Vikan - 16.01.1947, Síða 6

6
VIKAN, nr. 3, 1947"
það er allt og sumt og ég væri þorpari ef ég
færði mér það í nyt.“
Hún starði undrandi á hann. Það var hann, sem
var æstur og rugiaður.
„Þér verðið að vera trúar og grandvarar,
Wanda, og ég lika. En einu sinni ætla ég þó að
stela frá öðrum, því að ég er ekki gerður úr
steini."
Hann þreif hana umsvifalaust í faðm sér, kyssti
hana, en ýtti henni svo harkalega frá sér.
„8herry!“
En nú var hann aftur orðinn kaldur og róleg-
ur.
' „Fyrirgefðu," sagði hann. „Þetta var ófyrir-
gefanlegt af mér. Þarna sjáið þér að ég hefi á
réttu að standa, Wanda, ég er vondur maður."
„Nei — nei!“
Hann þeirf í handlegg hennar fast, en ástríðu-
laust.
„Komdu, nú förum við inn.“
Hún hefði ekki farið, heldur streist á móti, ef
hún hefði ekki séð að einhver kom í áttina til
þeirra. Nú var ekki um annað að ræða. Þau
gengu þögul og skildu við innganginn. Wanda
fór inn í búningsherbergið til að jafna sig, því að
langt var eftir af dansleiknum.
Wanda vissi ekki hvernig henni tókst að dansa
áfram og láta ekki á neinu bera. Hún var undr-
andi og óhamingjusöm, en samt var eitt, sem
veitti henni gleði og styrk.
Hvað sem hann hafði nú átt við með þessu þá
var hann samt ástfanginn af henni. Það var hún
núna alveg viss um.
Hún sá að Rachel horfði forvitnislega á sig.
Grunaði Rachel eitthvað ? Hún skyldi aldrei fá að
vita þetta.
En Rachel kom ekki með neinar spurningar.
Hún var mjög elskuleg, eins og alltaf, þegar þær
komu heim, kyssti Wöndu góða nótt og fór.
En Wanda hafði enga hugmynd um að Rachel
fór ekki inn til sín heldur beint inn í skrifstofu
Sir John og bað hann alvarleg á svip að tala við
sig nokkur orð.
„Ég hefi áhyggjur út af Wöndu,“ sagði Rachel.
Eg held, Sir John, að þér verðið að tala alvar-
lega við hana. Hún er í þann veginn að eyðileggja
framtíð sína.
Sir John hafði eytt kvöldinu einn meðan ungu
stúlkumar fóru á dansleikinn. Hann borðaði einn
kvöldverð og hafði bók við hlið sér. Þetta gat
hann sem embættismaður hins opinbera sjaldan
veitt sér, og hafði honum því hingað til fundist
það ánægjuleg tilbreytni.
En í kvöld var eins og einveran ætti illa við
hann. Þögnin gerði hann dapran í skapi og
svalirnar, þar sem þau voru vön að drekka kaffið
eftir matinn, voru eyðilegar. Hann hraðaði sér þvi
aftur inn í skrifstofima og ákvað að vinna að
skriftum.
En hugur hans var á reiki og hann átti erfitt
með að einbeita sér að skjölunum. Það lá við
að hann iðraðist þess að hafa ekki farið með
Wöndu og Rachel í Mena House.
Skömmu seinna heyrði hann þær koma heim
og læðast inn í herbergin sín. Það voru óskráð
lög á heimilinu að ef húsbóndinn var ekki í sétu-
stofunni þegar þær komu heim af skemmtunum
þá mátti ekki ónáða hann.
Hann langaði til að kalla á þær, en undarleg
feimni aftraði honum. Þegar hann heyrði Rachel
berja á dyrnar, kom roði i kinnar hans.
Hún kom mjög hljóðlega inn og lokaði hurð-
inni á eftir sér. Hún var alvarleg og skein trún-
aðartraustið út úr augum hennar eins og þau
tvö væru samsærismenn. Það glaðnaði yfir hon-
um við það eitt að hún skyldi koma að nætur-
lagi til að leita ráðlegginga hjá honum. Hann
benti henni á stól og settist sjálfur andspænis
henni og hlustaði alvarlegur á það, sem hún hafði
að segja.
