Vikan - 20.03.1941, Side 12

12
VIKAN, nr. 12, 1941
nokkrum klukkutímum þekktum við alls ekki
hvort annað, en síðan við hittumst, hefi ég í
fyrsta lagi verið systir yðar, þar næst giftist
ég yður í Gretna Green og nú er ég eftir öllum
sólarmerkjum að dæma frú Wheeler frá London.
Hvað ætli ég verði næst?“
„Þér getið sem bezt orðið móðursystir mín.
Þér eruð einmitt gæddar þeim eiginleikum, sem
ég mundi meta mikils hjá ungri, elskulegri móð-
ursystur. Er yður nokkuð ógeðfelt að eiga mig
fyrir systurson ?“
„Því þá ekki heldur ...“
1 þessum svifum kom næturvörðurínn aftur og
setti bakka með flöskum og glösum á borðið.
„Hvað viltu, elskan min?“ spurði Mick ástúð-
lega.
„Svolítið konjak og sódavatn. Og tvær kex-
kökur."
„Látið mig fá tvo konjaks snapsa, og flýtið
yður nú.“
„Undir eins og næturvörðurinn var farinn, lagði
Mick höndina á öxl Clare og leit brosandi fram-
an í hana.
„1 guðanna bænum setjið hanzkann upp aftur.
Ég hefi aldrei á æfi minni séð nokkuð eins nakið
og þennan baugfingur, sem giftingarhringurinn.
á að prýða. Og verið svo dálítið fýlulegri á
svipinn, Clare. Þér líkist alls ekki giftri
konu.“
Þegar þau höfðu lokið við að drekka, tók næt-
urvörðurinn töskumar þeirra og vísaði þeim upp
í svefnherbergið. Þegar hann var farinn, rann-
sakaði Mick herbergið og gluggana. Svo tók hann
stól og setti hann við hurðina, þannig, að bakið
nam undir snerilinn, og síðan sneri hann lykl-
inum í skránni.
VIPPA-SÖGUR
Flugvélin hans Edda.
----- Bamasaga eftir Halvor Asklov. -
Tveir þorparar höfðu rænt Vippa
litla og ætluðu síðan að heimta
fyrir hann lausnargjald af Madsen
kvikmyndastjóra. En það fór illa fyr-
ir þeim. Lögregluþjónn tók þá fasta,
af þvi að þeir óku bílnum upp á
gangstéttina. Steve hafði stungið
Vippa ofan í vasa sinn, til þess að
lögregluþjónninn sæi hann ekki. En
í sama vasa var skammbyssa og fór
Vippi að fikta við gikkinn á henni og
hleypti skoti óvart af. Það sakaði þó
engann, en Vippi féll í yfirlið af ein-
skærri hræðslu. Lögregluþjónninn fór
með þorparana á lögreglustöðina.
Á lögreglustöðinni kom það í ljós,
að Steve og Georg voru alræmdir af-
brotamenn, sem lögreglan hafði lengi
verið á hnotskóg eftir. Þeir voru því
lokaðir inni í klefum, sem rammgerð-
ar jámgrindur voru fyrir. Þar áttu
þeir að híma þangað til þeir yrðu
yfirheyrðir.
Þegar Steve var orðinn einn, fóf
hann ofan í vasa sinn og tók Vippa
upp úr honum.
Vippi var nú raknaður úr rotinu,
en hann var ennþá svo lamaður af
hræðslunni, sem greip hann, er skot-
ið hljóp úr byssunni, að hann vissi nú
ekki sitt rjúkandi ráð og horfði undr-
andi í kringum sig. Hvað hafði kom-
ið fyrir, og hvers vegna var hann hér
innilokaður í þessu mikla fuglabúri
með ókunnugum manni?
En svo minntist hann allt í einu
alls þess, sem fyrir hafði borið.
„Slepptú mér, bamaræninginn
þinn!“ hrópaði Vippi fokvondur og
brá við svo skjótt, að hann losnaði úr
höndum Steve og komst niður á gólf-
ið. „Ég skal svei mér segja frá því,
hvað þér hafið gert af yður,“ sagði
hann reiðilega.
