Vikan - 14.11.1940, Qupperneq 11

VIKAN, nr. 46, 1940
Framhaldssaga eftir
Þegar hún kom út fyrir fangelsismúrana, leit
hún eftirvæntingarfull í kringum sig, en kom
sýnilega ekki auga á, það sem hún var að gá
að. Hún varð fyrir sárari vonbrigðum en hún
hefði sjálf getað ímyndað sér. Hún endurtók það
fyrir sjálfri sér, að hann þyrfti að stunda sína
atvinnu, og að það væri kannske erfitt fyrir hann
að fá frí til þess að taka á móti vinkonu sinni við
fangelsisdyrnar. Hún brosti með sjálfri sér.
Hún náði sér í bíl og ók til hótelsins, sem hún
ætlaði að búa á. Henni fannst hún vera ham-
ingjusöm og sterk. Lífsþróttur hennar hafði sigr-
ast á vonbrigðum þeim, sem höfðu gripið hana,
við það að hitta ekki Gordon.
Pjöldi bréfa biðu hennar, meðal annars eitt frá
bróður hennar. Það var stuttort og laust við all-
ar ásakanir, miklu fremur vingjarnlegt. Hann
lauk með því að segja, að hann ætlaði að koma
að heimsækja hana klukkan hálf tólf þá um
daginn.
Eitt bréfanna var líka frá King Kerry, aðeins
nokkur vingarnleg orð. Klukkan hálf tólf kom
bróðir hennar. Hann heilsaði henni ekki með
handarbandi, og þáði ekki sætið, sem hún bauð
honum.
„Jæja, Vera,“ sagði hann, ,,ég held það sé
bezt, að við tölum hreinskilnislega hvort við ann-
að. Eg ætia að gera þér játningu, sem mun
valda þér undrunar, en er óumflýjanleg frá minni
hálfu, af þvi að nú verðum við að taka mál okkar
öðrum tökum en áður. Það er þá i fyrsta lagi,“
sagði hann og brosti, ,,að þér er eflaust ljóst,
að það mundi ekki hafa valdið mér neinnar sorg-
ar, þótt þú hefðir dáið áður en arfurinn var út-
borgaður.“
Hún leit rannsakandi á hann og kinkaði kolli.
„Hefir þér dottið í hug,“ spurði hún, „að ef
þú hefðir dáið áður en arfurinn var útborgaður,
mundi ég ekki heldur hafa tekið það neitt nærri
mér ?“
„TJr því að við erum bæði jafn hreinskilin og
við erum drápgjörn," sagði hann og sló því öllu
UPP í g'lcns, „get ég sagt þér umsvifalaust, að
þegar þú hefir nú fengið arf þinn útborgaðan,
eru aðeins tvær leiðir fyrir mig til þess að kom-
ast yfir eitthvað af peningum þínum. Önnur er
sú, að þú, móti öllum vonum, hefðir arfleitt
mig —.“
„Ég get fullvissað þig um —,“ sagði hún bros-
andi.
„Það er alveg óþarfi,“ svaraði hann og hló.
„En hin leiðin er sú, að ég finni mann handa
þér, og í þetta skipti hefir mér loks tekizt það.
Þú átt að giftast góðvini mínum Martin
Hubbard."
Það fór kuldahrollur i gegnum hana og svipur
hennar fylltist viðbjóði.
„Hann er fallegasti maðurinn í London, hann
er kominn af Vilhjálmi sigursæla, hann er heima-
gangur á tignustu stöðum, hann hefir hlotið hina
fullkomnustu menntun við Eton og Balliol, dans-
ar ágætlega, spilar eins vel bridge eins og tenn-
is og golf-------.“
„Hann er vænti ég ekki gæddur öðrum geð-
feldum eiginleikum líka?“ spurði hún.
Hann leit gremjulega á hana.
„Það liggur auðvitað eitthvað á bak við allt
þetta," sagði hún. „En þú gætir alveg eins stung-
ið upp á því að ég giftist þjóninum þínum —
„Eða einum af nemendum þínum?“ sagði Her-
mann ástúðlega.
EDQAR WALLACE
Það, sem skeð hefir hingað til í sögunni.
