Vikan - 19.09.1946, Qupperneq 5

VIKAN, nr. 38, 1946
5
1
Ný framhaldssaga:
iVííar-ier/ii
ÁSTASAGA eftir
„---------og mér finnst að þú verðir heldur
að taka einhverja vinstúlku þína með þér hingað,
ef þú færð þá einhverja til að fara svona langt.
t>ú munt að vísu kynnast mörgu ungu fólki héma,
en ég vil gjaman að þú hafir stúlku á sjálfu
heimilinu, þér til skemmtunar. Ég er alltaf störf-
um hlaðinn —- —.“
Wanda laa bréf föður síns til enda, stakk því
síðan inn í umslagið, sem bar egypzkt frímerki.
Sjálfri fannst henni hún ekki þurfa að hafa
neinn félagsskap á heimilinu — hún myndi hafa
svo mikið að gera við það að stjóma heimilinu
og reyna að bæta föður sínum þann mlssi, sem
hann hafði orðið fyrir, þegar móðir hennar dó.
En auðvitað, ef pabba hennar fannst hún eiga
að bjóða einhverri með sér, þá — —. Og það
gat líka orðið skemmtilegt að hafa einhverja af
stelpunum með sér — til dæmis Lucille eða Mary
Travers. Þær áttu að ljúka skólavistinni um ieið
og Wanda.
Hún lagði bréfið frá sér — það var kominn
tími til að hafa fataskipti. Skólastýran, ásamt
öllum nemendunum, var boðin til haliar hertoga-
frúarinnar af Quarles. Hertogafrúin hafði einu
sinni verið nemandi hennar og verið í tvö ár í
heimavistarskólanum og bar ávalt hlýjan hug til
skólans og skólastýrunnar. Stundum tók hertoga-
frúin tvær eða þrjár stúlkur úr skólanum og lét
þær fara i verzlanir með sér eða borða með sér
ís hjá Colombiu. Öðru hvoru bauð hún þeim á
veðreiðar og í leikhús, og tvisvar á ári bauð hún
öllum skaranum, 20 að tölu, heim til sin, og voru
þá að jafnaði fleiri gestir viðstaddir.
Wanda fór í rósóttan kjól úr „organdi" og lét
á sig barðastóran hatt með löngum, flaksandi
böndum. Allar stúlkurnar áttu að vera eins
klæddar — aðeins voru litimir mismunandi.
Kjóll Wöndu var svartur i grunninn og rósirnar
gular og gul-grænar og voru hattböndin í sama
lit. Wanda var svarthærð og með brún augu.
Þegar hún var að skoða sjálfa sig í speglinum
með gagnrýnandi augnaráði, var barið á dymar
og ung stúlka í hvítum kjól með rauðum rósum
kom inn.
,,Er kominn tími til að fara, Rachel?“
„Það em ennþá eftir tíu minútur. Þú litur
alveg ljómandi vel út, góða mín.“
„Fer hárið á mér þolanlega?“ spurði Wanda
áhyggjufull. Það hafði áður komið fyrir að
skólastýran léti allar stúlkumar, 19 í hóp, bíða
meðan Wanda var send upp til að greiða svarta,
óstýriláta lokka sína. Hár hennar var hrokkið af
náttúmnnar hendi, og þrátt fyrir að það væri
vandlega vafið upp í hnakkann, hafði það mikla
tilhneigingu til að þyrlast í eina bendu í kringum
enni hennar og gagnaugu.
„Það fer dásamlega," sagði Rachel hreinskiln-
islega. „Ég hefi aldrei séð eins fallegt hár og á
þér.“
„Samt jafnast það ekki á við þitt,“ svaraði
Wanda brosandi.
Hár Rachelar var ljóst og sló á það gullnum
blæ — var það skipt í miðjunni og greitt slétt
niður með vöngunum og tekið saman í hnút í
hnakkanum. Augu hennar voru blá og stór, en
augnalokin nokkuð þung. Húðin var hvit og fín-
gerð, og lítill, vellagaður munnurinn dökkrauður.
