sjóferð mundi hafa góð
áhrif á heilsu hans.
— Hann virðist vera í fullu f jöri núna,
sagði stýrimaðurinn, sem sat og saug vísi-
fingurinn í makindum; — og í bezta skapi
sýnist mér.
— Það er leikur í honum, sagði skip-
stjórinn. — Gamli maðurinn hefir gaman
að honum. Ég held, að ég leggi mig eins
og stundarfjórðung. Gefðu gætur að
skrattakolli á meðan.
— Klóraðu Polly! sagði páfagaukurinn
og brýndi gogginn á prikinu. — Klóraðu
aumingja Polly!
Hann beygði höfuðið að búrgrindinni og
beið rólegur eftir að geta byrjað á þeim
leik, sem honum hafði alltaf þótt öllum
öðrum leikjum skemmtilegri. Fyrsta efa-
semdin, sem skaut upp kolhnum í þeim
sökum, var, þegar stýrimaðurinn klóraði
honum vingjarnlega með pípumunnstykk-
inu. Það var algerlega óvænt fyrirbrigði,
og páfagaukurinn ýfði fjaðrirnar, fikraði
sig út á enda á prikinu og horfði þaðan
þungbúinn á stýrimanninn.
Skoðun stafnbúa var heldur ekki páfa-
gauknum í hag, almennt áht þeirra var,
að hin taumlausa afbrýðissemi, sem gripið
hefði skipsköttinn, mundi fyrr eða síðar
leiða til ógæfu.
— Satan gamla er ekki um hann gefið,
sagði kokkurinn og hristi höfuðið. —
Fuglsgreyið hafði ekki verið um borð nema
tíu mínútur, þegar Satan kom á kreik.
Hann beið þangað til Satan var um það bil
átta fet frá búrinu; þá hneigði hann sig og
spurði hann, hvort hann vildi eitt glas af
bjór. Ég hefi aldrei á æfi minni séð ketti
verða eins bilt við. Aldrei.
— Þeim á eftir að lenda saman, sagði
Sam gamli, sem var einkavinur og vernd-
ari kattarins. — Sannið þið til.
— Ég mundi veðja á páfagaukinn, sagði
einn skipverja með sannfæringu. — Hann
hjó stykki úr fingri stýrimannsins. Hvað
ætli yrði úr kettinum andspænis slíkri
trjónu ?
— Þú mundir tapa, sagði Sam. — Ef
þið viljið gera kisu vel til, þá skuluð þið
klappa henni í hvert skipti, sem þið sjáið
hana í nánd við þetta búr.
Kona stýrimannsins hafði gefið skipinu
köttinn, þegar hann var lítill kettlingur.
Þeim þótti því ákaflega vænt um hann,
enda fóru þeir svo rækilega að ráðum Sam
gamla, næstu tvo daga, að við sjálft lá, að
þeir dræpu kattargreyið úr eintómri blíðu.
En á þriðja degi, þegar búrið stóð á káetu-
borðinu, læddist kötturinn niður, og eftir
ítrekaða beiðni páfagauksins, klóraði hann
honum á höfðinu.
Skipstjórinn varð fyrstur til að uppgötva
tilræðið. Hann fór upp á þiljur og sagði
tíðindin með röddu, sem gekk í gegnum
merg og bein á öllum viðstöddum.
— Hvar er kvikindið! öskraði hann.
— Er nokkuð að? spurði Sam kvíða-
fullur.
— Komdu og sjáðu, sagði skipstjórinn.
Hann fór á undan niður í káetuna, þar sem
stýrimaður og einn skipverja stóðu og
hristu höfuðið.
— Hvað sýnist þér? spurði skipstjóri
æstur.
— Of mikið af þurrmeti, sagði Sam eftir
nokkra umhugsun.
— Of mikið af hverju? öskraði skip-
stjóri.
— Of mikið af þurrmeti, endurtók Sam
ákveðinn. — Páfagaukar — gráir páfa-
gaukar þurfa mikið af útbleyttri fæðu. Ef
þeir fá það ekki, þá detta af þeim fjaðr-
irnar.
— Hann hefir fengið of mikið af kett-
inum, sagði skipstjórinn æstur, — þú veizt
það vel. Hann skal fá að fara fyrir borð.
— Ég trúi ekki, að það hafi verið kött-
urinn, greip annar fram í, hann er of góð-
hjartaður til að gera slíkt.
— Haltu þér saman, sagði skipstjóri og
roðnaði. — Hver bað þig um að koma hing-
að niður?
— Það sá enginn köttinn gera það, sagði
stýrimaðurinn.
