Vikan - 24.04.1941, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 17, 1941
óragur og óvitlaus. Aldrei mistekizt neitt, seg-
irðu? Þetta verður þá í fyrsta skipti. En,“ það
brá fyrir brosi á andliti Vincents, ,,ég held, að ég
láti Crossley taka hann til bæna, ég á það hjá
honum, að hann veiti mér svolitla ánægju, fyrir
að hafa blandað sér óbeðinn í mín málefni. Já,
það verður gaman að sjá þá Cardby og Crossley
berjast nokkrar lotur.“
Lefty Vincent var svo ánægður með þessa til-
hugsun, að hann sofnaði með bros á vörum. Evans
tók eftir því, að jafnvel í svefni tók Vincent ekki
hendina upp úr vasanum, sem skammbyssan var í.
Það var liðið að miðnætti, þegar Vincent vakn-
aði. Hann var glaðvaknaður á sama augnabliki
og hann opnaði augun. Hann þekkti hvorki syfj-
andahátt né hálfvelgju, sjálfstjóm hans var
óvenjuleg.
„Það mun sjálfsagt gleðja yður, Vincent,“ sagði
Evans, ,,að við verðum komnir á ákvörðunar-
staðinn eftir fjórar eða fimm mínútur."
,,Já, auðvitað gleður það mig. Og undir eins og
við komum inn, verðið þér að hringja til Spider
Harrison, segja honum, að maðurinn, sem hann
hafi átt von á, sé kominn, og að honum sé mjög
umhugað að frétta eitthvað. Og bætið við, að
vegna heilsu sjálfs hans, voni maðurinn, að það
verði góðar fréttir. Ég hefi látið bjóða mér næst-
um því meira en ég get þolað, Evans, og næsti
maður, sem gerir einhverja vitleysu, fær að fara
sömu leiðina og aðrir, sem hingað til hafa valdið
mér óþæginda. Og þér eruð ekki undanskilinn,
Evans.“
Evans svaraði ekki. Stundum var það þögnin
ein, sem gat bjargað lífi manns í návist Vincents.
Þeir beygðu inn á mjóa þverbraut einn kílómeter
frá Royston. Þeir námu staðar fyrir framan
langa, lága byggingu, sem var algerlega óupp-
lýst. Evans stökk út úr bílnum og vísaði veginn.
Hinn billinn var enn ekki kominn.
ELLEFTI KAPlTULI.
Ný æfintýri.
Um það bil sem flugvél Lefty Vincents lenti á
afskekktum heiðafláka í Yorkshire, var Mick á
leiðinni til Newmarket í Cambridgeshire. Hann
áleit, að hann hefði nú ekið i nógu miklar króka-
leiðir til að óvinir hans væru búnir að tapa slóð-
inni. Clare hafði setið þögul i margar minútur.
„Eruð þér að hugsa um, hvað þér eigið að gefa
mér í jólagjöf?“ spurði Mick.
„Nei. Ég var að hugsa um, að nú er Vincent
kominn hingað til landsins. Það er ekki beinlínis
skemmtileg tilhugsun."
„Verið þér ekki að hugsa um það. Ég eyði
aldrei huganum í að hugsa um það, sem óþægi-
legt er.“
Þessi yfirlýsing Micks hefði varla getað staðizt
nánari rannsókn. Síðasta klukkutímann hafði
hann brotið heilann um fréttina í kvöldblaðinu,
getið sér þess til, hvert bófarnir mundu nú snúa
sér, og brotið heilann um það, hvar öruggast væri
að leita hælis. Allan þennan tíma hafði hann
breytt eftir þeirri reglu, að hlutur, sem er á si-
felldri hreyfingu fram og aftur, er vandfundnari
en hlutur, sem er kyrr. En þegar frá leið, fann
hann enga huggun í þessari reglu.
„Ég trúi yður ekki,“ sagði Clare. „Ég er viss
um, að þér eruð bara að reyna að vera fyndinn
til að fá mig til að trúa því, að ekkert sé að
óttast.“
„Ungfrú Fumess," sagði Mick, „þér ættuð að-
búa í tjaldi og spá fyrir fólk. Á ég að byrja á að
gefa yður tvo skildinga og sjá, hverju þér getið
spáð mér? Ég vil gjarnan vera hjálplegur öllum
byrjendum."
