Vikan - 26.10.1939, Qupperneq 15

Nr. 43, 1939
VIKAN
15
Þrjóturinn.
Framhaldssaga
eftir
Arnold Bennett
Þetta var síðari hluta dags í júlímánuði.
Denry var í nýjum sumarfötum, sem báru
vott um vaxandi velmegun. Ruth var í blá-
um, látlausum léreftskjól. Hár hennar
glitraði í sólinni. Hún var að minnsta kosti
25 ára. í augum hennar skiptist á kvenleg-
ur þroski og sakleysi barns. Mönnum datt
í hug aðra stundina: — Þessi kona þekkir
betur leyndarmál mannlegrar náttúru en
ég hefi nokkurn tíma þekkt. Og hina stund-
ina: — En hvað hún er barnaleg. Menn
hitta oft þannig konur.
Venjulega var Ruth köld og fráhrindandi
í framkomu. Denry var ánægður.
— Má ég koma snöggvast inn, sagði
hann.
— Já, gjörið þér svo vel, sagði Ruth.
Hún leiddi hann inn í danssalinn. 1 hús-
inu var stór búð, sem faðir hennar hafði
verzlað í, en stóð nú auð. Hr. Earp var
fluttur til Birmingham, svo að Ruth var
ein eftir, ásamt nokkrum húsgöngum, í
húsinu. Yfirvöldin höfðu samþykkt, að
Ruth fengi að vera í Bursley og leigja hluta
af húsinu sínu, svo að hún gæti verið kyrr
í stöðu sinni sem danskennari.
— Það er orðið langt síðan, að við höf-
um sézt, sagði Ruth ástúðlega um leið og
þau settust.
Það var það. Borðdansinn höfðu þau
ekki endurtekið.
— Já, það er langt síðan, sagði Denry,
sem hafði aldrei haft tíma til að sinna
því, sem hjarta hans með tilliti til æsku
hans kynni að hafa krafizt.
Síðan varð þögn, og þau störðu hugs-
unarlaust út í autt herbergið. Nú var tími
til að ganga beint að verki, og það gerði
hann.
— Ég er kominn hingað viðvíkjandi
húsaleigunni, ungfrú Earp, sagði hann og
horfði í augu hennar.
— Húsaleigunni! hrópaði Ruth, eins og
hún hefði aldrei heyrt orðið fyrr.
— Já, sagði Denry.
— Hvaða húsaleigu? spurði Ruth, eins
og hún héldi, að hann gæti alveg eins verið
að krefjast húsaleigu fyrir Buckingham
Palace.
— Yðar, sagði Denry.
— Minni, sagði hún undrandi. — Hvað
kemur yður mín húsaleiga við ? spurði hún.
— Ég hélt, að þér vissuð, að ég er húsa-
leigurukkari.
— Nei, það hafði ég ekki hugmynd um.
Hann hélt, að hún væri að skrökva til
þess að stríða sér. En það gerði hún ekki.
Hún vissi, að hann var frægur maður. Það
var allt og sumt. Það er kynlegt, hvað
jafnvel gáfuðustu konur vita lítið.
— Jú, sagði hann. — Ég rukka húsa-
leigu.
— Jæja, ég hélt, að þér söfnuðuð frí-
T>að, sem áður er komið af sögunni:
Bdward Henry Machin var fæddur árið 1867
í elzta bænum af „bæjunum fimm“. Móðir
hans var saumakona og kallaði hann Denry.
Inn í menntaskóla komst hann með klækjum.
— Þegar hann var 16 ára gamail kom móðir
hans honum á skrifstofu hjá hr. Duncalf,
málafærslumanni. — Þá var það, að greifafrú
ein hélt dansleik í „bæjunum fimm“. Með
klækjum komst Denry inn á dansleikinn og
með klækjum útvegaði hann klæðskera sínum
og danskennara boðskort á dansleikinn. Á
dansleiknum vann Denry sér það til frægðar
að dansa fyrstur við greifafrúna. •— Frú
Codleyn er ekkja og húseigandi, sem skipti
við hr. Duncalf. Þeim hafði orðið sundur-
orða og varð það til þess, að hr. Duncalf
sagði Denry í reiði sinni upp atvinnunni. —
Denry náði tali af frú Codleyn og bauð sig í
þjónustu hennar sém húsaleigurukkari ....
Hann lánaði leigjendunum peninga fyrir borg-
un. — Frú Codleyn vildi nú selja hús sín, svo
að Denry keypti af henni minnsta húsið,
sem fátæk ekkja bjó í. Síðar gaf hann ekkj-
unni húsið.
merkjum, sagði hún um leið og hún leit
út um gluggann.
Hann gat engu svarað fyndni hennar og
sagði því grimmdarlega:
— Hr. Herbert Calvert hefir falið mér
að rukka húsaleigu fyrir sig og lagt ríkt
á við mig að lána engum neitt.
