Vikan - 31.01.1946, Side 12

12
V3KAN, nr. 5, 1946
miðnætti. Hún heyrði fótatak á. tröppunum og
það marraði i útidyrahurðinni. Hún veit ekki
hvort þetta var heldur Jim Gainsay eða Corole,
en hún var viss um að það væri annaðhvort
þeirra, sem út fór og kom aftur nálægt klukku-
tíma síðar.“
„Það er óhætt að reiða sig á Huldu,“ sagði ég,
en þagnaði siðan skyndilega. Ég vildi ekki grípa
fram í fyrir honum, heldur aðeins hlusta, ef hon-
um þóknaðist að halda áfram að tala.
„Eins og þér sjáið, ungfrú Keate,“ hélt hann
áfram og var nú fljótmæltari en áður, „þá er
hér um að ræða sama fólkið, sömu ákveðnu per-
sónurnar og áður, og þetta fólk er hér á sjúkra-
húsinu, eða í nágrenni þess. Aðrir mundu ekki
hafa haft tækifæri til þéss að stela lyklinum að
glerhurðinni. Og eins og ég hefi áður sagt, þá
er ég á þeirri skoðun, að öll þrjú morðin hafi
verið framin í sama tilgangi."
„Hvað eigið þér við? Ég skil yður ekki al-
mennilega."
„Ég á við það, að þegar fyrstu tvö morðin voru
framin, voru margskonar meðul og verkfæri við
hendina til þess að koma þeim i framkvæmd. Af
því dreg ég þá ályktun, að morðin hafi verið
hugsuð og undirbúin fyrirfram, og að tilgangur-
inn hafi verið sá, að stela radíminu. Mér er nær
að halda, að fleiri en einn hafi hugsað sér að
ná í það. Radíumið var þó ekki flutt burt úr
stofu 18. Það var reyndar falið, en samt var það
þar. Hvemig stóð nú á þessu? Það getur aðeins
verið um eina ástæðu að ræða. Þjófurinn hefir
orðið hræddur og ekki þorað að fara með það
út. En hvers vegna kom hann ekki strax aftur,
heldur lét það vera þama svona lengi? Þetta
gæti bent til þess, að margir menn hafi ætlað
sér að ná í það, og þar af leiðandi geta morðingj-
amir, sem leita þarf að, verið jafnm'argir og
morðin, það er þrír."
„Þrír?“ spurði ég undrandi.
„Já, þrír,“ sagði hann íbygginn. „Þér munið
eftir orðum Higgins um þetta, hann taldi útilokað
að tvö fyrstu morðin hafi verið framin af sama
manni." Hann þagði þó við, eins og ég hefði rugl-
að hann í ríminu, en hélt þó brátt áfram: „Ég
er viss um, að radíumið hefir verið falið í hátal-
aranum. Það var hvergi annars staðar hægt að
fela það, og á stofu 18 hefir það verið falið,
1. Raggi: Það er verið að pina mann til að
læra latínu og kennarinn sagðist láta mig sitja
eftir, ef ég læsi ekki betur.
2. Eva: Manni finnst ósköp lítið gagn í að
læra latínuna nú á dögum, það talar hana varla
nokkur maður —.
annars hefði ekki gengið svona mikið á þar und-
anfarið. Ég er viss um, að það voru margar
manneskjur, sem vissu að radíumið var falið í
stofu 18, og reyndu að ná í það. Hvers vegna kom
ekki þjófurinn sjálfur og tók það, heldur lét aðra
verða á undan sér?“
„Ætli það hafi ekki verið hann, sem var hér á
ferðinni í nótt sem leið?“
O’Leary virtist ekki hafa heyrt til mín.
„Ég get aðeins skýrt þetta á einn hátt,“ hélt
hann áfram, „en ég veit að yður mun finnast það
einkennileg skýring."
Hann varð hugsi og dró rauða blýantsstubbinn
upp úr vasanum og fór að velta honum milli
fingranna. Þá þóttist ég vita, að hann væri kom-
inn að ákveðinni niðurstöðu.
Ég hélt að hann ætlaði að fara að segja mér
frá þessari „einkennilegu skýringu", en svo var
ekki. Hann leit ekki af blýantinum, en fór nú
yfir í allt annað efni, er hann byrjaði að tala
á ný.
„Ég hefi gert mér far um að leita ekki langt
yfir skammt. Þannig get ég alveg útilokað ætt-
ingja herra Jackson frá morði hans, þótt ein-
hverjum gæti dottið í hug, að þeir hefðu viljað
koma honum fyrir kattamef."
„Þvi trúi ég,“ sagði ég undrandi. Ég hafði
aldrei neitt hugsað um þá, hvað þá haft neina
grunsemd á þeim.
„Einnig hefi ég útilokað alla óviðkomandi, það
er, alla aðra en þá, sem hér eru, eða á næstu
grösum. Nú, þetta er víst engin huggun fyrir
yður,“ sagði hann i afsökunarróm og velti blý-
antinum í ákafa.
Ég svaraði engu, svo hann hélt áfram:
„Ég þarf að bera nokkur atriði undir yður, ung-
frú Keate." Hann lækkaði róminn. „Fyrst er það
þá dr. Hajek. Mér finnst vera eitthvert leyni-
makk á honum og Corole Letheny. Margir hafa
sagt mér að þau væri oft saman, og Hulda kveð-
ur hann vera tíðan gest þar á heimilinu. Hvert er
yðar álit á þessu?"
