Vikan - 07.08.1941, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 32, 1941
11
Han hélt í múrsteinana í hrúgunni með báðum
höndum og reyndi að rýna í gegnum reykinn og
rykið. Síðan kveikti hann á annari eldspýtu. Hann
fékk hóstahviðu, og líkami hans skalf. En hann
sá nógu mikið til þess að geta svarað flestum
spurpingum, sem flugu í gegnum þreytt höfuð
hans. Hurðin var ekki til lengur. Mikið af veggn-
um var horfið. Andartak komst aftur hraði á
hugsanir Micks. Hann gerði sér ýmislegt ljóst.
Eitt af því var það, að hann gæti aldrei verið of
fljótur að komast þangað, sem dymar höfðu ver-
ið. Hann skreið yfir hrúguna með samanbitnar
tennur og hrukkur i enninu af kvölum. Hugsun-
in um það, að hann yrði að komast að dyragætt-
inni rak hann áfram, enda þótt hann gerði sér
ekki ljóst, hvað hann ætlaði að gera, þegar þang-
að kæmi.
Sumir múrsteinarnir voru glóandi heitir og
brenndu hendur hans, en aðrir runnu undan hon-
um. Þegar hann að lokum var kominn alla leið
upp, var hann fljótur að komast niður hinu
megin. Hluti af hrúgunni rann til, og hann valt
alla leið niður á gólf og rakst þar á eitthvað hart
og homótt. Hugur hans rak hann enn áfram og
neyddi hann til að bæla niður máttleysi og ógleði-
kennd, sem kom yfir hann eins og í bylgjum.
Að lokum komst hann þangað, sem eikarhurðin
hafði verið, tók nýja eldspýtu og hlustaði augna-
blik, áður en hann kveikti á henni.
Mennirnir tveir, sem höfðu verið á verði, lágu
úti í ganginum. Andlit annars þeirra var eins og
blóðug kássa. Hinn lá með fæturna vöðlaða inn-
undir sig. Andartak stóð Mick kyrr og horfði á
mennina. Þá neyddi hugur hans hann áfram. Um
leið og hann fór aftur af stað, sá hann ofurlítinn
hlut. Skammt frá öðrum manninum upp við vegg-
inn lá skammbyssa. Um leið og Mick tók byss-
una upp, heyrði hann, að einhverjir komu hlaup-
andi eftir gangi lengra frá.
Mick lyfti höfðinu upp og hristi það, til að
reyna að hugsa skýrara. Hann áttaði sig smám
saman. Hann skreið aftur í gegnum opið á veggn-
um og hnaut á múrsteinunum, þegar hann reyndi
að komast sömu leið til baka. Eldhúsið, sem
einu sinni var, hafði nú fyllzt af reyk. Likami
hans var eins og opið sár, þegar hann skreið
yfir hrúguna og aftur í hornið, þar sem Clare
lá enn meðvitundarlaus. Hann lyfti hægri hend-
inni og beit fast í vísifingurinn. Hann mund,i allt
í einu eftir, að gamall misindismaður hafði einu
sinni sagt honum, að þannig gæti maður gert
hendina örugga, þegar maður þyrfti að skjóta.
Mick vissi ekki, hvort það var til nokkurs. Allt
var eins og í þoku fyrir honum. Nú gat hann
heyrt raddir mannanna ekki mjög langt frá.
„Andskotinn sjálfur! Hver hefir vasaljós ?“
öskraði Lefty Vincent. ,,Það nægir ekki að kveikja
á eldspýtum. Ég æði ekki áfram í blindni."
„Við erum komnir þangað!" hrópaði Evans.
Mick hnipraði sig saman bak við rústimar,
þegar hann sá ljós á ganginum. Andartak var
dauðaþögn. Þá þekkti Mick rödd Finos, sem
hrópaði.
„Drottinn minn dýri! Þau eru bæði dauð. Sjáið
þið hérna. Það hlýtur að hafa orðið sprenging.