„Ég sé dökkhærða konu á vegi yðar, ég heyri
brúðkaupsklukkurnar hringja, og ég sé yður i
fínustu fötunum yðar með rós í hnappagatinu.
Er þetta nóg fyrir tvo skildinga?“
„Það hefði ég haldið. Hvað fæ ég þá fyrir tiu
skildinga ? “
„Fimm dökkhærðar konur til að velja úr. Eruð
þér ánægður með það?“
„Nei, alls ekki. Ég hefi aldrei verið neitt gefinn
fyrir dökkhært kvenfólk, og að ganga með rós í
hnappagatinu er uppskafningsháttur. Hvers
vegna getið þér ekki séð fallega, ljóshærða stúlku
og mig með litið gleym-mér-ei í hnappagatinu ?
Það á betur við mig.“
„Þvi spái ég aðeins fólki, sem lætur sér nægja
að borga hálfan skilding. En ef ég fæ heilt pund,
get ég séð yður fyrir framan altarið með sjálfri
Venus, og kirkjuna skreytta með orchidéum.“
„Það er ekki til neins. Ég mundi aldrei þora að
sleppa augunum af Venusi og mér verður óglatt
af orchidéu-ilm. Síðasta sólarhringinn hafið þér,
Clare, séð næstum því allar veðhlaupabrautir
Englands. Og bærinn, sem við nú komum til, er
kóróna þeirra allra ■— Newmarket."
„Þér eruð þaulkunnugur öllu, sem viðkemur
veðreiðum Mick. Var það þess vegna, sem þér
veðjuðuð á hestinn, sem tapaði í dag? Og hvenær
veðjuðuð þér?“
VIPPA-SÖGUR
Vippi á Hótel Borg
-----BARNASAGA. _
\T ippi litli stóð á gangstéttinni
v fyrir framan stórt hús og var
að horfa á bílana, sem komu þar og
fóru.
„Hvaða hús skyldi þetta vera,“
sagði Vippi við sjálfan sig. „Hingað
kemur mikið af fínu fólki. Það hlýt-
ur að vera gaman að vera þarna
inni.“
Við dyr hússins var drengur í
brúnum einkennisbúningi með falleg-
um gylltum hnöppum og skrítna
húfu, sem hallaðist á höfðinu. Vippi
gekk til hans og sagði: „Hvaða hús
er þetta?“ „Það er Hótel Borg,“
svaraði drengurinn. „Átt þú húsið og
hvað gerir allt þe'tta fólk inni í því?“
spurði Vippi. Drengurinn fór að
hlæja og sagði: „Nei, ég á ekki Hótel
Borg. Fólkið borðar og drekkur og
dansar og sumir eiga hér heima
lengri eða skemmri tíma. Það eru
einkum menn frá öðrum löndum eða
Islendingar utan af landi, sem eru á
ferðalagi."
„Mega ekki nema fínir menn vera
hérna eða má ég kannske líta
snöggvast inn?“ spurði Vippi ósköp
auðmjúkur.
„Gerðu svo vel!“ sagði drengurinn.
Þetta er almennilegur drengur,
hugsaði Vippi. Ef allir væru svona,
sem maður hittir á lífsleiðinni, þá
væri gaman að lifa.
Vippi gekk nú inn í anddyrið.
Þama í salnum sat fjöldi fólks við
smáborð og át og drakk. 1 horninu
á salnum við hliðina var hljómsveit,
sem spilaði fjörugt lag. Þetta er
gaman! hugsaði Vippi og smeygði sér
inn á milli borðanna. Ég má til með
að athuga þessa hljómsveit betur.
Þetta eru vist allra flínkustu spilarar.
Enginn tók eftir Vippa, af því að
hann er svo lítill og hann komst
óáreittur í námunda við spilarana.
Hann sat undir einu borðinu og
hlustaði á lögin, sem hljómsveitin
spilaði og virti fyrir sér fætur fólks-
ins.
