Vikan - 03.09.1942, Qupperneq 11

VIKAN, nr. 31, 1942
11
20
FRAM HAIDSSAGil

Leyndardómur hringsins
Þegar Elsie svaraði ekki, gekk hann nær
henni og spurði:
„Hefi ég gert yður hrygga? Ég, sem vildi
fórna lífi mínu til þess að verja yður gegn sárs-
auka.“
Rödd hans var þrungin svo ástríðufullri blíðu,
að Elsie drjúpti höfði. Hann sá það og dró sig
í hlé, en hvislaði um leið svo lágt, að varla
heyrðist:
„Hvað hefi ég sagt? Hvernig gat ég gleymt
því, að ég ætlaði aldrei, aldrei .... “
Hann þagnaði og gekk yfir i hinn enda
herbergisins, en kom strax aftur til þess að
kyssa á hönd hennar og biðja hana fyrirgefn-
ingar.
„Gleymið þessari heimsku minni, kæra vina,
•og ég skal reyna að hugsa eins og þér í tilliti til
þessa máls. Ég ætlaðist til of mikils af sjálfum
mér og hélt, að ég gæti kvatt yður án þess að
koma upp um tilfinningar mínar. En ég skal
reyna að vera dugmeiri i framtíðinni.“
Elsie leið verr og verr og henni létti því stór-
um, er frú Farquhar kom nú inn.
Hún horfði rannsakandi á þau, hrukkaði enn-
ið, er hún snéri sér að Harald og sagði strang-
lega:
„Hvernig stendur á þvi, að þú ert ekki búinn
að skipta um föt? Ég hélt, að þú værir ekk.i
hérna.“
Án þess að svara, snéri hann sér við og ætl-
aði að fara, en hún kallaði á hann.
„Bíddu, þú hefir sagt eitthvað við Elsie, sem
hefir komið henni í geðshræringu. Ég vil fá að
vitá, hvað það var.“
„Það er ekki neitt, sem þú þarft að reiðast
yfir, mamma," svaraði hann og gekk nokkur
skref í áttina til þeirra. „Ég var að frétta það,
að Elsie — ungfrú Drummond á ég við, —- ætlaði
að yfirgefa okkur í kvöld. Get ég gert að því,
að mér leiðist það?“
„Nei, kannske ekki. En sonur minn verður að
muna það, að ungfrú Drummond er gestur minn
og að hann lítillækki mig jafnt og sjálfan sig,
ef hann segir eitt einasta orð um vanþóknun á
þeirri ákvörðu, er fjárráðamaður hennar hefir
tekið.“
„Ég verðskulda ásakanir þínar, mamma,“
sagði Harald, „því ég freistaðist til þess að
gleyma öllu öðru en mínum eigin óskum. En ég
hefi þegar lofað bæði ungfrú Drummond og
sjálfum mér því, að það skuli ekki koma fyrir
aftur.“
Hann fór burt i skyndi, og frú Farquhar brosti
dapurlega, dró Elsie að sér, kyssti hana á ennið
og sagði:
„Þér sjáið það, kæra barn, að Mortimer læknir
Hafði á réttu að standa, og mér ber að vera hon-
um þakklát fyrir það, að hann skuli taka yður
burtu. Mér þykir leitt, að Harald skuli hafa
hegðað sér svona. Ég hélt, að hann ætti svo
mikinn andlegan styrkleika til að bera, að hann
mundi ekki koma mér í þessa leiðinlegu að-
stöðu."
Elsie leit á hana hissa og með spyrjandi augna-
ráði.
