Vikan - 19.09.1946, Page 11

VTKAN, nr. 38, 1946
11
■■MinnraMniiaiiimuniMnmMniMnitimmtiuutMJiiiiMaiRi
■ IIIIIIIIIIIIIIIIIMIUUTIIIVII
Framhatdssaga:
I MIGNDN
a
G. EBERHART:
10
SEINNI KONA LÆKNISINS
•MMmMUMnMMMnMmnMnmMiiMMiMMmMiiiMMiiimiiMiiiMMMinrumnMinMMnuiuuMMiiMUMMiiiMiiiiMMiMiimiMiiiiMiimiiiMmiiiiMmmmMnmMiiiiMmmiiimmiiimiiiiiiiiiiiiiiiiuiimmniimiiiiiiiMiiii^
bar ætíö sigur úr býtum, hvort sem harni var
saklaus eða ekki. En í einkalífi sínu var hann
hvortveggja í senn góður og áreiðanlegur vinur.
Það sagði Bruce, og hún var sömu skoðunar.
Bruce og Guy höfðu þekkzt síðan þeir voru sam-
an í skóla og höfðu verið nágrannar, síðan Bruce
kvæntist fyrir sextán árum.
„Ég mun verða viðstaddur yfirheyrsluna,"
sagði Guy að lítilli stundu liðinni. „Ef þeir spyrja
spuminga, sem ég álít hættulegar, ef í ljós kæmi,
að stúlkan hefði verið myrt, mun ég mótmæla
þvi. Þeir geta ekki neytt ykkur til að svara. Ekki
nema þeir hafi þá svo skýlausar sannanir í hönd-
um, að það réttlæti að þið verðið strax tekin
höndum. Ef þeir munu gera það, munu þeir vafa-
laust fara með hina dæmdu í fangelsið og halda
þeim þar nokkra daga, meðan yfirheyrslur og
rannsóknir fara fram.“
Augfu hans voru alltaf jafnblá, rök og kænzku-
Jeg. Það, sem hann hafði sagt, rann viðstöddum
til rifja. Andy var órólegur og horfði hikandi á
Jill og sagði með rödd, sem greinilega lýsti sál-
arástandi hans:
„£>ú álítur naumast, að miklar líkur séu til
þess, að þeir geri það ? Nú þegar ? Ég hygg-----
Já, því að þú heldur víst ekki að þeir hafi sann-
anir gegn — gegn neinum til að geta réttlætt
handtöku?"
Gegn neinnm. Hann átti við: Gegn JiU. Þau
vissu það öU.
Guy kveikti sér i sígarettu og kvaðst álíta, að
slíkt kæmi ekki til mála.
„Ekki nema einhver segi þeim eitthvað, sem
þið hafið ekki sagt mér. Og ég ræð eíndregið
frá því, Jill."
£>að var ekki líkt Guy aö snúa sér beínt og
kæruleysislega að Jill. En það benti ákveðið til
þess, að grunurinn beindist að Jill.
„Segðu mér Uka, Guy,“ hóf Andy máls og
gaut hornauga. til lögregluþjónarma, „þarf hún
að segja þeim um-------já, um teið ... ?“
„£>ví ekki það. Gross veit, að hann kom sjálf-
ur upp með teið á bakka. Fólkið í eldhúsinu veit,
að beðið var um te og að það var lagað þar. Auk
þess eru fingraför á bollanum og hvemig væri
hægt að halda því fram, að það væru fingraför
JuUet, en ekki Jill? En hafi JuUet verið byrlað
inn eitur, og það kemur í Ijós við krufninguna,
að það hafi verið svo lengi í líkama hinnar
dauðu, að hún hafi tekið það inn áður en hún kom
hingað, er sakleysi Jill sannað."
Magde, sem sat við fætur Aliciu og hallaði
höfði sínu á hné henni, leit snöggt upp, og andlit
hennar var stirðnað eins og vaxmynd. Hún hafði
heyrt' talað um dauða móður sinnar. £>að var ekki
hægt að afstýra því, að hún frétti um rannsókn
lögrelunnar, svo að Steven hafði sagt henni það,
sem hann vissi um það mál, rétt áður en lögreglu-
þjónninn kom inn. Hún var hætt að kjökra, en
var orðin föl og þrýsti sér ennþá fastara að Aliciu.
