Vikan - 29.05.1941, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 22, 1941
það sást aðeins fimm eða sex metra út á hann.
Ef þau gætu farið þvert. yfir akurinn án þess
að sjást, mundu bófamir ef til vill halda áfram
inn i skóginn. Hann ákvað á hætta á það.
„Gangið hægt,“ sagði hann, og svo héldu þau
af stað þvert yfir akurinn. Hún sagði ekkert.
Henni var alveg sama, hvert þau fóru. Hann hélt
niðri í sér andanum á meðan þau hnutu um hvert
plógfarið á fætur öðru, og við hvert skref bjóst
hann við að heyra skammbyssuskot frá skógin-
um. En ekker skot heyrðist. Mick leit við, og sá
óljóst móta fyrir trjátoppunum, sem báru við
dimman himininn.
„Beygið yður svo lítið meira, Clare,“ sagði
hann, „og gangið eins varlega og þér getið. Ég
held, að við höfum leikið á þá. Beygið yður nú og
hlaupið.“
Clare beygði sig og hljóp áfram reikandi í
spori. Mick hélt undir handlegginn á henni, en
svo datt honum nýtt ráð í hug.
„Gangið einar spölkorn, Clare. Ég bíð hér og
ver yður, ef einhver er á hælum okkar. Ég næ
yður strax aftur.“
Clare starði á hann. Augu hennar voru blóð-
hlaupin og óttaslegin. Þar sem blóðið huldi ekki
andlit hennar var hún náföl. Hún hristi höfuðið
ákaft og opnaði skjálfandi varirnar. Mick greip
í ofboði fyrir munn hennar og beið. Hann vissi,
að ráðagerð hans var vonlaus. Clare mundi aldrei
fást til að flýja ein og skilja hann eftir sér til
vamar. Hann sá það um leið og hann leit á
hana. Hún mundi missa stjórn á sjálfri sér og
hrópa, ef hann reyndi að neyða hana til þess.
1 stað þess brosti hann hughreystandi til henn-
ar. Það komu kippir í andlit hennar, og svo
héldu þau áfram. En nú fóru þau löturhægt.
Með stuttu millibili námu þau staðar. Mick vissi,
að Clare gat ekki haldið áfram nema með mörg-
um hvíldum og auk þess vildi hann hlusta eftir,
hvort nokkur hljóð heyrðust að baki þeirra.
Vonin fór nú smám saman að glæðast hjá Mick,
þó að líkurnar væm enn ekki miklar. En með
hverri sekúndu fjarlægðust þau skóginn og bóf-
ana. Hann gizkaði nú á, að þau væru fimmtíu
metra frá skógarjaðrinum, og var að hugsa um
það, hvort þau mundu geta fundið nokkum felu-
stað, þegar þau væm komin yfir akurinn.
„Aðeins þrjár, fjórar mínútur enn,“ hvíslaði
hann hughreystandi," og þá getum við kvatt bóf-
ana fyrir fullt og allt. Ef þér bara getið haldið
áfram svo lengi, er allt í lagi. Þér hafið staðið
yður prýðilega."
En Mick hafði freistað forsjónarinnar of oft,
og andartaki síðar hljómuðu orð hans eins og
naprasta háð.
Clare, sem nú gekk tveim skrefum á undan
honum, steig fram vinstra fæti, en fóturinn mætti
engri viðspymu. Hún baðaði út höndunum og
rak upp nístandi óp um leið og hún steyptist á
höfuðið. 1 ofboði greip Mick i handlegg hennar,
drógst með, reyndi að ná jafnvæginu og stakkst
svo líka á höfuðið. Áður en hann gæti nokkuð
að gert var hann kominn á bólakaf i ískalt
vatn!
Um leið og hann sökk, læsti Clare handleggj-
unum um háls honum. Hann hristi höfuðið og
reyndi að losa sig úr faðmlögunum. En hún greip
aðeins enn fastar. Hann opnaði munninn, gleypti
vænan sopa af hálffúlu vatni, leitaði fyrir sér
með fótunum, en botnaði ekki. Um leið og þeim
skaut upp á yfirborðið varð hugsun Micks skýr-
ari. Hann þrýsti höndunum á milli handleggja
hennar og losaði takið. Svo sneri hann henni við,
lagði olnbogann undir höku hennar og þreifaði
fyrir sér eftir föstu taki. Allt i einu varð líkami
hennar máttlaus. Og því varð hann feginn.