Steve þaggaði niður í honum.
„Já, nú ertu hræddur, karl minn,“
sagði Vippi borginmannlega.
„Nei, nei! Hafðu bara hátt, ef þú
vilt láta taka í lurginnn á þér,“ sagði
Steve illgimislega. En Steve ætlaði
með þessu að hræða Vippa til þess
að flýja, áður en lögreglan sæi hann
og kæmist að því, hver hefði rænt
honum.
„Taka í lurginn á mér,“ sagði Vippi
dauð-hræddur.
„Heldurðu kannske, að lögreglu-
þjónninn verði mjúkur á manninn við
þig, þegar hann fær að vita, að það
varst þú, sem skauzt úr byssunni?“
spurði Steve.
„Ég skaut ekki á neinn,“ sagði
Vippi. „Ég hefi ekki gert á hluta
nokkurs manns."
„Þú segir það, piltur minn! Þú ert
auðvitað að hugsa um að Ijúga þig
út úr öllu saman. En þú ætlaðir nátt-
úrlega að skjóta á lögregiuþjóninn."
Þetta sagði þorparinn til þess að
hræða aumingja Vippa. Nú varð hann
líka ofboðslega hræddur.
„Það datt mér aldrei í hug,“ mót-
mælti hann og var mjög áhyggjufull-
ur. Þetta var þokkaleg klípa, sem
hann var lentur í. Átti nú að fara að
„Það væri laglegt, ef ég færi að
hleypa yður út, svo að þér gætuð
rænt mér aftur,“ sagði Vippi.
bera það upp á hann, að hann hefði
ætlað að skjóta mann. Það var hræði-
legt! Ekki kom til nokkurra mála, að
hann biði eftir því, að menn tækju
hann saklausan fastan. Hann hljóp
eftir klefagólfinu og smeygði sér út
á milli jámrimlanna.
„Nú bið ég að heilsa og þakka fyrir
mig,“ sagði Vippi.
„Vittu, hvort þú getur ekki náð í
lykil og hleypt mér út,“ sagði Steve
og hafði skipt um tón og var vin-
gjarnlegur í málrómnum. En svo ein-
faldur var Vippi litli ekki.
„Ég ætti ekki annað eftir!“ sagði
hann háðslega. „Það væri laglegt, ef
ég færi að hleypa yður út svo að þér
gætuð rænt mér aftur."
Nú var opnuð stór hurð í öðrúm
enda gangsins. Fangavörðurinn var á
ferðinni til þess að sækja Steve, því
að það átti að fara að yfirheyra
hann. Vippi notaði um leið tækifærið
til að sleppa út. Hann hljóp eftir
mörgum göngum og niður margar
tröppur. Og skreið að lokum út um
glugga og lenti niðri á gangstétt-
inni. Þetta var snemma morguns og
fátt fólk á götunni.
Hvernig á ég nú að komast heim
til Madsen ? hugsaði Vippi. Hann var
mjög áhyggjufullur og settist á
tröppur til þess að hugsa málið.
. Skömmu síðar' var útidyrahurðin
opnuð og drengur með stóran pakka
undir hendinni kom á fjórum fótum
út. Bandið, sem var utan um pakk-
ann, slitnaði og lítil flugvél kom í
ljós.
„Þú sérð ekki fótum þínum for-
ráð, Eddi!“ sagði móðir drengsins,
sem kom út á eftir honum.
Eddi var að skreiðast á fætur og
ná í flugvélina. Hann sagði: „Ég
meiddi mig ekkert, mamma."
„En skemmdist flugvélin ekkert?“
spurði móðir hans.
Eddi rannsakaði flugvélina vand-
lega. „Hún er sem betur fer alveg
heil!“ sagði hann alls hugar feginn
um leið og hann setti umbúðimar í
skyndi utan um flugvélina — ■ en
gætti þess ekki, að Vippi lenti með
henni í pakkanum.
