Vikan - 15.08.1946, Page 11

VIKAN, nr. 33, 1946
11
. Framhaldssaga: —™—~— —
s
■
■
m
m
m
|
■
Ævintýri á Indlandi
m *
:
■ ......
'-------------—----——------ SEÁLDSAGA eftir J. A. R. Wylie. —
T
veitt okkur. Og nú er stundin komin. Við eigum
að sjá sjálfa okkur eins og við erum og uppræta
galla okkar. Og þá skulið þér og allur heimurinn
sjá, að drengskapurinn lifir ennþá meðal okkar.“
Andlit Hindúans skipti sem snöggvast litum, en
það varaði ekki nema augnablik. Það gat verið
eins og vonarglampi, sem leið yfir andlit hans,
en hæðnisbros lék um varimar.
„Trú mín er dauð, Sahib."
„Hún verður að vakna aftur til lífsins."
„Guð gæfi að það verði hægt.“ Allt í einu laut
hann áfram og mælti hratt og í hálfum hljóðum á
ensku: „Nicholson kapteinn! Þér skuluð fá að
vita, hvað þér eigið á hættu. Þetta er ekki eitt
af þessum venjulegu uppþotum — það er strið.
Og stríð krefst karlmanna. Sjáið um — að kven-
fólki yðar verði komið á öruggan stað. Þér skuluð
hafa frið til miðnættis."
„Þær geta ekki farið einar!“
Nehel Singh hló háðslega. „Farið þá með þeim,
yður skal ekkert mein verða gert. Það er ekki
líf yðar og vina yðar, sem ég sérstaklega sækist
eftir. En hugsið um að komast á burt, þvi ég
sver, að eftir miðnætti fer ég með fólk mitt gegn
óvinum þess, og vei þeim, sem fellur í henaur
þess!“
„Ég sver einnig, Nehal Singh fursti! Ekki einn
einasti okkar yfirgefur Merut. Karlmennirnir
verða á sínum stað og kvenfólkið hjá þeim."
„Þér steypið yður sjálfum í ógæfu.“
„Látum svo vera. Það sannar að minnsta kosti,
að ég hefi ekki gortað."
„Farið þá, Englendingur. Ef orð þín væru ekki
eintómt grobb, myndum við hittast aftur."
„Við hittumst aftur, herra fursti."
Nicholson snerist á hæl. Mannfjöldinn vék úr
vegi fyrir honum, og með hröðum skrefum og án
þess að líta til hægri eða vinstri gekk hann út
úr musterinu, út i hverfandi dagsljósið.
XXVI.
Augliti til auglitis.
Með styrkri hendi skrúfaði Mrs. Carmichael
upp lampann. Andlit hennar, sem annars var
nokkuð skarpleitt, var rólegt og andlitsdrættir
lýstu engri órósemi.
„Nú, hvað er í fréttum, Nicholson kapteinn?"
mælti hún. „Þér getið leyst frá skjóðunni. Ég er
ekki hrædd."
Nicholson gekk inn í birtuna frá lampanum.
Mrs. Cary sat þráðbein á einum stólnum. Beatrice
stóð við hlið hennar; það leit næstum því eins út
og hún væri að vernda hana; hún var föl, en
annars róleg, eins og allt þetta kæmi henni ekki
við. Lois stóð við borðið og var að hagræða ein-
hverju. Hún nálgaðist hann nú og horfði á hann
dökkum og svo alvarlegum augum, að hann sá
að ekki var til neins að reyna að leyna hana
nokkru, enda þótt hann, ef til vill, hefði getað það
vegna hinna.
Mrs. Carmichael studdi höndum á mjaðmir sér.
„Nú, látið það koma! Haldið þér raunverulega
að við séum hræddar, javnfel þótt tvær eða þrjár
okkar séu dálítið taugaslappar. Nei, þvert á
móti. Og það er fastur ásetningur minn, að ef ég
á að deyja, þá vil ég ekki deyja í félagsskap nokk-
urra þessara svörtu svína." Hún dró út skúffuna
og tók þar upp marghleypu. „Látið það svo koma,
kapteinn."