AUcia horfði næstum því með meðaumkun yfir
höfuð stúlkunnar á Jill. „£>ama geturðu séð,
hvernig Madge snýr sér til mín,“ sagði hún með
augunum. „Og ekki til þln. Jafnvel þótt þú í
orði kveðnu haldir sessi móður hennar hér á
heimilinu."
Jill tók að hugsa: „Hvers vegna skyldi Alicia
liata mig svo heiftarlega? Hversu lengi hefir
hún hatað mig og leynt þvi undir yfirborðsvin-
áttu? £>að varð að ráða fram úr þessu, en ekki
núna, seinna...“
I sama bili kom Bruce inn í bókaherbergið.
Andlit hans var eins og ógagnsæ gríma, og hann
sagði, að enn hefði ekkert upplýstst í málinu og
að lögreglan óskaði eftir að mega yfirheyra Jill,
og hvort hún vildi koma inn í borðstofuna.
„£>ú kemur með, Guy," sagði Bmce að lokum,
Guy þaut upp. Hann var ótrúlega léttur í
hreyfingum eins og oft er um digra menn, en nú
hafði það næstum því ill áhrif á viðstadda. Andy
hafði einnig staðið upp eins og hann hefði í
hyggju að fylgjast með henni, en stanzaði strax,
er honum varð ljóst, að það gat ekki gengið.
Hann leit ekki af Jill meðan hún stóð upp og
gekk að dyrunum. £>að mátti sjá, að það fékk
mikið á hann að fá ekki að gert.
,,£>að er ekkert að óttast, Jill,“ sagði Bruce, og
Andy reyndi að horfa glaðlega á hana, en það
hafði alveg neikvæð áhrif. Alicia og Madge
fylgdu henni með augunum, en Steven leit ekki
upp og gróf andlitið í höndum sér.
„Vertu upplitsdjörf, Jill,“ sagði Guy. „£>etta
verður, alls ekkert erfitt. £>eir hafa ekki komizt
að neinni niðurstöðu með krufningunni."
í borðstofunni vom eitthvað um átta eða níu
lögregluþjónar. Enginn þeirra skipti sér af Jill,
þótt þeir allir sæju hana koma inn. Einn þeirra
var að skrifa skýrslu, annar var með hraðritun-
arblokk, en hinir töluðu saman. Jill stóð með
Guy við hlið sér — og beið eftir því, að hái,
granni maðurinn með grábláu djúpstæðu augun
lyki við að tala við starfsbróður sinn. Meðal
hinna mörgu andlita sá Jill andlit Olivers Miller.
Nú leit hái, granni maðurinn — Angel lögreglu-
foringi — beint á hana.
„Jæja, frú Hatterick, fáið yður sæti. Hvar er
þessi yfirlýsing, Murphy?"
Maðurinn tók blokkina, fletti nokkmm blöðum
og byrjaði að lesa hátt, hratt og dálítið syngj-
andi. Jill sat við borðið sitt og hlustaöi — Borð-
platan var svo vel fægð, að hún sá ekki einungis
ljósakrónuna speglast í henni, heldur einnig
nolckur ógreinileg andlit. Ljósið féll beint á Jill.
Annars voru þau ekki vön að nota þessa Ijósa-
krónu, þvl að ljósið var svo skært og Jill hefði
heldur viljað hafa kertaljós í stóm stjökunum
á skápnum bak við sig. Guy hagræddi sér í stóln-
um rétt hjá henni og kinkaði kolli til Angels, sem
hann sýnilega þekkti. JiU kipptist við, þegar hún
varð þess vör, að það, sem Murphy las upp, var
yfirlýsing, sem Bmce hafði gefið. Nú fyrst greindi
hún orðin.
.....og á sjúkrahúsinu vom mér fengin skila-
boðin frá konu minni. Ég hraðaði mér heim og
mætti dr. Crittenden á tröppunum. Hann hafði
einnig verið beðinn um að koma. En unga stúlk-
an var dauð, þeir gátu ekkert gert. Ég hringdi
til lögreglunnar, þar sem um mjög skyndilegan
dauða var að ræða. Spurning: Vissu þeir, hvort
um morð væri að ræða ? Svar: . . .“
Angel lögregluforingi gaf merki óþolinmóður.