Hún var líka viðurkennd sem laglegasta stúlkan
í skólanum, hávaxin og grönn og hafði fallegan
limaburð.
Hún var mjög vinsæl, þrátt fyrir það að hún
væri fátæklegust af öllum nemendunum, og það
var opinbert leyndarmál að hún væri eftirlæti
skólastýrunnar og tilbeðin af skólasystrum sin-
um.
Hún hafði mjög rólega geðsmuni og var alltaf
í góðu skapi. Allir vom ánægðir og leið vel í
félagsskap hennar. Hún þreytti fólk aldrei með
þvi að tala um sjálfa sig, en sjálf hafði hún allt-
af tíma til að ræða um eihkamál annara og gefa
þeim bendingar og góð ráð.
Hún hafði verið mjög vingjamleg við Wöndu.
Wanda, sem að eðlisfari var mjög feimin og
tilfinninganæm, hafði komið á þennan franska
heimavistarskóla yfirbuguð af sorg út af móður-
missinum, og fyrstu vikumar í skólanum hafði
henni legið við örvilmm.
Henni hafði fundist stúlkumar vera harðlyndar
og hvassyrtar, alltof lifsreyndar og fullorðins-
legar. Skólastýran var útásetningasöm og laus
við að vera brjóstgóð. Hið laglega, hrygga andlit
Wöndu hvatti skólasystur hennar á engan hátt
til að sýna henni umburðarlyndi, og feimni henn-
ar, slæmur limaburður og bamalegur klæðnaður,
sem fór svo illa á henni, fóm í taugamar á skóla-
stýrunni, sem var ekki sérlega þolinmóð.
Nú voru tvö ár Uðin, og allt breytt frá því,
sem það var þá. Wanda var orðin menntuð og
skólavistin búin að breyta útliti hennar, klæða-
burði og hárgreiðslu, og stúlkumar orðnar vin-
stúlkur hennar. En hún gleymdi aldrei fyrstu
dögunum sínum þarna, þegar Rachel leitaði hana
uppi og fékk hana til að tala um móðurina, sem
var dáin, og var svo góð og vingjamleg við
hana.
Wöndu, sem þá hafði aðeins verið sextán ára,
fannst það dásamlegt að hin átján ára Rachel
skyldi vilja vera með sér, og sú tilfinning breytt-
ist ekki, þótt Wanda færi að verða heimavön i
skólanum. Wanda tilbað því Rachel og var hreyk-
in af að vera vinkona hennar. Henni fannst Rachel
vera sér svo fremri í öllum hlutum, svo lagleg
og yndisleg.
„Mimdu eftir hönzkunum þínum," sagði Rachel
áminnandi, meðan hún var að taka mesta draslið
til á snyrtiborði Wöndu. Rachel var mjög reglu-
söm að eðlisfari. Hún tók upp mynd, sem stóð
þar á borðinu í silfurramma, og þóttist vera að
blása rykkom af henni.
„En hvað faðir þinn er fríður maður,“ sagði
hún, „ég vildi óska að ég þekkti hann, Wanda.“
„Já, það vildi ég líka. Hann er svo dásam-
legur!“
„Og nú átt þú að fara að stjóma heimilinu
fyrir hann!"
„Já, er það ekki skemmtilegt fyrir mig? Ég
get varla beðið, þangað til ég fer helm, þótt
mér þyki gaman að vera héma og muni áreið-
anlega sakna ykkar allra."
„Þú hamingjusama baxn,“ sagði Rachel, ,,ég
myndi gjaman vilja gefa eitt ár af æfi minni
til þess að komast til Egyptalands. Það hlýtur
að vera dásamlega æfintýralegt."
„Ekki segir pabbi það! Hann er hræddur um,
að ég verði þar einmana, og bað mig því að
bjóða einhverri stúlku með mér.“
„Einhverri af skólasystrunum ? “
„Já, ég hafði hugsað mér Lucille eða Mary —“.
„En ekki Rachel?" Unga stúlkan velti glettnis-
lega vöngum framan í litlu vinkonu sína.