„Kæra frú, ég hefi aldrei efazt um hugrekki
yðar," svaraði Nicholson, „og þau tíðindi, sem
ég hefi að færa, gætu nú kannske verið verri. Ég
hefi talað við Nehal Singh, en það bar engan ár-
angur. En það virtist ekki vera ætlun hans að
stofna til manndrápa. Hið eina takmark hans er,
að reka okkur úr landi. Og til miðnættis er okk-
ur opin leið að flýja — þeim, sem vilja flýja."
„Heldur hann í raun og veru að hann losni svo
auðveldlega við okkur!" hrópaði Mrs. Carmichall.
„Halda þeir, að ég sé búin að gleyma þeim mán-
uðum, sem Georg átti í bardögum við þá hérna í
nágrenninu? Og svo ættum við að flýja með
skottið milli fótanna! Ekki ég, ef ég má mín
nokkurs."
„Þér þurfið ekki að vera hrædd," mælti Nichol-
son. „Enginn okkar yfirgefur Merut. En kven-
fólkið —“
„Já, hvað inn okkur?" Rómurinn var harður.
„Eins og ég sagði áðan — til miðnættis er
leiðin opin.“
Mrs. Carmichall beit saman vörunum.
„Það er ákaflega elskulega gert af hans há-
tign, en ég verð kyrr með herfylkinu."
Nicholson gat ekki látið vera að brosa að því,
hversu gagnlík hún var manni sínum, en gleði og
aðdáun lýsti úr augum hans.
„Þökk, Mrs. Carmichall; ég vissi vel, hverju
þér mynduð svara. En það er skylda mín að
spyrja hitt kvenfólkið; það er sáralítil von fyrir
þá, sem eftir verða." Hami leit til Lois.
„Eg vil helzt vera kyrr ef ég verð ekki til traf-
ala," mælti hún blátt áfram.
„Hugrakkur félagi er ætíð velkominn," svar-
aði hann. „Maður yðar“ — hann þagnaði, en hélt
svo áfram í hálfuín hljóðum: „Maður yðar bauðst
til að fylgjast með yður. Hann bíður fyrir utan
með hestana."
Hann leit undan augnaráði hennar, en hún gat
ekki haft fullt vald yfir rödd sinni, er hún tók til
máls:
„Segið Archie, að þeirri fóm geti ég ekki veitt
viðtöku. Eg veit, að hann vill helzt vera kyrr, og
þá verð ég auðvitað kyrr líka. ÖH erum við Eng-
lendingar og hver getur sagt, hve mikið af
þessari ógæfu er okkur að kenna? Við verðum
öll að standa saman sem einn maður."
„Og. þér, Miss Cary.
„Lois hefir þegar svarað fyrir mig,“ mælti hún.
„Ef réttlæti væri til, þá væri það ég ein, sem
ætti að bæta þetta böl; en ávalt skulu aðrir
dragast inn í slíkt. Það minnsta, sem ég get gert,
er að vera hjá ykkur til hins siðasta." Undir
niðri var svo mikil örvænting og sjálfsásökun í
rödd hennar, að það skar hann í hjartað, ósjálf-
rátt rétti hann henni höndina.
Hún brosti biturlega, en blóðið þaut fram í
kinnar henni.
„Þöklt. Þetta er hið eina, sem ég kæri mig um
að heyra. Og til er það, sem verra er en dauð-
inn.“
Hann leit dálítið hikandi á móður hennar, en
Beatrice laut niður að henni og mælti hægt og
greinilega, eins og hún væri að tala við bam:
,Mamma, hvað hefir þú hugsað þér að gera?
Ennþá er hægt að komast burtu, og Nicholson
kapteinn segir, að engin von sé fyrir þá, sem
eftir verða. Þú skalt ekki hugsa um mig.“
Það leit út fyrir, að Mrs. Cary ætti erfitt með
að ná samhengi í hugsunum sinum. Hún þreif-
aði eftir hönd Beatrice og strauk hana eins og
utan við sig. „Hvað ertu að segja, vina min?
Hvers vegna horfir þú svona á mig? Er nokkuð
að? Hefi ég sagt einhverja heimsku?"