King Kerry er dularfullur, ameriskur
milljónamæringur, sem dagblöð Lundúna
segja að ætli að kaupa London. Á bak við
hann stendur auðhringur, sem kallar sig
„L“. Kerry hefir þegar keypt verzlunina
Tack & Brighten, þar sem Elsie Marion
vinnur, og ráðið hana til sín sem einkarit-
ara. — L-hringurinn hefir feikna miklar
ráðagerðir á prjónunum í sambandi við
lóðakaupin í London. En hann á sina and-
stæðinga og á meðal þeirra eru Hermann
Zeberlieff og fyrverandi forstjóri Tack &
Brigthen, Leete. Bray, sem ætlar að verða
húsameistari, er vinur og nábúi Elsiear.
Kerry trúir Elsie fyrir því, að hann hati
Zeberlieff af þvi að hann hafi hagað sér
svívirðilega gagnvart konu. Vera, hálfsystir
Zeberlieffs, býr hjá honum, af því að faðir
þeirra setti það skilyrði í erfðaskránni, að
þau byggju saman í fimm ár og nú eru að-
eins nokkrir dagar eftir af þeim tíma. Vera
óttast bróður sinn. Bray kemur til að sækja
Veru, og aka þau til skólans, þar sem hún
úthlutar verðlaunum. Bray, sem er einn
nemendanna, fær verðlaun. Hjá Zeberlieff
eru fjórir menn til miðdegisverðar. Vera
vill ekki koma niður til þeirra, en Zeber-
lieff fer þá upp til hennar og ætlar að ráða
hana af dögum. Það tekst þó ekki. Vera
brýtur rúðu í búðarglugga Kings, til þess
að láta setja sig í fangelsi. Elsie hefir keypt
„Evening Herald“ fyrir King. Zeberlieff
vill gifta systur sína Hubbard ,,fagra“, til
þess að klófesta þannig auðæfi hennar.
Zeberlieff hittir Bray og ræðir við hann
um systur sína og gefur Bray svefnmeðul
í víni og lokar hann niðri í kjallara. Vera
losnar úr fangelsinu.
Hún hnyklaði brúnirnar.
„Nemendum mínum ? Mér er ekki ljóst —.“
„Ég á við einn af þessum fyrirmyndar stúdent-
um þínum, sem þú hefir allra miidilegast verð-
launað með gullpeningum og skrautrituðum skjöl-
um — auðvitað eftir verðleikum. Það er álíka
gáfuleg gifting, finnst þér ekki?“
Hún roðnaði.
„Þú veizt það þá?“ spurði hún kuldalega.
„Það kemur sér illa fyrir mig,“ sagði hann
hugsandi. „Ég er sem sé búinn að semja um
þetta við Martin Hubbard. Daginn sem þið giftið
ykkur, lætur hann mig hafa ávísun á fimmtíu
þúsund pund.“
„Það var reyndar ekkert ótrúlegt, að þú fyndir
upp á einhverju í þessa átt, þó að ég hefði hins
vegar sízt af öllu búist við að þú tækir upp á
því að gerast giftingarmiðill.“
„Það er rétt hjá þér,“ sagði hann vingjarnlega,
„þú getur komizt hjá margs konar óþægindum,
meðal annars Martin Hubbard — ef þú værir svo
stórgjöful að gefa mér ávísun á áður nefnda upp-
hæð.“
Hún hló, en það var enginn gleðihlátur.
„Mér finnst þetta vera gengið nokkuð langt,“
sagði hún. „Viltu nú ekki segja mér hreinskilnis-
lega hvað þú átt við og nákvæmlega hvers þú
óskar.“
„Þú veizt hvað ég vil,“ sagði hann kuldalega.
„Ég vil, að þú giftist Martin Hubbard, af því að
mig vantar mjög tilfinnanlega sjö hundruð og
fimmtíu þúsund pund, sem er sjötíu og fimm pro-
sent af þeim hluta arfsins, sem fellur í hlut eigin-
manns þíns, samkvæmt erfðaskrá föður okkar.
Að öðrum kosti vil ég fá peningana. Mér er alveg
sama hvort þú giftist eða ekki. Ég er ekki svo
vitlaus, að ég sjái ekki, að Martin yrði ekki neinn
11
fyrirmyndar eiginmaður eða sé ekki nándar nærri
tvö hundruð og fimmtíu þúsund punda virði.“
„Ég skil,“ sagði hún. „Þú getur verið viss um
það, að ég verð ekki frú Hubbard og um hitt,
að þú færð aldrei eyri af mínum peningum."
