Vikan - 13.03.1941, Blaðsíða 3

VIKAN, nr. 11, 1941
3
Minnist sjómannanna.
Séra Sigurbjörn Einarsson flutti eftirfarandi erindi í útvarp á
vegum Slysavarnafélags Islands. Þessi alvarlegu hvatningarorð
eiga brýnan boðskap að flytja öllum íslendingum og ættu að falla
í góðan jarðveg á þeim miklu slysatímum, sem verið hafa að und-
anförnu með þjóð vorri.
Þessar tvær myndir eru úr innri
höfninni í Reykjavík. Til hægri sést
varðbáturinn Óðinri ásamt tveim öðr-
um skipum og- rak þau öll upp í
fjöru. Til vinstri sést á möstrin og
stýrishúsið á m/b Kristínu, sem sökk
ásamt m/b Vestra í krikanum hjá
Sprengisandi.
r
Iniðurlagi I. Tím. standa þessi orð:
Bjóð ríkismönnum þessarar aldar að
hugsa ekki hátt né treysta fallvaltleik
auðsins, heldur guði, sem lætur oss allt
ríkulega í té til nautnar. Bjóð þeim að
gjöra gott, að þeir séu ríkir af góðum verk-
um, séu örlátir, fúsir að miðla öðrum, safni
handa sjálfum sér í f jársjóðu góðri undir-
stöðu til hins ókomna, til þess að þeir
höndli hið sanna líf.
Það kami að koma á óvart að ég vel
þessi orð að minnistexta fyrir okkur hér
í kvöld. En þau eiga sérstakt erindi til
okkar með tilliti til þess málefnis, sem
þessar mínútur eru helgaðar. Getum við
Islendingar ekki tekið til okkar þetta
ávarp: Ríkismenn þessarar aldar, eða
þessa tíma? Við vitum, að við höfum auðg-
ast af þeim óhöppum, sem yfir heiminn
hafa dunið, slys grannþjóðanna hafa snúið
við okkar hag í ytra tilliti, neyð annarra
hefir margfaldað verðmæti íslenzkrar
vinnu og íslenzkra afurða. Það er öllum
ljóst, að ekki getum við treyst þeim auðæf-
um, sem okkur hefir í hendur borið, né
hugsað hátt þeirra vegna. En það væri
vel, ef við hefðum ráð postulans og létum
þetta minna okkur á einfaldar staðreynd-
ir, einfalda, sjálfsagða skyldu, sem við eig-
um lífinu og guði að gjalda, að við yrðum
almennt minnugri en ella á það, sem okkur
ber að gera til þess að forða slysum og
afstýra óhöppum, að við minntumst við
mennina þeirrar skuldar, sem við stöndum
í við þann guð, sem lætur okkur allt ríku-
lega í té. —
Við minnumst skipanna okkar, stórra og
smárra, sem sækja á mið og til
erlendra hafna í óvissum veðr-
um útmánaðanna, og við að-
steðjandi hættur úr ýmsum
áttum, og við finnum til þess
sjálfsagt öll, að það er okkar
eigin lífsbarátta, sem þar er
háð, við eigum líf okkar undir
því, að þessar fleytur fljóti,
njótum öll ávaxtanna af því
áhættusama erfiði,
sem þar er innt af
höndum. Hvert hand-
tak, sem á þeim er
unnið er unnið í þágu
alþjóðar, hver háski,
sem að þeim steðjar,
er þjóðarhætta. —
Þetta finnum við öll,
þegar slys ber að
höndum við sjóinn.
Hversu mörg slík
fregn hefir ekki sleg-
ið djúpri, dapurri
þögn yfir þetta land,
hversu dapurlega hef-
ir ekki stormurinn
gnúið á gluggum okk-
ar hinna, sem lifum i
öryggi fjærri boðum
og brimofsa, er við
vissum að hann var
sigursöngur dauðans
yfir bát eða skipi,
hvílík grafarkyrrð
hefir ekki búið í logn-
inu eftir mannskaða-
storminn, er við viss-
um að í því fólst lík-
söngur yfir vonum og
framtíð margraheim-
ila — hefir það ekki
verið eins og kippt
væri í líftaug hvers
einasta Islendings?
Það er ekki langt
síðan að útlent skip
Björgnn úr báðum skipunum fór fram á línu, eins og sjá má á mynd-
inni. Mennimir úr portúgalska skipinu voru selfluttir yfir í danska
skipið og þaðan í stól eftir línunni i land.
Þessi mynd er af danska og portúgalska skipinu, sem stronduou á
Rauðarárvíkinni í norðanveðrinu mikla, sem skall á aðfaranótt föstu-
dagsins 28. febrúar. Björgunin fór vel úr hendi og tókst slysalaust.