„Komdu nú! Við verðum að flýta
okkur, svo að við missum ekki af
lestinni," sagði móðir hans og þau
flýttu sér á brautarstöðina. Eddi var
sem sé að fara í heimsókn til frænda
síns, sem bjó uppi i sveit. Eddi hlakk-
aði mjög til þessarar ferðar, því að
nú fékk hann loks tækifæri til að
reyna jólagjöfina sína — spánýja
flugvél.
„Mundu nú eftir því, að þú verður
að láta frænda hjálpa þér við að setja
flugvélina á loft, þú mátt ekki gera
það einn,“ sagði móðir hans, þegar
hún kvaddi hann við lestina.
Nokkrum klukkutímum síðar steig
hann úr lestinni á lítilli járnbrautar-
stöð við rætur hárra fjalla. Frændi
hans var ekki mættur til þess að taka
á móti Edda, en það gerir ekkert til,
hugsaði hann, ég hlýt að finna
sveitabæinn.
Eddi var ekki fyrr komnin út úr
lestinni en hann varð var við að það
• var dálítið kul og heppileg flug-
skilyrði.
Hann langaði ósköp mikið til þess
að reyna strax flugvélina. Mamma
hans hafði að vísu sagt, að hann
mætti ekki gera það einn. En það
var óumræðilega lokkandi að vita,
hvemig hún flygi og hann þurfti ekki
að gefa nema lítið eftir af bandinu.
Enn stóðst hann freistinguna dá-
litla stund, en þar kom, að hann gat
ekki á sér setið og reif umbúðirnar
utan af henni.
„En hvað hún er falleg!“ sagði
hann í hrifningu við sjálfan sig, þótt
hann væri búinn að skoða hana
minnst hundrað sinnum. Svo kom
hann auga á Vippa, sem sat eins og
flugmaður inni í vélinni.
„Nú, mamma hefir keypt handa
mér flugmann!" hrópaði Eddi af
kæti.
Ég held hann megi halda, að ég
sé brúða, hugsaði Vippi og sat graf-
kyrr og sagði ekki neitt.
En nú fannst Edda hann mega til
með að vita, hvort flugvélin gæti
borið flugmanninn. Hann hljóp því til,
eins hratt og hann gat, sleppti
henni síðan, en gætti þess að halda
fast í bandið.
Vélin stakst á ýmsa enda, tók hlið-
arveltur, svo að Eddi varð að hlaupa
lengra og gefa meira eftir af band-
inu. Þá réttist hún við og sveif hærra
og hærra upp í loftið.
Eddi gaf alltaf meira og meira
eftir af bandinu. Þetta var flugvél í
lagi! En hrifning hans breyttist fljótt
í áhyggjlr og vonbrigði. Hann var
að missa stjóm á vélinni! Hún var
orðin ,,óþekk“ og kippti fastar og
fastar í bandið.
„Nú dreg ég þig niður, óþekktar-
anginn þinn!“ sagði Eddi við sjálfan
sig og ætlaði að draga að sér vélina.
En þá slitnaði bandið!
Það lá nærri, að Eddi færi að
gráta, þegar hann sá flugvélina,
fallegu jólagjöfina sína, svífa burt í
loftinu og engin von til þess, að hann
fengi hana nokkurn tíma aftur.
Svona var að gegna ekki mömmu!
En Vippa þótti gaman! Nú var
hann enn farinn að fljúga og það
átti við litla vininn okkar.
Gaman væri að lenda i Evrópu,
hugsaði hann. Að vísu vissi hann, að
langt var þangað, en hafði þó ekki
hugmynd um, hve leiðin var löng,
því að ef hann hefði vitað það, mundi
hann ekki hafa fýst í svo langa flug-
ferð.
Auðvitað fór vel fyrir Vippa í
þetta skipti, eins og oftast áður.
Hann komst klakklaust niður á
jörðin aftur — en það er önnur
saga.