Vikan - 02.03.1944, Síða 12

12
VTKAN, nr. 9, 1943
held, að henni þætti bezt að fá einhvern til þess
að tala við.“
Þessi góða stúlka var strax full meðaumkunar.
Hún ætlaði að fara þegar í stað. Það hlaut að
hafa verið hræðilegt taugaáfall fyrir veslings
konuna, sem var nú ekki dugleg að ferðast og
tók líka nærri sér að skilja við dóttur sína.
Ó, já, hún ætlaði að fara strax — taska hennar
var ekki læst ■— og hún ætlaði að taka með sér
eitthvað hressandi.
Hún þaut af stað. Það var fljótlegt að athuga
eignir hennar. Þær voru næstum engar. Hún
hafði auðsjáanlega ekki enn þá tekið eftir vírn-
um, sem vantaði i hattöskjuna.
Ungfrú Debenham hafði lagt bókina sina niður.
Hún horfði á Poirot. Þegar hann ávarpaði hana
rétti hún honum lykla sína. Þegar hann tók niður
fyrstu töskuna og opnaði hana, sagði hún:
„Hvers vegna létuð þér hana fara, Poirot?“
„Ég ungfrú? Til þess að hjálpa amerísku
konunni.“
„Ágætur fyrirsláttur.“
„Ég skil yður ekki, ungfrú.“
„Ég býst við, að þér skiljið mig vel,“ sagði
hún brosandi. „Þér vilduð ná í mig eina. Var það
ekki?“
„Þér leggið mér orð í munn, ungfrú."
„Og hugmyndir i höfuðið ? Nei, ekki held ég
það. Þær vantar ekki. Er það ekki rétt?“
„Ungfrú, það er til málsháttur —.“
„Sá, sem afsakar sig ákærir sig —, var það
ekki það, sem þér ætluðuð yður að segja? Þér
álítið mig víst athugula, og vel gefna. Af ein-
hverri ástæðu hefir yður dottið í hug, að ég viti
eitthvað um þennan viðbjóðslega glæp — morð
þessa manns, sem ég hafði aldrei séð fyrr.“
„Þetta er ímyndun hjá yður.“
„Nei, alls ekki. En mér finnst það óþarfa tíma-
eyðsla að segja ekki, sannleikann, með því að
fara allar mögulegar krókaleiðir í staðinn fyrir
beint.“
„Þér viljið ekki eyða tímanum. Nei, þér viljið
ganga beint að efninu. Þér viljið þá aðferðina.
Gott, ég ætla þá að spyrja yður um þýðingu
nokkurra orða, sem ég heyrði, þegar við vorum
á leið frá Sýrlandi. Ég hafði farið úr lestinni á
stöðinni í Koya. Ég heyrði rödd yðar og ofurst-
ans, ungfrú. Þér sögðuð við hann: „Ekki núna.
Þegar allt er búið. Allt er liðið.“ Hvað þýddu
þessi orð, ungfrú?“
Hún sagði mjög rólega „Haldið þér, að ég hafi
átt við morðið ?“
„Það er ég, sem spyr yður, ungfrú.“ Hún and-
varpaði — og var hugsi í mínútu. Svo, eins og
einhver hugsun vekti hana, sagði hún:
„Þessi orð höfðu sina merkingu, en hana get
ég ekki sagt yður. Ég get aðeins gefið orð mitt
upp á, að ég hefi aldrei á ævi minni séð þennan
mann, Ratchett, fyrr en i lestinni."
„Og þér neitið að útskýra þessi orð?“
„Já, ég neita því. Þau áttu við verk, sem ég
hefi tekið að mér.“
„Verk, sem nú er lokið?“
„Hvað eigið þér við?“
„Því er lokið, er það ekki?“
„Hvers vegna haldið þér það?“
„Heyrið þér, ungfrú, ég ætla að minna yður á
annað atvik. Lestin tafðist daginn, sem við átt-
um að koma til Stamboul. Þér voruð mjög æstar,
ungfrú. Þér sem eruð svo rólegar. Þér misstuð
stillingu yðar.“
„Ég vildi komast áfram.“
„Þér sögðuð það. En. ungfrú, Orient hraðlestin
fer á hverjum degi frá Stamboul. Þó þér hefðuð
misst af henni þá, mundi það aldrei hafa orðið
meira en sólarhrings töf.“
Ungfrú Debenham virtist nú í fyrsta skipti
vera að missa skapstillingu sína.
„Þér virðist ekki gera yður grein fyrir því, að
maður geti átt kunningja, sem bíða í London,
og eins dags töf getur valdið miklum óþæg-
indum?"
„Ó, það er þannig. Þér eigið vini, sem bíða
komu yðar? Og þér viljið ekki valda þeim
óþægindum?"
„Vitanlega ekki.“
„Og þó — það er skrýtið —.“
„Hvað er skrýtið?"
„Nú tefst lestin aftur. Og nú er töfin alvar-
legri, fyrst það er ekki hægt að senda vinum
yðar símskeyti eða ná í þá í — í síma.“
Mary Debenham brosti. „Já, það er, eins og þér
segið, gremjulegt að geta hvorki sent skeyti eða
símað."
„Og nú í þetta skipti eruð þér allt öðruvísi.
