Vikan - 19.09.1946, Side 12

12
VIKAN, nr. 38, 1946
„Ég veit það ekki. Ég vissi ekki, að hún væri
stödd í húsinu. Ég heyrði heldur ekkert."
„Þér höfðuð ekkert talað við hana niðri ?“
„Nei.“
„Þér vissuð ekki einu sinni um, að hún væri
stödd í húsinu?“
„Nei.“
„Hugsið yður nú vel um, frú Hatterick. Tók
hún nokkrar pillur eða slíkt inn, meðan hún var
í herbergi yðar?“
„Nei, ég get fullvissað yður um, að hún gerði
það ekki!“ svaraði Jill með áherzlu og tók eftir
því um leið, að Guy var óánægður með svarið.
Guy hreyfði sig aftur x stólnum og sagði:
„Það er þá víst ekki meira, Angel? Frú Hatt-
erick hefir sagt yður það, sem hún veit. Ef það
kemur í ljós, að ungfrú Garder hafi verið myrt,
er frú Hatterick sjálfsagt reiðubúin til frekari
yfirheyrslu. En þetta er vist nóg í dag.“
Hrukkurnar I andliti Angel urðu dýpri.
„Það er ein spurning errnþá, Cole,“ sagði hann
um leið og hann hallaði sér aftur í stólnum og
horfði ísköldum blágráum augunum í augu Jill.
Það var eins og allir héldu niðri í sér andan-
um. Því að þetta yrði úrslitaspumingin. Hún
myndi vera á við allar þær spurningar, sem á
undan væru gengnar.
Jill hafði á tilfinningunni, hvað koma myndi.
Guy vissi það. Hann varð allt í einu grafkyrr
eins og dýr í felum. Og svo kom spurningin.
„Hvað vissi Juliet Garder um dauða fyrri konu
dr. Hattericks, frú Hatterick?"
Guy var þotinn upp.
„Þessari spumingu þarf frú Hatterick ekki að
svara, Angel. Hún er ekki skyldug —- —.“
„Látið þér frúna sjálfa svara fyrir sig, Cole.
Nú, frú Hatterick, hvað getið þér sagt mér um
það ?“
„Frú Hatterick er ekki skyldug til að svara,"
endurtók Guy. En ég skal svara fyrir hana. Ung-
frú Garder minntist alls ekki á slíkt við hana.“
„Er það rétt, frú Hatterick ?“
„Ég-------
Guy kom henni aftur til hjálpar.
„Þér hafið fengið svar, Angel. Segið honum,
frö Hatterick, að svar mitt sé rétt. Það er betra,
að það sé skráð í skýrsluna.
„Já-já,“ sagði Jill dálítið hikandi, það kom
henni á óvart að Guy skyldi gripa svona fram í.
Síminn í anddyrinu hringdi. Með efa í augunum
og nýja spurningu á vömnum stanzaði Angel til
að hlusta. Þau heyrðu röddina í símanum, sem
stóð í skoti við borðstofudymar. Það var einn
meðlimur lögreglunnar. Hann sagði já og nei. Og
eftir litla þögn sagði hann: „Er það satt! . . .
Jæja sælir!"
Strax á eftir birtist hann í dyrunum og sagði
við Angel:
„Það er læknirinn. Hann fyllyrðir, að það hafi
verið eitur. Deyðandi skammtur af einhverju eitri,
en hann veit ekki hvers konar eitur það er, fyrr
enn hann hefir þreifað sig betur áfram. En hann
segir, að allt bendi til þess, að morð hafi verið
framið. Svo segir hann, að hendur hennar verði
grœnar! Grænar eins og---------.“
„Takk, Cary. Þetta er gott!“ sagði Angel hratt.
„Jæja, Cole, þér og frú Hatterick megið fara.
Ég bið yður bara að vera til taks, ef við skyldum
þurfa að framkvæma aðra yfirheyrslu. Nú, Cary.
Hvað var þetta, sem þið sögðuð um hendurnar . . .
Lokaðu heldur dymnurn fyrst.“
Dyrnar lokuðust á eftir þeim. Heyrnartólið var
lagt á. Jill sneri sér skelfd að Guy.
„Við hvað áttu þeir með þessu ? Voru það hend-
ur Juliet. . . ?“
Hann horfði í augu henni.
„Ég veit ekki við hvað þeir áttu," sagði hann
hægt. Nú opnuðust dyrnar inn í músikherbergið.
Alicia og Bmce stóðu í dyrunum eins og dökkir
skuggar. Það var Bruce, sem hafði opnað dyrn-
ar, en bæði stönzuðu eins og til að tala eitthvað
saman. Hvorugt þeirra hafði séð þau Guy, því
að Alice sneri sér skyndilega að Bmce, sagði
eitthvað mjög lágt og hallaði höfði sínu á öxl
hans. Aðeins andartak. En það var eitthvað við
hreyfinguna, sem benti til þess, að þetta væri
ekki í fyrsta skipti...
Guy ræskti sig.
„Komdu Jill,“ sagði hann eins og hann hefði
einskis orðið var. „Grænar hendur, já, ég vildi
gjarnan heyra hvað Bmce segir um það.“
Andy sat og beið þeirra inni í bókaherberginu.
Andy, sem hafði sagt, að hann elskaði hana . . .