„Mitt álit? — — Fyrst þér spyrjið mig, þá
skal ég viðurkenna, að mér finnst þau vera i ein-
hverju, einkvers konar------.“
„Leynimakki?" sagði O’Leary, þegar ég hikaði
við að ljúka setningunni.
„Já, það má víst komast þannig að orði. Ég
Raggi: Hvað ætti maður að gera?
3. Eva: Hvemig væri að segja kennaranum,
að þú sért að læra alþjóðamálið esperantó til þess
að geta skrifast á við drengi í öðrum lönd-
um ?
hef þetta aðeins á tilfinningunni, og svo styrkist
þetta af því, að hann kemur oft í heimsókn til
Corole."
„Nú, en segið mér þá annað. Haldið þér að
dr. Letheny hafi verið hrifinn af hinni fögru
hjúkrunarkonu ? “
„Hinni fögm hjúkrunarkonu ? Hverri?"
„Ég hélt þér vissuð hverja ég á við. Auðvitað
á ég við imgfrú Day.“
„Ef svo hefur verið, hefur hann farið dult með
það. Ég varð þess aldrei vör.“
„Og grunaði yður aldrei að svo væri?“
„Nei, aldrei,” svaraði ég ákveðin, en um leið
og ég sleppi orðunum rifjaðist upp fyrir mér
framkoma dr. Lethenys við kvöldverðarboðið
margumtalaða. Hvemig hann hafði hjálpað
henni úr kápunni og hvemig hann horfði á hana
meðan á máltíðinni stóð.
„Það er kannske ofmikið sagt, að mig hafi
aldrei granað þetta," sagði ég hægt.
„En ungfrú Day, var hún hrifin af honum?"
spurði hann.
„Nei, það er ég viss um að ekki hefir verið,
heldur þvert á rnóti!"
„ÞVert á móti?"
„Já, ég á við, að hún hafði óbeit á honum, en
hvers vegna það var, veit ég ekki."
„Þér vitið það nú, ef þér viljið segja mér
það. Þér vitið nokkuð margt, ungfrú Keate."
„Nei, ég veit það ekki," flýtti ég mér að segja.
Ekki nema það þó, að ætla sér að skjalla mig
til þess að fá mig til að slúðra! Ég vildi óska,"
sagði ég með áherzlu, „að þér hefðuð talað við
Higgins!"
„Það vildi ég líka," sagði hann. „Ég talaði nú
reyndar við hann einu sinni, en mér tókst ekki
að fá neitt út úr honum. Hann hlýtur að hafa
verið mjög hræddur við að minnast á þessi mál
— og það ekki að ástæðulausu."
„Hefði ég aðeins vitað, að líf hans var í hættu,”
sagði ég í ásökunarróm. „En svona er það allt-
af, við vitum aldrei neitt, fyrr en það er um
seinan!”
„Svo var það þetta með ljósin,” sagði hann.
„Þama um dagtnn sloknuðu þau af tilviljun, það
er víst. En í nótt var öðru til að dreifa. Það
hefir verið lokað fyrir aðalleiðsluna. Slökkvarinn
er í kjallaranum, rétt við útganginn. Kjallara-
hurðinni var læst og lykillinn var í skránni að
innan verðu. Haldið þér nú að hægt hafi verið,
á þeim tíma frá því ljósið slokknaði og þar til
skotið reið af, að komast neðan úr kjallaranum
og fram með sjúkrahúsinu að glerdyrunum, inn
í stofu 18, taka radíumið úr hátalaranum og —
nú, hvað svo skeði vitum við ekki. Við verðum
að leiða getum að því, hvemig Higgins hefir
flækst inn í málið.”
„En gæti Higgins ekki hafa gert þetta sjálf-
ur? Hann hefði getað stolið lyklinum úr gler-
hurðinni og opnað dymar, ef þær hafa þá verið
lokaðar. Hann sagðist líka vita, hvar radíumið
væri niður komið."
„Það hefir verið einhver kunnugur, eins og ég
segi. En það vora fleiri en hann í stofu 18. Hvað
haldið þér að langur tími hafi liðið frá því ljósin
slokknuðu og þar til skotið reið af ?“
„Mér fannst það all-langt. Það var svo dimmt
og svo kyrrt og ég var satt að segja dálítið
hrædd. Ég held ég geti þó fullyrt, að nægur tími
hafi verið til þessa, sem þér spurðuð um.“
„Þetta skiptir miklu máli," sagði hann. „Ef tími
hefði ekki unnizt til -þessa, þá getum við verið
viss um, að tveir menn hafa að minnsta kosti
verið að verki þama. Annar hefir lokað fyrir
strauminn, hinn hefir farið inn í stofu 18, með
þeim afleiðingum, sem við þekkjum."
„Það hefir ekki verið farið inn um gluggann,"
sagði ég, „því sláin var fyrir."
„Nei, þó það ekki,“ sagði hann og brosti. „Það
er allt opið og öndvert á þessu sjúkrahúsi, eins
og þjófar væra óþekkt hugtak fyrir ykkur. Lög-
reglufulltrúinn vill setja ykkur öll í steininn. Hann
er sannfærður um, að þið séuð öll samsek og
Jim Gainsay sé forsprakkinn. Auðvitað samþykki
MAGGI
OG
RAGGI.
Teikning eftir
Wally Bishop.
V