„Ertu svo viss um það?“ spurði hann.
„Nokkurn veginn,“ sagði hún kuldalega. Það
varð stundarþögn.
„Ertu ástfangin í þessum — ?“
„Gordon Bray,“ bætti hún við.
„Ertu mikið ástfangin í honum?“ spurði hann
aftur.
Hún horfði einbeitt á hann.
„Ég sé ekki, að það komi þér neitt við,“ svaraði
hún, „en af því engin skynsamleg ástæða er til
að neita þvi, skal ég gjarnan játa, að mér þykir
mjög vænt um hann og honum þykir mjög vænt
um mig.“
„Ákaflega rómantískt,“ sagði Hermann háðs-
lega,. „Ég sé fyrir mér tvo dálka í blaði Kings
Kerry; — „Rómantísk ást á tækniháskóla: Vell-
auðug hefðarkona giftist stúdent á tækniháskóla,
samkvæmt ósk brúðgumans, ætla þau að eyða
hveitibrauðsdögunum í Margate.“
Hún þagði við háði hans, því að hún vissi, að
hann varð að fá útrás fyrir gremju sína. Eftir
augnablik mundi hann leggja spilin á borðið. Það
var Hermanni líkt að gera sér upp kæti, þegar
eitthvað gekk illa fyrir honum. Hún hafði óþægi-
legan grun um, að vandræðum sínum væri ekki
alveg lokið.
„Þykir þér í raun og veru vænt um þennán
unga mann?" sagði hann hugsandi. „Hve hátt
meturðu líf hans?“
„Nú, já!“
Hún náfölnaði. Hættan, sem hún hafði verið i
öll þessi ár, hafði aldrei verið eins hræðileg og
meðvitundin um, að bróðir hennar ætlaði að nota
manninn, sem hún elskaði, til að hefna sín á
henni.
„Verðlegðu hann, en ekki á neitt Kings Kerry
hálfvirði," sagði hann og glotti illilega, „nei, fullt
verð á manni, sem þér þykir ákaflega vænt um.
Eigum við að segja þrjá fjórðu úr milljón?“
Hún fylltist brennandi hatri til þessa brosandi
manns, sem hafði ofsótt hana og kvalið í svo
mörg ár, og sem hafði sótzt eftir lífi hennar,
vegna þeirra auðæfa, sem hann með því móti
hafði von um að komast yfir.
Hún hafði líka innst í eðli sínu til að bera
brot af því djöfullega innræti, sem var svo ríkt í
honum. Þau voru sprottin upp af sömu rótum,
og ef til vill var það Zeberlieff gamli afi þeirra,
sá mikli grimmdarseggur, sem sagði til sín í
hjarta hennar þessa stundina.
Henni flaug ráð í hug. Hatrið, sem altók huga
hennar, jók hugkvæmni hennar og varpaði nýju
Ijósi á ýmislegt, sem áður hafði ekki verið henni
ljóst.
Hún gekk yfir að skrifborðinu og opnaði skúff-
una.
Hann horfði með brosandi eftirvæntingu á hana.
Það er merkilegt, hve hugurinn er næmur og
skarpur á slíkum augnablikum. Hún fór að reikna
út hvað eyðileggingin á veggnum mundi kosta,
og hvort hún mundi verða rekin af hótelinu. En
hvort sem afleiðingarnar yrðu slæmar eða ekki,
var hún reiðubúin að taka þeim.
Á þessari einu mínútu kynntist hún nýrri hlið
á Hermanni, sem hún aldrei hafði þekkt áður.
„Hve hátt metur þú lif elskhuga þíns?“ spurði
hann aftur.
„Það get ég ómögulega sagt þér,“ sagði hún.
Hún tók eitthvað upp úr skúffunni og handlék
það. Það var skammbyssa.
Hann hleypti brúnum.
„Það er ekki laust við, að þetta sé farið að
vera dálítið broslegt," sagði hann. Varla hafði
hann sleppt orðinu, þegar skotið reið af og þaut
fram hjá honum.
Hann hörfaði aftur á bak, fölur eins og nár.
„Guð minn góður, hvað ertu að gera?“ hvísl-
aði hann með röddu, sem skalf af hræðslu.