Vikan - 06.03.1941, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 10, 1941
11
11
,,Við spurðumst fyrir í þremur eða fjórum
húsum, en enginn hafði séð ykkur eða vissi
neitt. Svo hittum við ungan mann, og spurðum
hann, hvort nokkurt hótel væri hér í nágrenninu.
Hann sagði okkur, að þetta litla hótel væri það
eina, sem hann þekkti á þessum slóðum. Það sem
eftir er af bannsettri sögunni þekkið þér eins vel
og ég. Því er nú fjandans ver, að við skyldum
nokkurn tima koma hingað, ég hefi að minnsta
kosti ekkert að gorta af.“
Mick gekk um gólf stundarkorn. Það leit ekki
út fyrir, að Slim væri svo hræddur við Vincent,
að hann þyrði ekki að segja neitt. Ef til vill var
hægt að hafa eitthvað meira upp úr honum. Hann
nam staðar og horfði á hann.
„Heyrið nú,“ sagði hann, „ef ég verð nú svo
sanngjarn við yður að afhenda yður lögreglunni
í staðinn fyrir að skjóta yður og félaga yðar,
viljið þér þá segja mér hreinskilnislega, hvernig
allt er í pottinn búið ? Það ætti ekki að vera erfitt
fyrir yður að velja. Valið er ekki um annað en
kúlu í gegnum hausinn eða stutta fangelsisvist.
Hugsið yður nú um.“
„Ef ég segði yður allt af létta, Cardby, mundi
ég um leið undirskrifa dánarvottorð mitt, og
verða í náinni framtíð lagður inn á líkhús til
krufningar.“
„Ef þér viljið ekki tala, þá er dauðinn enn þá
vísari. Málið liggur þannig fyrir, Slim, að þér
hafið þó nokkra möguleika á að sleppa undan
Lefty Vincent, en þér hafið ekki nokkra mögu-
leika á að sleppa undan mér.“
„Það gæti litið svo út. Það skal ég viðurkenna.
En þér þekkið ekki Vincent. Og þér megið reiða
yður á, að þegar þér hafið kynnst honum, komist
þér á allt aðra skoðun.“
„Skoðið það frá öðru sjónarmiði, Slim. Ef þér
bjargið lífi yðar núna með því að leysa frá
skjóðunni, eru miklar líkur til, að áður en þessi
mikli, ósigrandi Lefty Vincent nái í yður, muni
tvennir atburðir ske. 1 fyrsta lagi mun yður
verða komið fyrir í ensku fangelsi, sem er örugg-
asti staður, sem til er í heiminum. Og í öðru
lagi mun ég sennilega gera Lefty Vincent óskað-
legan.“
„Þér skuluð nú ekki hælast of fljótt um,
Cardby. Ég mundi ekki álíta mig mikið örugg-
ari fyrir það, þó að þér næðuð Vincent. Það
mundi tvimælalaust verða yðar bani, og hvaða
hjálp getur lik veitt mér?“
„Það eru vist margir, sem halda, að það yrði
bani minn, ef ég hitti Vincent,“ sagði Mick og
yppti öxlum. „Jæja, Slim. Ég hefi boðið yður
tækifæri til að lengja líf yðar. Þér viljið ekki
þiggja það. Þér um það. Clare, sækið kalt vatn
og skvettið framan í Marty. Ég hefi ekki tima til
að bíða eftir, að hann rakni við. Við verðum að
fara að komast af stað. Þegar við erum komin
góðan spöl út á þjóðveginn, ætla ég að fleygja
líkunum í einhvern skurðinn."
Stúlkunni varð sýnilega ekki um sel. Mick gat
stundum verið óhugnanlega sannfærandi. Þannig
var hann núna. Hún reyndi að samræma þessar
tvær andstæður, annars vegar þetta kalda misk-
unnarleysi, þennan hörkulega svip, þessi bitru
orð, hins vegar þennan brosandi, spaugsama
mann, sem hafði sótt hana til Southampton. Hún
Framhaldssaga eftir DAVID HUME.
