Vikan - 16.01.1947, Síða 4

4
VIKAN, nr. 3, 1947
NÖTT I HRAÐLESTINNI —
Smásaga
eftir Hubert Bentiick.
17IMM mínútum áður en Austurlanda-
hraðlestin átti að fara frá Gare de
Lyon birtist Victor Lemoix á brautarpall-
inum. Enginn tók eftir honrnn nema Henri,
svefnklefastjórinn, sem stóð á neðsta
þrepinu á vagninum og litaðist um. Það
kom f jörlegur glampi í augu Henri þegar
hann sá magurt og svipmikið andlit leyni-
lögreglumannsins. Nú hlaut lögreglan að
vera á hælunum á einhverjum glæpamann-
inum.
Victor Lemoix var einn af færustu
mönnum leynilögreglunnar, og þegar
hann kom fram á sjónarsviðið mátti búast
við æsandi atburðum.
Þegar Victor Lemoix nálgaðist, stökk
Henri niður á pallinn til að heilsa honum,
því að þeir voru beztu vinir.
„Jæja, hvað er nú á seyði, Lemoix?“
spurði hann ákafur. ,,Er spilafalsari með
lestinni — eða hefir verið framið banka-
rán?“
„Martigny!" svaraði lögreglumaðurinn
stuttlega.
Henri, sem var ekki vanur að láta í ljós
tilfinningar sínar, rak upp undrimaróp.
Hafði hann heyrt rétt ? Ákafi hans breytt-
ist síðan í hræðslu.
Martigny var nafn, sem kom öllum
Parísarbúum til að skjálfa af ótta —
Martigny — slunginn og hættulegur
glæpamaður, sem hikaði ekki við að fremja
morð, ef svo bar undir — djarfur, óbil-
gjarn náungi, sem hafði framið óteljandi
glæpi án þess að lögreglan gæti handsam-
að hann.
Var ekki tíu þúsund frönkum heitið
þeim að launum, sem gætu handsamað
hann? En Martigny hafði gortað af því,
að enginn lifandi maður skyldi vinna til
þessara verðlauna. Hann bjóst ekki við
miskunnsemi af mönnunum — og sýndi
sjálfur enga miskunn.
Henri hugsaði með ofsa hraða. Tíu
þúsundir franka — en það var auðvitað
óhugsandi! Ef hann eignaðist þessa miklu
fjárupphæð gat hann hætt þessum þreyt-
andi járnbrautarferðum.
„Ég hefði ekki átt að nefna þetta á nafn,
Henri,“ sagði lögreglumaðurinn ákafur.
„En við erum nú gamlir vinir, svo að ég
reiði mig á þagmælsku yðar.“
„Ef til vill er enginn fótur fyrir þessu,“
hélt lögreglumaðurinn áfram. „Noltkrir
okkar heyrðu ávæning af því hér í þessu
borgarhverfi — stundum borgar það sig
að trúa lausafréttum. Að minnsta kosti
ætlum við ekki að eiga neitt á hættu í
þetta skiptið. Hver lest — hvert skip, sem
lætur úr franskri höfn, er vandlega rann-
sakað. Vegabréf hans er auðvitað falsað,
en ég trúi varla að hann áræði að reyna
að komast úr landi á sl^ipi."
„Þér haldið að það geti komið til mála
að hann fari með þessari lest?“ spurði
Henri.
Lögreglumaðurinn yppti öxlum.
„Með hvaða lest sem væri! Það getur
verið að hann verði ekki einn — þeir eru
nokkrir, sem eru honum meðsekir. — Ég
hefi litið á hvern einasta farþega í lest-
inni og ég þori að fullyrða, að hann er ekki
meðal þeirra. En hann hefir áður sloppið
•— rétt við nefið á okkur. I þetta skipti
skal það þó ekki verða — ekki, ef Victor
Lemoix getur hindrað það —.“
Skerandi blístur truflaði allt í einu sam-
ræður þeirra. Henri hoppaði utan við sig
upp í vagninn og mn leið mjakaðist risa-
stór lestin af stað og hóf ferð sína, stynj-
andi og fnæsandi, til landamæranna.
Henri dró niður rúðuna, laut út um glugg-
ann og horfði á Victor Lemoix þangað til
hann hvarf. Hann veifaði til hans, en lög-
reglumaðurinn sá það ekki, heldur starði
rannsakandi inn í hvern klefa og Victor
og Gare du Lion hurfu Henri brátt sjón-
um.
Henri þekkti skyldur sínar og vissi, ef
hann gætti þeirra vel, fengi hann ríflegt
þjórfé þegar á leiðarenda kæmi. Það var
lifandi farmur, sem hann átti að gæta yfir
nóttina.