Hún fylgdist með Guy að bókaherberginu, og
þau Alicia og Bruee komu auga á þau og komu
á móti þeim.
„Grænar hendur!" sagði Bmce. „Segir þú
grænar?“
Guy yppti sínum sterklegu öxlum.
„Jú, það sagði hann. Og svo átti Angel fuUt í
fangi með að fá hann til að þegja, henda okkur
út, lðka dyrunum, svo að við heyrðum ekki
meira. En að hugsa sér — grænar!"
„Já, en það getur ekki átt sér stað!“ sagði
Bruce óþolinmóður. „Þegar ég leit á stúlkuna,
var ekkert, sem benti til þess . .“
Hann sneri sér að Andy. „Tókst þú eftir
nokkru slíku?“
Andy hristi höfuðið.
„Nei, það er óskiljanlegt. Hefir nokkurt eitur
slík áhrif, Bmce?“
„Ef nokkurt eitur hefði áhrif á litarbreytingar
líkamans, myndi það ekki koma fram á höndun-
um einum. Blóðrásin ætti öU að bera með sér liL
Og ekki eftir andlátið heldur áður. Og þó...“
Bmce þagnaði, gekk að arninum og sneri bak-
inu að honum. „Ég hygg, að það hljóti að stafa
af einhverri vangá á rannsóknarstofunni. Starfs-
fólkið þar er ekki annað en mennskir menn og
ekki alveg óskeikulir. En það er undarlegt. Það
em til lyf, sem . . .“
Hvaða lyf það vom, fengu þau ekki að vita,
því að Bruee sagði ekki meira um það. Og Bmce
hafði eins og alltaf siðasta orðið.
Alicia stóð upp og gekk að símanum á stóra
skrifborðinu.
„Heldur þú, að þetta taki miklu lengri tima en
orðið er?“ spurði hún Bmce. „Ég hafði lofað
Sidney —“
„Það er betra, að þú hringir og segir, að þú
getir ekki komið. En gættu þess að segja ekki
meira en —“
„ó, góði Bruce! Þú þarft ekki að segja mér,
að ég þurfi að vera varkár í tali mínu. Alítur þú
ef til vill, að öll þessi rannsókn sé þægileg fyrir
mig?“
Hún tók heymartólið og sneri skífxmni. Tvær
af þjónustustúlkunum komu inn með kaffi og
brauð. Þær vom báðar fölar og flemtraðar af þvi,
sem komið hafði fyrir og horfðu skjótt og for-
vitnislega í kringum sig.
„Takk fyrir, þetta er gott,“ sagði Bruce. Það
væri óskynsamlegt að vera að hugsa um hádegis-
verð, þegar allt er svona á öðrum endanum, en
þið skuluð fá ykkur brauðbita og kaffisopa!
Þjónustustúlkumar fóm út, og Brace byrjaði
að hella í bollana. Andy færði Jill bollann. Alicia
talaði í símann og Steven hafði spurt Bmce um
eitthvað, sem hann var að ljúka við að svara.
Andy talaði mjög hægt, svo að enginn gat hejnrt
til hans.
„Ég verð að fá að tala við þig undir fjögur
augu, Jill,“ sagði hann og snerti fingxir hennar,
þegar hún tók við bollanum úr hendi hans og
augu hans loguðu. „Ég elska þig,“ hvíslaði hann.
„Gleymdu ekki, að ég elska þig...“
Enginn gat hafa heyrt, hvað hann sagði. Hann
gekk aftur frá henni. Það leið nokkur stxmd, áð-
ur en að Jill tók eftir því, að Madge starði á sig.
Hún reyndi að horfa á hana á móti, en stúlkan
horfði alltaf jafnhatursfullum augum á hana.
Madge hafði þó aldrei heyrt, hvað Andy sagði?
Og ef hún hefði heyrt það, hvað þá? Það rikti
engin ást á milli Jill og Bmce. En samt gætu
þau komið heiðarlega fram við hvort annað.
Augnaráð Madge gerði hana mjög órólega. Allir
gátu heyrt hinar ísmeygilegu afsakanir Aliciu
í símanum. Loksins hafði hún lokið máli sínu.
„Winifred mun aldrei framar trúa einu orði,
sem ég segi honum!“ sagði hún án þess að tala
við nokkurn sérstakan, en þannig, að allir gátu
heyrt það. „Ég var alveg heilbrigð, þegar ég fór
frá henni skömmu áður en ég kom hingað. Ég
kom við hjá henni áður en ég kom hingað, svo
að hún veit, að ég get ekki verið lasin."
Þetta virtist vera mjög eðlilega mælt, en held-
ur of vel yfirvegað. Bmce horfði snöggt á hana
og Andy sagði:
„Nú, þér komuð hingað frá Sidney?"
Alicia kinkaði kolli.
„Já, ég kom einmitt, þegar þetta hafði skeð.
MAGGI
OG
RAGGI.
Teikning eftir
Wally BLshop.
J. Maggi: Klukkan hvað verða þær búnar? Amma: Ég sagði þeim að koma inn klukkan
Raggi: Amma sagði, að það yrði klukkan 4. fjögur og fá rjómaís.
2. Systir: Sjáðu, hvað litlu strákamir em 3. Nú er um að gera að flýta sér!
kurteisir og bíða þolinmóðir eftir mæðram sínum. 4. Allir einum rómi: Klukkan er fjögur!