Vikan - 13.07.1944, Qupperneq 12

12
VIKAN, nr. 28, 1944
var að slökkna í henni. Hann horfði aðdáunar-
augum á pelargoníubeðið. „Fallegur litur —
finnst þér ekki?“
„Hm*.... m,“ muldraði Kenny og gaut horn-
auga til föður sins. Svo bætti hann fljótt við:
„Fg fór þangað ekki til þess að hitta þá, sem
hefir verið kærasta Maurice, heldur hina; frænku
Elviru."
Filippus horfði á býflugumar, sem suðuðu leti-
lega yfir pelargóníunum. Svo spurði hann mjög
lágt:
„Hefirðu þekkt hana áður? Þegar hún átti
heima héma?“
„Ég hefi séð hana — bara einu sinni. Ég fór
þangað til þess að færa Elviru peninga frá Maur-
ice. Hann vildi ekki sjá hana aftur — hann var
hræddur um að þau myndu rífast aftur. Hann var
mjög óhamingjusamur.
„Jæja .... og svo sendi hann son minn í pútna-
húsið til þess að hlífa tilfinningum sinum —
fjandinn hafi hann!“ Orðin komu svo rólega, að
það var eins og hann væri að tala við pípu sína;
hann hætti ekki að totta hana eitt augnablik.
„Mig langar mest til þess að fara þegar og
skera hann fyrir augliti föður hans.“
En þar sem Filippus talaði mjög letilega, þá
urðu hótanimar ekki eins hvassar. Renny flutti
sig nær honum á bekknum og sagði með hásum
rómi:
„Það var ekkert á milli okkar í fyrsta sinn,
sem við sáumst, nema dálítið daður. Eg sá hana
inn um gluggann .... hún var að spá í tebolla,
og hún sagðist ætla að spá fyrir mér, ef ég
vildi heimsækja hana.
„Og gerði hún það?“
„Já.“
„Hvað sagði hún þér?“
„Ó — það var mest vitleysa."
„Lofaði hún þér annars nokkuð .... fyrsta
kvöldið?"
„Hún sagðist ætla að segja mér, hvemig hún
hefði fengið svona undarleg augu."
„Var það á heiðarlegan hátt?“
„Móðir hennar hafði verið vinkona rúmensks
tatara."
„Er hún lagleg — þessi kvensa?"
„Lagleg — nei — lagleg er hún ekki.“ Minn-
ingin um nóttina náði nú tökum á honum; hann
kreppti hendumar á hnjánum. „Ég vil helzt ekki
tala um hana pabbi. En ég verð að segja þér,
hvers vegna ég fór þangað."
„Svafstu hjá henni?" spurði Filippus rólega.
„Já.“ Hann sagði það svo lágt, að það rétt
heyrðist.
„Flennan! Og þú sem ert ekki enn orðinn
nítján ára! Að þetta skuli vera fyrsta ævintýri
þitt!" Hann sneri sér og horfði í augu sonar
sins. „Eða er það ekki rétt?“
„Jú. Það var eitthvað við mig — fyrsta kvöldið
— sem kom henni til þess að trúa öðm — svo
að hún vissi ekki —ég held ekki, að hún sé ein af
þeirri tegund, sem þú álítur, pabbi. Hún segir,
að ég megi aldrei heimsækja hana aftur." Hann
sagði þetta barnslega sakleysislega.
„Hm — það var fallega sagt,“ svaraði Filippus.
„Renny, ég vildi gjaman, að þú lofaðir mér einu.
Ef þú freistast til þess að fara til þessarar konu
aftur, þá vil ég biðja þig um að koma til mín
og fá peninga. Þá ætla ég að senda þig í burtu —
eitthvert — ég get, ef til vill, farið með þér sjálf-
ur, ef þú kærir þig upi það. Annars hefir þú
hestinn til skemmtunar. Nú geturðu séð, hvað
þú getur gert úr honúm. Og svo ferðu nú bráð-
lega að byrja aftur í skólanum."
„Ég held, þú verðir feginn, þegar ég fer, pabbi,"
sagði Renny örvæntingarfullur. „Ég skal víst
gera eins og þú segir og — það er afskaplega
fallgga gert af þér að gefa mér hestinn. Ég er
hræddur um, að þú sért okkur of eftirlátssamur
— eins og amma segir."
Filippus tók hönd sonar síns og þrýsti hana
fast.
„Já,“ sagði hann eins glaðlega og hann gat,
„þið Magga verðið að standa ykkur vel — ann-
ars verður mér kennt um. Mér þykir mjög leitt,
að þetta skuli hafa komið fyrir — og rétt eftir
hinn atburðinn. Manni finnst það hafa verið
óþarfi. En — það er svo margt hér í lífinu, sem
er óþarfi! Þú kemst að því, þegar þú eldist."
XIV. KAFLI.
Kirkjuferðin.
