Vikan


Vikan - 06.02.1941, Blaðsíða 6

Vikan - 06.02.1941, Blaðsíða 6
6 VIKAN, nr. 6, 1941 hún lagðist út 'af, leit á vegginn og fór að hugsa um það, hvort hún ætti að flytja glösin af efri hillunni á þá neðri eða láta þau vera. Hún lauk við síðasta nálsporið í gardín- unum, þegar þau voru búin að vera gift í einn mánuð. Hún fór út og kejypti gar- dínustengur og hengdi þær upp sjálf. Um kvöldið, þegar Lou kom heim, gerði hann einmitt það, sem hann átti að gera: Hann nam staðar í dyrunum, stóð þar stundar- korn og velti vöngum. „Já, því segiégþað,“ hvíslaði hann blíðlega, „hún er betri en engin stúlkan, sem ég giftist.“ Gardínurnar voru það síðasta, sem á vantaði. Þegar hún hafði lokið við að taka til morguninn eftir, kveikti hún sér í síg- arettu og settist niður til að horfa á þær. Nú var allt eins og hún hafði svo lengi séð fyrir sér í huganum. Ég er hamingju- söm, hugsaði hún hátíðlega. Þegar hún var búin með sígarettuna, slökkti hún í henni og fór að hugsa um, hvað næst lægi fyrir að gera. En það var allt búið, hún átti ekkert ógert. Hún opnaði eldhúsdyrnar og horfði yfir fallegar og hreinar diskarað- imar, því næst fór hún inn í svefnherberg- ið og strauk yfir heklaða rúmteppið, og eftir stundarkorn setti hún á sig hattinn, fór í kápuna og fór til móður sinnar. „Heyrðu, mamma,“ sagði hún, „viltu kenna mér, hvernig á að búa til hunangsköku ?“ Hún lærði að búa til allt, sem móðir hennar kunni, kökurnar, búðingana og kringlurnar. Og hún varð brátt eins leik- in. Lou var í sjöunda himni. „Og ég, sem vissi ekki einu sinni, að þú kynnir að búa til mat, þegar við giftumst. Og mér var líka alveg sama. Já, það veit guð, mér var alveg sama.“ En þó að hún bakaði nærri því á hverj- um degi, komu samt langir tímar, sem hún vissi ekkert, hvað hún átti af sér að gera. Ekki gat hún farið að bæla rúmið aftur til þess að búa um það; hún gat ekki bónað húsgögnin oftar en tvisvar í viku. Áður en hún giftist hafði hún allt af séð sjálfa sig í huganum í tandurhreinum, hvítum slopp, með tvö börn til að annast, og önn- um kafinn við að matreiða alls konar góð- gæti handa Lou — önnum kafin all- an daginn, en ekki búin að öllu klukkan hálf eitt og verða svo að sitja auðum hönd- um til klukkan fimm. Sex mánuðum eftir að þau giftust hafði kaupið verið lækkað við Lou. Þau höfðu nóg til að lifa af, en höfðu ekki ráð á að eignast barn. Það gerði ekki svo mikið til, hún var fús til að bíða eitt eða tvö ár ennþá; að eiga börn var aðeins einn þáttur hjónabandsins. En barnið mundi hafa fengið henni nóg að starfa, að minnsta kosti meðan það var lítið. Nú, það er ekki nema gott að hafa svona mikinn tíma aflögu, hugsaði hún, og hún fór og sótti heklunálina til móður sinnar, en hún átti reyndar nóg af servi- ettum og rúmteppið mundi endast henni alla æfi. Hún vissi, að eitthvað var að, og þó vissi hún það ekki. Því hvernig gat nokkuð ver- ið að, þegar hún var gift, átti sitt eigið heimili og góðan mann? En það undarlega var, að þó að hún vissi, að Lou væri góður, og að hún elskaði hann, var hún stundum gröm við hann og særði stundum tilfinningar hans. Á kvöld- in, þegar hann var að lesa blaðið, kom hann oft og settist við hlið hennar og lagði handlegginn utan um hana. Eftir stundar- korn var hún þá vís að hreyfa sig svolítið, eins og illa færi um hana, og hann stóð þá upp, settist aftur í hægindastólinn og hélt blaðinu svo hátt, að hún gat ekki séð framari í hann. Hún hélt að þetta stafaði af því, hvað hún fitnaði mikið. Hún hafði þyngst um fimmtán pund. Það var af kyrrsetum og inniverunni. Hún fór að reyna að megra sig. „Mér þykir vænt um þig eins og þú ert,“ sagði Lou, „en ef þú vilt það heldur, þá haltu áfram — sveltu þig. En gættu þess, að þú verðir ekki veik.