Vikan - 13.07.1944, Qupperneq 4

4
VIKAN, nr. 28, 1944
A síðustu stundu.
Hún vildi vera ein með sorg sína —
Hann fór á bóndabæ til þess að þurfa ekki að yera á
fjölmennu gistihúsi —
Guðrún stóð fyrir framan gistihúsið
og ætlaði að reyna skíðin í fyrsta
sinn. 1 kringum hana snerist þjónninn og
vildi gera henni allt til geðs. Hann var
nákvæmlega eins og þjónn átti að vera;
áður en Guðrún var búinn að sleppa orð-
inu, var hann búinn að uppfylla ósk
hennar..
En hún var samt ekki í góðu skapi, og
hafði ekki verið það þessa fáu daga, sem
hún var búin að dvelja á gistihúsinu.
Hún hafði alls ekki ætlað sér þangað,
og gert það þvert um geð. Hefði miklu
frekar átt að fara til Stokkhólms og vera
þar með frændum og vinum, sem allt
vildu fyrir hana gera. Hún gat ekki að
því gert, að hin fannhvíta víðátta skaut
henni skelk í bringu. En þegar hún þennan
morgun hleypti upp gluggatjöldunum og
gægðist gegnum frostrósirnar yfir víð-
áttu mikla auðnina, var eins og létt væri
af henni þungu fargi. Landið lá, sem fann-
hvít ábreiða, böðuð sólskini og snjó
kristallamir glóðu líkt og milljónir dem-
anta. Langt í burtu sást svört rönd, sem
var hinn dularfulli og friðsæli greniskógur,
og sjóndeildarhringurinn luktist bláum
fjöllum. Þá ákvað hún að búa sig út á
skíðin og vera burtu allan daginn.
Gamli þjónninnvarbúinn að festa á hana
skíðin og reis brosandi upp og dustaði
snjóinn af hnjánum. „Ungfrúin ætti ekki
að fara mjög langt,“ sagði hann, „því mér
finnst á hryggnum í mér að bylur sé í
aðsigi.
Guðrún hló og fögm augun hennar
Ijómuðu.
„Ég trúi ekki að ég sé svo óheppinn.
Þar að auki fer ég ekki nema eina„ tvær
mílur. Þarna upp á hæðina.
Ef óveðrið skellur fyrr á, hefi égsvomik-
inn mat, að hann dugar mér og hundinum
nokkra daga, og þá verður veðrinu slotað.
Þökk fyrir aðstoðina," kallaði hún bros-
andi, þegar hún var komin spölkorn út
út fyrir garðinn, og hún f jarlægðist óðum
ákveðnum, en fimlegum skrefum. Neita,
hundurinn, stökk glaðlega og gapandi í
kringum hana, uppnæmur af ferðahug.
Gamli þjónninn stóð stundarkorn á
hlaðinu og horfði á eftir Guðrúnu. Hún
var fádæma fimlcg í fannhvítu skíðaföt-
unum með rauðu leggingunum. Grönn og
vel limuð. Brúnir lokkarnir undan rauðu
húfunni og dökk augun leiftrandi af gleði.
En sá gamli vissi nú ýmislegt. Hann hafði
séð þessi hyldjúpu augu full af myrkri,
og hann vissi að í þeim bjó oft sorg.
Örsjaldan hafði hann séð þau ljóma af
Eftir
DENIS G. LAUGEN
gleði sakleysisins. Og hann fann til með
henni og braut oft heilan um, hvað valda
mundi þessari sorg. En æskan var svo
draumóragjörn og hugsaði sjaldnast mál-
in. Oftast voru það smámunirnir, sem áttu
sinn þátt í sorginni og eftir litla stund var
allt gott aftur. Vonandi mundi það líka
verða svo í þessu tilfelli.
Um hálfa mílu 'frá gistihúsinu var
bóndabær, þar sem Bertil Sholth, verk-
fræðingur hélt til í leyfi sínu. Það, að hann
valdi bóndabæ heldur en gistihúsið, var af
því að hann kaus helst að vera einn. Að
minnsta kosti eins og á stóð fyrir honum.
Einkum var hann fráleitinn að fá heim-
sókn af kvenmanni. Hafði nýlega orðið
fyrir því að vera svikinn af einni, sem
lengi hafði dregið hann á tálar, svo að
hann vildi fá að vera í friði fyrir þeim um
eitt í faðmi náttúrunnar.
Bertil hafði verið í hálfgerðum vand-
ræðum með sjálfan sig og fann ekkert til
að gera. Hann hafði varla lyst á miðdegis-
verðinum, af því hann var borðaður um
| VETZTU—?
