Vikan - 31.01.1946, Blaðsíða 15

VIKAN, nr. 5, 1946
15
Um kvöldið skall á blindbylur, svo
glórulaus og æðisgenginn, að jafnvel Símon
hefði ekki vogað sér út fyrir kofann, þótt
hann væri fullhraustur. Það væri ekkert
annað en sjálfsmorð. Að einu leyti gat
hann þó hrósað happi yfir að bylurinn
kom. Hann fengi að vera óáreittur á með-
an Hann hafði litla löngun til þess að
verða tekinn höndum og settur í fangelsi
fyrir þennan ólukku hjört.
Bylurinn stóð lengi yfir, snjónum dyngdi
niður, svo að kofinn hans hvarf í skaflana.
Trén litu út eins og risavaxnar snjókerling-
ar og undirskógurinn var horfinn í fann-
imar. Hin blindu öfl byljanna ætluðu allt
um koll að keyra.
----o----
Sorgin hvíldi eins og heljarþungt farg
yfir litla húsinu í skógarjaðrinum.
Leitin að drengnum hafði verið árang-
urslaus. Hann komst naumast heim til sín
aftur. Aðeins vegna þess að Reidar var
svo kunnugur á þessum slóðum, tókst hon-
um að finna húsið.
Þau urðu að sætta sig við þá staðreynd
að hafa misst drenginn sinn. Skógurinn
hafði tekið hann. Þannig léku hin blindu
náttúruöfl með mennina, án þess að spyrja
um sök eða sakleysi.
Reidar óttaðist að Randi myndi aldrei
ná sér eftir þetta áfall. Hann gerði allt
hvað hann gat til þess að lé1,ta henni sorg-
ina. Hún gekk þögul um húsið. Hann sá
hana aldrei gráta. Stundum getur sorgin
orðið of þungbær til þess að unnt sé að
leita svölunar í grátinum.
Dagarnir liðu og með hverjum deginum
varð þeim ljósara, að öll von um að sjá
drenginn aftur var úti. Randi var óhugg-
andi. Reidar stóð' fullkomlega hjálparlaus
gagnvart sorg hennar. Hann óttaðist að
hún mundi ekki geta afborið það.
Og stöðugt lamdi stormurinn á húsinu
— ógnandi eins og hann ætlaði að taka
það með sér út í geiminn. Það gerði ekkert.
til! Þá mundu þau öll fylgjast að ...
Nei, það var ekki því að heilsa. Á þann
hátt sýndi lífið enga miskunnsemi.—Randi
kvaldist undir fargi hræðilegra hugsana.
Hvaða tilgang hafði lífið fyrir hana eftir
þetta ?
Nei, hún vildi aldrei láta kúgast ...
Dagar — nætur — vikur liðu. Hún
neyddi sjálfa sig til að reyna að hætta að
hugsa um þetta hræðilega áfall. Það var
ekki annað að gera en að taka öllu með
ró ....Héðan af ætlaði hún að taka öllu
með ró. Engar bænir fengu neinu áorkað
gagnvar máttarvöldunum. Ef til vill hafði
tilveran áformað, að mennirnir skyldu
njóta og líða að jöfnu. Svo miskunnarlaust
var lífið.
Reidar byrjaði aftur á vinnu sinni. Það
sem hvatti hann til þess að leggja ekki ár-
ar í bát, var Randi. Héreftir var hún hið
einasta í veröldinni, sem hann elskaði og
hann gladdist yfir því, að hún var ekki
tekin frá honum. En hann var áhyggju-
fullur vegna hennar. Brosið var horfið af
vörum hennar. Kannske fengi hann aldrei
að sjá hana brosa oftar. ... En þó var
eins og hún hefði ekki gefið upp alla von.
--------------------o----
Loksins stytti upp. Það var harðfenni og
ágætt færi. Reidar bjó sig í býti einn morg-
un. Hann ætlaði að fara niður í þorpið til
þess að fá menn til að leita að líki drengs-
ins.
Randi hafði nóg að gera heima. Húsið
var næstum því horfið í fönn og hún byrj-
aði að grafa frá dyrum og gluggum.
* Seint um kvöldið kom Reidar heim. Hann
hafði ásamt fleirum leitað víðsvegar um
skóginn, en auðvitað án árangurs, þar sem
djúpt snjólag lá yfir öllu.
Þegar hún kom með matinn handa hon-
um, sagði hún:
„Ég get aldrei fyrirgefið mér að ég lét
drenginn vera einan á meðan ég fór að
sækja brennið."
Hann tók utan um herðar henni og
sagði:
„Þú hefir ekkert að ásaka þig fyrir.
Enginn veit á hvern hátt óhamingjan kem-
ur. Hver veit nema að ...“
Hann þagnaði allt í einu. Honum heyrð-
ist vera barið að dyrum. Áður en hann
komst til dyranna var barið aftur og
harkalega.
Hann reif hurðina upp.
Formlaus böggull valt inn á gólfið.
„Barnið mitt! Barnið mitt!“ hrópaði
Randi frá sér numin.
Drengurinn reis upp, rétti báðar hend-
urnar móti henni og sagði „mamma,
mamma!“
Eftir hina fyrstu gleði endurfundanna
tóku þau eftir gömlum manni, sem sat á
brennikubbi úti við dyrnar.