„Já, barnið mitt, ég endurtek það, að ég hefi
komizt í leiðinlega aðstöðu, því að nú get ég
ekki beðið yður að gleðja okkur með heimsókn,
fyrr en þér ei-uð lofaðar einhverjum manni.“
Elsie þagði lengi. Hún gat ekki tekið ákvörðun
um það, hvort hún ætti að segja frú Farquhar
Ti1 nv e a v o • Dulklædd kona með dýr-
r ui . mætan hring á hendi
stelur eitri frá Graham Mortimer. Skömmu
seinna sér hann sams konar hring hjá
bernskuvinkonu sinni, Elsie Drummond, og
kemst hann að því, að henni hefir verið
gefið eitur. Hann giftist henni til þess að
bjarga heiðri stjúpa hennar. Elsie batnar
með aðstoð Grahams, en þá vill hún að
hjónabandi þeirra sé slitið. Elsie kynnist
Harald Farquhar og fer i heimsókn til f jöl-
skvldu hans. Harald á vmgott við leikkon-
una Marie, en hún uppgötvar slæma fyrir-.
ætlun hans osr missir álit á honum. Graham
kynnist frú St. Aubyn, frænku Farquhar-
fólksins, og ætlar hún að hjálpa honum að
, hafa upp á dulklæddu konunni. Elsie fer frá
Farquhar-fólkinu vegna skipunar Grahams.
frá giftingu sinni eða ekki, en fann, að hún varð
að segja eitthvað, sem bundið gæti enda á vonir
Harald Farquhar. Hún vissi þó ekki, hvað hún
átti að segja. Hugur hennar var á reiki. Þegar
Harald sat við hliðina á henni, og hún heyrði
hina mjúku, hljómfögru rödd hans, fannst henni
hún elska hann, en þegar hann var í burtu, hugs-
aði hún um Graham og minntist þess, að hún
var eiginkona hans. Ef hún hefði verið frjáls til
þess að velja, hefði hún þá valið þann mann,
sem aldrei hafði viðurkennt vald fegurðarinnar
og aldrei beðið annarar stúlku en hennar. En
hún gat ekki hlustað á orð hans á meðan annar
hélt henni í fjörtum. Og þess vegna dró hún það
að gera nokkum hlut.
„Ég er mjög þakklát fyrir vináttu yðar, frú
Farquhar," sagði hún, „og mér þykir einnig mjög
vænt um son yðar, en það er skylda mín að
gleyma því, sem hann hefir sagt, því að ég verð
að vera hjá pabba á meöan hann lifir. Aumingja
pabbi á engan annan að en mig.“
Frú Farquhar sagði, að liún væri indæl og
elskuleg dóttir og hrósaði ákvörðun hennar, en
hún var samt tortryggin á svipinn og spurði
hana, hvort hún hefði sagt Belfield lávarði frá
þessu.
„Verið ekki að tala um hann, mér geðjast alls
ekki að honum.“
„En nú verðum við líka að skilja, barnið mitt.“
„En þér verðið að heimsækja mig!“ næstum
hrópaði Elsie, „þér verðið að heimsækja mig oft.“
„Haldið þér, að það væri rétt ? Ef Mortimer
læknir heyrir um hin kjánalegu orð sonar míns,
þá heldur hann ef til vill, að ég sé að reka
erindi hans.“
„Þá skal ég segja honum, að þér séuð alltof
heiðarlegar til þess að gera slikt. Ég geri heldur
ekki mikið úr orðum þeim, er herra Farquhar
sagði, þegar hann frétti, að ég væri að fara.“
„Þakka yður fyrir, þér eruð indæl og skyn-
söm stúlka, alltof skynsöm til þess að láta Harald
gera sjálfan sig og yður ógæfusöm. En ég ætla
að tala við hann. Hann hefir ekki leyfi til þess
að gleyma því, að þér eruð rík, ung stúlka, þótt
þér séuð vingjarnleg við hann.“
Beatrice kom nú inn og batt enda á samræður
þeirra.
Elsie þótti vænt um Harald. Hún hafði hlustað
feimin á hina duldu játningu hans, og fann til
saknaðar yfir því að hafa ekki leyfi til þess að
elska hann. En síðustu orð frú Farquhar höfðu
vakið nokkurs konar gremju hjá henni.
Það var ekki þægilegt að láta alltaf vera að
hrósa sér fyrir vizku og skynsemi, heldur ekki
að vera stöðugt minnt á auðævi sín. Ef frú
Farquhar var ánægð með hinar takmörkuðu
tekjur sínar, þá þurfti hún ekki að leggja svona
mikið upp 'úr auðævum.
