Vikan - 06.02.1941, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 6, 1941
FJÓRÐI KAPlTULI.
A leið i örugga höfn.
„Þetta skeyti hefir dregið úr löngun yðar til
að vera fyndinn. Hvemig get ég verið viss um,
að herra Clares hafi sent yður? Ég hefi aldrei
séð yður fyrr. Ég hefði vel getað neitað að fara
með yður. Ég hefði getað grunað yður um
græsku.“
,,Þér hefðuð aldrei getað grunað mann með
eins heiðarlegt andlit' og mig um græsku. Nú
beygjum við til vinstri. Ég vona að þér hafið
með yður nauðsynlegasta farangur til þriggja
eða fjögra daga?“
„Hvers vegna það ? Ég vil komast til London
í kvöld. Hvar erum við núna ? Ég er alveg
rugluð.“
„Þessa stundina eruð þér í Berkshire, en það
verður ekki lengi. Við komum ekki til London í
kvöld, og þér fáið ekki að sjá farangur yðar
fyrr en eftir þrjá eða fjóra daga. Af hverju er
yður annars svona mikið áhugamál að komast til
London? Hafið þér mælt yður mót við nokkurn
þar ? “
„Nei, en það er bezt að fela sig í stórborg.
En þér akið með mig sitt á hvað um afskekkta
vegi, og það gerir mig órólega. Þér megið ekki
láta finna mig.“
„Þér skuluð ekki vera hræddar, njótið heldur
hins fagra landslags. Hlustið nú á. Þegar við
komum til Faringdon, verð ég að komast í síma.
Þér verðið að lofa mér upp á æru og trú, að
fara ekki út úr bílnum á meðan ég fer inn á
pósthúsið. Verið nú góð stúlka og hjálpið mér
eins og þér getið!“
,,Á ég nokkurs annars úrkosta? Ég er alger-
lega á yðar valdi. Ég skal bíða eftir yður.“
„Hafið þér nokkuð til að verja yður með?“
„Nei, ekki ef þér eigið við skammbyssu. Ég
hefi aldrei gengið með skambyssu.“
„Þá er tími til kominn að byrja á því,“ sagði
Mick og lagði marghleypu í kjöltu hennar. Clare
gaut til hans augunum. Svo andvarpaði hún.
„Nú veit ég upp á hár, hvernig málum er
komið,“ sagði hún. „Menn Vincents eru á hæl-
unum á okkur. Ó, guð minn góður! Get ég aldrei
losnað við þennan mann?"
„Látið það ekki á yður fá,“ sagði Mick blíð-
lega. „Þér eruð ekki í neinni hættu á meðan ég
er hjá yður. Ég fékk yður skammbyssuna ein-
ungis af því að ég þurfti að skilja yður eina
eftir i nokkrar mínútur. En nú er ég hættur
við það. Það er bezt að þér komið með mér
inn á pósthúsið. Ef ég skildi yður eftir órólega
og kvíðafulla í bílnum, gæti lögreglan fundið
upp á að koma með óþægilegar spumingar. Jæja,
þá erum við komin. Látið skammbyssuna í tösk-
una, en gleymið ekki, hvar hún er. Yður gæti
kannske langað til að skjóta á eitthvað — svona
rétt til dægrastyttingar."
„Eruð þér sjálfur með skammbyssu?" spurði
hún óróleg.
„Auðvitað. Ég geng alltaf með skammbyssu.
Annars finnst mér ég ekki vera full klæddur."
Þetta kom henni ekkert undarlega fyrir sjónir.