Þér eruð ekki lengur óþolinmóðar. Þér eruð alveg
rólegar."
Mary Debenham roðnaði og beit á vörina. Hún
brosti ekki lengur.
„Þér svarið ekki, ungfrú ?“
„Ég vissi ekki, að nokkru væri að svara.“
„Breytingin á framkomu yðar.“
„Finnst yður, þér ekki gera of mikið úr þessu,
Poirot?"
Poirot pataði afsakandi.
„Það er ef til vill, gallinn á okkur leynilög-
reglumönnum. Við viljum að framkoma manna
sé alltaf eins.“
Mary Debenham svaraði ekki.
„Þér þekkið Arbuthnot ofursta vel, ungfrú?"
Hann ímyndaði sér, að henni létti við breyt-
inguna á umtalsefni.
„Ég hitti hann í fyrsta sinn á þessari ferð.“
„Hafið þér nokkra ástæðu til þess að gruna,
að hann hafi þekkt þennan Ratchett ?“
Hún hristi höfuðið ákveðin. „Ég er viss um,
að hann þekkti hann ekki.“
„Hvers vegna?"
„Eftir þvi, hvernig hann talaði."
„Við fundum samt pípuhreinsara í klefa Ratc-
hetts. Arbuthnot ofursti er eini maðurinn í lest-
inni, sem reykir pípu.“
Hann hafði ekki augun af henni, en hún sýndi
hvorki undrun né geðshræringu, en sagði aðeins:
„Vitleysa. Það væri hlægilegt. Arbuthnot
ofursti er sá maður, sem sízt af öllum mundi fást
við glæp — einkum glæp eins og þennan."
Poirot sá að hann var alveg sammála henni.
En hann sagði:
„Eg verð að minna yður á það, að þér þekkið
hann mjög lítið, ungfrú.“
Hún yppti öxlum. „Ég þekki hann samt nógu
vel."
Hann sagði mjög góðlega:
„Þér neitið því enn að segja mér, hvað þessi
orð þýddu?"
Hún svaraði kuldalega: „Ég hefi ekkert meira
að segja."
„Það gerir ekkert til,“ sagði Hercule Poirot.
„Ég kemst að því.“
Hann hneigði sig og gekk út úr klefanum og
lokaði hurðinni á eftir sér.
„Var þetta viturlega gert, vinur rninn?" spurði
Bouc. „Þú hefir gert henni aðvart — og hún
gerir ofurstanum aðvart."
„Vinur minn, ef þú ætlar að veiða kanínu, þá
lætur þú hreysikött í holuna og ef kanína er í
henni — þá hleypur hún. Það er allt, sem ég, hefi
gert.“
Þeir gengu inn í klefa tlildegrade Schmidt.
Hún beið eftir þeim, hún var alveg róleg.
Poirot flýtti sér að athuga það, sem var í litlu
töskunni á stólnum. Svo benti hann þjóninum
að taka niður stærri töskuna, sem var í netinu.
„Hvar eru lyklarnir?" spurði hann.
„Hún er ekki læst.“
Poirot opnaði hana.
,,Ó!“ sagði hann og sneri sér að Bouc, „manstu
hvað ég sagði? Líttu hérna!“
Efst í töskunni lá brúnn lestarþjónsbúningur.
Heimskusvipur þýzku konunnar hvarf allt í
einu.
,,Ó!“ hrópaði hún. „Ég á hann ekki. Ég lét hann
ekki þarna. Ég hefi aldrei litið í þessa tösku
síðan við fórum frá Stamboul. Það er alveg
satt, það er satt!“ hún horfði gráðbiðjandi á
mennina.
Poirot tók blíðlega í handlegg hennar og
hugaði hana.
„Nei, nei, allt er í lagi. Við trúum yður. Verið
ekki hræddar. Ég er eins viss um, að þér hafið
ekki falið einkennisbúninginn þarna eins og ég
er viss um að þér séuð góður kokkur. Er það
ekki rétt hjá mér?“
Konan brosti, þrátt fyrir að hún væri hrædd.
„Jú, allar húsmæður mínar hafa sagt það.
Ég —.“
Hún þagnaði með munninn opinn og var kvíða-
full á svipinn.
MAGGI
OG
KAGGI.
Eftir
Wally Bishop.
1. Systirin:
Hvert eruð
þið að fara,
drengir, með
veiðistengur ?
Mig minnir,
að þið hafið
lofað að slá
túnblettinn í
kvöld!
Maggi: Það
er alveg rétt,
en þú veizt
vel, hve kjöt-
skammturinn
er lítill. —
2. Maggi:
Okkur datt í
hug, að það
væri ekki svo
lítils virði, að
við veiddum
svolítið af
fiski. —
Raggi: Ög ég vildi stinga upp á því, að þú
fengir hann Jón Jónsson til að slá blettinn!
3. Systirin: Það er auðheyrt, að þið eruð hugs-
unarsamir drengir og mér líst vel á þessa hug-
mynd ykkar, en ég ætla breyta henni örlítið:
Þið sláið blettinn, en ég fæ Jón Jónsson til þess
að fara og veiða!
4. Þetta snerist heldur en ekki í höndunum á
okkur.
Raggi: Og nú verðum við að borða fisk á hverj-
um degi í minnsta kosti í heila viku!