Vikan - 29.06.1944, Blaðsíða 13

13
VIKAN, nr. 26, 1944
| Dægrastytting
HMMMMMMMMMMMMMMMMMMMM UIMIIIIIIIIIIMMIIIinilMIIMiniMIIM<>
Illugi á Aðalbóli. .
Bjarni sýslumaður Halldórsson á. Þingeyrum
sendl einn vetur menn nokkra, hvem eftir ann-
an, suður á land. En þeir komu engir til skila, og
var haldið, að þeir hefðu komizt i hendur útilegu-
manna. Illugi hét maður. Hann bjó á Aðalbóli i
Miðfirði. Bjami fékk nú Illuga; því hann var
maður hraustur og ákafur, og sendi hann suður.
Segir ekki af ferðum Illuga, fyrr en hann kom
norður á Tvidœgm aftur. Þá var veður kalt og
frost mikið. Illugi gekk beint norður heiðina,
því öll vötn vom á ís. Á einu vatninu sér hann
mann sitja við vök og vera að veiða silung.
Illuga verður bylt - við og heldur, að hér munl
sá vera, sem týnt hafi hinum sendimönnunum.
Tekur hann þá á rás og hleypur upp með vök-
inni, en þegar hinn sér það, sprettur hann á
fætur og hleypur á eftir honum. Sér Illugi, að
hann muni þegar draga sig uppi. Hættir hann þá
hlaupunum og bíður mannsins. Ber hann skjótt að
og verður ekki af kveðjum. Taka þeir þegar sam-
an, og finnur Illugi, að sig skortir afl við mann
þenna. Hugsar hann ekki um annað en verja
sig falli, og það tókst honum. En maðurinn færði
leikinn að vökinni, og finnur Illugi, að hann vill
færa sig í hana. Stökkur þá Illugi yfir vökina
og fellur maðurinn í hana, en heldur annarl hend-
inni í úlpu Illuga. Tekur hann þá hníf undan
ermi sinni og ristir-um þvert brjóst Illuga. Illugi
verður óður við sársaukann og spyrnir fæti við
manninum, svo hann féll niður í vökina alveg.
Hleypur nú Illugi slíRt sem af tekur og kemst
um nóttina heim að Aðalbóli. Brýtur hann upp
bæinn og hleypur inn. Út fer hann þegar aftur
og hleypur sem óður væri út að Þingeyrum. Þar
brýtur hann upp og hleypur inn í svefnherbergi
sýslumanns. Vaknar þá Bjami og verður bylt
við að sjá Illuga þar alblóðugan. Tekur hann
við honum og lætur græða hann. Sagði Ilíugi frá
ferðum sínum og þótti öllum merkileg sagan.
Orðaþraut.
ÆÐIR
SN AR
RÆS A
N AÐS
EKUR
Y N D I
LOKK
INNI
AUG A
A X A R
Fyrir framan hvert þessara orða skal setja
einn staf, þannig, að séu þeir stafir lesnir ofan-
frá og niðureftir, myndast nýtt orð og er það
nafn á fjalli á Snæfellsnesi.
Sjá lausn á bls. 14.
„Sælir og blessarið,
heykrókur góður.“
Einu sinni hafði biskup gert boð um biskups-
dæmi sitt, að hann ætlaði að riða á útlíðandi
vetri í vísitazíu. Var nú komið að þeim tíma,
sem hans var von í hérað eitt, en bóndi var þar
einn, sem bjóst við, að biskup mundi koma til
sin, af þvi, að ekki var annars staðar farið en
^iiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiMMiiiiiiiMMiiiiiiiiMniiimiiiiiiiiiiiimHiiiilira^
Kvikmyndaleikarinn John Garfield.
| y' |
um hlaðið hjá honum, og bjó hann sig þvi undlr
að taka á móti biskupi sem bezt hann gat. Einn
dag um sumarmálaleytið, þegar bóndi var að
taka hey í meisana, kemur honum til hugar, að
hann þurfi að búa sig trndir að geta heilsað
biskúpi sæmilega. Hann hefir þar ekki annað
hendi lengra hjá sér til að láta tákna biskupinn
en heykrókinn og stingur honum því í stálið,
tekur ofan tóftarhettuna, gengur að heykróknum
og segir: „Sæll og blessaður heykrókur góður. —
Já, eitthvað mun honum þykja að þvi arna, bless-
uðum'1, segir hann við sjálfan sig, fer svo til aftur
MARGOT. Framh. af bls. 4
„Eftir tíu löng ár.“ Rödd hennar virtist
líða fram hjá honum eins og þokuslæð-
ingur.
i „Hvað eru tíu ár? Tíu mínútur með þér,
Margot, feykja þeim burtu eins og feysknu
laufi.“
’ Þegar þjónninn kom með ólífurnar,
missti hann þær, og diskurinn datt í gólfið
og brotnaði. Hann starði stórum, svörtum
augum skilningssljór á þau.
