Vikan - 02.03.1944, Page 4

4
VTKAN, nr. 9, 1943
SKÁLDIÐ
S M A S A G A
eftir Henri Duvernois.
Léopold de Brugnon hafði hrifið
Sandrierhjónin, sem voru heiðar-
legt fólk úr sveitaþorpi, með útliti
sínu og vegna þess að hann var vísinda-
maður. Hann hafði einnig unnið hjarta
hinnar óreyndu dóttur þeirra, Júlíu.
Léopold, sem var mjög laglegur og með
mikinn svartan hárlubba, alltaf svart-
klæddur og með blaktandi hálsbindi, var
í augum þessa heiðarlega fólks ímynd bók-
menntalegrar snilligáfu. Þau gleyptu hvert
orð, sem hann sagði og héldu því fram
að litli, grimmi hundurinn þeirra, sem hét
Bijou og var sí-geltandi, sæti alveg kyrr
og hlustaði á það, sem Léopold sagði, ef
hann opnaði munninn.
Julia, sem var næstum því ótrúlega
barnaleg, kyssti með f jálgleik titilblöðin á
kvæðasafninu, ,,Þunglyndi“ og skáldsög-
imni „Rauða móðirin“, þar sem höfundur-
inn hafði skrifað: „Til ungfrú Sandrier.
Sérhvert listaverk hlýtur að vera auð-
virðilegt í samanburði við listaverk móður
náttúru.“
Og: „Til ungfrú Júlíu, sem hefir vakið
von hins ilmandi vors í hjarta mínu.“
Von hins ilmandi vors varð brátf að
venjulegri giftingu.
„Þú giftist nú frægum manni, miklum
snillingi," sagði frú Sandrier við dóttur
sína; „nú verður þú að gleyma þínu
óskáldlega ætterni, og þegar þú ferð með
jámbrautarlestinni, verður þú að hafa
áhuga á landslaginu, sem þú ferð um.“
ACeðan ungu hjónin voru á leiðinni
til Svisslands, horfði Júlía á skáldið sitt
með augnaráði, sem var fullt aðdáunar,
þakklætis og ótta.
Eftir hann var „Þunglyndið“ og „Rauða
móðirin“! En hvað hann var fallegur! En
hann var þegar svo önnum kafinn við
skáldskap sinn, að hann gleymdi ungu
eiginkonunni sinni? Hann horfði hvasst á
símaþræðina, sem þau þutu fram hjá, og
því næst á spikaðan mann, sem sat fyrir
framan þau og horfði viðutan á magann
á sér.
„Ertu að leita þér að viðfangsefnum?“
spurði Júlía eiginmann sinn.
„Já, ég er að leita mér að viðfangs-
efnum,“ hvíslaði hann. „Þú verður að
fyrirgefa mér, en ég get ekki gert að því.“
„Þú skalt ekki vera að afsaka það, því
að ég hefi mikinn áhuga á því!“
Feita manninum gramdist nú brátt, að
þau gláptu stöðugt á hann, og hann lét
það líka greinilega í ljós að hann kærði
sig ekki um það, og það náði meira að
segja svo langt, að hann hreytti úr sér
nokkrum ókurteislegum orðum. En hann
fór þó út við fyrstu stöð, og Júlía dró
andann léttara.
„Ó, elskan mín, það var gott, að þessi
maður fór. Ég var orðin dauðhrædd við
hann!“ sagði Júlía.
„Svona smá óþægileg atvik tilheyra
stöðu minni, og þú verður að reyna að
venja þig við það. Menn eins og ég lenda
líka í einvígum.“
„Hefir þú háð einvígi?“
„Nei, en ég hefi fimm sinnum verið ein-
vígisvottur, og ég get fullvissað þig um
það, að það er miklu meira æsandi heldur
en að heyja sjálfur einvígi!“
Léopold sat og starði á auða akrana,
eins og hann væri líka að athuga þá ná-
kvæmlega, þegar Júlía lagði höndina blíð-
lega á handlegg hans og sagði dreymandi
um leið og hún andvarpaði:
„Stundum óska ég þess, að þú værir ekki
frægur---------.“
Brugnon hrökk við.
Ekki frægur! Hún barmaði sér yfir að
hann væri of fallegur til þess að vera
frægur! Hann gleymdi að hvorki „Þung-
lyndi“ né „Rauða móðirin" höfðu megn-
að að draga nafn hans úr því niðamyrkri,
sem hvíldi yfir því, og hann gramdist af
orðum hennar.
Fólk, sem ferðast, vill gjarnan sýnast,
og Léopold ætlaði sér líka að vekja aðdá-
un samferðakonu sinnar. Hann sagði þess
vegna:
„Mér þykir sárt að heyra þig tala svona,
kæra Júlía. Þar sem. við erum ekki rík,
hefi ég álitið það mikla hamingju, að frægð
mín gæti varpað ljóma yfir heimili okkar.