E 1. Ilver var fyrsti lögsög'umaðurinn, og :
hve lengi var hann það?
: 2. TJr hverju er terpentína unnin?
• 3. Eftir hvem er þetta erindi og í hvaða j
kvæði:
Þeim er aldrei ætlað sæti, j
ætlað rúm við gestaborð,
sem geta ekki gefið annað
en góðan hug og þakkarorð.
Fátæktina og förueðlið
fekk ég bæði i vöggugjöf
og verð að fara land úr landi
að leita að minni eigin gröf. ?
| 4. Ilvað er Fresco-málverk ?
j 5. Hverjir voru það, sem voru hér kall- ■
aðir Austmenn, til foma?
j 6. Hver er sagður vera stofnandi Ólym- ■
píuleikanna ?
7. Hvar eru eftirfarandi ár: a) Eufrat, :
b) Ganges, c) Orinioco, d) Yangtse? ■
• 8. Hver er William Saroyan ?
; 0. Hvaða maður hafði fyrir kjörorð: :
„Ríkið, það er ég.“
10. Eftir hvem cr leikritið „Á heimleið"? !
Sjá svör á bls. 14.
tólfleitið. En stuttu eftir tók hann rögg á
sig, bjó sig út með nesti, fór á skíðin og
hraðaði sér áleiðis til hæðarinnar, að
lítilli stundu liðinni var hann kominn á
slóð Guðrúnar, og fylgdi henni.
Guðrún og Neita höfðu haldið áfram,
unz þau komu í litla kofann, sem stóð
þarna undir hæðinni. Nestið hafði farið í
hundinn, svo Guðrún svalt. En það var
unaðslegt að orna sér við eldinn, sem hún
hafði kveikt í arninum. Hún hafði farið
úr jakkanum og breiddi hann á gólfið og
lagðist svo endilöng með hundinn fyrir
kodda. Bjarminn frá eldinum lék í hári
hennar. Svona lá hún og horfði inn í eld-
inn. Og hefði gamli þjónninn séð hana nú,
mundi hann betur enn nokkru sinni fyrr
hafa séð sorgina í myrkvum augum henn-
ar. Svo sigu augnalokin og hún sveif inn í
hinar friðsælu draumalendur svefnins. Ef
til vill leið henni betur þar?
Þau sváfu vært, en vindurinn nauðaði
fyrir utan.
Úti í auðninni barðist Bertil við hams-
laust veðrið. Ilann var hraustur og góður
skíðamaður og var ekkert að vandbúnaði.
Þar að auki var hann kunnugur þarna og
þóttist vera á hárréttri leið til kofans. Byl-
urinn hafði skollið skyndilega á, en hann
hafði nógan mat, og kofinn var mjög hlýr
og góður, og Bertil var á engan hátt
hræddur um að nóttin liði ekki einhvern
veginn.
Neita vaknaði og sperrti eyrun; eitthvað
hafði strokist við kofavegginn. Dyrunum
var hrunið upp og snjógusan kom inn á
stofugólfið. Bertil lokaði dyrunum vand-
lega og fór svo að líta í kringum sig. Hund-
urinn ætlaði að stökkva undan höfði Guð-
rúnar, en hún svaf sem áður. Guðrún
vaknaði og tók viðbragð. Og hundurinn
stökk upp feginn frelsinu, hljóp nokkra
hringi kring um Bertil, sem beygði sig og
fór að klappa honum. Guðrún leit kulda-
lega til hans:
„Eg væri þakklát, cf þú létir hundinn
minn í friði ?“ Það kom eins og þruma.
Bertil reis upp og roðnaði.
„Það lítur út fyrir, að hann kunni vel
mig,“ svaraði hann með sama kulda.
Guðrún stökk á fætur og fór að laga til
í kringum sig, án þess hún tæki eftir Bertil
cða hundinum. Bertil tók af sér pokann og
kom honum fyrir í einu horninu, en sneri
sér svo að nýju til Guðrúnar. „Þú virðist
ekki vera neitt hrifinn af því að fá mig
hingað, en ég vona að þú hafir ekkert á
móti því, að ég stanzi hérna stundarkorn
og hvíli mig,“ sagði’ hann og var dálítið
önugur, og hún tók eftir því.
„Fyrir alla muni, — ég skal fara,“ sagði
hún.
„Því trúi ég alls ckki,“ sagði hann.
I-Iún var svo undrandi yfir svari hans,
að hún reis upp og horfði á hann.
„Hvað heldurðu að þýði fyrir þig að
aftra mér,“ hreytti hún fram á milli sam-
anbitinna tannanna.
Framhald á bls. 13.