Vikum saman hafði hún umgengist menn, sem
álitu skammbyssuna ómissandi. Mick horfði fram
Framhaldssaga
Það, sem slteð hefir hingað til í sögunni
Lefty Vincent og fjórir félagar hans,
Johnny Ryan, Fino, Collins og Catini, hafa
rænt banka og drepið gjaldkerann. Dóttir
gjaldkerans, Clare Furness, strengir þess
heit, að koma Vincent í hendur ríkislög-
reglunni, G-mannanna svo nefndu. Eftir
fyrirmælum hennar sitja þeir fyrir honum,
en fyrir mistök, skjóta þeir Ryan, en Vin-
cent sleppur. Hann hyggur nú á hefndir, og
þegar Clare Furness flýr til Evrópu, fer
hann á eftir henni. Mick Cardby, sem rekur
leynilögreglustöð í félagi við föður sinn, er
fenginn til að gæta liennar, þangað til G-
mennirnir koma, en þeir eru á leiðinni til
Evrópu. Mick fer til Southampton til að
taka á móti henni, en Vincent hefir líka
sent þangað einn af glæpafélögum sínum.
Mick lætur mann frá Scotland Yard tefja
fyrir honum í tollinum, en sleppur sjálfur
hindrunarlaust burt með stúlkuna og ekur
með hana, ýmsar krókaleiðir, því að hann
óttast eftirför.
og aftur eftir mjóum veginum, áður er. hann
steig út úr bílnum. Svo snart hann handlegg
Clares og benti á pósthúsið.
„Gangið þessa leið inn. Nú fáið þér að sjá
nýja hlið af Englandi."
Hann beið, þangað til hún hafði gengið i kring-
um bílinn, tók svo undir handlegg hennar og
leiddi hana inn á pósthúsið, fékk einum shilling
skipt í smápeninga og gekk yfir að símaklefan-
um. Hann vildi ekki eiga neitt á hættu.
„Farið um fram allt ekki neitt frá,“ sagði
hann, „og undir eins og ég er kominn inn í klef-
ann, skuluð þér taka yður stöðu með bakið upp
að honum. Ef ég sé yður hreyfa yður, verð ég
reiður. Og þér kærið yður væntanlega ekki um
það ?“
Clare reyndi að brosa, en það tókst ekki sem
bezt. Mick bað um skrifstofu sína í London, ef
ske kynni, að faðir hans væri þar enn þá. Á
meðan hann beið, sneri hann baki að símanum,
svo að hann gæti haft auga með Clare. Hún var
föl að sjá í rafljósinu. Það liðu nokkrar mínútur
áður en hann fékk samband. En hann hafði
heppnina með sér. Það var faðir hans, sem anz-
aði. Mick talaði gætilega.
„Góðan daginn,“ sagði hann, þegar hann þekkti
röddina. „Eg er búinn að sækja vörurnar og er
nú að reyna að koma þessu öllu í lag. Þegar ég
var að sækja þær, rakst ég á Moffit litla frá
Lambeth og þekkti hann mig. Ég er viss um, að
hann var þarna til að njósna um vörurnar fyrir
náungann þarna fyrir vestan. Sammy hélt hon-
um eftir, á meðan ég slapp í burtu. En það er
áreiðanlegt, að allt pakkið veit, að ég er með
vörurnar með mér. Sammy gat ekki haldið Moffit
lengi eftir og nú er hann sjálfsagt kominn heim
í bælið sitt. Þú þekkir Moffit. Farður og reyndu
að ná í hann. Ef þú nærð í hann, þá slepptu
honum ekki fyrr en hann hefir sagt þér allt,
sem hann veit. Það er mjög þýðingarmikið, að
ég fái að vita um allar fyrirætlanir þeirra. Þú
getur sjálfsagt fengið Moffit til að leysa frá
skjóðunni. Segðu honum bara allt, sem þú veizt
um innbrotið í Rutland Gate, og sem þú ert vist
ekki enn þá búinn að segja lögreglunni og bættu
ýmsu smávegis við. Ég hringi til þín annað hvort
í kvöld eða strax í fyrramálið, til þess að frétta,
hvers þú hefir orðið vísari. Þú hefir væntanlega
skilið mig?“
11
eftir DAVID HUME.
