Vikan - 01.06.1944, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 22, 1944
11
-----------------------Framhaldssaga:---
Gamla konan á Jalna
Eftir MAZO DE LA ROCHE. 10
Hann leit áhyggjufullur á föður sinn, þegar hann
kom inn. Létt sumargluggatjöldin bærðust hægt.
„Nú,“ sagði Aðalheiður, „hvernig liggur á
henni?"
„Hún tekur þetta mjög nærri sér,“ svaraði
Filippus hryggur. „Hún grætur án afláts. Já, ég
hélt einu sinni, að hún hefði fengið krampa. Hún
velti sér til og frá og beit í lökin.“
öll f jölskyldan, sem staðið hafði á öndinni sagði
í einu:
„Uff.“
„Hún ætti skilið að fá duglegan löðnmg,“ sagði
Aðalheiður.
„Hún fékk hann,“ sagði Filippus.
„Ha! Það var gott. Hún kemur þá til vits
aftur.“
„Mér finnst það nú hreint og beint hrottalegt,"
sagði Ernest. »
„Jæja, það var nú ósköp léttur löðrungur,"
sagði Filippus. „En hún varð rólegri, litla
skinnið!"
„Það, sem máli skiptir er þetta,“ sagði Niku-
.lás, „er hún fús að ganga í hjónabandið ?“
„Það er ekkert hægt að segja um það sem
stendur. Hún vill ekki tala við neinn; hún vill
aðeins fá að vera í friði."
„Það er líka bezt- fyrir hana,“ sagði Ágústa.
„Því meira næði, sem hún hefir næstu daga, því
betra. Talið við hana um daginn og veginn, gefið
henni mikinn og ljúffengan mat. Kannske hún
hafi gaman af þvi að fá eina brúðkaupsgjöf. Ég
held, að það sé hægt að sýna henni fram á, hvað
sé hyggilegast."
„Hún verður að sjá það,“ sagði Aðalheiður.
„Viltu fá tebolla, Filippus?" Hún fór að hella í
boliana. Ernest stóð upp úr stólnum og gekk um
með Quo vadis í annarri hendinni og kökudisk
í hinni. Litlu siðar sátu þau öll og borðuðu og
drukku með beztu lyst þann styrkjandi drykk,
sem þau þörfnuðust svo mikið, þvi að hroki
þeirra og ættardramb hafði fengið mikið áfall,
og áform þeirra hafði næstum því farið út um
þúfur.
„Það, sem ég ekki (get sætt mig við,“ sagði
Aðalheiður, „er það, að Robert og konan hans,
sem hafa ekkert annað að gera en að gæta
stráksins, skuli ekki hafa vitað neitt um þetta
leynibrugg hans. Þau eru gömul fífl, kölkuð og
viljalaus, og með undanrennu í æðunum. — hana
nú, þetta er það, sem mér finnst!"
„Þau hafa haft of mikið eftirlæti á drengn-
um,“ sagði Ernest.
„Alltaf voru þau að taia um, hvað hann væri
góður og duglegur," bætti Nikulás við.
„Mér fannst alltaf svo þreytandi að hlusta á
þau hæla syni sínum eins og hann væri fullkom-
inn,“ sagði Ágústa, „ég er viss um, að þeim finnst
hann bera af honum Renny.“
Filippus hló. „Já, þegar okkar dreng var vikið
úr skóla nú á síðasta kennslumissiri, leyndi
Vaughan því ekki, hve hann mæti mikils alla góða
eiginieika sonar síns.“'
„Jæja, en nú hættir hann áreiðanlega að gorta
— eftir þetta allt,“ sagði Nikulás. „Renny
veslingurinn átti það skilið að vera rekinn úr
skóla, það er alveg satt, en afbrot hans kom
engri stúlku við.“
Amma Rennys sendi honum hvasst augnaráð
undan þykkum brúnunum. Hún ætlaði að segja
eitthvað, en fann svo að hún var með alltof stór-
an kökubita uppi i sér til þess að geta komið
upp nokkru orði. Fjölskyldan horfði dálítið for-
. Sagan gerist á Jalna 1906.