Það, sem skeð hefir hingað til í sögunni:
Lefty Vincent og fjórir félagar hans,
Johnny Ryan, Fino, Collins og Catini, hafa
rænt banka og drepið gjaldkerann. Dóttir
gjaldkerans, Clare Furness, strengir þess
heit, að koma Vincent í hendur ríkislög-
reglunni, G-mannanna svo nefndu. Eftir
fyrirmælum hennar sitja þeir fyrir honum,
en fyrir mistök, skjóta þeir Ryan, en Vin-
cent sleppur. Hann hyggur nú á hefndir, og
þegar Clare Furness flýr til Evrópu, fer
hann á eftir henni. Mick Cardby, sem rekur
leynilögreglustöð í félagi við föður sinn, er
fenginn til að gæta hennar, þangað til G-
mennirnir koma, en þeir eru á leiðinni til
Evrópu. Mick fer til Southampton til að
taka á móti henni, en Vincent hefir líka
sent þangað einn af glæpafélögum sinum.
Mick lætur mann frá Scotland Yard tefja
fyrir honum i tollinum, en sleppur sjálfur
hindrunarlaust burt með stúlkuna og ekur
með hana, ýmsar krókaleiðir, því að hann
óttast eftirför. Þau koma sér fyrir á litlu
veitingahúsi um nóttina og segjast vera
systkini á leið til London. Bófarnir, sem eru
að elta Mick og Clare, koma í veitingahús-
ið. Húsbóndinn þykist ekkert vita, en þeir
trúa honum ekki, slá hann í rot og hefja
svo leit í húsinu. Mick liggur í leyni og
hlustar á samtal þeirra. Þegar Mick sér
sér fæi'i á, slær hann annan í rot, en heldur
hinum í skefjum með skammbyssunni og
neyðir hann til að segja sér allt af létta
um eltingaleikinn.
hafði lifað innan um menn, sem töluðu i fullri
meiningu, þegar þeir töluðu um að fara með
óvini sina i bíltúr. Kvíðafull og óróleg fór hún
inn í litla herbergið.
Þegar hún kom aftur með vatnskönnuna, spýtti
Slim á gólfið og leit á Mick.
„Fjandinn hirði það allt saman!" sagði hann.
„Nú skal ég tala. Já, nú skal ég svei mér tala.
Ég hefi engu að tapa. Það er mér full ljóst núna.
Og sama máli gegnir víst með Marty. Vincent
gæti tæplega farið ver með mig, en að skjóta
mig og fleygja mér út í skurð. Látið mig heyra,
hvað þér viljið fá að vita.“
„Við skulum taka þetta allt í réttri röð, Slim.
Hvað eru þið margir að leita að stúlkunni?"
„Ég þekki þá ekki alla. 1 mínum flokki eru
um tiu menn. En það eru ekki nærri allir. Vincent
á heilmarga félaga í London, sem hafa unnið
hjá honum fyrir vestan. Hvað þeir gera, veit
ég ekki.“
„Hvað áttuð þið að gera, ef þið fynduð stúlk-
una?“
„Ef einhver okkar fyndi hana, átti hann að
hringja til höfuðpaursins í London, og geyma
stúlkuna vandlega, þangað til Vincent kæmi.“
„Og hver er höfuðpaurinn í London, þangað
til Vincent kemur?"
„Ég er ekki alveg viss um, hver það er. En
ég held, að það sé Spider Harrison. Hann býr í
norðurhluta London, og var í félagi við Vincent
vestur i Ameríku í sjö eða átta ár.“
Mick varð undrandi. Spider Harrison! Það var
undai'legt. Mick hafði komist í kynni við Harri-
son og allt af álitið hann einn af minni spámönn-
unum. „Hvenær er von á Vincent hingað til
landsins ?“
„Það veit ég ekki. Hann fór frá Bandaríkjuuum
daginn eftir að stúlkan fór. Það getur því varla
liðið á löngu áður en hann kemur."