En hvað þetta voru fallegir skór!
Gaman væri að skoða þá svolítið
nánar. Stúlkan hafði lyft öðrum fæt-
inum ofurlitið frá gólfinu. Skyldi hún
nokkuð verða vör við, þótt hann tæki
af henni annan skóinn og skoðaði
hann? Hann gerði það ofur varlega
og stúlkan hreyfði sig ekki. Hún tók
ekkert eftir því, enda var hún í
áköfum samræðum við enskan liðs-
foringja.
Vippi tók skóinn og skoðaði hann
í krók og kring. En hvað skelplatan
á skónum var falleg. Gaman væri að
vita, hvort skórinn héldi vatni. Við
næsta borð var enginn maður, allt
fólkið að dansa. Vippi flýtti sér upp
á einn stólinn við það borð og hvolfdi
úr sitrónflösku í skóinn. Auðvitað
lak hann ekki! Vippi fór með skóinn
fullan af sítrón og setti hann aftur
undir borðið hjá stúlkunni. Síðan
settist hann skammt þaðan.
Nú bauð liðsforinginn stúlkunni,
sem átti skóinn, i dans. Hún stóð
upp. En — æ — hún hafði mist af
sér annan skóinn! Hún bað manninn
að bíða augnablik. Svo stakk hún
fætinum með dýra sokknum beint
ofan í skóinn, en hann var fullur af
sítrón.
Veslings stúlkan æpti upp. Hún
„Átt þú húsið?“ spurði Vippi.
átti alls ekki von á því að lenda í
fótabaði. Vippi hafði alveg gleymt
að hella úr skónum. En aumingja
stúlkan hætti við að dansa og rauk
burtu frá liðsforingjanum sínum, en
hann skildi ekki neitt í neinu.
Og nú sneri Vippi sér að hljóm-
sveitinni. En hvað tromman var stór!
Hann tók flösku og barði með henni
í trommuna og faldi sig svo bak við
hana. Manninum, sem spilaði á hana
brá svo við að heyra þetta auka-
hljóð, að hann fór út af laginu og
hljómsveitarstjórinn horfði undrandi
á hann. En Vippi var þá kominn upp
á píanóið. Gaman væri að hoppa
niður á nóturnar og vita, hvort ekki
kæmi mikill hvellur. Einn — tveir —
og — þrír! Brum-brum-brum!
Öll hljómsveitin hætti að spila og
fólkið, sem var að dansa, stanzaði
steinhissa. Maðurinn við píanóið
hafði hrokkið í kút og áður en hann
gat áttað sig, var Vippi kominn í
felur.
Svo var aftur byrjað að spila og
dansa. Einn maðurinn úr hljómsveit-
inni söng enska vísu fyrir framan
hljóðnemann. Gaman væri að syngja
með, hugsaði Vippi og komst upp á
öxlina á manninum, án þess að hann
yrði þess var. Þegar maðurinn hætti
að syngja, hrópaði Vippi í hljóðnem-
ann:
Ég heiti litli Vippi,
ha, ha, ha, hæ,
og læt alltaf eins og trippi,
ha, ha, ha, hæ!
Nú stanzaði allt fólkið, sem var
að dansa, því að þessu bjóst það alls
ekki við. En maðurinn, sem hafði
sungið fyrir framan hljóðnemann,
greip Vippa og hélt honum föstum.
Og fólkið hópaðist í kringum þá til
þess að skoða þetta viðundur. Og
maðurinn hrópaði til gestanna:
„Hvað eigum við að gera við þenn-
an skrípakarl?“
„Halda uppboð á honum," svaraði
einhver í salnum. Þetta þótti góð til-
laga og uppboðið byrjaði:
„Ein króna!“
„Tvær krónur!“
„Fimm krónur!“
„Tíu krónur!"
Svona var haldið áfram að bjóða
í Vippa, þangað til komið var
hundrað krónu boð. Skipstjóri á ís-
lenzkum togara hreppti Vippa fyrir
þá upphæð og tók við honum, en
fagnaðarlátum gestanna ætlaði aldrei.
að linna.