Vikan - 25.09.1941, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 39, 1941
5
„Ég skrökvadi þá ekki.tc
HANN var búinn að vera hjá okkur
í þrjá mánuði, og við vorum farin
að venjast honum. Við vorum farin
að venjast löngu, grönnu fótleggjunum
hans, hvellu röddinni og kurteislegu fyrir-
litningunni, sem hann hafði á drengjabók-
unum, er ég færði honum heim á kvöldin.
Ég býst við, að hann hafi líka verið far-
inn að venjast okkur. Hann hafði að
minnsta kosti sagt oftar en einu sinni:
„Mér er farið að þykja mjög vænt um
landið ykkar. Og ég mun aldrei gleyma,
hvað þið hafið gert mikið fyrir mig. Mér
þykir ákaflega vænt um ykkur bæði. Þið
standið mér næst, að föður mínum undan-
. skildum."
Hann átti engan að, nema föður sinn í
;Englandi — Fellows, kaptein í flughem-
ojm — og ég velti því oft fyrir mér, hvort
hann vissi, hve mikil ítök hann ætti í
hjarta drengsins. Sennilega ekki, það væri
e’kki líkt Englendingum að láta slíkt í ljós.
Okkur þótti líka vænt um hann. Okkur
hafði alltaf þótt vænt um hann. Við höfð-
mn farið til New York og séð alla litlu
drengina og stúlkurnar. Þau voru öll indæl,
litlu skinnin . . . en dálítið einkennileg.
En þessi litli drengur okkar, sem hafði
verið fluttur frá Englandi, var einkenni-
legastur allra. Ég býst við að það hafi ver-
ið af því að hann neitaði að horfa á okkur
— setti aðeins löngu hökuna sína fram og
sýndi okkur djarflega, að hann þyrfti ekki
á okkur né neinum að halda — að við
máttum til með að taka hann með okkur
til Cleveland.
Hann hafði auðvitað strax bráðnað og
nú vora liðnir þrír mánuðir og hann var
orðinn meðlimur fjölskyldunnar. En ég
hafði aldrei getað vanizt nafni hans. Eve-
Jyn Fellows. Það getur 'verið, að konunni
minni, Peggy, hafi ekki fundizt það neitt
undarlegt. En í landi, þar sem flestir heita
Bill og Ed og Jake eða eitthvað því um
likt, þá fannst mér Evelyn einkennilegt
nafn. Það var að minnsta kosti óvanalegt.
Eg var heldur ekki sá eini, sem kunni
nafninu illa. Amerísku skóladrengirnir,
sem fetta fingur út í allt og setja út á allt,
gátu heldur ekki fellt sig við það.
„Þeir hæðast að mér í skólanum vegna
nafns míns,“ sagði Evelyn litli kvöld nokk-
urt, þegar við vorum að borða.
Peggy varð strax áhyggjufull. Hún
teygði sig yfir borðið og klappaði á brúnu
höndina hans. „Þú skalt ekki kæra þig um
það, Evelyn minn. Láttu sem þú heyrir
það ekki og berðu höfuðið hátt.“
Hann brosti til hennar og ég varð að
kæfa niðri í mér hláturinn, vegna þess að
brosið var svo þolinmótt og lýsti svo miklu
umburðarlyndi.
„Þú mátt ekki hafa neinar áhyggjur út
af þessu, Peggy frænka.“ Hann kallaði
okkur frænku og frænda. „Það þarf að-
eins að kenna þeim kurteislega framkomu.
Mér gengur ágætlega að öllu öðru leyti.
Það er alveg satt.“
En drengurinn var of bjartsýnn. Hann
eignaðist víni hér og þar og honum gekk
ágætlega að læra. En hann leið miklar
þjáningar yegna nafns síns. Oftast kom
Smásaga
eftir
I ROY HILLIGOSS. I
'o imiimmmiiMiiiiiiiimimiiumimiiiimmmiiMiimiiimiiiiiimmmmimiMv
hann heim með ljótt mar eða skrámu á
andlitinu eða hann var voteygur, og ég
vissi, að hann hafði verið að reyna að
koma einhverjum í skilning um, að það
væri algjör tilviljun, hvað menn hétu.
