Vikan - 01.08.1940, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 31, 1940
5
IRVING STONE segir frá fyrir-
lestraferð Jacks um Ameríku, sem
vakti feikna athygli vegna bersögli
hans og hispursleysis, — en þegar
hann giftist Charmian Kittredge,
varð það almennt hneyksli.
Jack London ,um það leyti, sem hann g-erðist „óðalsbóndi'
egar Jack London kom heim frá
Japan hófst eitt af erfiðustu tíma-
bilum í æfi hans. Hann skrifaði lítið og
átti í allskonar erfiðleikum. Auk þess fékk
hann inflúensu og upp úr henni taugakláða,
sem olli honum mikilla þjáninga.
I ágúst keypti hann lóð í Piedmont, þar
sem hann lét byggja hús handa konu
sinni, sem hann hafði skilið við. Öll banka-
inneign hans, 4000 doliarar, fóru í þetta,
og auk þess varð hann að taka lán.
Eina fjármálaaðstoð hans var enn sem
fyrr Brett hjá útgáfufyrirtækinu „Mac-
millan“. Af því að svo margir höfðu fyrir-
fram gerst áskrifendur að „Ulf Larsen",
féllst Brett á að hækka mánaðartillagið
upp í 250 dollara. Brett fann, að bókin
mundi verða óvenju góð, og í byrjun nóv-
ember gat hann tilkynnt Jack, að 40,000
kaupendur hefðu gerst áskrifendur að
„Ulf Larsen“, sem var 10. verk Jacks á
minna en fjórum árum. 1 desember sendi
hann Jack ávísun á 3000 dollara, en það
var einmitt sú upphæð, sem Jack hafði
reiknað að nægði til að borga allar skuldir
sínar.
„Ulf Larsen“ var á allra vörum. Sumir
gagnrýnendurnir sögðu, að hún væri viður-
styggilega dýrsleg og grimmdarfull, en
flestir þeirra voru á einu máli um það, að
hún væri „sérkennileg og óvenju snjöll
skáldsaga, sem hæfi nútíma skáldskap upp
í hærra veldi.“
Charmian Kittredge kom nú aftur frá
Iowa. Þau Jack hittust nokkrum sinnum
í Oakland og San Francisco, og því næst
fór hún til Glen Ellen til Ninettu Eames
frænku sinnar.----------
Rektor háskólans í Californíu bauð Jack
að koma og halda fyrirlestur fyrir stúdent-
ana og hann notaði tækifærið til að taka
duglega í lurginn á þeim. Hann sagði þeim,
að sú mesta bylting, sem heimurinn hefði
upphfað, væri nú að gerast fyrir augunum
á þeim, og ef þeir vöknuðu ekki strax,
mundu þeir síðar vakna við vondan draum.
í Stockton hélt Jack fyrirlestur fyrir
hóp verzlunarmanna og var þar allt annað
en blíðmáll. Eitt blað í Stockton skrifaði
um fyrirlesturinn:
„Hann tók verzlunarmennina til bæna,
eins og þeir væru óþægir krakkar. Hann
spurði þá, hvað þeir eiginlega vissu um
jafnaðarstefnuna. Hann sagði þeim blá
kalt, að þeir hefðu lesið lítið og séð enn þá
minna. Hann barði í borðið og blés út úr
„sér skýjum af vindlareyk. — Allt þetta
''lamaði áheyrendur hans svo og gerði þá
svo hrædda, að þeir sátu grafkyrrir í þög-
ulu ráðleysi.“
En þögnin varaði ekki lengi. Jack vakti
takmarkalausa gremju þeirra með því að
lýsa því yfir, að socialistarnir í Rússlandi,
sem höfðu tekið þátt i uppreisninni 1905
og drepið eigi all fáa af embættismönnum
keisarans, væru bræður sínir! Áheyrend-
urnir stukku upp úr sætum sínum og þustu
að honum. Morguninn eftir stóð með stór-
um fyrirsögnum í öllum blöðum landsins:
Jack London kallar rússnesku lamunorð-
ingjana bræður sína! Þetta vakti óhemju
hneyksli, menn heimtuðu, að hann tæki orð
sín aftur og blöðin helltu sér yfir hann.
Jack hörfaði ekki um eitt fet. Rússnesku
byltingamennirnir voru bræður hans og
enginn gat fengið hann til að afneita
þeim.
Hvað eftir annað hneykslaði hann borg-
ara Ameríku með viðlíka hlífðarlausum
fullyrðingum, það stóð alltaf styr um nafn
hans og „Macmillan" notaði tækifærið til
að gefa út bókina „Stéttabaráttan“. Hún
vakti svo mikla athygli, að hún varð að
koma út í nýjum útgáfum í júní, október
og nóvember, sem er einsdæmi um slíkt
safn af byltingagreinum.
1 marz 1905 féllst hann aftur á að vera
í kjöri sem borgarstjóraefni jafnaðar-
manna í Oakland og fékk 981 atkvæði —
fjórum sinnum meira en hann hafði fengið
1901. En hann náði ekki kosningu. 1 apríl
fór hann með ungum Kóreumanni, Many-
oungi að nafni, til Glen Ellen og leigði sér
kofa hjá Ninettu Eames.
Vorið í Sonoma var dásamlegt. Ömur-
leiki vetrarins var horfinn. Jack seldi
blaðinu „The Black Cat“ sögu og notaði
250 dollara af þeim 300, sem hann fékk
fyrir söguna, til að kaupa reiðhest, sem
Charmian reið á alla leið frá Berkeley
til Glen Ellen, meira en f jörutíu kílómetra.
Þegar tunglið skein í fyllingu, lagðist eins
og hvít, lýsandi þoka yfir dalinn. „Nú veit
ég hvers vegna Indíánarnir hafa gefið hon-
um nafnið Mánadalurinn,“ sagði Jack.
Sköpunarmáttur hans var nú aftur í
fullum blóma. Hann skrifaði „Ulfahundur-
inn“, sem var framhald af „Þegar náttúr-
an kallar“. Á sólheitum sumardegi, þegar
hann fór ríðandi um fjöllin og andaði að
sér hinni megnu blómaangan, kom hann
af tilviljun að Hills Ranch, sem var búgarð-
ur, 100 tunnur að stærð og náði neðan úr
dalnum og alveg upp að Sonomaf jalli. „Þar
eru stór californisk rauðtré og eru sum
þeirra tíu þúsund ára gömul. Þar eru greni-
og eikartré í hundraða tali og ógrynni af
madrona- og manzanitatrjám. Þar eru
djúpar gjótur, ár og lindir. Það er falleg-
asta og ósnortnasta jarðnæði, sem til er í
Ameríku.“
Jack London varð frá sér numinn af
fegurð staðarins og ákvað strax að kaupa
hann, og Charmian hvatti hann eindregið
til þess.
1 Glen Ellen fékk hann að vita, að jörð-