„Bíddu svolítið, ég hefi hérna alveg nýjar frétt-
ir, sem þú hefir gott af að heyra, ef þú metur
líf þitt nokkurs. Ég var upp á lögreglustöð í dag,
og sagði þar nokkrum vinum minum, að þú hefð-
ir farið að sækja vörurnar. Þeir hafa auðvitað
meiri áhuga á sendingunni, sem von er á með
næsta skipi. En þeir sögðu mér dálítið athyglis-
vert. Þú mannst eftir Cosh Ferris? Hugsaðu þig
um augnablik."
„Ég þarf þess ekki. Það var hann, sem var í
félagi með Harry Steel. Og Harry Steel var vísað
úr landi í Ameríku eftir að hann hafði orðið
uppvís að samvinnu við bófaflokk þar.“
„Rétt hjá þér. Hlustaðu nú á. 1 dag fékk Ferris
skeyti frá Ameríku. Það var á dulmáli. En þeim
tókst að ráða það á lögreglustöðinni. Það var
svona:
„Albert Ferris, Whiteway Terrace nítján, Ken-
tish Town, London, Englandi. Ungfrú Edith
Cross kemur með „Wisteria" klukkan fimmtán
til Southampton. Finndu hana og veittu henni
eftirför. Það eru fleiri að leita. Skiptu þér ekki
af þeirn. Gerðu enga skissu. — Necniv."
„Necniv?" Mick þagði andartak. „Nú, já. Það
er bara að lesa orðið aftur á bak og bæta við t!
Þakka þér fyrir upplýsingarnar."
„Þú verður að fara varlega. Þú situr á púður-
tunnu.“
Clare Furness sneri höfðinu og leit á Mick.
Hann brosti til hennar og hélt áfram að brosa á
meðan hann svaraði:
„Það er mér full ljóst. Það líður ekki á löngu
áður en ballið byrjar. Nú, þeir um það. Ég geri
það, sem ég get og vona það bezta."
„Gerðu ekki of litið úr þeim. Þeir hika ekki
við að fremja morð i stórum stíl, ef svo ber
undir. Þú veizt, hvað biður þín. Jæja, nú fer ég
til Lambeth."
„Þakka þér fyrir. Enn þá er ekki farið að
syrta að. Ég vona, að það geri það ekki fyrst
um sinn.“
Mick kom út úr klefanum og tók undir hönd
stúlkunnar.
„Komið nú, barnið mitt,“ sagði hann, „þetta
gengur allt ágætlega!"
„Ó, hvað það gleður mig!“ andvarpaði hún.
„Mig lika,“ sagði Mick, en leit undan um leið.
Þau gengu þvert yfir götuna og sáu lögreglu-
þjón standa við bílinn með annan fótinn á aur-
brettinu. Lögregluþjónninn horfði byrstur á Mick.
„Þér hafið ekki leyfi til að láta bílinn standa
hér, herra minn. Þér lokið veginum."
Mick laut höfði auðmjúkur, stýrði bílnum inn
á veginn og tók stefnuna í áttina til Burford. 1
nokkrar minútur ók hann þögull.
„Hvaða stórfréttir voru það, sem glöddu yður
svona mikið?" spurði Clare.
„Ég frétti bara, að við hefðum sloppið burt
óséð, og að við erum algerlega óhult, og að þér
þurfið ekkert að óttast."
„Er það satt. Það var ágætt. Ég er líka miklu
vonbetri núna. Ég hefi ekki sofið almennilega í
tíu sólarhringa. Kannske get ég sofið í nótt.
Mér væri full þörf á þvi.“
„Já,“ sagði Mick. Hann hafði alls ekki heyrt,
hvað hún sagði. Næsta spurning hans kom rétt
á eftir: „Þekkið þér yfirleitt nokkum í London?"
„Nei. Það var einmitt þess vegna, sem ég ætl-
aði að fela mig þar. Ég áleit það öruggast."
„Ef til vill. Þekkir Lefty Vincent marga i
London?"