Ruth svaraði ekki. Hr. Calvert var lítill
maður um sextugt, sem hafði grætt pen-
inga á húseignum sínum. Hann þótti harð-
ur í horn að taka, miklu harðari en Denry,
sem varð undrandi, þegar hann bauð hon-
um atvinnu, því að ef nokkur hefði getað
rukkað húsaleigu miskunnarlaust í Bursley
var það Herbert Calvert sjálfur.
— Við skulum sjá, hélt Denry áfram
um leið og hann tók bók upp úr vasanum
og leit í hana. — Þér skuldið 30 pund í
húsaleigu.
Hann vissi vel, hvað Ruth skuldaði, en
bókin hélt honum í jafnvægi og veitti hon-
um siðferðilegan styrk.
Ruth Earp tók að skellihlæja. Hlátur
hennar var langtum fallegri en andlit
hennar. Hún hefði alveg eins vel getað
kennt að hlæja eins og að dansa. Hlátur
hennar sannaði það, að hún hafði engar
áhyggjur.
Denry brosti.
— Auðvitað er þetta bara verzlunar-
atriði fyrir mig, sagði hann.
— Jæja, svo að hr. Herbert Calvert hef-
ir tekið þetta til bragðs, hrópaði hún og
reyndi að bæla niður kátínu sína. — Ég
hefi verið að velta því fyrir mér, hvað
hann tæki til bragðs. Ég býst við, að þér
þekkið söguna um hr. Calvert, bætti hún
við.
— Nei, sagði Denry. — Ég veit, að hann
á nokkur hús, sem ég sé um. Já, sagði
hann, — ég man, að ég strikaði nafn hans
út af danskortinu yðar.
Minningin um, að það hafði verið Her-
bert Calvert jók traust hans á hæfileikum
hans.
Rödd Ruth varð hörð og kuldaleg. Það
var ósennilegt, að hún hefði verið að
hlæja.
— Hr. Herbert Calvert notaði rukkferð-
ir sínar hingað til þess að tæla mig. Einu
sinni gekk hann svo langt, að hann sagð-
ist ekki kæra sig um neina peninga.
— Það er ómögulegt, sagði Denry, stein-
hissa á því, „hve langt“ hann hafði
gengið.
— Já, sagði Ruth. — Auðvitað tekur
engin kona þess háttar ákvörðun allt í
einu.
— Auðvitað, sagði Denry þegar hann
tók eftir, að hún bar málstað sinn undir
lífsreynslu hans og mannþekkingu.
— Og svo þegar ég tók ákvörðun,
hagaði hr. Calvert sér eins og dóni. Ég ætla
ekki að lýsa því fyrir yður, hvernig hann
lét. Ég ákvað að hefna mín á honum með
því að láta hann bíða eftir húsaleigunni,
þar sem hann vildi ekki taka við henni
áður. Ég ætlaði að bíða og sjá, hvað hann
gerði.
— Ég skil yður ekki, sagði Denry.
— Einmitt, greip hún fram í fyrir hon-
um, — reyndar bjóst ég alls ekki við því
af yður. Þér og hr. Herbert Calvert------!
Nú borgar hann yður fyrir að vinna sitt
verk! Ágætt! Hún lyfti höfðinu þrjózku-
lega. — Hvað verður nú, ef ég borga ekki
húsaleiguna ?
— Þá verður málið að ganga sinn gang,
sagði Denry og brosti ástúðlega.
— Nú, já, sagði Ruth Earp, — ef þér
ætlið að fara að koma hingað með menn,
takið þér afleiðingunum. Sama er mér.
— Þá getið þér ekkert borgað að svo ■
stöddu? spurði Denry.
— Get ekki! hrópaði hún. — Ég get það
vel, en kæri mig bara ekkert um það. Ég
borga ekki eyri, fyrr en ég er neydd til
þess. Látið hr. Calvert stefna mér, þá skal
ég borga, en fyrr ekki. Allur bærinn skal
fá að vita allt um hr. Herbert Calvert.
— Ég skil--------Denry brosti.
— Get ekki! endurtók hún fyrirlitlega.
— Ég hugsa, að allir viti, að tekjur mínar
hækka frá ári til árs. — Get ekki!
— Þetta er þá síðasta orðið?
— Já, svaraði, ungfrúin.
Hann stóð upp.
— Þá er bezt að senda fógetann til yðar
í fyrramálið, sagði hann blíðlega.
Aðrir menn hefðu reiðst, en það gerði
Denry ekki.
Ruth Earp stóð einnig upp. Hún horfði
á hann og brosti.
— Mig langaði aðeins til að vita, hvað
þér gerðuð, sagði hún alúðlega. — Þér eruð
kynlegur maður. Auðvitað dettur mér ekki
í hug að gera þetta. Ég skal senda yður
bréf í kvöld.
— Og ávísun? spurði Denry.
Hún hikaði. — Getið þér annars ekki