Vikan - 10.01.1946, Qupperneq 7

VTKAN, nr. 2, 1946
7
DANSINN.
(Framhald af bls. 4).
um hávaðasama sal. Hún hafði legið vak-
andi fram til dögunar til þess að hugsa um,
hvað hún skyldi til bragðs taka. Þegar leið
að kvöldi næsta dags og herra Ling fór í
beztu fötin sín og bar olíu í hárhringinn,
sem umlauk bera blettinn á höfði hans og
strauk niður skeggtoppana á vanganum
og sagði: „Ég ætla að fara að spila við
nokkra kunningja mína,“ svaraði hún ró-
lega: „Ég hefi heyrt, að þú skemmtir þér
með útlendingum í borginni. Mig hefir
lengi langað til að sjá þá. Taktu mig með.“
Hann varð skeifdur, svo skelfdur, að
augabrúnir hans hófust upp, munnurinn
opnaðist og augu hans mændu á hana.
„Ástin mín,“ sagði hann, „þú myndir ekk-
ert hafa gaman af því.“
„Hvers vegna?“ spurði hún, „Er ekkert
kvenfólk þar? Ef svo er ekki, bið ég þig
afsökunar.“
Hann glápti á hana hugsi, og hún þekkti
hann nógu vel til þess að sjá, að hann væri
að brjóta heilann um það, hvort óhætt
myndi að segja henni ósatt. Svo að hún
sagði sakleysislega: „Ég hefi heyrt, að
menn og konur í útlenduhverfunum leiki
sér saman eins og börn.“ Þá sá hann, að
bezt myndi, að dylja hana ekki sannleik-
ans. Hann hóstaði og gerði sér upp hlátur
um leið og hann sagði: „Fyrir alla muni
komdu með mér, ég verð guðsfeginn.“
Hún klifraði upp í stóra bílinn og sett-
ist við hlið honum, þar sátu þau hreyfing-
arlaus á bak við ökumanninn, sem var
klæddur prjónafötum. Þegar þau komu að
húsinu, gekk hún inn með honum og sett-
ist þar sem hann útvegaði borð. Hún
horfði í kring um sig. Enginn önnur kona
var þar á hennar aldri. Allar hinar kon-
urnar, sem virtust skipta hundruðum, voru
ungar, ungar og fallegar og þær voru
furðulega líkar hvorri annarri, þrátt fyr-
ir það að þær voru af öllum þjóðernum og
klæðnaður þeirra mjög ólíkur. En allar
höfðu þær sama útlit, útlit, sem var of
málað, of ákaft, of fagurt, of firtið, of
gráðugt. Hún fékk þegar í stað viðbjóð á
þeim öllum. En hún sagði aðeins við mann
sinn og brosti kesknislega: „Farðu að hitta
vini þína. Ég ætla að sitja hér og drekka
te og horfa á þig. Ég mun hafa gaman af
því.“
Svo hvarf hann. Dökkt andlit hans var
barnslegt og efagjamt.
Fyrst þegar hann dansaði, gerði hann
það mjög tilgerðarlega, gekk hægt um og
hélt dömunni langt frá sér. Hann horfði
nokkrum sinnum á konu sína, og einu
sinni kom hann til hennar og sagði: „Þetta
er mjög gagnleg æfing. Hún er ráðlögð
fyrir menn, sem hafa orðið of feitir eins
og ég.“
Hún huldi viðbjóð sinn á bak við bros
sitt og sagði blíðlega: „Ég sé, að þetta er
mjög góð æfing. Haltu áfram. Ég hefi
gaman af því.“
Hann vissi ekki, hvað hann átti að halda.
Hann fór því burtu, og drakk drjúgan með-
an einn eða tveir dansar vom leiknir. Síð-
an gleymdi hann henni. Þess vegna sá frú
Ling, hvernig elskulegur maður hennar,
einn mest metni og ríkasti silki kaupmað-
urinn í Shanghai, veltist áfram á smánar-
legan hátt með mjög óvirðulegan kven-
mann. Henni gramdist að sjá, að hann
dansaði mjög illa, og meðan hún aumkað-
ist yfir því, hve hlægilegur hann var, hat-
aði hún stúlkurnar, sem dönsuðu við hann,
vegna þess að þær gátu ekki vitað, hversu
góður hann var. Þær vissu aðeins, að hann
var einfaldur, gamall og ríkur, og þær
dönsuðu við hann eingöngu vegna pening-
anna.
En brátt hvarf reiði hennar og angist
greip hana. Hún sat fagurlega og hreif-
ingarlaus upp við vegginn. Skellibjart ljós-
ið féll á frábært og fagurlega skapað and-
lit hennar; tár blikuðu í augum hennar.
Hún opnaði þau, stolt á svip, án þess að
þurrka þau burtu. Þau söfnuðust hægt og
hægt saman og runnu niður á glitofið sat-
inið, sem vildi ekki drekka þau í sig. Svo
féllu þau í litlum dropum niður á óhreint
gólfið.
Því að það, sem hún sá nú olli henni
næstum því örvilnunar. Þegar stúlkur voru
ekki heiðarlegar og siðprúðar hjákonur.
