Vikan - 27.04.1944, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 17, 1944
— Ný framhaldssaga:

Poirot og lœknirinn
1
^iiuituiimi
BIIUIIIIIIIDI
Sakamálasaga eftir Agatha Christie
■iiiiiiiiinimiiiiiinimiimiil^
1. KAFLI.
Dr. Sheppard við morgiinverðiniu
Frú Ferrars dó nóttina milli 16. og 17. septem-
ber — fimmtudegi. Það var sent eftir mér klukk-
an átta um morguninn föstudaginn þann 17. Það
var ekkert hægt að gera. Hún hafði verið dáin
1 nokkrar klukkustundir.
Klukkan var ekki nema nokkrar mínútur yfir
níu, þegar ég kom aftur heim. Ég opnaði úti-.
hurðina með lykli minum, og ég dvaldist af
ásettu ráði, nokkra stund við að hengja upp hatt
minn og frakka, sem ég áleit nauðsynlega var-
úðarráðstöfun gegn kuldanum snemma á þessum
haustmorgni. Svo ég segi satt, þá var ég talsvert
órólegur og ergilegur. Ég ætla ekki að gefa það
i skyn, að ég hafi á þessari stundu séð fyrir um
atburði næstu vikna. Það gerði ég alis ekki.
ég fann ósjálfrátt að órólegir tímar væru fram-
undan.
Frá borðstofunni, sem var mér til hægri hand-
ar heyrðist glamur í tebollum og þurr hósti systur
minnar Caroline.
„Ert það þú, James?" kallaði hún.
Hver gat það svo sem verið annar ? 1 sannleika
aagt var það einmitt Caroline, sem vor orsök þess,
að ég fiýtti mér ekki. Hún var ein þeirra. sem
hafði setninguna „reyndu að komast að því“ fyr-
ir kjörorð. Hún hefir sínar sérstöku aðferðir.
Caroline kemst að öllu, þótt hún sitji heima hjá
sér. Ég veit ekki, hvernig hún fer að því, en
þannig er það. Ég býst við, að verzlunarmenn og
vinnufólk sé aðalupplýsingalið hennar. Þegar hún
fer að heiman, er það ekki til að afla frétta, held-
ur til að breiða þær út. En hún er iika snillingur
í því.
Það voru þessir eiginleikar hennar, sem ollu því
að ég hikaði. Allt, sem ég segði Caroline nú um
dauða frú Ferrars, mundi verða alkunna í þorpinu
innan hálfrar annarar stundar. Þar sem þetta
er nú atvinna mín, þá vil ég heldur að ekki sé
blaðrað um slikt. Þess vegna hefi ég gert það
að venju minni, að segja systur minni frá sem
minnstu af því, sem ég veit. Hún kemst venjulega
að öllu,. þrátt fyrir það, en mér líður betur á
samvizkunni af því að vita að mig sé engan veg-
inn hægt að lasta.
Eiginmaður frú Ferrar dó fyrir rúmlega ári
og Caroline hefir alltaf haldið þvi fram, án
þess að hafa nokkra ástæðu til þess, að kona hans
hafi gefið honum inn eitur.
Hún skopast að mér, þegar ég held því fram
að Ferrars hafi dáið af bráðu magasári, auk þess
sem hann hafi notið áfengra drykkja í óhófi. Sjúk-
dómseinkenni magasárs og eitrunar eru ekki ólík,
viðurkenni ég, en Caroline grundvallar ákæru
sína á allt öðru.
„Þú þarft ekki nema að líta á hana,“ hafði ég
heyrt hana segja.
Frú Ferrars var mjög aðlaðandi kona, þó að
hún væri ekki lengur ung, og föt hennar fóru
henni alltaf mjög vel, þó að þau væru mjög óbrot-
in, en hvað um það, margar konur kaupa föt sín
í París, en af þeirri ástæðu þurfa þær ekki nauð-
synlega að hafa gefið mönnum sínum eitur.