Það var ekki hægt að segja, að Malaheide
frændi lægi í leti næstu viku á eftir. Það full-
nægði einhvemveginn því myrka og undirförula
í skapgerð hans; að reyna að komast að því,
hvort ásökunin, sem Magga hafði í hugsunar-
leysi slengt á Renny, hefði við nokkuð að styðj-
ast. Þegar hann hafði safnað sér upplýsingar,
fór hann smám saman að segja Aðalheiði frá
þeim. Hún gleypti við þeim af mestu græðgi, og
þó að hún væri fokvond út í Renny, gat hún ekki
annað en fagnað því, að sonarsonur hennar sýndi
sig nú að vera sannur „Court", og faðir hennar
gamli Renny Court væri nú endurborinn i fjöl-
skyldunni.
En þáð var laugardagskvöld og klukkan var
margt; hún var of þreytt til þess að þola annað
eins uppistand og þessi afhjúpun málsins mundi
valda. Um sunnudagsmorgunin var fyrst guðs-
þjónustan, sem hún varð að vera viðstödd; því
næst var hádegisverðurinn, sem hún þurfti að
borða í friði og ró, og loks varð hún, eins og
venjulega að fá sér dálítinn blund. Hún lá í rúmi
sínu og á meðan páfagaukurinn í daufum bjarma
ljóssins varpaði stómm skugga sínum á loftið,
fór hún að telja, hvað margar klukkustundir
hlutu að líða, áður en hún gat sagt þeim frá
sannleikanum.
Það var ekki vegna þess, að hún ætlaði að
vera vond við sonarson sinn. En hún vildi sýna
Filippusi það, að hann hefði alið son sinn illa
upp; að hann hefði aldrei viljað eftir ráðlegging-
um hennar, já, ekki einu sinni spurt hana ráða,
að hann hafði brugðist bæði sem faðir og sonur.
Hún taldi sautján klukkustundir, sem mundu líða
áður en hún gat sagt Filippusi til syndanna.
Henni fannst, hún varla hafa sofið alla nóttina,
heldur aðeins blundað við og við, þegar fyrstu
sólargeislamir stálu skugga páfagauksins af
loftinu.
Það næsta, sem hún varð vör við var Elisa,
sem birtist í Ijósbleika sirtskjólnum sinum. Hún
hélt á bakkanum með stóra egginu í silfureggja-
bikamum, heila hrúgu af glóðuðu brauði, ávaxta-
maukskmkkunni og ristuðum maís sem var vaf-
inn inn í snjóhvítan pentudúk. Á. sunnudags-
morgnum borðaði hún ekki graut, til þess að hún
gæti borðað þessa krás, sem var sérstakur sunnu-
dagsmatur.
Hún tók eggjabikarinn og hélt honum upp að
ljósinu til þess að gá að því, hvort, ef til vill, væri
eitthvað fallið á hann. Ef svo væri, þá skyldi hún
tala við stúlkumar. En hann var gljáandi eins
og nýsleginn skildingur. En hún braut eggið bæði
vonsvikin og ánægð.
Páfagaukurinn lyfti gráum augnalokum sínum,
baðaði út vængjunum og geispaði svo að sást í
dökka tunguna. Hann gaut augunum til maisins
á pentudúknum.
„Nei, nei,“ sagði Aðalheiður og ógnaði honum
með teskeiðinni. „Þú ert ægilegur mathákur!
Haltu þér við þín frækom."
En hún gat ekki neitað honum og fór skjálf-
hent að vefja úr pentudúknum. Þegar hann sá,
að hann var í náð, fór hann að hoppa fram og
aftur á fótagaflinum, iðandi af ánægju, teygði
úr skínandi hálsinum, kreppti og rétti úr klónum
um leið og hann sagði nefmæltur:
„Chota Rami — Dilhi — Dil Pasand!"
Hann lét hana ekki í friði fyrr en hann hafði
fengið annan maisstöngulinn, og hún flýtti sér
að borða hinn sjálf, til þess að hann skyldi ekki
snikja hann af henni líka.
„Þú ert reglulegt sníkjudýr!" sagði hún, „þið
Malaheide emð báðir af sama sauðahúsinu!"
Hún var tilbúin á undan öllum öðrum að aka
til kirkju, hún sat, klædd í flauelsslá sitt og með
ekkjublæjuna, við dagstofugluggann.
Sá næsti, sem var tilbúinn, var Eden í hvítum
matrósafötum og með tiu centa pening, sem hann
hélt á í litlu hendinni. Hann dró lágan stól til
ömmu sinnar og settist þar, um leið og hann
sagði:
„Mamma sagði, að ég ætti að vera hjá þér,
þangað til hún væri tilbúin, svo að ^g óhreinkaði
mig ekki. Sko, ég fékk tíu cent til þess að gefa
í kirkjunni. Ég hefi aldrei fengið svona mikið
áður." Hann opnaði lófann og sýndi .peninginn.
„Þú mátt ekki stinga honum upp í þig.“
MAGGI
OG
RAGGI.
1. Raggi: Attich, attich. 3. Maggi: Annars finnst mér hljóðið í þér miklu
Maggi: Þú ert ennþá með þetta kvef. Allir skárra núna!
em kvefaðir núna! 4. Raggi: Það væri nú annað hvort .... ég hefi
2. Raggi: Attich — isss — attich!!! verið að æfa mig í alla nótt!!