Þú átt heiðurinn með mér, en þú verður
líka að bera byrðarnar með mér.“
„Léopold," stamaði veslings unga kon-
an. „Þú veizt að ég vil allt fyrir þig gera.
Ég er svo hreykinn af þér, en ég finn, hvað
ég er þér andlega miklu minni.“
„Það er bara vegna þess, hvað ég er
flestum fremri, en ég get huggað þig með
: VEIZTU —?
5 1. Hvenær var franski rithöfundurinn
Guy de Maupassant uppi?
: 2. Hvað ■ hét frægasti rússneski dans-
meistarinn á þessari öld?
! 3. Hvar eru hvalveiðar mest stundaðar?
: 4. TJr hverju er sement búið til?
5. Hve lengi var Tudorættin við völd í
Englandi ?
: 6. Hvenær var einveldi komið á í Dan-
mörku ?
7. Hvenær var sænski rithöfundurinn
August Strindberg uppi?
5 8. Af hvaða ætt er fífillinn ?
9. Hvað er hvoma?
10. Hvenær var Bókmenntafélagið stofnað ?
Sjá svör á bls. 14.
því, að þú ert betur gefin en meiri hluti
kvenna. En nú verð ég fyrir fram að segja
þér frá ýmsu, sem mun koma fyrir á ferða-
lagi okkar og þú verður að sætta þig við.
Við getum ekki verið óþekkt hvar sem við
komum. Þegar við förum svona frá ein-
um stað á annan, verðum við fyrir óþægi-
legri forvitni. Ef það vitnast að við búum
á einhverju gistihúsi, þá kemur strax fólk,
sem vill láta mig skrifa nafn mitt eða
kvæði.
„Þetta finnst mér einmitt skemmtilegt!“
hrópaði Júlía og klappaði saman lófunum.
En gleði hennar hvarf fljótt, og hún
bætti hnuggin við:
„Þú mátt þá ekki gleyma mér, vegna
allra hinna?“
„Nei, vertu alveg róleg,“ huggaði Léo-
pold hana.
Þegar þau komu í gistihúsið, lét Léo-
pold konu sína hafa tíma til að laga sig
eftir ferðina, og hann fór niður til þess
að líta í gestabókina. Hann valdi nokkur
nöfn og skrifaði þau niður og náði svo
í stofustúlkuna.
„Þér eruð líklega vel gefin og þag-
mælsk? Og talið frönsku?“
„Já, herra.“
„Gott. Hlustið þá vel á það, sem ég segi.
Á hverjum morgni, þegar þér færið okkur
kaffið, takið þér eitt af nöfnunum, sem
ég hefi skrifað upp. Sko, til dæmis,
„Greifafrú Pulverini,“ og svo segið þér:
„Greifafrú Pulverini biður herrann um að
skrifa í rithandasafn sitt.“ Skiljið þér
það? Ég ætla að stríða konunni minni.
Ég gef yður tvo franka og fimmtíu sent-
ímur á dag fyrir það. Viljið þér endur-
taka það, sem ég sagði, til þess að ég-
geti heyrt að þér hafið ekki misskilið
mig.“
Stofustúlkan endurtók það, og þegar
hún færði þeim kaffið morguninn eftir,
sagði hún hátt og skýrt:
„Greifafrú Pulverini biður herrann um
að skrifa í rithandasafn sitt.“
Júlía varð steinhissa. Nú hófst það. Heill
hópur af aðdáendum mundi krækja í Léo-
pold. Hvað átti hún að gera til þess mega
eiga þennan eftirsóknarverða mann? Hún
öfundaði næstum því systur sína, Léontine,
sem var gift bruggara. Hann var nú samt
bæði gamall og feitur, en hún fékk þó að
hafa hann í friði.
Á meðan hafði de Brugnon tekið upp
sjálfblekunginn sinn og ritað nafn sitt,
með útflúri og sveiflum, fyrir neðan línu,
sem hann hafði skrifað fyrst.
Júlía, sem stóð fyrir aftan hann og las
yfir öxl hans hvað hann hafði skrifað, rak
upp hálfkæft óp. Þegar stofustúlkan var
farin út, hvíslaði hún með grátklökkri
röddu:
„Þú skrifaðir: „Sérhvert listaverk hlýt-
ur að vera auðvirðilegt í samanburði við
listaverk móður náttúru.“ Þú skrifaðir
þessi sömu orð framan á „Þunglyndið",
sem þú gafst mér.“
„Nú er ég í fríi, og mér er alveg ómögu-
Framhald á bls. 13.