*
Skipstjórinn sagði ekkert, en beygði sig
niður, tók upp stálfjöður, sem lá á gólf-
inu 'og lagði hana á borðið. Því næst fór
hann upp á þiljur, með allan hópinn á hæl-
unum, og fór að kalla á köttinn með blíðri,
lokkandi röddu. En kettinum mun hafa
þótt ráðlegast að láta lítið á sér bera, því
að ekkert svar kom. Skipstjórinn sneri sér
því að Sam, og bað hann að kalla.
— Nei, ég vil ekki eiga neinn þátt í því,
sagði gamli maðurinn. — Þó að sleppt sé
öllu tilliti til afstöðu minnar til kisu, þá
er eitt víst, að ég ætla mér ekki að eiga
neinn þátt í að drepa svartan kött.
— Slúður! sagði skipstjórinn.
— Má vera, sagði Sam, — skipstjórinn
veit það auðvitað bezt. Hann er menntaður,
en ég ekki, og telur sig kannske geta hleg-
ið að slíku. Ég þekkti mann, sem drap
svartan kött, og hann varð brjálaður. Það
er eitthvað undarlegt við þennan kött okk-
ar.
— Hann veit meira en við, sagði einn
skipverja. — Þegar þú — ég meina við —
sigldum niður fiskidugguna, þá vissi kött-
urinn það löngu fyrir. Hann lét eins og
hann væri vitlaus.
— Athugið veðrið, sem við höfum feng-
ið, — athugið ferðirnar, sem við höfum
farið, síðan hann kom um borð, sagði gamli
maðurinn. — Þið getið sagt, að það sé
tilviljun, en ég er nú á annarri skoðun.
Skipstjórinn hikaði. Hann var hjátrúar-
fullur, jafnvel af sjómanni að vera, og þessi
veikleiki hans var svo vel þekktur, að hann
var orðinn kærkominn ruslakista fyrir all-
ar þær draugasögur, sem aðrir sérfræð-
ingar höfðu véfengt vegna skorts á rök-
réttri hugsun og sönnunargögnum. Hann
var hreinasta alfræðiorðabók um alla
fyrirburði, og draumaskýringar hans voru
víðkunnar.
— Bull og þvaður, sagði hann og þagn-
aði vandræðalega; — ég vil þó aðeins sýna
réttlæti. Ég er alls ekki hefnigjarn, og ég
vil ekki eiga þátt í því sjálfur. Joe, bintu
kolamola við köttinn og fleygðu honum út-
byrðis.
— Nei, ekki ég, sagði kokkurinn með
hryllingi eins og Sam. — Ekki fyrir
þúsund krónur í gulli. Ég kæri mig ekki
um að komast í tæri við afturgöngur.
— Páfagauknum líður eitthvað betur
núna, sagði einn skipverja, hann er búinn
að opna augað.
— Jæja, ég vil aðeins vera réttlátur,
endurtók skipstjórinn. — Ég vil ekki flana
að neinu, en munið það, ef páfagaukurinn
drepst, þá skal kötturinn fyrir borð.
Mót öllum vonum, var páfagaukurinn
enn á lífi, þegar þeir komu til London, þó
að kokkurinn, sem vegna sambands síns
við káetuna hafði skyndilega orðið mjög
þýðingarmikil persóna, tilkynnti, að kraft-
arnir færu þverrandi og skapið versnandi.
Daginn, sem þeir fóru frá London, var
hann enn á lífi, en mjög þorrinn að kröft-
um; og til þess að vera við öllu búnir,
földu stafnbúar kisu í birgðakistunni og
settust svo á ráðstefnu.
Ráðstefnan varð fyrir ónæði af dular-
fullri hegðun kokksins, sem hafði farið í
brauðsöfnunarleiðangur, og kom nú
skyndilega inn, í framkomu líkari meðlim
í leynifélagi en auðmjúkum og þó gagn-
legum einstaklingi í samfélagi skipverja.
— Hvar er kallinn? spurði hann hásri,
hvíslandi röddu um leið og hann settist á
kistuna með brauðpokann á milli hnjánna.
— I káetunni, sagði Sam og horfði með
fyrirlitningu á þessi skrípalæti. — Hvað
er að, kokksi?
— Hvað haldið þið, að ég sé með hérna ?
spurði kokkur og klappaði á pokann.
Beinasta svarið við því var auðvitað
brauð; en af því að það var vitað, að kokk-
urinn hafði farið einmitt í þeim erindum
að útvega brauð, og að hann mundi varla
spyrja þannig, ef svarið lægi svo beint við,
þá þögðu allir við.