Þar sem ég stóð í forstofunni og velti þessu
öllu’ fyrir mér, heyrði ég rödd Caroline aftur, en
hvassari.
„Hvað ertu eiginlega að gera þama, James?
Því kemurðu ekki til þess að borða morgimverð-
inn þinn?“
„Ég er alveg að koma, elskan mín,“ sagði ég
í flýti. „Ég var að hengja frakkann minn upp.“
„Þú hefðir getað hengt upp tíu frakka á þess-
um tíma."
Hún hafði á réttu að standa. Ég hefði getað
gert það.
Ég gekk inn í borðstofuna, klappaði Caroline
á vangann eins og venjulega og settist við borðið.
Skorpusteikin var orðin nokkuð köld.
„Þú hefir verið kallaður út snemma," sagði
Caroline.
„Já,“ sagði ég. „King’s Paddock. Frú Ferrars."
„Ég veit það,“ sagði systir min.
„Hvemig veiztu það?"
„Annie sagði mér frá því."
Annie er stofustúlkan í húsinu. Ágæt stúlka,
en hún talar of mikið.
Það var þögn. Ég hélt áfram að borða skorpu-
steik og egg. Nef systur njjnnar, sem er langt
og mjótt, skalf dálitið úti í broddinum eins og
alltaf, þegar hún hefir sérstakan áhuga á ein-
hverju eða er í æstu skapi.
„Jæja?" spurði hún.
„Það er leitt. Ekkert hægt að gera. Hún hlýt-
ur að hafa dáið á meðan hún svaf."
„Ég veit það," sagði systir mín aftur.
1 þetta skipti varð ég gramur.
„Þú getur ekki vitað það," greip ég fram 1.
„Ég vissi það ekki sjálfur fyrr en ég kom þang-
að, og ég hefi ekki enn nefnt það við nokkurn
mann. Ef þessi Annie veit það, þá hlýtur hún að
vera mjög skarpskyggn."
„Það var ekki Annie, sem sagði mér það. Það
var mjólkursendillinn. Vinnustúlkan hjá frú
Ferrar hafði sagt honum það."
Eins og ég sagði, þá þarf Caroline ekki að fara
út til að fá upplýsingar. Hún situr heima og
þær koma til hennar.
Systir mín hélt áfram:
„Af hverju dó hún? Hjartaslagi?"
„Sagði mjólkursendillinn þér ekki frá því?“
spurði ég meinlega.
NÝ POIROT-SAGA!
| Poirot sögurnar eftir Agathe Christie {
| liafa orðið ákaflega vinsælar í Vik- =
| unni, einsog allsstaðar annarsstaðar, \
| þar sem þær hafa birzt. Höfundurinn =
| er talinn í allra fremstu röð þeirra, é
I sem sakamálasögur skrifa, enda eru I
i bækur hennar gríðarlega mikið lesn- |
| ar. Þessi saga, sem heitir á ensku f
| „Tlie murder of Roger Ackroyd“ er i
i talin ein allra bezta saga hennar, ef !
| ekld sú bezta. Poirot er oft vanur að =
| hafa einhvern við hlið sér, þegar liann I
f er að reyna að finna lausn málanna; I
i einlivern, sem spyr og fylgist með, en i
| er auðvitað ekki eins snjall og leyni- í
I lögreglumaðurinn sjálfur. Má í því i
I sambandi minna á Hastings úr fyrri =
I sögum. Að þessu sinni er það læknir, i
| sem fylgist með Poirot og segir liann j
i söguna. Mjög óvænt lausn er á allri |
flækjunni í sögimni.
'«liiiiiniiilMliiHHiilHMiiMilMiiMMMMii..
En slíkt fær ekki á Caroline. Hún tekur þvi
með alvöru og svarar undir eins.
„Hann vissi það ekki,“ sagði hún.