*
týri
m
m
w
m
»
Anne Duffield ---------------------——'*
„Þig?“ Kinnar Wöndu urðu blóðrauðar. ,,Ég
hafði ekki hugsað mér — ég hélt, að þú hvorki
gætir né vildir fara frá móður þinni.“
„Mamma hefir nú sin einka-áhugamál," sagði
Rachel. „Hún er auðvitað mjög góð við mig, en
henni finnst ekki neitt sérlega skemmtilegt að
eiga fullvaxta dóttur. En —“, hún brosti aftur
— „við skúlum nú ekki tala meir um það. Ég
get ekki þolað fólk, sem talar við hvem og
einn um áhyggjur sinar. Vertu þakklát fyrir það,
Wanda, að eiga föður, sem elskar þig og vill
hafa þig hjá sér.“
„Ó, Rachel!"
Wanda var djúpt hrærð. Hún hafði þegar haft
hugmynd um, að Rachel væri óhamingjusöm
heima hjá sér — ekki af því að Rachel hefði
nokkum tíma minnst á það — en einhvern veg-
inn hafði henni fundizt það með sjálfri sér. Frú
Thompson, móðir Rachelar, bjó i París og hafði
verið þar í nokkur ár, eða frá þvi að maður henn-
ar lézt. Rachel fór heim til sín um allar helgar,
en aldrei hafði hún boðið skólasystur sinni með
sér. Hún og móðir hennar höfðu litla ibúð i
þokkalegum, en leiðinlegum borgarhluta. Þær
voru fátækar og hafði Rachel næstum enga vasa-
peninga og kjólana sína saumaði hún sjálf úr
afgöngum, sem hún keypti á útsölum. Hún var
mjög lagin að sauma og voru fötin hennar
þokkaleg, þótt þau væm úr ódýmm efnum.
Wanda kenndi í brjósti um hana — annað var
ekki hægt, þrátt fyrir dugnað hennar og hið
góða skap. Hún átti enga vini i París og hafði
orðið að vera í skólanum til tvitugs aldurs, til
að hjálpa skólastýrunni við yngstu nemenduma.
En þrátt fyrir fátæktina var hún af þeirri
manntegund, að maður þorði ekki að láta í Ijós
við hana meðaumkun — hún veitti sjálf vin-
áttu sína sem konunglega gjöf og sú hugsun, að
hún færi ef til vill með til Egyptalands kom
hjarta Wöndu til að slá örar af gleði.
„Rachel — gætir þú farið? Viltu koma?"
„Hvort ég vil, elsku bam! En þú varst að
tala um Mary-----.“
„Mér datt bara ekki í hug, að þú vildir koma.
Það væri dásamlegt að hafa þig með, Rachel.
Þú —“, hún roðnaði — „þú verður auðvitað al-
gjörlega okkar gestur."
„Elsku Wanda, sag-ði Rachel, „ég get auðvitað
borgað sjálf ferðakostnaðinn. En Wanda, ef þú
vissir, hvað mér er þetta mikils virði. Það er
ekki einungis æfintýralegt fyrir mig að fara
þetta ferðalag, heldur ert þú sú af skólasystmm
mínum, sem mér þykir vænst um —- mér finnst
næstum ég gæti ekki afborið það að sjá af þér.
„Mig hefir aldrei dreymt um að þú bærir slíkar
tilfinningar gegnvart mér,“ sagði Wanda og stóð
nærri á öndinni.
„Jæja, en núna veiztu það þá. Nú em þær að
hringja, komdu!"
Ungu stúlkumar fóm út úr herberginu og
hröðuðu sér niður stigann.
Tveimur dögum síðar kom hertogafrúin til að
sækja Wöndu og Rachel og fékk þær með sér í
búðir.
Wanda, sem hafði fengið senda ríflega pen-
ingaávísun frá föður sínum, háði baráttu við
löngun sína eftir fallegum kjólum. Rachel hafði
svo takmarkaða peninga til að kaupa fyTir, svo
að Wanda ákvað að fá sér eins lítið og hún
/