Allur þessi endi hússins er hruninn. Cardby og
Framhaldssaga
stúlkan hljóta að vera kramin í klessu. Komið
þið, við skulum aðgæta þetta nánar.“
„Vertu ekki svona fljótur á þér,“ hreytti Vin-
cent út úr sér. „Ég ætla ekki að leggja neitt á
hættu.“
Mick beygði sig betur niður með múrsteinun-
um og beið með byssuna í hendinni og saman-
bitnar tennur. Hann heyrði mennina bölva og
sparka í múrsteinana, þegar þeir reyndu að kom-
ast inn í eldhúsið.
„Hver andskotinn hefir gengið á? Þetta minn-
ir bara á heimsstyrjöldina,“ muldraði Evans. „Ég
sldl ekki, hvernig hefir getað orðið sprenging.
Hér var hvorki gas né sprengiefni. En svo mikið
er víst, að enginn getur lifað svona jarðskjálfta.“
„Við verðum að hverfa héðan hið bráðasta,"
sagði Crossley. „Hávaðinn hlýtur að hafa heyrzt
langar leiðir. Það er líka sviðalykt hér og þá
er ekki ráðlegt að bíða, þangað til brunalið og
lögregla kemur. Við höfum heldur ekki eftir
neinu að bíða. Við skulum koma okkur af stað,
foringi."
„Þú bíður,“ hvæsti Vincent, „þangað til ég
gef skipun. Ég tek ekki við ráðum frá vesal-
menni eins og þér.“
„Ég held, að Crossley hafi rétt fyrir sér,“ sagði
Evans þrjózkulega.
„Ef þið viljið laumast burt, aumingjamir
ykkar, þá megið þið það mín vegna.“
Mick beið órólegur eftir því, sem nú myndi ske.
XXI. KAPÍTULI.
Siðustu viðskiptin.
„Það er ekki fjarri sanni, sem þér segið,
Evans," sagði Marty. „Við græðum aldrei á að
vera hér lengur. Þér vitið, foringi, að ég er engin
raggeit, en það þarf ekki mikið vit til að sjá,
að það er brjálæði að vera hér lengur. Ég er að
hugsa um að læðast burtu.“
„Þetta lítur illa út,“ sagði annar af mönnum
Evans. „Þeir, sem vilja vera eftir, mega það
gjarnan mín vegna. Ég er farinn. Cardby og
stelpan eru auðvitað dauð fyrir löngu síðan, og
leifar þeirra liggja undir múrsteinunum. Fjand-
inn hirði mig, ef ég fer að grafa eftir þeim. Ef
einhvern langar til þess, þá er mér sama. Ég
fékk meira en nóg af þessum tveimur líkum
frammi í ganginum. Foringinn vildi láta stelpuna
deyja. Hún er dauð og hefir tekið Cardby með
sér yfirum. Hann getur ekki þrjózkast lengur.
En það væri ekkert notalegt fyrir okkur, ef lög-
reglan kæmi og færi að spyrja okkur, áður en
við sleppum héðan.“
„Mér verður óglatt af að hlusta á ykkur,"
sagði Vincent hæðnislega. „Segjum svo, að nokkr-
ir lögregluþjónar kæmu. Hvað þá? Haldið þið, að
ég sé smeykur við að skjóta þá niður? Það væri
þá ekki í fyrsta skipti og heldur ekki seinasta.“
„Ég myndi vera kyrr, ef það væri nokkur
ástæða til þess,“ sagði Evans. „Ég hefi aldrei far-
ið, þegar eitthvað hefir verið að gera. En hvaða
gagn er i að ráfa hér, þangað til lögreglan kem-
ur ?“
„Ég er ekki sannfærður um að Cardby og
stelpan séu dauð,“ sagði Vincent, „og ég fer ekki
aftur til Bandaríkjanna, fyrr en öllu er lokið.
Við vitum allir, að Cardby er harður í hom að
taka.“
eftir DAVID HUME.