Hann synti áfram í blindni með Clare í eftir-
dragi. En hann hafði ekki tekið nema tíu sund-
tök, þegar fætur hans námu við botn. Hann óð
áfram og dró Clare meðvitundarlausa á eftir sér.
Þegar hann kom að landi, varð fyrir honum hár,
snarbrattur bakki. Hann fikaði sig fram með
honum, en alls staðar var hann jafn hár og
brattur. Og fætur hans sukk-u stöðugt dýpra og
dýpra niður í botnleðjuna. Mick brosti kulda-
lega. Kapphiaupið við dauðann leiddi hann frá
einni plágunni til annarar. En hann var þó að
minnsta kosti enn þá lifandi!
En staða þeirra varð vonlausari með hverri
mínútu. ískalt vatnið gerði hann tilfinningalaus-
ann, og þungi þeirra beggja þrýsti þeim lengra
niður í leðjuna, svo að nú náði hún honum í
hné.
VIPPA-SÖöUR
Vippi veiðir silung.
----- BAKNASAGA. --
Vippi var heppinn að lenda i hönd-
unum á Stínu litlu þama á
sveitabænum. Hún var góð stúlka og
henni þótti verulega gaman að því
að hafa fengið svona lítinn og
skringilegan leikbróður. Vippi var
líka þægur við hana og enginn minnt-
ist framar á flengingu eða hvenær
hann héldi áfram ferðinni. Hann kom
sér dæmalaust vel við alla á bænum,
en stundum gerði hann þó smá axar-
sköft.
Stína og Siggi áttu lítið hús úr
torfi og grjóti niður við bæjarlækinn.
Það var svo stórt, að þrír litlir
krakkar gátu vel verið inni í því í
einu. Þama léku þau sér að leggj-
um og kjálkum. Það vom húsdýr
barnanna.
Einn daginn, þegar krakkarnir fóru
með Vippa niður að læknum, hafði
Stína litla veiðistöng og ætlaði að
veiða silung, en það var mikið af hon-
um í læknum. Eftir stutta stund var
hún búin að veiða fimm silunga.
Vippa þótti afskaplega gaman að
sjá, þegar fiskurinn beit á og kippti
í og var dreginn spriklandi upp á
bakkann.
En auðvitað gerði hann skammar-
strik eins og vant er!
I eitt skiptið, þegar Stína tippti
silung upp úr læknum, losnaði hann
sjálfur af önglinum og lá spriklandi
í grasinu. Vippi hljóp þangað, tók
silunginn og kastaði honum aftur út
í lækinn og hrópaði upp af fögnuði,
þegar hann sá viðbragðið, sem fisk-
urinn tók, er hann kom í vatnið.
En nú varð Stína reið.
„Heldurðu að ég sé að veiða sil-
unga, til þess að láta þig henda þeim
í lækinn aftur, strákkjáninn þinn?“
sagði hún og stappaði niður fætin-
um fyrir framan Vippa og hvessti
á hann augun. „Það væri bara rétt-
ast, að ég ræki þig heim!“
„Nei, gerðu það ekki, góða Stína!
Ég skal aldrei gera þetta framar, ef
þú lofar mér að vera hjá þér,“ sagði
Vippi hálfkjökrandi, því að honum
þótti orðið innilega vænt um leik-
systur sína.
„Jæja, seztu þá þama á steininn
og ef þú lofar því að sitja þar graf-
kyrr, þangað til ég segi þér, þá máttu
vera héma.“
Vippi settist á steininn og sat þar
og horfði á Stínu draga hvern sil-
unginn á fætur öðrum og stundum
fekk Siggi litli að halda á stönginni,
en systir hans hjálpaði honum við að
draga fiskinn á land.
Þegar Vippi var búinn að sitja
lengi á steininum, fór hann að verða
óþolinmóður, en þorði þó ekki að
hreyfa sig þaðan, vegna loforðsins,
sem hann gaf Stinu. Og það var rétt
af honum, því að menn eiga alltaf
að halda loforð sín.