!■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■<
„Þú ætlar svo að yfirgefa okkur strax í
kvöld,“ sagði Beatrice um leið og hún setti blóm
í belti Elsie.
„Já, örlögin i mynd fjárráðamanns míns ætla
það svo. Gleður það þig eða hryggir það þig?“
„Hvort tveggja. Ég gleðst þin vegna, en hrygg-
ist mín vegna.“
„Mín vegna? Hvers vegna? Heldurðu, að ég
sé orði leið á því að láta ykkur dekra við mig?“
„Nei, ég held ekki heldur, að við séum orðin
leið á því að láta þig skilja, hve vænt okkur
þykir um þig, en ég get ekki ábyrgzt, hvað
skeð getur í framtíðinni. Og það er betra, að þú
farir í burtu á meðan vináttan er í blóma, en að
þú verðir hér, þar til þú ferð að uppgötva hvern
slæma eiginleikann á fætur öðrum hjá okkur.“
„Eða þá, að þið uppgötvið eitt og annað hjá
mér, ekki satt?“ bætti Elsie hlæjandi við.
„Nei,“ sagði hin alvarlega. „Þú ert svo hrein-
skilin, maður getur séð inn i sál þína, og finn-
ur þar enga leynilega afkima.“
„Þú skalt nú ekki vera viss um það.“
Elsie hló og roðnaði, en hún varð undrandi,
þegar Beatrice hélt áfram:
„Ég veit, við hvað þú átt. Þú átt eitt leyndar-
mál, og það er i sambandi við Mortimer iæknir.
Er það ekki rétt lijá mér? En það gerir ekkert
til, á meðan þú geymir ekki neitt, sem gerir þig
hrædda ef einhver lítur á þig, og þú gætir haft
ástæðu til þess að halda, að eitthvað hafi upp-
götvast, sem gæti haft svívirðingu og ógæfu í
för með sér fyrir þig.“
„Beatrice, hvað ertu að segja?“ sagði Elsie
undrandi.
Stúlkan leit í kringum sig til þess að aðgæta,
hvort nokkur hefði heyrt hin óvarkáru orð hennar.
„Hvað er ég að segja? Ég veit það varla sjálf
— það var eitthvað um að missa þig, býst ég
við. Það verður aumlegt hér, þegar þú ert farin,
að minnsta kosti fyrir mig.“
Tárin komu fram í augu Beatrice. Vinátta
Elsie hafði verið henni dýrmæt, og hún mundi
sakna .þessar vinkonu sinnar, sem alltaf hafði
verið reiðubúin til þess að taka upp málstað
hennar.
„Hvers vegna geturðu þá ekki komið með mér
heim?“ spurði Elsie allt i einu. „Þú ferð svo
sjaldan út með hinum, að mamma þín mun varla
sakna þín mikið, en mér mundi þykja mjög vænt
um að háfa þig hjá mér. Ég vildi að þú gætir
komið með mér, Bee!“
Beatriee ljómaði af gleði.
„Það er ekki til það, sem ég vildi frekar, ef
mamma vill leyfa mér það,“ sagði hún.
„Komdu, við skulum biðja hana um það. Við
leyfum henni ekki að neita okkur um það.“
Það var erfitt að fá samþykki frú Farquhar, en
að lokum lét hún þó undan, kyssti Beatrice og
sagði að hún mætti fara með Elsie.
„Ég vildi óska þess, kæra Elsie, að þér hefðuð
ekki einmitt valið óstýrilátasta barnið mitt,“
sagði hún. „Beatrice getur ekki furðað sig á þvi,
þótt ég treysti Jessie betur en henni."
„Ég get ekki að því gert, þótt Jessie sé betur
gefin en ég,“ sagði Beatrice. „En treystu hjarta
mínu, mamma, og þú skalt ekki verða fyrir von-
brigðum."
Frú Farquhar hristi höfuðið.
„Minni viðkvæmni og meiri hlýðni mundi koma
sér betur fyrir þig, barnið mitt. En ég ætla ekki
að neita þér um ósk þína. Flýttu þér upp til