Þar býr WhiLeokfjölskyld-
an. Gamla frú Whiteok er orðin fjörgömul,
en er þó hin ernasla. Filippus sonur hcnnar
tók við jörðinni. Hann er tvíkvæntur. Átti
Margréti og Renny með fyrri konunni.
Eden og Piers heiLa börnin, sem hann á
með seinni konunni, Maríu. Nikulás og Ern-
est eru bræður Filippusar, ókvæntir. Vera
er vinkona MargréLar, sem ætlar að gift-
ast Maurice Vaughan á næstunni. Maurice
segir Renny frá þvi, að hann muni eignast
barn með Elviru Grey, sem býr með frænku
sinni i þorpinu. Renny talar við frænkuna,
leyndardómsfulia konu, sem lofar að spá
fyrir honum. Systir Filippusar og maður
hennar koma frá Englandi, ásamt Mala-
heide Court. Hann er frændi gömlu frúar-
innar, Aðalheiðar, og vinnur tiltrú hennar,
en er illa þokkaður af öðrum. Robert Vaug-
han finnur barn á tröppunum hjá sér og
það kemst upp að Maurice á það. Filippus
verður öskureiður og fer heim til hans með
bræðmm sinum. Vatighan-hjónin eru ör-
vingluð. Magga, sem hefir líka komizt að
því, er yfirbuguð af sorg, hún lokar sig inni
i herbergi sínu og vill ekki sjá nokkuim
mann.
vitnislega á hana, þegar hún eldroðnaði og reyndi
árangurslaust að kingja.
„Fáðu þér tesopa," sagði Emest. „Það er
hættulegt að troðfylla gogginn með þurri bollu."
Augnaráð hennar varð ennþá hvassara, þegar
hún leit á Ernest, en hún fór eftir ráðleggingu
hans, og renndi bollunni niður með hálfum te-
bolla. Þegar því var lokið, sneri hún sér aftur
að sonarsyni sinum.
„Ef þú skyldir voga þér, að gera einhverri
þorpsstelpunni mein, þá miskunni þér guð!“ sagði
hún með hárri röddu.
Synir hennar samsinntu henni.
Sá, sem þessum orðum var beint að, stóð í
dyrunum og brosti vandræðalega. Hann leit sak-
leysislega í kringum sig.
Eden var sannfærður um, að nú væri aftur
verið að ávíta Renny, hann renndi sér úr kjöltu
frænku sinnar, gekk til hans og dró í handlegg
hans.
„Eigum við að fara út, Renny," hvíslaði hann.
Renny lagði hönd sina á mjúklega hvelfdan
hnakka Edens.
„Taktu höndina af hnakka barnsins," skipaði
amma hans. „Þú gerir hann að krypplingi með
því að ganga alltaf svona með honum.“
Renny brosti, en tók ekki höndina í burtu.
„Þú þrjózkast við að hlýða mér!“ hrópaði Aðal-
heiður.
,,Nú, þegar þú segir það, mamma,“ sagði
Ernest, „þá hefi ég tekið eftir því, að Renny
kemur aldrei svo nálægt barninu, að hann styðji
ekki hendinni á hnakka hans. Það er mjög hættu-
legt fyrir Eden, eins og þú segir. Hefirðu tekið
eftir þessum vana, Filippus?“
Filippus leit á syni sína.
„Ég hefi tekið eftir því, að Renny þykir mjög
vænt um litla bróður sinn,“ sagði hann. „Komdu
héma, Eden, svo við getum séð, hvort þú ert
ekki beinn."