„£>að er nóg að lesa svörin."
„Já, herra Angel. £>að eru þá svörin."
„Eg vissi það ekki. Konan min sagði, að stúlk-
an hefði komið alveg að óvörum, spurt eftir séi
og verið fylgt inn til sín. £>egar imgfrú Garder
kom inn, virtist hún vera sljó og sagðist hafa
dmkkið kokteil. Konan mín áleit þess vegna, að
hún væri undir áhrifum áfengis, bað um te í eld-
húsinu og gaf ungfrú Garder einn bolla. Hún
reyndi að fá ungfrú Garder til að drekka teið,
en þá missti hún skyndilega meðvitundina og
lézt. Kona mín hringdi samstundis til mtn------"
„Takk, þetta er nóg, Murphy. £>etta var svona
frú Hatterick?"
„Já,“ sagði hún veikri röddu. Hún varð að
reyna að vera óhræddari og öruggari.
„Mér skilst, að Juliet Garder hafi verið vin-
kona yðar?"
„Við lærðum saman.“
„Já ég veit það allt. Hún var önnur hjúkr-
unarkonan, sem stundaði fyrri konu dr. Hattericks
í síðasta sjúkdómi hennar. £>ér vomð hin.“
Hann virtist ekki vænta neins svars frá henni,
en samt heyrði Jill sjálfa sig segja já. Guy sat
og horfði á Murphy skrifa og var hinn rólegasti
eins og hann væri í leikhúsinu. Nú hallaði Angel
sér fram.
„Frú Hatterick-------maðurinn yðar segir, —
þér meðgangið það, að þér hafið sagt honum, að
Juliet Garder hafi verið sljó og sagt, að hún
hafi drukkið kokteil. Sagði hún nokkuð annað.
Jill varð að kingja þungum kekki. Guy þagði.
„Hún var alveg rugluð. Hún talaði — en það
var samhengislaust og óskiljanlegt."
„Um hvað talaði hún?"
„Hún endurtók í sífeUu mitt nafn og sitt. Hún
talaði eitthvað um kokteil — Ijósrauðan. Og eitt-
hvað um, að hún hefði komið til að heimsækja
mig. En það var allt svo óskýrt og mglingslegt."
„Höfðuð þér boðið henni heim? Ég á við, hvort
þér höfðuð boðið henni einmitt í dag? Höfðuð
þér nokkuð talað við hana?“
„Nei.“
„Var vinátta ykkar svo mikil, aö hún gæti
komið hingað, án þess að þér byðuð henni það?‘‘
„Já, það var hún.“
„Kom hún hingað oft?"
„Nei.“
„Hvers vegna ekki?“
„Juliet hafði mikið að starfa.“
Hann beið þess sýnilega, að hún svaraði þessu
ýtarlega, en það var eitthvað í fari Guy, sem
varaði hana við að segja meira en nauðsyn krefði.
„£>ér og ungfrú Garder vomð sem sé alltaf
góðar vinkonur?"
„Já, auðvitað."
„£>ér minnist ekki, að hún hafi sagt fleira. T“
Guy hreyfði sig í stólnum.
„Frú Hatterick hefir sagt yður allt, sem hún
veit,“ sagði hann rólega. „Þetta hefir fengið
mjög mikið á frú Hatterick. Mér þykir það
dugnaður af henni, að hún skuli fallast á, að það
sé gert nú. Ef það skyldi koma í ljós síðar, að
Juliet Garder hafi verið myrt, getið þér farið út
í smáatriðin."
Angel horfði á Guy og Guy galt í sömu mynt.
„Þá það. Ég er yður þakklátur, frú Hatterick,
fyrir það, að þér skylduð koma. En það eru enn
fáein atriði, sem ég vildi gjarnan fá ljósari vitn-
eskju um. Hvað svo sem krufningin leiðir í ljós,
vildum við gjarnan vita, með hvaða hætti ungfrú
Garder komst inn í húsið og hversu lengi hún
hafði verið hér áður en þér vissuð um komu henn-
ar. Þjónninn yðar segir, að hann hafi ekki hleypt
henni inn og að hann hefði komið að henni þar-
sem hún beið í gestastofunni. Henni hefir verið
hleypt inn áður. Hver gerði það og hvenær?"