Það voru fimmtán klefar, en þeir höfðu
'yiiiiiiiiiMiiiiiiuiinnniiiiiiiummniiiuimiiiuiiiiuinmmiiiinnnnniiiniiii^
I VEIZTU —? Í
: 1. Hvar eru heimkynni pardursdýrsins ? =
1 2. Hvaða pláneta er stærst í sólkorfinu? \
: 3. Hvað þýðir nafnið á rússneska blað- =
inu „Pravda"? 1
1 4. Hvar er eyðimörkin Takla Makan?
= 5- Hvenær dó Th. Stauning fyrv. forsætis- I
ráðherra Dana? í
I 6. Hvað er Montgomery marskálkur =
gamall ?
= 7. 1 hvað margar ættir skiptast klifur- H
| f uglar ? i
| 8. Hvað heitir hæsta fjallið í Skotlandi? =
í 9- Hvað merkir orðið nótentáta í Is- \
\ lenzku ? i
| 10. Hve margir íbúar voru á Islandi, þeg- i
ar fyrsta reglulega manntalið fór fram i
i árið 1703 ?
i Sjá svör á bls. 14.
ekki allir verið leigðir í þessari ferð. Gat
hugsast að í einum þessara klefa leyndist
hættulegur glæpamaður? Nei, það var ó-
hugsandi! Hann barði gætilega að dyrum
á númer eitt og rak höfuðið í gættina.
Farþeginn, sem auðsjáanlega var
Frakki, sneri sér við um leið og hurðin
opnaðist og Henri sýndist koma tortryggn-
islegur glampi í brún, örsmá augu hans.
Hann þáði hjálpina án nokkurs þakklætis-
orðs og þegar hann afhenti Henri farmið-
ann og vegabréfið mættust augu þeirra.
Lítil, illkvitnisleg augu og stutt á milli
þeirra.
„Herrann verður ekki ónáðaður við
landamærin," sagði hann svo að lokum og
lét rödd hans og framkoma ekki í ljós hina
minnstu tortryggni. Henri hneigði sig og
hélt inn í næsta klefa.
Nokkrum mínútum síðar sat hann inni í
klefa sínum með hrúgu af farmiðum og
vegabréfum fyrir framan sig á borðinu.
Rafmagnspera bar daufa birtu fyrir ofan
höfuð hans.
Þarna sat hann þreyttur og önugur og
átti í vændum- að vaka alla nóttina. Hann
hafði gengið í alla klefana, safnað farmið-
um og vegabréfum, skipzt á nokkrum kurt-
eisisorðum við farþegana og heitið þeim
að láta ekki tollverðina vekja þá mjög
snemma við landamærin.
Farþegar í svefnklefum á fyrsta farrými
voru ekki vaktir, ef Henri gat á nokkurn
hátt komið í veg fyrir það. Það var mikil-
vægur þáttur í starfi hans.
Jæja, hvað voru margir ferðamenn í
kvöld? Frakki með illkvittnisleg augu,
sem honum leizt ekki meira en svo á. Tvær
miðaldra, enskar konur, sennilega kennslu-
konur, sem alltaf voru að jagast og vildu
um fram allt tala við hann frönsku —
hræðilega frönsku. Til að skaprauna þeim
hafði Henri alltaf svarað þeim á ágætri
ensku.
Svo var það Grikki, undarlegur útlits —
ekki var hægt að treysta honum.
í klefa númer fjögur var ung, frönsk
stúlka, sem var ein síns liðs. Hún var lag-
leg og glæsilega búin — en alltof mikið
máluð.
I fimmta klefanum voru nýgift hjón —
þar var ekki um að villast. Að lokum voru
þarna þrír Frakkar, sem ferðuðust saman,
og enginn þeirra gat verið Martigny.
Það var hringt frammi í ganginum og
það táknaði að það væri kominn matmáls-
tími. Farþegarnir komu út úr klefum sín-
og héldu inn í matvagninn. Þeir rákust á
hverja aðra — á dyr og glugga, þegar
lestin skrölti eftir teinunum.
Henri hafði vanizt þessu og stóð sem
klettur, hvernig sem lestin sveigðist til.
Hann stóð í klefadyrunum og taldi farþeg-
'ana sína, þegar þeir fóru fram hjá.
Þeir voru samtals tíu. Allir fóru þeir að
borða og á meðan bjó Henri um rúmin í
klefunum og rannsakaði allt nákvæmlega
inni hjá þeim, en leit hans bar engan á-
rangur. Það var mesta heimska að halda
Framli. á bls. H/.