Þær voru ekki sú tegund kvenna, sem
sinna starfi sínu auðmjúklega og vinna
fyrir sér með því að þjóna mönnum á fyr-
irferðarlítinn hátt. Þetta voru stúlkurnar,
sem hún hafði heyrt lun, þessar djörfu
tízkudrósir, stúlkur, sem binda sig við
einn mann og krefjast þess, að þær séu
eina konan á heimili hans og neita honum
um líkama sinn og blíðu, unz hann hefir
fórnað öllu fyrir þær, skilið við eiginkonu
sína og sent hana burtu með smán og sett
í hennar stað þessa — þessa máluðu ímynd
konu. Hún starði á mann sinn. Andlitið
var mjúkt, og tárin söfnuðust í augna-
krókana. Nú var hann með litla, unga
stúlku með djarflegt og blómlegt andlit
og stór svört augu.
Hún var í þröngum skarlatskjól, sem
var óhnepptur, svo að hann flaksaðist frá
henni. Þessi myndi taka hennar sæti á
heimilinu. Hún var alveg viss um það.
Hún þekkti mannaumingjann sinn. Hún
vissi, hvað fólst í þessu hræðslulega,
bjánalega brosi, sem nú var á andliti hans.
Þegar hann leit svona út, var honum öll-
um lokið. Hún hafði jafnvel notað sér það
sjálf, þegar hún var ung, einu sinni til
þess að fá gimstein, sem hana langaði í
og einu sinni eða tvisvar til að — nokkr-
nm sinnum reyndar. Hann gaf henni allt,
þegar hann leit þannig út. En hún hafði
sjálf aldrei verið jafn tælandi og þessi
unga stúlka. Þau dönsuðu nær og nær. Hún
hreyfði sig ekki. Hún sat hreykin á svip.
En hún hafði ekki hugsað út í það,
hvaða afleiðingar það gæti haft fyrir hana,
ef maður hennar kæmi nær. Hún gat séð
hann óljóst á milli fólksins, hann var þar
enn. En, þegar hann kom nær, gat hún
séð hann greinilega. Hún sá velþekkta
andlitið og feita gamla líkamann og fötin,
sem hún kannaðist svo vel við. Hún hafði
tekið þau til handa honum sjálf, og þau
klæddu hann mjög vel. Þau stungu mjög í
stúf við skarlatið, sem þrýstist að honum.
Nú voru þau andspænis henni. Hún
horfði með meðaumkun í andlit manni sín-
um. Hann sá hana ekki einu sinni. Hann
horfði á litla kæruleysislega andlitið, sem
ekki var sex þumlunga frá andliti hans.
Augu hans Ijómuðu og blítt bros lék um
varirnar. Stúlkan horfði einnig á hann;
hún var brosandi, órannsakanleg, ásak-
andi og lofaði góðu. Frú Ling gleymdi sér.
Hún stóð allt í einu upp, starði á þau og
byrjaði að gráta hátt. En samt sá maður
hennar hana ekki.
Þá sá stúlkan hana. Hún horfði beint
í augu frú Ling og grannir handleggir
hennar slepptu feita, gamla manninum.
Hún gekk tvö skref í áttina til frú Ling
og frúin heyrði mjúka, hrærða rödd hvísla
í eyra sér: „Setjist niður — yður líður
ekki vel — hvað er að? Hvað get ég gert
fyrir yður? Hversvegna eruð þér hér?“
Frú Ling fann tvær öruggar, litlar hend-
ur ýta sér aftur í sætið og segja hratt:
„Ég skal hylja yður, svo að enginn sjái
yður. Segið mér, hvað amar að.“
Frú Ling horfði biðjandi inn í unga and-
litið fyrir ofan sig. Það var ótrúlega fag-
urt, sigurglatt og glettnislegt. Það var ein-
mitt það, sem hún óttaðist. Henni til undr-
unar var það góðlegt.
„Hann er eiginmaður minn,“ stamaði
hún. „Látið hann í friði. Ég grátbæni yð-
ur! Hann er eiginmaður minn.“
Stúlkan sneri sér við undrandi og horfði
á Ling, sem hafði komið þarna að og þerr-
aði enni sitt. „Farðu burtu,“ sagði hún.
„Mig langar til þess að tala við konuna
þína.“
Þarna innan um fólkið trúði frú Ling
stúlkunni, sem hún hataði, fyrir allri skelf-
ingu sinni, hvernig maðurinn hefði kom-
ið þangað kvöld eftir kvöld og hvernig
henni sjálfri yrði vikið burtu til þess að
deyja. Margar gamlar konur þyrftu að
sætta sig við slíkt nú til dags, að ungar
konur kæmu í þeirra stað, vegna þess að
menn þeirra væru ríkir. Við þessa hugsun
hallaði hún sér upp að hinum unga granna
líkama og grét beisklega.
„Herðið yður nú upp,“ heyrði hún hina
sigrandi ungu rödd hrópa. Hún horfði upp.
Þarna stóð eiginmaður hennar. Það var sem
hnífur væri rekinn i hana, er hún hugsaði
til þess, að þarna væri maður hennar vegna
bendingar og beiðni þessarar konu. En
þessu var, hvort sem var, öllu lokið. Hún
var bara gömul kona. Hún hefði aldrei
átt að koma hingað. Nú var henni alls stað-
ar ofaukið. Menn vildu hafa konur ungar
og fallegar, kunnandi í að lesa og skrifa
og um fram allt að dansa. Hún gat ekki
dansað með litlu fótunum sínum, sem
höfðu verið reyrðir í æsku . . . Hún þurrk-
Framh. á. bls. 14.