Vikan - 24.04.1941, Blaðsíða 7

VIKAN, nr. 17, 1941
7
,,'Ég hefi leitað að yður vikum saman.“
,,Það veit ég.“ Hann kinkaði kolli. „Mér
hefir verið sagt það.“ Svo bætti hann við
og brosti vingjarnlega: „Og hvers óskið
þér af mér, þegar þér nú loks hafið fundið
mig?“
Ég sagðist fyrst og fremst vilja fá leyfi
til að taka myndir af þessu, og því næst
vildi ég gjarnan fá ítarlegt viðtal við hann.
Hann sagði, að ég mætti taka eins margar
myndir og mig lysti. Hér væri ekkert, sem
þyrfti að fela. Ég hljóp um og tók hverja
myndina á fætur annarri, dauðhræddur
um að fólkið myndi vakna áður en ég væri
búinn.
„Þér þurfið ekki að flýta yður svona,“
sagði hann með rólegri röddu. „Þetta fólk
sefur á meðan ég vil. Þér megið reyna að
vekja það. Þér getið það ekki.“
Ég þreif í öxlina á nokkrum, en þeir
sváfu, eins og þeir væru dauðþreyttir eftir
erfiðan dag. Ég reyndi jafnvel að kalla til
þeirra, en það bar engan árangur.
„Látið mig vita, þegar þér eruð búinn,
þá skal ég vekja þau,“ sagði hann að lok-
um. Hann sagði það ósköp blátt áfram og
án nokkurrar sjálfhælni yfir því furðulega
áhrifavaldi, sem hann hafði yfir þessu
fólki. Ég sagðist vera búinn að taka þær
myndir, sem ég vildi, og maðurinn snéri
sér þá að hópnum og sagði hvað eftir ann-
að orðið „Wuga“. Fólkið stóð upp hvert á
fætur öðru, teygði sig og geispaði. Það
varð dauðskelkað, þegar það sá mig, en
hvíti maðurinn sagði þeim, til hvers ég
hefði komið, og þá varð það rólegt.
„Nú langar mig til að biðja yður að
segja mér eitthvað um þetta,“ sagði -ég.
„Hvar getum við talað saman í næði?“
„Á hæðinni þarna fyrir handan er búð,“
sagði hann. „Þar getið þér. fundið mig.
Ég er kaupmaðurinn. I dag er sunnudagur,
og ég hefi nógan tíma eftir hádegið. Þér
getið komið til mín þá.“
Hann reið af stað á jarpa hestinum sín-
um og nokkrir negrar fylgdu honum. Ég
sneri mér að fylgdarmanni mínum. „Hver
er þessi maður?“ spurði ég.
„Sagði hann þér það ekki? Ég sá, að
þú talaðir við hann?“

) ' ::-------------L—---:-----------:—
Gamli Zulunegrinn, sem hjálpaði mér til að finna
Ba’ba Pila.
„Hann bauð mér heim til sín. Ef þú segir
mér það ekki, spyr ég hann að því sjálf-
an,“ sagði ég hálf skömmustulegur.
Svertinginn varð vandræðalegur, en
sagði svo, að kaupmaðurinn væri þekktur
meðal Zulunegranna undir nafninu Ba’ba
Pila — faðir Pétur.
Seinna um daginn kom ég í búðina til
kaupmannsins. Ég held, að ég hafi aldrei
orðið eins undrandi og þegar hann sagði
mér, að hann héti Peder Titlestad, og að
læknirinn í Nkandhla væri yngri bróðir
sinn. Það var skýringin á því, hvers vegna
læknirinn varð allt í einu svo sagnafár,
þegar ég lét í ljósi vantrú mína á frásögn
hans um dávaldinn.
Titlestad-bræðurnir eru fimm, synir
norsks trúboða, sem kom til Suður-Afríku
rétt fyrir aldamótin og settist að í Natal.
Þegar Peder var 14 ára, fór að vakna hjá
honum áhugi fyrir sálarfræði og dáleiðslu.
I fyrstu lagði hann ekki mikinn trúnað á
þetta sjálfur. En dag nokkurn reyndi hann
lærdóm sinn á innfæddum vini sínum, sem
hafði tannpínu. Honum til mikillar undr-
unar sofnaði maðurinn, og þegar hann
vaknaði, var tannpínan algerlega horfin.
Nokkrum árum seinna dáleiddi hann um
tvö hundruð Zulunegra í svefn í nágranna-
bænum á flötinni fyrir framan skrifstofu
yfirvaldanna, og gleymdi að vekja þá aft-
ur. Þetta var um hádegið, og þegar
embættismennirnir og lögreglan komu frá
mat, fundu þeir alla negrana steinsofandi.
Það var ómögulegt að vekja þá. Það upp-
lýstist þó brátt, hvernig Peder hafði svæft
þá, og svo var hann sóttur, og hann vakti
þá og sagði þeim að fara aftur að vinna.
Yfirvöldin bönnuðu Peder stranglega að
reyna þetta uppátæki aftur.
En af því að hann áleit, að í dáleiðsl-
unni væri falinn lækningamáttur, ákvað
hann að hef ja starfsemi á meðal negranna,
en hann hefir aldrei tekið eyri fyrir það.
Hann bannaði negrunum að minnast á
þetta, af því að trúboðunum var ekki um
þessa starfsemi hans. Þeir álitu, að það
styrkti þá í trú þeirra á yfirnáttúrlega
krafta. Af þessu stafaði sú leynd, sem allt
var hulið, er við kom dávaldinum.
Læknayfirvöldin voru heldur ekkert
hrifin af honum — að undanteknum bróð-
ur hans í Nkandhla, — en Zulunegrarnir
elska Ba’ba Pila sinn, og hann hefir gert
og gerir þeim margt gott. Það er sagt, að
hann hafi gefið lömuðum mátt og daufum
heyrn, og jafnvel læknað alvarlega sjúk-
dóma, þegar ómögulegt var að ná í læknis-
hjálp í tæka tíð. Tannpína og aðrir smá-
kvillar eru barnaleikur fyrir hann.
En sé hvítu læknunum ekki vel við Title-
stad, þá er svörtu galdralæknunum það
enn síður. Þeir eru öfundsjúkir yfir því
valdi, sem hann hefir náð á negrunum og
óttast samkeppni hans.
Peder Titlestad bauð mér að vera, því
að eftir nokkra daga ætlaði hann í heim-
sókn til ættflokks eins þar í nágrenninu.
Galdralæknir ættflokksins hafði lýst því
yfir, að hann gæti vakið þá, sem Peder
dáleiddi. Peder hafði tekið áskorununni,
og hann bauð mér að horfa á keppnina.
Framh. á bls. 14.
Svarti galdralæknirinn gekk djarflega fram og skipaði hermönnunum að vakna - og eitt augnablik leit svo út, sem honum ætlaði að takast að
vekja þá ...