„Nei, nei. En Nicholson kapteinn vill helzt vita,
hvort þú ætlar að verða hér eða ekki. Við getum
fengið einhvern til að fylgja þér. Og þá getur
þú komizt í óhultan stað."
Mrs. Cary hristi höfuðið. „Hvað ætlar þú sjálf
að gera?“
„Eg verð kyrr.“
„Þá verð ég það líka Beaty. Við höfum þó allt
af verið saman, ekki satt? Og þú hefir ævinlega
hjálpað mér svo vel." Hún hvUdi höfuð sitt
á öxl Beatrice og féll aftur í sama mókið. Augna-
blik var allt hljótt. Mrs. Carmichall leit á hana
og augnatillitið var blandið áhyggju og meö-
aumkun; svo sneri hún sér að Mrs. Berry,
„Og hvað segið þér svo, Mrs. Berry? Ná erum
við búnar að eyða nógu miklu af tíma Nicholsons.
Reynið nú að átta yður — ef þér getið," bætti
hún við í hálfum hljóðum.
Tennurnar glömruðu í munni Mrs. Berry, en
eins og oft vill verða hjá ístöðulausum sálum, þá
sýndi hún á úrslitastimdinni einskonar þráa.
„Ef aUir verða kyrrir, þá verður maðurlnn
minn það víst Uka?“ spurði hún.
„Já; í augnablikinu er hann að hjálpa ofurstan-
um að víggirða húsið."
Mrs. Berry rétti úr sér í sætinu og Nicholson
bar næstum virðingu fyrir þessari konu, sem
annars var svo hégómleg og lítilfjörleg, þegar
hann horfði á hana lagfæra kjólinn sinn og
strjuka hár sitt með mestu rósexni, enda þðtt
dauðinn sæti um líf hennar.
„Eg er líklega ekki lítilmótlegri en Mra. Cary,"
mælti hún með hinni biturlegu rödd sinni, sem
enn skalf ofurlítið. „Eg verð kyrr — heilsið Bercy
og segið þetta. Og segið honum, að ég vildi helzt
sjá hann áður en allt er um garð gengið."
Nicholson hneigði sig fyrir henni — og þaS
var einlæg aðdáun í kveðju hans.
„Eg er hreykinn af að eiga slikt kvenfólk fyrir
samlanda," mælti hann, og þegar hann gekk
fram hjá Lois, bætti hann við í hálfum hljóðum:
„Dómkirkjan er næstum fullbyggð."
Hún kinkaði kolli. „Og hún gæti efc» verið
fallegri."
Nicholson var nærri kominn fram að dyrunum,
er Mrs. Carmichael stöðvaði hann. ,jSg fer með
yður mælti hún rólega og eins og það væri sjálf-
sagður hlutur. „Eg kann eins vel að fara með
byssu og flestir ykkar og talsvert betur en Georg.
Ef til viU get ég orðið til einhvers gagns.*
„Þér getið alls staðar gert gagn," mælti hnrm
hrærður, „en ég held, að hér gerið þér mest gagn.
Þér gétið talað kjark í kvenfólkið hérna. Við híif-
um fimmtíu af Gurkhunum minum til hjálpar og
þeir munu gera allt, sem í þeirra valdi stendur.
Eg skal láta yður vita, hvernig gengur. 1 angna-
blikinu eru þér óhultust hér."
Hún varp öndinni. Nú, jæja þá. Og sendfij iiinn
særðu hingað. Eg hefi allt til reiðu, sem sára-
umbúðir snertir."
Nicholson fór og lokaði dyrunum á eftir sér.
Djúp þögn hvíldi yfir herberginu. Mrs. Carmichall
leit á Beatrice og það var ekki laust við að hún
fengi ofurlítið samvizkubit. Það kvaldi iwm að
hún hafði ef til vill gert henni órétt, hún, sem
annars ætíð vildi gera rétt. Með snöggri hreyfingu
lagði hún vinnu sína til hliðar og gekfc til Bea-
trice, sem enn sat í sömu stellingum og hvUdi
höfuð móðir hennar á öxl hennar.