„Monsieur verður að afsaka mig,“ stam-
aði hann, þegar Blake leit illilega til hans.
„Madame líka, en ég heyrði ... við heyrð-
um öH, að madame væri dáin ... Og nú
sjáum við hana aftur, yngri en nokkru
sinni ...“
„Það var eins og hann hefði séð draug,
maðurinn, eins og þú værir afturgengin,"
hló Blake, þegar þjónnin var farinn til þess
að ná í ostrurnar. „Drekktu dálítið af
kampavíni." Hann fyllti glasið hennar.
„Afturganga drekkur ekki kampavín, og
ekki gengur hún um í rauðum kjól heldur.“
Hún horfði hlæjandi í augu hans og fing-
ur hennar snertu hans á mjóum glasfæt-
inum.
„Ég skála fyrir dögunum fyrir tíu árum
síðan," sagði hún og drakk.
„Já, það voru dagar þá,“ sagði Mortim-
er, „fullir af lífsnautn. Og næturnar voru
betri en dagamir, Margot.“
Hann beygði sig fram yfir litla borðið.
„Við skulum snúa aftur til þeirra tíma,
fyrir tíu árum.“
Hún hló. Hlátur hennar hljómaði undar-
lega, en þó viðkunnanlega. Þegar öllu var
á botninn hvolft, þá hafði hún víst breytzt.
... Á meðan hún tók af sér hanzkana,
horfði hann rannsakandi á hana, og allt
í einu tók hann eftir því, að andlit hennar
hafði misst þann innri ljóma, sem vanur
var að geisla frá því, hún hafði verið
himnesk, gamla fjörið var horfið. Það
voru litlar hrukkur undir augum hennar,
eins og of margar hugsanir hefðu dvalið
þar, og það var eitthvað alvarlegt í fram-
komu hennar — og hinn veikbyggði líkami
hennar virtist meira að segja hafa orðið
fyrir sömu áhrifum — það var svo margt,
sem hann þekkti ekki aftur hjá henni.
I rauninni vildi hann heldur hina gömlu
Margot, en það var eins og hún hyrfi smám
saman aftur til hans um leið og þau sátu
þama við borðið. Hláturinn perlaði nú frá
henni eins og vatn frá lind, og roði færðist
í vanga hennar. Honum fannst hún vera
yndisleg. Hugur hans hvarflaði til þeirrar
stundar, þegar hann, í skjóli myrkursins,
myndi fá að taka hana í fang sér meðan
bifreiðin skrölti um götuna. En þegar þau
fóru út úr veitingahúsinu, komst hann að
því, sér til mikillar skapraunar, að hann
ætti ekki að fylgja henni heim.
„Ég vil endilega fara ein,“ sagði hún, og
hún daufheyrðist við öllum bænum hans.
Það var varla, að hann fékk heimilisfang
hennar.
„Það er bezt svona," endurtók hún
aftur og aftur alvarlega. En þegar hann
að lokum bauð henni góða nótt, og myrkrið
í bílnum huldi hana eins og nóttin sviftir
blómin lit sínum, þá hafði hún gefið hon-
um leyfi til þess að heimsækja sig morgun-
inn eftir.
„En ásakaðu mig ekki, þó ég verði ekki
við,“ sagði hún við hann.
Og þar sem hún hló, þegar hún sagði
þetta, og hönd hennar hvíldi í hans, þá
hló hann líka.
En þegar hann snemma morguninn eftir
fór til Rue du Port de Saint-Jean númer
fimmtán og spurði eftir henni, starði dyra-
varðarkonan undrandi á hann.
„En herra minn, hún er dáin.“
Hann hrökk afturábak. „Það getur ekki
verið, því að hún borðaði kvöldverð með
mér í gær.“
„Það hlýtur að vera misskilningur, herra
minn,“ sagði dyravarðarkonan og yppti
öxlum. „Hún dó fyrir sex vikum. Ég sá
sjálf, þegar hún var borin út. Og það var
ömurleg jarðarför." Hún fitjaði með fyrir-
litningu upp á nefið. „Það var ekki eitt
einasta blóm. Getið þér hugsað yður, ekki
einu sinni eitt laufblað. Eins og þeir voru
margir, sem heimsóttu hana, meðan hún
var á lífi. En hvaða gagn er hægt að hafa
af dauðri konu?"
„Ég fullvissa yður um það, að ég var
með henni í gærkvöldi." Mortimer Blake
var mjög fölur. „Hún var í bleikum kjól
og svartri kápu með skinnkraga."
Dyravarðarfrúin horfði góðlátlega á
hann. Hún hugði hann áreiðanlega drukk-
inn eða vitstola. Mortimer Blake sneri at-
ur, það var ekkert annað að gera. Þegar
hann gekk niður á breiða götuna, lék sval-
ur vindur um vanga hans . . . Eins og
hönd dauðrar konu.