*
Ég hafði samúð með drengnum. Ég vissi,
hvað ég mundi hafa tekið út sem drengur,
ef ég hefði heitið Evelyn en ekki Steve.
En ég var líka dálítið óánægður við hann.
Ég var farinn að halda, að hann kynni
ekki að taka þessu. Hann lét espa sig upp
með stríðni, deildi og jafnvel slóst, í stað
þess að hlæja að því — þá hefðu strák-
arnir hætt þessu. Ég reyndi að sýna hon-
um fram á þetta, en það var árangurslaust.
Sjóliðsforingi talar við blaðamenn.
Arthur J. Hepburn sjóliðsforingi sér um allar
upplýsingar, hvað flota Bandarikjanna viðvíkur,
til blaðamanna. Á myndinni sést hann á fyrsta
fundinum, sem hann hélt með blaðamönnum í
Washington. Hann sagði, að flotinn væri alltaf
tilbúinn að tala við blaðamenn og þar myndi engu
verða stungið undan.
„Ég get ekki hlegið að því, Steve
frændi.“ Hann hristi höfuðið. „Mér rennur
kalt vatn á milli skinns og hörunds. Ég
býst við, að það sé af því, að ég skil ekki,
hvað þeir ætla sér.“
„Það vita þeir ekki sjálfir," sagði ég.
„Þeir skilja þig ekki, svo að þeir gera grín
að þér. Þannig eru drengir, Evelyn. Alls
staðar. Skólarnir ykkar í Englandi til
dæmis-------“
Hann skaut fram hökunni, svo að ég
þagnaði.
Ég var líka að hugsa um að minnast á
það við hann, hvernig þjóðin hans kynni
að taka öllu, sem var að gerast í Englandi,
en ég hætti líka við það. „Ef til vill vilt
þú breyta um nafn,“ sagði ég.
Hann leit á mig eins og ég hefði móðgað
England sjálft. „Þetta er nafn föður míns,“
sagði hann.
Hann var svo voðalega hreykinn — og
það með réttu — af föður sínum, sem var
að berjast í flughernum. Hann skrifaði
föður sínum daglega og bað sérstaklega
fyrir honum á hverju kvöldi og var alltaf
með flugmerkið sitt, ef hann fór út úr
húsinu. Aumingja Peg var önnum kafin
við að færa það af einni skyrtu á aðra.
„Hvers vegna segir þú þeim ekki frá
föður þínum?“ spurði ég. „Það eru ekki
allir drengir, sem eiga feður í flughernum.
Áreiðanlega enginn í skólanum.“
Evelyn hristi höfuðið. „Ég hefi sagt
þeim það. En þeir þekkja allir einhvem
flugmann, svo að það hefir engin áhrif á
þá.“
Ég var eins hjálparvana og hann. „Þá
verður þú bara að láta það eiga sig, Eve-
lyn.“
„Það verður heldur ekki svo lengi,“ sagði
hann. „Við erum bráðum búnir að vinna
bug á þýzka flughemum, og þá fæ ég að
fara heim.“ Hann flýtti sér að bæta við:
„Ekki svo að skilja, að mér líði ekki prýði-
lega hjá þér og Peg frænku. Þið eruð alveg
prýðileg."
Ég faðmaði hann að mér, en óánægjan
var enn sú sama. Við Ameríkumenn erum
sjálfsagt of mikið gefnir fyrir „að taka
öllu á réttan hátt“, en samt óskaði ég, að
Evelyn gæti hafið sig upp yfir þessa stríðni
og látið sér á sama standa.
Eftir því sem dagamir liðu jókst stríðn-
in og Evelyn fékk fleiri skrámur og fleiri
glóðaraugu. Eg var bæði meðaumkunar-
fullur og óþolinmóður. Peg vorkenndi hon-
um bara. Hún var jafnvel að hugsa um
að fara til skólans og tala um þetta við ein-
hvern, en ég fékk hana til að hætta við
það. „Hann verður að komast yfir þetta
sjálfur," sagði ég. „Hann verður hér lík-
lega ámm saman og verður að temja sjálf-
an sig ofurlítið."
Og allt í einu fann hann leiðina til að
komast yfir þetta.
*
Um miðjan dag hringdi Peg og bað mig
að koma heim. Henni var svo mikið niðri
Framhald á bls. 14,