„Símon Skógarbúi!" sagði Reidar og
reyndi að styðia gamla manninn, svo að
hann gæti staðið á fætur. En hann féll
máttlaus niður.
„Ég er hræddur um að ég geti ekki
meira,“ stundi hann.
Reidar bar hann inn í stofu og lagði
hann upp í rúm. Gamli maðurinn var alltaf
að tala við sjálfan sig og brosa. Reidar
skoðaði fót hans. Hann sá strax að hér
þurfti skjót handtök ef ekki ætti illa að
fara. Fótur hans var blásvartur og upp-
blásinn af kolbrandi.
„Ég sæki lækninn,“ sagði Reidar. Svo
bætti hann við og röddin skalf eilítið:
„Símon hefir fórnað sér til þess að
bjarga drengnum okkar.“
Drengurinn var stálhraustur. Hann gekk
að rúminu þar sem Símon lá og tók í skegg-
ið á honum um leið og hann sagði:
„Góður maður ...“
Augu gamla mannsins fylltust af tárum.
„Blessaður litli snáðinn — blessaður
GODDARD’S
silfur-fægilögur.
Einnig mikið notað á glugga
og spegla.
litli snáðinn ..,“ tautaði hann svo lágt
að varla heyrðist.
----o----
Undir morgun kom læknirinn. Hann
athugaði Símon nákvæmlega og gaf ráð
viðvíkjandi hjúkrun hans. Þegar Reidar
spurði um útlitið, svaraði læknirinn:
„Hann lifir það ekki af. 1 hæsta lagi
nokkra daga ennþá. En það er kannske
bezt þannig, því ég heyrði í þorj)inu, að
lögreglan væri að leita að honum. Hann
er ákærður fyrir óleyfilegan veiðiskap í
landi lénsmannsins."
Stundu síðar fór læknirinn ásamt fylgd-
armanni, sem hann hafði fengið í þorpinu,
svo að Reidar losnaði við að fara aftur.
Símon hrestist svo af meðulunum og
góðri hjúkrun, að hann gat sagt þeim frá,
hvernig þetta hafði atvikazt.
„Ég fann svo skolli mikið til í fætinxnn
daginn eftir að ég fann snáðann, að ég
treysti mér ekki til að koma honum til
ykkar,“ sagði hann afsakandi. „Og svo
kom bylurinn. Og ekki einu sinni ég treysti
mér til að rata í slíku myrkri. En það
gleður mig að ég komst þó hingað mn
síðir.“
Randi og Reidar þrýstu hendur hans í
þögulli aðdáun. Randi grét af þakklátri
gleði.
„Reidar“, sagði hún. „Við höfum alltaf
verið ósammála um, hvað drengurinn á að
heita og þess vegna er hann ekki skírður
enn þá. Eigum við ekki að láta hann heita
í höfuðið á Símoni?“
Reidar kinkaði kolli samþykkjandi. And-
lit Símonar gamla varð að einu brosi.
Aldrei hafði hann lifað aðra eins stund.
„Þökk — hjartans þökk!“ stamaði hann.
„Hið góða getur meira að segja fundið
mann eins og mig ... þið hafið gefið mér
trúna á lífið aftur. Nú get ég dáið glaður.“
Drengurinn hlustaði á samtalið með
athygli. Hann gekk að rúminu og sagði
mitt á milli gráts og gleði:
„Litli Símon — ég, stóri Símon—þú ...“
— — — Símoni elnaði veikindin. En
hann var glaður eins og barn, þrátt fyrir
vissuna um að dauðinn biði hans. Friður
og gleði ríkti í litla húsinu í skóginum.
Og Símon tók sinn þátt í gleðinni til
hinstu stundar.
Eitt kvöld dó hann meðan Randi og
Reidar sátu við rúmið hans. Dauðinn kom
til hans eins og velkomin hvíld eftir strit
og armæðu langra og óhamingjusamra
lífdaga.
„Það er búið,“ sagði Reidar og stóð upp.
Randi draup höfði. Hún grét sáran.
... Daginn eftir fengu þau heimsókn
af tveimur fílefldum lögreglumönnum.
„Er Símon Skógarbúi hérna?“ spurðu
þeir. „Við erum komnir til þess að taka
hann fastan.“
Reidar skipti litum. Hann sagði og rödd-
in skalf af reiði:
„Þið getið farið heim til ykkar og sagt
herra ykkar og yfirvaldi, að „réttvísi“
ykkar er ofaukið í þetta sinn. Og þakkið
guði ykkar að þið hafið ekki dauða drengs-
ins okkar á samvizkunni líka. Það skorti
víst ekki mikið á það.“
Lögreglumennirnir urðu forviða. Reidar
skýrði þeim í fám orðum frá því, er gerzt
hafði og bað þá að lokum skila til léns-
mannsins að hann ætlaði að kæra yfir
framkomu hans gegn Símoni. Jafnvel véiði-
þjófar ættu kröfu á að yfirvöldin kæmu
fram eins og mönnum sæmdi.
Mennirnir fóru skömmustulegir á brott.
Reidar hlustaði eftir fótataki þeirra í
frosnum snjónum þangað til hvísl vindar-
ins í .krónum trjánna yfirgnæfði það.