María sagði gremjulega:
„Mér þykir oft leiðinlegt, hvemig Renny fer
með Eden. Ég held, að það sé hættulegt fyrir
hann. En Eden vill það. Undir eins og hann sér
Renny, hleypur hann til hans.“
„Og hvers vegna ætti ekki að gera það?“ sagði
Aðalheiður. „Það er ekki nema eðlilegt. En það
sem er ekki eðlilegt er það, að Renny skuli alltaf
þurfa að hvíla hönd sina á hnakka hans.“
„Þú vilt ekki, að ég leggi hönd á neinn, er
það, amrna?" Hann gaut hornauga til hennar.
„Vertu ekki ósvifinn, strákur!"
Sir Edwin sagði: „Hryggur litils bams er
mjög linur. Það þarf ekki mikið til þess, að hann
bogni."
„Komdu hingað, Eden,“ sagði Filippus strang-
ur. „Lofaðu okkur að sjá þig.“
Renny ýtti dálitið við bróður sinum, og litli
drengurinn stóð i miðri stofunni drjúpandi höfði
og rjóður I kinnum.
„Er það ekki eins og ég segi!“ hrópaði Aðal-
heiður. „Barnið er með kryppu!"
„Lyftu höfðinu!" skipaði Filippus.
Eden rétti dálítið úr sér. Hann var hálffeiminn,
en þótti þó gaman að því, að umræðumar skyldu
snúast um hann.
„Betur!" Rödd Filippusar var dálítið kvíðin.
„Hann getur það ekki!“ hrópaði María.
„Eden hefir fallegan, nei, fullkominn vöxt,“
sagði Ágústa. „Ef Renny hefir valdið því, að hann
hafi fengið kryppu —.“
„Auðvitað hefir hann kryppu," greip móðir
hennar fram í. „Hér er ekki um neitt ef að
ræða! Ég hefi séð hana myndast."
„Það var grimmilegt af þér að aðvara mig
ekki,“ sagði Maria grátandi.
„Þig — þú hlustar aldrei á það, sem ég segi."
„Ég man eftir dvergi, sem ég sá einu sinni í
Algier —,“ sagði Emest.
„Já," sagði Nikulás. „Ég man vel eftir honum.
Það var sagt, að hann hefði verið hafður í búri."
„Það er óþarfi að fara til útlanda til þess að
sjá einkennilega vaxna menn“ sagði Sir Edwin.
„Guð minn góður,“ sagði Filippus,, „dæmið ekki
barnið svona fljótt! Hann er hræddur." Hann
rétti fram höndina og dró Eden til sin.
Þegar hingað var komið, var Eden farinn að
hafa gaman af umræðunum. Er faðir hans
tók með báðum höndum um höfuð hans og reyndi
að rétta úr honum, var hann stifur, hrukkaði
ennið og beit 1 varimar eins og hann fyndi til.
Filippus leit vandræðalegur í kringum sig.
„Það er satt!“ sagði hann, „barnið getur ekki
rétt úr sér? Hvemig stendur á því, að við höfum
ekki tekið eftir þvi fyrr.“
„Ó, elskan mín,“ kjökraði Maria. Aðalheiður
setti frá sér tebollann og stóð upp. Hún tók utan
um höfuð Edens og lyfti honum frá gólfinu.
Drengurinn æpti. Þegar hún sleppti honum, stóð
hann þráðbeinn.
■ „Sjáið þið til," sagði hún sigri hrósandi, „nú
er ég búin að rétta úr kryppunni!"
„Ég held ekki, að það sé neitt að honum,"
sagði Filippus. „Farðu nú út að leika þér, Eden.“
María dró hann að sér og kyssti hann ofsalega;
en hann slapp frá henni og hljóp á eftir Renny.
Þegar hann náði honum frammi í forstofunni,
lagði Renny höndina ósjálfrátt á höfuð hans.
„Hvert eigum við að fara?“ spurði Eden og
horfði tilbiðjandi á Renny.
.„Hvert viltu fara?"
„Niður að á.“
„Þá förum við þangað."
„Er ég krypplingur?"
„Þú ert eins beinn og siglutré!"
„Því segja þau þá, að ég sé það?“
„Aðeins til þess að geta fundið eitthvað að
mér.“