“ Hún léttist um fimmtán pund á fáum mánuðum. Hún varð svolítið grannleitari í andliti, annars leit hún ágætlega út. Hún skoðaði sig í speglinum bæði í bak og fyrir á hverjum degi. Meðan hún var að leggja af, gaf mat- aræðið henni nóg að hugsa um, en þegar henni fannst hún vera orðin nógu grönn og hætti því, varð hún eirðarlaus. Það gekk svo langt, að hún vildi helzt fara út að skemmta sér á hverju kvöldi eða þá hafa gesti. Lou þótti vænt um, að hún var ánægð með útlit sitt, en hann var oftast þreyttur á kvöldin og þau höfðu ekki efni á að fara í bíó nema tvisvar eða þrisvar í viku. Auðvitað var hún ekki að fárast út af því, eins og margar aðrar konur mundu hafa gert. En hún fór að fara út á dag- inn, ganga sér til skemmtunar, heimsækja kunningjana og skoða í búðargluggana. Einn daginn fór hún út klukkan hálf þrjú. Það var gott veður, bjart og hress- andi, og hún fór með neðanjarðarlestinni niður í bæ. Þegar hún kom upp, tók hún eftir, að hún hafði farið rétt hjá skrifstof- unni af gömlum vana. Hún fór inn. Gömlu starfsfélögunum þótti gaman að sjá hana, og húsbóndinn kom jafnvel fram og heils- aði henni með handarbandi. Það var eitt- hvað þægilega gamalkunnugt við þetta, andrúmsloftið og hávaðann í ritvélunum, og Dóra og hún hlóu að því, að það var ennþá sama gatið á gólfdúkunum innan við dymar. „Ég sakna þín,“ sagði Dóra. „Af hverju kemurðu ekki aftur?“ „Nei, þakk!“ sagði Millie. „Aldrei að eilífu. Þetta er svo þægilegt líf. Auk þess hefi ég heimili að annast.“ „Hin stúlkan fer núna um mánaðamót- in,“ sagði Dóra. „Foreldrar hennar eru að flytja vestur á bóginn. Það væri svo gam- an að fá þig aftur.“ „Já,“ sagði Millie, „en þegar ég fór, fór ég fyrir fullt og allt. Af hverju kemur þú ekki einhverntíma og færð þér bita, Dóra? Ég bý til góðan mat.“ Þá varð henni litið á hendur Dóru, sem hvíldu á ritvélinni, og hún setti upp hanzkana og hugsaði með sér, að það væri þægilegt að geta farið klukkan hálf fjögur og gert hvað sem hana lysti. En þegar hún kom út, fann hún, að það var orðið kalt, og hún hneppti að sér kápunni og fór aftur inn í neðanjarð- arlestina. Um kvöldið sagði hún Lou frá heimsókn sinni á skrifstofuna, og að Dóra hefði vilj- að fá hana aftur. „Einmitt?” sagði Lou. Hún horfði á Framh. á bls. 13. Charles Edison, fyrrverandi flotamálaráðherra Bandaríkjanna, sést hér á myndinni, þar sem hann er að leggja kjölinn að nýju orustuskipi New Jersey, sem á að vera 45.000 smálestir. Hann er að sjóða saman tvær fyrstu plöturnar. Áður en Þjóðverjar gerðu innrásina í Austurríki, var faðir Patricíu Prochnik sendi- herra Austurríkis í Bandaríkj- unum og lifði hún þá áhyggju- lausu lifi. En eftir að faðirinn hafði misst stöðuna, fór að þrengjast um hag fjölskyldunn- ar. Patricía hafði lært að syngja sér til skemmtunar og datt henni því í hug að reyna að hafa ofan af fyrir sér með söng. Það tókst og nú er hún ein af vinsælustu söngkonum Washingtonborgar.

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.