Vikan - 19.09.1946, Side 6

6
VIKAN, nr. 38, 1946
kæmist af með, til að særa ekki tilfiimingar
Rachelar.
Hún kæfðiv niður í sér andvarp, því að hún
▼ar nú einu sinni ung stúlka, sem var ekki laus
rið að vera örlítið hégómagjöm. En það væri
ekki drengilega gert af henni að kaupa allt
mögulegt fallegt, þegar Rachel gat það ekki.
Með sjálfri sér ákvað hún að reyna að fá Rachel
til að þiggja af sér nokkra kjóla. Rachel var bara
svo stórlát — en ef hún reyndi að tala utan að
þvi og sjá hvemig hún tæki því--------.
En það kom í ljós að það var ekki eins erfitt
og Wanda hafði haldið. Rachel tók þvi mjög vel.
Hún lét Wöndu gefa sér þrjá kjóla, tvo hatta og
fín nærföt — já, hún meira að segja stakk sjálf
upp á fleiru, sem Wöndu datt ekki í hug. Hún
var mjög þakklát, en lét þakklæti sitt í Ijós á
mjög háttprúðan hátt — gerði Wöndu hvorki
vandræðalega með of mörgum mótmælum né
þakklætisorðum — tók þessu öllu eins og það
væri eðlilegt og sjálfsagt.
„Auðvitað á ég bágt með að þiggja þetta,“
sagði hún, „en hins vegar vil ég ekki verða þér
og föður þínum til skammar. Æ, ég veit vel, að
þér myndi þykja eins vænt um mig þó að ég
væri klædd tötmm öskubusku, eft illa klæddan
gest er ekki hægt að þola. Konur — einkum í
Austurlöndum — em dálítið illgjamar. Það væri
hræðilegt ef þær myndu fitja upp á nefið við
vinkonu þina.“
Wöndu létti við þessa viturlegu skoðun Rachel-
ar á málunum, og gat þvi nú með gleði og af
alhuga snúið sér að því að velja sjálfri sér kjóla
og hatta. Hún ákvað að borga einnig fargjaid
Rachelar, en hún minntist ekki strax á það.
Hún varð að fara varlega. Rachel hafði tekið
þessu ágætlega með kjólana, en hún þorði ekki
að elga það á hættu að særa hana.
Hún vonaði, að frú Thompson myndi ekki mis-
líka þessar gjafir til dótturinnar. Hún hafði aldrei
hitt móður Rachelar, en tveimur dögum áður en
þær ætluðu að leggja af stað með skipinu, fór
Rachel með Wöndu heim til sín. Ibúðin var uppi
imdir hanabjálkalofti í litlu húsi í Auteuil, sem
var leiðinlegur borgarhluti, en sem varðveitti
enn þá foman virðuleika frá því að auðstéttimar
höfðu búið þar.
Frú Thompson var falleg kona, hún hlaut að
hafa einu sinni verið eins falleg og dóttir henn-
ar. Hún tók Wöndu vingjamlega og sagði að hún
væri svo glöð yfir þessu yndislega frii, sem
Rachel sín ætti í vændvun.
„Rachel hefir ekki haft svo mikla ánægju síðan
faðir hennar dó," sagði hún með sama yndisleik
og Rachel var lagið, „og á hún vel skilið að fá
einhverja breytingu. Það er svo leiðinlegt fyrir
hana að búa hjá mér héma í París.
En eftir að við misstmn peningana varð ég að
brenna allar brýr að baki mér og flytja — því að
í London er ekki hægt að vera fátækur!"
Wanda kinkaði kolli, frú Thompson til sam-
þykkis, en þó gat hún ekki varizt þeirri hugsim,
að þetta hefði verið sjálfselskufullt af henni að
flytja þannig og dæma dóttur sína til dapurlegrar
tilveru í ókunnu landi. Henni sagðist svo hugur
um, að frú Thompson væri hrifin af París og hún
ætti þar sinn vinahóp, en i honum væri Rachel
ofaukið.
En frú Thompson var mjög aðlaðandi, og kyssti
hún Wöndu, þegar hún fór og þakkaði henni
fyrir, hvað hún væri vingjamleg við dóttur
sína.
Wanda var mjög glöð og létt í skapi, þegar
hún hoppaði upp í leigubílinn og ók burt.
