Vikan - 31.01.1946, Blaðsíða 13

V3KAN, nr. 5, 1946
13
Felumynd.
Hvar er vitavörðurinn ?
Tyggigúmmí fyrir dauðar rottur.
Roy Bishop, liðsforingi í ameriska hernum við
Kyrrahaf, hlaut nýlega viðurkenningn og þakk-
læti hjá yfirmanni sinum fyrir að hafa útrýmt
15,000 rottum.
Hafði kveðið svo rammt að rottugangi á her-
stöð Roys Bishops, að helzt leit út fyrir að þær
ætluðu að eta upp til agna allar matarbirgðir
hermannanna. Var þá gripið til rottueiturs, en
bar engan árangur. Rottumar voru of matvandar
og kusu fremur að eta kjöt og brauð.
Þá datt liðsforingjanum það snjallræði i hug
að lofa tyggigúmmípakka fyrir vissa tölu dauðra
rotta. Þetta hreif, þvi að allir skóladrengir á
staðnum sögðu rottunum stríð á hendur. Gengu
þeir svo vel fram í þessum ófriði, að eftir tvo
mánuði hafði rottunum svo að segja verið út-
rýmt.
Skipbrotsmenn taka fanga.
Núna í stríðinu var litlu, ensku verzlunarskipi
sökkt í Suður-Atlantshafi af þýzkum kafbáti.
Skipið sökk fljótt, en samt gátu nokkrir af skips-
höfn þess bjargað sér á fleka og forðazt að sog-
ast niður með því. Meðan þeir háðu þessa hörðu
baráttu fyrir lífi sínu, sáu þeir mann standa uppi
i turni kafbátsins. Var þetta kafbátsstjórinn, og
tók hann hinn rólegasti myndir af því, sem fram
fór.
Meðan þessu fór fram, steypti sér allt í einu
stór, ensk sprengjuflugvél niður úr skýjunum.
Kafbáturinn fór svo.snöggt í kaf, að kafbátsstjór-
inn, í stað þess að fara niður í bátinn, hrökk út-
byrðis.
Nú var hlutverkum skipt. Þjóðverjinn buslaði
um í sjónum í þungum einkennisbúningnum, þar
til einn af Englendingunum náði til hans og hróp-
aði, „við tökum hann til fanga.“
Kostaði það mikla fyrirhöfn að koma Þjóðverj-
anum upp á flekann, því að hann var ekki fús tii
að láta taka sig þannig.
Eftir viku hrakning á sjónum, var mönnunum
á flekanum bjargað og þeim skilað í höfn í Brazi-
líu.
Ferðalangur ávarpaði eitt sinn mann á götu i
Lundúnum og bað hann að segja sér vegar til
St. Páls kirkjunnar.
„Já, þ—þ—þér ga—ga—gangið f—f—f—fyrst
þessa g—g—götu til h—hægri og siðan b—beint
áfram.“
Ferðalangurinn þakkaði fyrir og bjóst til að
halda áfram, þegar hinn ávarpaði hann og spurði:
„Afs—s—s—sakið, en g—g—getið þér sagt
m—m—m—mér hve margir ibúar eru í London?“
„Já“, svaraði ferðamaðurinn, „það eru víst um
sjö milljónir."
„J—j—jæja,“ svaraði maðurinn. „En hvers
v—V'—vegna þurfið þér þá endilega að sp—spyrja
m—m—mig?“
Prinsessan. sem alitaí kom of seint.
BARNASAGA.
Ef prinsessan hefði ekki verið
svona falleg, þá hefðu foreldrar henn-
ar verið siðavandari við hana, þegar
hún var lítil.
„Já, en það er ekki hægt að gefa
svona yndislegu barni ráðningu,"
sagði drottningin, þegar einhver
sagði, að hún þarfnaðist duglegrar
ofanígjafar fyrir að koma alltaf of
seint. „Þetta er bara núna, þvi að
hún er svo sein að hreyfa sig; þegar
hún stækkar, lærir hún áreiðanlega
að vera stundvís."
Prinsessan sat fyrir framan spegil-
inn og horfði á, hvemig bamfóstran
burstaði þykka lokka hennar og
klæddi hana fyrir veizluna.
„Við verðum að hraða okkur,"
sagði bamfóstran, „gestimir eru
famir að koma."
„Það skiptir engu máli!" svaraði
prinsessan. „Látum þá bíða! Ég ætla
fýrst að máta rauðu, gulu og bláu
kjólana mína og vita, hver þeirra fer
mér bezt."
Hún var svo Iftngi að máta þá og
ákveða sig, að allir máttu biða lengi,
þar til hún kom.
Til allrar óhamingju eltist þessi
leiðinlegi ávani ekki af prinsessunni,
heldur þvert á móti. «
Aldrei gat hún komið á réttum
tíma. Alltaf var hún óstundvís og
fólki leiddist þetta svo mjög, að það
áskaði allt, að prinsessan myndi
breyta til batnaðar í þessu efni.
Nú vildi svo til, að hertoginn í
Norðurskógi bauð öllu tignasta fóik-
in í landinu I veizlu, og auðvitað voru
kóngurinn, drottningin og prinsessan
Þar á meðal. Gestimir vom allir dá-
Htið hræddir við hertogann, því að
það var mál manna, að hann kynni
eitthvað fyrir sér og gæti galdrað.
„I þetta skipti verður þú að vera
tilbúin tímanlega,“ sagði drottningin.