Rachel leysti nú frá skjóðunni, talið yndislega
og horfði með fögrum augum á hann.
„Svona er nú málunum komið," sagði hún að
endingu.
Sir John, sem hafði tyllt sé upp á skrifborðs-
hornið, lamdi hugsandi bókhnífnum í borðplötuna.
„Sherry Mac Mahon!“ tautaði hann. „Ég furða
mig á því. Ég hefði aldrei ímyndað mér -—■ Wanda
er að vísu yndislegt barn. En hann er heims-
maður, satt að segja manna ólíklegastur til að
hrífast af átján ára barni.“
„Þar skjátlast yður,“ svaraði Rachel. „Menn
af hans tegund verða oft hrifnir af barnungum
stúlkum. Æska og sakleysi Wöndu gefur henni
töfraljóma í hans augum."
Sir John leit snöggt á hana.
„Geðjast yður illa að Sherry?“ spurði hann.
„Það get ég ekki sagt. Hann er skemmtilegur
maður. En ég þekki þessa manntegund og ég
dái hana ekki.“
„Sherry er annað og meira en dæmi upp á þá
manntegund, sem þér eigið við,“ sagði Sir John
og fitlaði hugsandi við bókhnífinn. „Hann er
mikill hæfileikamaður —- alveg óvenju mikill.
Hann þyrfti bara að eiga konu — til að halda
honum föstum í rásinni."
„Þér ætlið’ekki að segja mér, að þér væruð
fús til að gifta honum Wöndu," greip Rachel
fram í fyrir honum.
„Ég myndi ekki hafa neitt á móti því,“ svaraði
Sir John vingjarnlega. „Sherry er talsvert eldri
en hún, en það gerir ekkert. Hann myndi gæta.
hennar vel og vera henni ástríkur eiginmaður.
Það eru þessir ólmu Irar vanir áð vera,“ bætti
hann við brosandi, „ef þeir á annað borð róast."
„En Sir John! Maður með annað eins óorð —
hann varð að fara frá Englandi vegna einhvers
hneykslis.“
„Það var ekki annað en óvarkárni ungs, blóð-
heits manns. Það var í sambandi við konu — og
hvaða ungur maður hefir ekki lent í einhverju.
þvílíku. Hann var undir ströngum heraga og
þess vegna var ekki hægt að hilma yfir það. Ef
þessar kjaftakerlingar hér í Kario vildu láta
þetta gleymast ■—■ ■—“
„Þér gerið mig undrandi!" hrópaði Rachel
„Kjósið þér þá fremur Sherry MacMahon sem
tengdason en Bill Renton?“
„Nei, það sagði ég ekki.“ Sir John brosti aftur.
Hann hafði gaman af þessum viðræðum.
„Þvert á móti — ég vil kannske Bill heldur.
En ef Wöndu og Sherry þykir vænt um hvort
annað —“
„Nú erum við komin út fyrir samræðuefnið,“
sagði Rachel.
„Var þetta ekki einmitt mergurinn málsins?“
„Nei, — það kemur ekki til mála að hann vilji
kvænast henni.“
„Rachel! Hvað þá — —“ Sir John hrukkaði
ennið.
„Sir John — þér verðið að trúa mér. Ég veit
hvað ég syng. Þér eruð karlmaður og lítið á
Sherry með augum karlmanns, en ég sem kona
Blessað
barnið!
Teikning eftir
George I IcManus.
Mamman: En hvað Lilla þykir gaman að blöðrunni, hann
hefir ekkert grátið síðan hann fékk hana.
Pabbinn: Já, þetta verður yndislegur dagur!
Pabbinn: Æ! Nú missti hann blöðruna!
Mamman: Þú mátt til með að ná í aðra blöðru, annars.
hættir hann aldrei að gráta.
Pabbinn: Það er langt að fara Pabbinn: Gættu þess nú, að missa hana ekki,
þetta, en heppinn var ég, að þær elskan.
voru ekki búnar! Lilli: Da-da-da!
Mamman: Hana, nú eyðilagðir þú hana með sígarettunni!
Lilli: Vo-o-o.