„Með hvaða skipi ætli hann sé, og undir hvaða
dulnefni ferðast hann?“
„Það veit ég ekki, Lefty segir engum siíkt. En
þér megið vera viss um, að hann kemur. Hann er
hvorki ráðalaus né peningalaus. Lefty sagði, að
þó að það kostaði hann hundrað þúsund dollara,
að koma stúlkunni fyrir kattarnef, mundi hann
ekki hika við það. Og það sem hann lofav, efnir
hann.“
„Kemur hann einn, eða er hann með einhverja
af sínum mönnum með sér?“
„Hann hefir sjálfsagt eina tvo þrjá af þeim
skæðustu með sér. Og þegar hann velur sér svona
fylgdarmenn, eru það karlar, sem ekki láta sér
allt fyrir brjósti brenna."
„Vitið þér, hvort hann hefir gert nokkrar aðrar
ráðstafanir en þessa skipulögðu leit að stúlk-
unni ?“
„Nei. Ég hefi sagt yður allt, sem ég veit. Og
nú vonast ég til að þér standið við orð yðar.“
„Auðvitað. Clare, skvettið þessu vatni frarnan
í Marty. Við getum ekki sloppið héðan, fyrr en
hann getur gengið, og nú vil ég fara að komast
af stað. Ég held ekki, að það sé hollt fyrir okkur
að vera hér mikið lengur."
„Þér eigið við —?“ Hún þagnaði. Mick sá, að
hún skalf. Hann sá eftir að hafa sagt þetta og
gekk nokkur skref aftur á bak á meðan hún
baðaði andlit Martys. Hann leit á úrið sitt. Klukk-
an var eitt. Og Marty lá hreyfingarlaus eins og
trédrumbur. Clare sótti stöðugt meira vatn inn í
litla herbergið. Lítill pollur safnaðist á teppið í
kringum höfuðið á Marty.
„Viljið þér ekki taka handjárnin af mér nú,
þegar ég er búinn að játa allt?“ spurði Slim. „Ég
skal ekkert gera af mér.“
„Nei, það skal ég sjá um. En mansjetturnar
verða kyrrar þangað til ég er búinn að afhenda
yður lögreglunni. Nuddið Marty í frarnan, Clare."
Mick hélt áfram að ganga um gólf. Hann fann
það alltaf á sér, þegar hætta var á ferðum. Nú
fann hann, að hættan nálgaðist. Hann vildi sem
fyrst komast burt frá þessu hóteli eins langt og
hann gat.
„Clare,“ sagði hann, „hættið þessu í bráðina.
Takið yður heldur stöðu fyrir framan þá og miðið
skammbyssunni á maga Slims. Gangið ekki svo
nærri honum, að hann geti náð til yðar. Ég ætla
niður og tala við veitingakonuna og manninn, ef
hann er raknaður við. Ef eitthvað kemur fyrir, þá
skjótið umsvifalaust, án þess að hiká.“
„Já, Mick,“ sagði hún. „Ég get vel passað þá.“
Mick flýtti sér niður stigann með skammbyss-
una i hendinni. Húseigandinn sat á gólfinu með
bakið upp að stóru klukkunni. Konan var að baða
enni hans og hélt lyktarsalti fyrir vitum hans.
Maðurinn var kominn til sjálfs sín, en virtist al-
gerlega utan við sig. Konan hans leit upp ótta-
slegin, þegar hún heyrði Mick koma.
„Verið ekki hræddar," sagði hann. „Nú þurfið
þér ekkert að óttast lengur. Ég skal skýra það
allt fyrir yður. Manninum yðar virðist líða betur.
Á ég að bera hann inn i stól?“
Hún opnaði munninn, en ekkert hljóð kom. Hún
hafði orðið mállaus af hræðslu.
„Verið nú ekki svona hræddar. Það er allt í
lagi, og mennirnir tveir, sem réðust á manninn
yðar, sitja í handjárnum uppi í svefnherberginu.
Ég fer rétt strax með þá á lögreglustöðina. Skýr-
ingin á þvi, sem skeð hefir hér í nótt, er þessi:
Ég' er Mick Cardby ....“
Hann fékk ekki lokið máli sinu. Á sömu stundu
greindi hann í bilmótor i fjarska. Svo heyrði hann,