„Hertoginn sagði, að allir yrðu að
vera stundvísir, alveg á mínútunni
sjö, annars yrðu hinir undraverðu
matarréttir, sem hann ætlaði að
gæða fólkinu á, eyðilagðir.
En auðvitað gat prinsessan ekki
lokið við að skreyta sig, og enda þótt
konungurinn og drottningin legðu af
stað, til að koma í tæka tið, hraðaði
hún sér ekki, og klukkan var næstum
hálf átta, þegar hún gekk inn í sal-
inn.
Allir eldri menn og frúr voru
gengin inn í borðsalinn, aðeins ör-
fáir unglingar stóðu og biðu.
Hertoginn gekk til prinsessunnar
og, án þess að segja orð, benti hann
á stóm klukkuna, sem vantaði fimm
mínútur í hálf átta.
„Fyrst prinsessunni þóknaðist að
koma núna of seint, er bezt að hún
geri það alltaf í framtíðinni," sagði
hann með alvarlegu augnaráði.
Prinsessan varð mjög móðguð af
því, að ekki hafði verið beðið eftir
henni, og hún sagði fokvond:
„Ég vil fara heim! Foreldrar mín-
ir koma, þegar þau vilja!"
Hún ók heim í skyndi og svo var
hún reið, að hún fór að hátta og vildi
sofna frá þessu öllu.
Morguninn eftir vaknaði hún svöng
og önug, en hún varð steinhissa, þeg-
ar hringingu hennar eftir morgun-
súkkulaðinu var ekki svarað.
1 stað þess kom inn hirðdama og
sagði:
„Það er orðið svo áliðið,. að súkku-
laðið hefir allt verið drukkið, og nú
á matreiðslumaðurinn að fara að
sjóða hádegisverðinn, svo að enginn
tími er til þess að búa til súkkulaði
að nýju."
Prinsessan ákvað þá að fara á fæt-
ur og ganga niður í garðinn, þar sem
átti að snæða hádegisverðinn. En hún
varð svo sein að klæða sig, að hún
mætti þjómmum með tóm fötin og
skálarnar, þegar hún að lokum komst
þangað.
„Ég vil fá eitthvað að borða,"
hrópaði hún reið. „Mér þykir það
leitt," svaraði matreiðslumaðurinn,
„en það er orðið of seint — það er
búið að borða allan matinn."
„Steikið þá handa mér kjúklinga
— eða búið til eggjaköku!" skipaði
prinsessan.
„Það er líka orðið of seint — kjúk-
lingamir hafa allir verið borðaðir og
ég á ekki fleiri egg,“ svaraði mat-
reiðslumaðurinn.
„Sá, sem kemur ekki, þegar mat-
urinn er á boðstólnum," sagði kóng-
urinn, „verður að bíða þangað til
hann bíðst aftur."
Prinsessan mátti bíða, en hún var
svo svöng, að hún fór að leita að
þroskuðum stöngulberjum, til að
seðja með sárasta hungrið. Hún var
áköf í leit sinni og vissi ekki fyrr en
hallarklukkan sló sex.
„Nú eigum við að fara að borða!"
hrópaði hún og lagði af stað upp í
borðsalinn. En leiðin var löng og hún
tafðist, svo að, þegar hún loksins var
komin upp í salinn, þá gáfu lúðrarn-
ir það til kynna að kóngurinn hafði
lokið að matast.
Borðið var autt — ekkert skilið
eftir annað en salt og pipar.
Nú fór prinsessan að gráta og
sagði:
„Þetta hljóta að vera galdrar —
ég hefi aldrei verið svona svöng og
fæ svo ekkert að borða! Ég kem allt-
af of seint!"
Hún ætlaði að hraða sér niður i
eldhúsið, en þangað lágu svo mörg
þrep og gangar, að þegar hún kom
þangað, var eldabuskan að sópa sam-
an siðustu molunum og kasta þeim
fyrir hænsnin.
„Mat?" sagði hún, „við vorum að
enda við að gefa fátæklingunum all-
ar leifarnar — kannske vill einhver
þeirra gefa prinsessunni að borða!"
Prinsessan fyrirvarð sig hræðilega,
en hún var svo svöng, að hún gleymdi
öllu öðru en því og hljóp á eftir gam-
alli konu og sagði:
„Viltu gefa mér svolítinn brauð-
bita?“
Konan svaraði:
„Já, ef prinsessan vill koma heim
með mér og búa um rúmið mitt!"
Þá fór prinsessan heim með fátæku
konunni, bjó um rúmið hennar og
hjálpaði henni við uppþvottinn, að-
eins til þess að fá dálítið brauð.
Að síðustu fór hún grátandi heim
til sín og sagði við foreldra sína:
„Fyrirgefið mér, ég skal aldrei
framar vera svona vond. Eg skal
gæta þess vel að vera stundvís, lofið
mér aðeins að vera hérna. og borða
aftur með ykkur!"
„Það er gott!" sagði kóngurinn.
„Mundu nú eftir því, hversu það er
óþægilegt að bíða. Þann dag, sem
þú kemur aftur of seint, verður þú
að svelta!“
Prinsessan lofaði að gleyma ekki
þessari ráðningu, enda gerði hún það
ekki, svo að upp frá þessu sagði fólk-
ið:
„Prinsessan! Hún er stundvís eins’
og klukka. Hún kemur aldrei einni
mtnútu of seint."
i