Hurðin var naumast skollin aftur að baki
Wöndu, þegar frú Thompson sneri sér við með
svip, sem minnti á þegar menn varpa frá sér
fati, sem hefir þrengrt að þeim.
„Jæja, Rachel — að lokum hefir þér tekizt að
koma þér áleiðis. Ef þú heldur vel á spilunum,
er það ekki til, sem þú getur ekki komið í
framkvæmd, bam. Hún tilbiður þig auðsjáan-
lega.“
„Já, það held ég. Hún er gott bam!“ svaraði
Rachel.
„Hvað hefir hún gefið þér?“
Rachel hafði komið með öskjumar með nýju
kjólunum i og hún opnaði þær nú, til að móðir
hennar gæti séð þá.
„Jæja, þeir eru fallegir, svo langt sem þeir
ná! En þú þarft að hafa miklu fleiri með þér.
Ég verð að sjá, hvers ég get verið án. Héma er
þessi kvöldkjóll, sem ég keypti af Hortense fyrir
Iítilræði — þú mannst að það var greifinn, sem
gaf henni hann. Skóna — já, þá fékk ég þegar
Marchand varð gjaldþrota. Svo er það útsaum-
aði silkikjóllinn —.“
„Ég get ekki tekið öll fötin frá þér, mamma!"
„Elsku bam, þetta ferðalag þitt til Egypta-
lands getur orðið þér féþúfa. Ég ætlast til þess,
Rachel, að þú kunnir að færa þér aðstöðu þína i
nyt, svo að þú getir launað mér þetta seinna og
þá með háum vöxtum. Þetta er einmitt hið bezta
tækifæri, sem þú getur fengið."
„Ég veit það, og þú getur reitt þig á að ég
reyni að nota það.“
„Ég vona það að minnsta kosti. Ég hefi nú
nurlað saman og horft í hvem eyri, til að geta
sent þig í svona fínan og dýran skóla, svo að
þú gætir komist í góð sambönd. Þú hefir nú verið
þár í þrjú ár —.“
„Já, en ég hefi líka komist í gott samband
við þá manntegund, sem hentar mér bezt,
mamma."
„Já, loksins," rödd frú Thompson var heldur
blíðari, „er ekki faðir stúlkimnar ekkjumaður ?“
„Jú — Sir John Rhys! Konan hans dó skömmu
áður en Wanda kom til París."
„Hvað er hann gamall?"
„Eitthvað um fjömtíu og fimm ára."
„Það er ágætur aldur," sagði frú Thompson
hugsandi. „Og hvaða stöðu hefir hann í Kairo?“
„Hann er við umboðsstjómina þar og er meðal
æðstu embættismannanna."
„Jæja, og þá auk þess ríkur að sama skapi.“
„Það held ég,“ svaraði Rachel, „minnsta kosti
vel stæður."
„Ríkur ekkjumaður, fjömtíu og fimm ára!"
sagði frú Thompson. „Einmitt sá aldur, þegar
menn óska þess að vera kvæntir, ef þeir em það
ekki. Og þá auðvitað ungri stúlku! Aðstæð-
umar er ekki hægt að hugsa sér betri. Konan
hans hefir nú legið í tvö ár í gröf sinni, og
honum mtm án vafa finnast hann vera að lifa
upp æskuár sín. Rachel,“ hún varð allt i elnu
hvöss og ákveðin í málrómnum, „þama sérðu
þér leik á borði!"
„Þú átt við, að ég eigi að verða seinni kon-
an? En þar vill Sir John sennilega vera með l
ráðum — þú gleymir, að það þarf tvo aðila til að
ákveða hjónaband."
Blessað
bamið!
Teikning eftir
Goorge McMannm.
Pabbinn: Guð minn góður, ég sofnaði vist,
ég sem átti að gæta Lilla á meðan konan færi
út — en hvar er hann nú?
Pabbinn: Lilli, talaðu við pabba,
ertu héma undir?
Pabbinn: Ó, Lilll! Hann er ekki Pabbinn: Ég hefi leitað alls staðar — Mamman: Þú sofnaðir rétt áður en ég fór út, svo að ég tók Lilla
ekki héma —. Lilli ertu héma? með mér. •— En hvað í ósköpunum hefirðu verið að gera?
Pabbinn: Ó — ég — sjáðu til — mér datt í hug að gera hreint í
kjallaranum!