Stína hafði lagt frá sér stöngina
rétt við fætur Vippa og farið með
Sigga inn í kofann sinn. Vippi beið
og beið, en það var engu líkara en
krakkarnir hefðu steingleymt honum.
Eða voru þau að hegna honum með
því að láta hann ekki koma líka inn
í kofann? •
Vippa var farið að dauðleiðast.
Hann var ekki vanur því að sitja
svona lengi kyrr á sama stað alveg
aðgerðarlaus.
Þama lá veiðistöngin við fætur
hans og hann sat á lækjarbakkanum.
Hann mátti ekki standa upp. En
enginn hafði bannað honum að halda
á veiðistönginni. Gaman væri að vita,
hvort ekki biti á, ef hann renndi!
Hann tók upp stöngina. Hún var
að vísu nokkuð þung fyrir hann, en
Vippi er sterkur eftir stærð og gat
sveiflað færinu út í lækinn, án þess
að standa upp.
„Skyldi hann fá nokkuð,“ hugsaði
Vippi.
Skyldi hann fá nokkuð ? Nú var
kominn mikill veiðihugur í hann.
Hann næstum titraði af tilhlökkun.
Allt í einu fann hann lítinn kipp
og svo annan stærri. Vippi ætlaði að
toga á móti, en það gekk ekki. Fisk-
urinn dró með sér færið og það sner-
ist ofan af hjólinu á stönginni með
feikna hraða. Vippi þorði ekki að
kalia á Stínu og beið þess, sem verða
vildi.
Þegar færið hafði allt dregizt út,
ríghélt Vippi um stöngina, því að
hann mátti hana ekki fyrir nokkurn
mun missa. En silungurinn kippti i
og Vippi var svo léttur, að fiskurinn
dró hann og stöngina út í lækinn
En þá gat Vippi ekki lengur á sér
setið og hrópaði:
„Hjálp! Hjálp, Stína! Ég ...“, svo
heyrðist ekki meira, þvi að Vippi fór
á bólakaf, en skaut þó fljótt upp
kollinum aftur — og aldrei sleppti
hann takinu af stönginni.
Stína og Siggi heyrðu hrópið og
hlupu út úr kofanum og urðu fyrst
svo undrandi að sjá Vippa með stöng-
ina úti í læknum, að þau stóðu sem
steini lostin.
En þegar Stína hafði áttað sig á
því, sem gerzt hafði, hljóp hún niður
með læknum.
„Þú mátt ekki sleppa stönginni!1'
kallaði hún til Vippa. „Maggi bróðir
á hana.“
Ekki þurfti að minna Vippa á
þetta, og nú tók silungurinn að þreyt-
ast og Vippi komst upp á litla eyri
og gat haldið við, þangað til Stína
kom og dró silunginn í land.
Stina var búin að hugsa sér á
hlaupunum að hella skömmunum yfir
Vippa fyrir þetta tiltæki. En þegar
hún sá, að Vippi hafði veitt lang-
stærsta silunginn, sem nokkurn tíma
hafði komið á stöngina hjá henni, þá
varð hún svo fegin að geta fært
mömmu sinni svona mikið í soðið, að
hún gleymdi alveg að ávíta litla
prakkarann og meira að segja hældi
honum:
„Það var gott, að þú slepptir ekki
stönginni. Fyrir bragðið veiddir þú
stærsta silunginn og ég skal segja
mömmu, að hann hafi bitið á hjá
þér. En þú mátt aldrei reyna að
veiða, nema þegar ég er viðstödd.
Hugsaðu þér bara, ef silungurinn
hefði dregið þig alla leið niður að
fossi. Þá hefði farið illa fyrir þér,
Vippi minn.“
„Verð ég þá ekki flengdur fyrir
þetta?“ spurði Vippi, því að hann
hélt sjálfur að hann hefði gert prakk-
arastrik.
„Nei, nei! Vippi minn,“ sagði Stina.
„Og þakka þér fyrir veiðina!" Hún
kyssti hann á kinnina. „Svona gerir
mamma alltaf, þegar ég er dugleg
að veiða.“