Caroline hlaut að frétta það fyrr eða síðar.
Svo að ég gat alveg eins sagt henni það.
„Hún dó af of stórum skammti af veronali.
Hún hafði tekið það undanfarið við svefnleysi.
Hún hlýtur að hafa tekið of mikið."
„Vitleysa," sagði Caroline strax. „Hún tók það
viljandi. Segðu mér ekki annað!"
Það er einkennilegt, hvemig maður æsist til
þese að neita og þræta fyrir öðrum, þegar þeir
láta í ljós sömu skoðun og maður hefir aðhylst
í leyni, en ekki viljað segja frá.
„Þama byrjar þú aftur," sagði ég. „Talar og
malar af ástæðulausu. Hvers vegna hefði frú
Ferrars átt að fremja sjálfsmorð, hvaða ástæðu
hefði hún svo sem til þess ? Ekkja, ung ennþá,
vel stæð, heilsuhraust og ekkert að gera, nemá
njóta lifsins. Það væri hlægiiegt."
„Nei, alls ekki. Jainvel þú hlýtur að hafa tekið
eftir því, hvemig hún hefir litið út upp á Síð-
kastið. Það hefir verið í aðsigi í hálft ár. Hún
hefir verið mjög þreytuleg. Og þú varst rétt að
segja, að hún hefði alls ekki getað sofið."
„Hver er tilgáta þín?" spurði ég, kuldalega
„Líklega óhamingjusöm ást?"
Systir mín hristi höfuðið.
„Iðrun," sagði hún með mikilli áherzlu.
. „Iðmn ? "
„Já. Þú vildir aldrei trúa mér, þegar ég sagði,
að hún gaf manni sínum eitur. Ég er sanníærðari
um það núna en nokkum tíma áður."
„Ég hygg ekki að þú sért rökrétt núna," and-
mælti ég. „Ef kona fremur annan eins glæp og
morð, þá mundi hún áreiðanlega vera nógu köld
til þess að njóta ávaxtanna án nokkrar veikgeðja
tilfinningasemi eins og iðrunar."
Caroline hristi höfuðið.
„Það em liklega til slikar konur — en frú
Ferrars var ekki þannig. Hún ein taugahrúga.
Eitthvað yfirsterkara afl hefir neytt hana til þess
að losna við mann sinn, vegna þess að hún var
þannig gerð, að hún gat ekki þolað neinar þjén-
ingar og það er enginn vafi á því, að kona Ashléy
Ferrars hefir orðið að þola margt —."
Ég kinkaði kolli.
„En siðan hefir hún alltaf iðrast þess, sem hún
gerði. Ég get ekki gert að því, að ég vorkenni
henni."
Ég held ekki að Caroline hafi nokkum tlma
vorkennt frú Ferrars, á meðan hún var á lífl. Nú
þegar hún er horfin þangað, sem að öllum likind-
um ekki er hægt að vera í Parísarkjólum, þá
er Caroline reiðubúin að sökkva sér niður i með-
aumkvun og samúð.
Ég sagði henni það ákveðinn, að skoðun henn-
ar væri bull og vitleysa. Ég var því ákveðnari þar
sem i laurai var ég henni sammála að nokkm
leyti. En það var óréttlátt, að Caroline skyldi
komast að sannleikanum með eintómum ágisk-
unum. Ég ætlaði ekki að uppörva slíkt. Hún á
eftir að fara um þorpið og segja frá fréttum
sínum, og allir munu álíta að hún hafi fengið
læknisfræðilegar upplýsingar hjá mér. Lííið er
erfitt.
„Vitleysa," sagði Caroline, sem svar viö hugs-
unum mínum. „Bíddu bara við. Hún hefir áreiðan-
iega látið eftir sig bréf, þar sem hún viðurkennii
allt."
„Hún skyldi ekki eftir sig neitt bréf," sagði ég
hvasst.