„Það voru þessir tveir líka,“ sagði Evans og
benti á limlest likin fyrir framan sig. „Reynið
þér nú að nota skynsemina, Lefty, og farið þér
héðan, áður en gamanið fer að grána.“
„Þið emð bærilegir náungar," sagði Fino. „Ef
foringinn vill vera hér, þá verð ég kyrr. Nú hafið
þið heyrt mitt álit.“
„Mér er djöfulinn sama um yðar álit,“ sagði
Evans. „Ég og mínir menn hafa fengið nóg af
þessu. Við vitum betur en þér og foringi yð.ar,
hvað óhætt er hér i Englandi. Ef þér viljið vera
hér og leika hetju, þá megið þér það min vegna.
Ég vil ekkert meira við þetta fást. Það vilja
mínir menn ekki heldur.“
Mick reyndi að anda gætilega. Hann ímyndaði
sér, að hjartsláttur sinn og andköf hlytu að
heyrast.
„Það er svei mér laglegur félagsskapur, sem
við höfum unnið með, Fino“ hrópaði Lefty
Vincent. „Mig langar mest til að skjóta ykkur
alla. Hvers vegna í andskotanum byrjuðuð þið á
þessu, ef þið ætlið nú að svíkja okkur?“
„Heyrið þér nú,“ sagði Evans rólega. „Ég held,
að það borgi sig ekki fyrir yður að skjóta
núna, Vincent. Ef til vill gætuð þér skotið mig
niður og ef til vill ekki. En það er áreiðanlegt,
að áður en þér hefðuð lokið því, þá mundu menn
mínir hafa sent yður og Fino til annars heims."
Nú varð dauðaþögn. Mick beið spenntur. Það
var auðfundið, að eitthvað myndi gerast. Hvað
mundi Vincent nú gera?
„Er það alvara ykkar allra, að svíkja mig?“
hvæsti hann.
„Já,“ svömðu allir mennirnir í einu.
„Þá getið þið farið til andskotans allir saman,
þið vesælu ragmenni. Hvaða gagn gæti ég svo
sem haft af ykkur, þó þið yrðuð kyrrir? Farið
þið! Mér þykir leiðinlegt, að ég skuli nokkum-
tíma hafa séð ykkur. Evans, ég hélt að þér væruð
karlmenni."
„Já,“ sagði Evans jafnrólegur. „Og ég mun
halda áfram að vera karlmenni mörg ár, eftir að
þér emð dauður, Lefty. Þér hljótið að hafa slegið
höfðinu við, fyrst þér ætlið að vera hér lengur.
Þér hefðuð eins vel getað setið kyrr heima og
setzt við að prjóna sokka. Jæja, piltar. Við
þurfum ekki fleiri uppörfanir til að fara. Nú
skulum við flýta okkur héðan. Nú fer ég.“
Mick heyrði fótatak þeirra deyja út og hon-
um létti. Nú var komið meira jafnrétti í þetta.
Mennimir þrír úti i ganginum stóðu kyrrir, þang-
að til fótatak hinna heyrðist ekki lengur.
„Svona em þá Englendingarnir,“ sagði Fino
með fyrirlitningu. „Þetta skal verða í seinasta
skipti, sem ég á viðskipti við þá.“
„Mér finnst nú,“ sagði Crossley, „að þeir séu
hyggnari."
„Nei, er það satt?" spurði Vincent háðslega.
„Þú hefðir líklega laumazt í burtu með þeim,
ef þú hefðir komizt til Bandaríkjanna án mín.“
Crossley svaraði ekki. Hann hafði fulla ástæðu
til að þegja.
„Hvað eigum við að gera, foringi?" spurði
Fino. „Við skulum hefjast handa strax, svo að
við verðum einhvem tima búnir. Við getum ekki
verið hér að eilífu. Væri ekki bezt að leita ofur-
lítið í rústunum að þeim dauðu?"
Mick dró andann djúpt og hélt fingrinum fast
á gikknum. Hann óttaðist, að Clare myndi vakna
og æpa. Þá væri allt eyðilagt.