Vikan - 16.01.1947, Blaðsíða 12

12
greiðslunnar. Regnið lamdi hana utan og hávað-
inn í regndropunum, þegar þeir skullu á mal-
bikuðu götuna, var næstum meiri en skellirnir
í fótataki hennar.
Var nú víst, að Andy hefði farið út í benzínaf-
greiðsluna? Þessi hugsun fékk hana til að nema
skyndilega staðar. Næstum á sama augnabliki
fékk hún svar við spurningu sinni, þvi nú sá
hún að kveikt var ljós í benzínafgreiðsluhúsinu.
Andy hafði þá tekizt að vekja einhvern þar —
eða hann hafði brotist þangað inn til að leita að
lyklinum að benzíngeyminum.
Hún byrjaði aftur að hlaupa. Það var um að
gera að vera komin sem næst stöðinni, þegar
Andy legði af stað þaðan aftur.
Hvað ætli harm taki sér nú fyrir hendur þegar
hann kemst að því, að hún hefir farið burt frá
bifreiðinni? Fyrst mundi hann hella benzíninu á
bilinn, setja vélina í gang og —• já, og hvað svo ?
Kalla á hana, eða aka dálítið áfram eftir vegin-
um í þeirri von að hún hefði farið í þá áttina.
Hann mundi sjálfsagt vera nokkra stund að átta
si'g á því, að hún hefði flúið burt frá honum með
vitund og vilja — og hlyti því að vita sannleik-
ann, hinn hættulega sannleika. Þá mundi hann
átta sig — og þá gat verið að hann myndi eftir
símanum I afgreiðsluhúsinu við benzíngeyminn
og kæmi þangað . . .
Rigning . . . blautt malbik . . . myrkur.
Hún var orðin svo móð af hlaupunum að hún
náði varla andanum, þegar hún varð þess skyndi-
lega vör, að hún var komin allnærri benzínstöð-
inni. Hún gat nú séð benzínhylkin sæmilega, þar
sem þau risu upp af steyptum stallinum, rauð og
glansandi af bleytu. Á sama augnabliki veitti hún
því athygli, að ljósin í benzinafgreiðslunni höfðu
verið slökkt aftur. Hvenær mundi hafa verið
slökkt? Það hlaut að hafa verið rétt á þessu
augnabliki, því hún hefði hlotið að hjá það fyrr,
ef svo hefði ekki verið. Hann hlaut því að vera
áð kpma , , ,
Hún hljóp út af malbikuðu brautinni, féll nið-
ur af vegkantinum og lá þar kyrr. Hún reisti höf-
uðið og hlustaði, og viti menn, þarna kom Andy
gangandi eftir veginum. Hún gat greint fótatak
hans greinilega. Hann gekk einkennilega mishratt
— fyrst gekk hann mjög hratt nokkur skref, sið-
a^ nokkur skref svo hægt, að hann nam næstum
staðar og síðan herti hann á sér aftur.
Til hvers var hann að þessu? Sá hann svona
illa fram fyrir sig, eða — var hann kannske að
gæta að henni ? Var hann kannske í æstu skapi
vegna þess, að hann óttaðist að sér mistækist
að ná tilganginum með þessu ferðalagi?
Þó að það væri mjög dimmt óttaðist hún að
hann kynni að hafa séð hana meðan hún var á
hlaupunum, eða hann kæmi auga á hana, þar
sem hún lá við vegkantinn, þegar hann færi fram
hjá henni. Brátt komst hún að raun um, að hann
hefði ekki séð hana. Hann gekk með sama hætti
og áður, hljóp við fót nokkur skref, en stóð síðan
næstum kyrr alllengi. Loksins varð hún þess vör,
að hann var kominn fram hjá, þvi hún heyrði
fótatak hans renna saman við niðinn í rigning-
unni langt að baki hennar.
Loksins áræddi hún að standa upp og fara út
á veginn aftur. Var þetta nú annars hann Andy,
sem farið hafði fram hjá? Hún hafði ekki séð
hann, aðeins heyrt í honum. Þetta hlaut samt
se'm áður að hafa verið hann, þvi það var enginn
úti við benzínstöðina.
Dyrnar að afgreiðsluklefanum voru lokaðar,
en hurðinni var ekki aflæst. Andy hafði sýnilega
brotizt inn, því lásinn hafði verið sprengdur frá
öðru megin. Af þessu leiddi — að það var enginn
maður í þessari afgreiðslustöð!
Skyldi vera nokkur sími þar?
Hún þorði ekki að kveikja ljós eins og Andy
hafði gert. 1 daufri skímunni af ljósinu fyrir utan
gat hún samt séð að það var símatól i klefanum.
Hún þreif heyrnartólið. Hún var svo skjálfhent
og henni var svo kalt á höndunum að hún varð
að láta nokkurn tima líða áður en hún treysti
sér til að snúa skifunni rétt. Hún tók á öllu sem
hún átti og einsetti sér að velja rétt númer, þótt
hún hefði varla stjórn á fingrum sé. Vegna þess
hve skuggsýnt var þarna inni átti hún bágt með
að sjá tölurnar á skífunni.
Að lokum tókst henni þó að velja númerið
heima hjá sér. Skyldi hún nú fá samband ? Eða —
var síminn lokaður?
XVI KAFLI.
Loksins! Loksins var anzað i símann, og það
var Bruce, sem anzaði.
„Bruce-------“ Áður en hún vissi af var hún
farin að gráta og kom engu orði upp.
„Jill-----Guði sé lof. Ert það þú, Jill? Hvar
ertu? Jill — halló — Jill — heyrirðu ekki til
mín ?“
VIKAN, nr. 3, 1947
„Bruce — þú verður að koma strax og ná í
mig. Og flýttu þér, Bruce — heyrirður það? Það
er hann Andy, sem---------— Góði komdu starx ..“
„Jill — hvar ertu? Hvað ertu að segja um
Andy? Ég er búinn að leita að þér í allt kvöld.“
„Bruce — heyrirðu til mín? Bruce, það var
Andy, sem myrti hana. Ég á við Juliet. Og.lika
Crystal. Hann er hérna skammt frá — úti á
þjóðveginum. Hann veit ekki hvert ég fór og nú
er hann víst að leita að mér. Ég er héma inni í
benzínafgreiðslunni og það er þaðan, sem ég
hringdi---------"
,Jlvar er þessi benzínstöð? Þú verður að segja
mér það nákvæmlega. Spurðu afgreiðslumann-
inn---------“
„Það er enginn afgreiðslumaður hér. Stöðin er
lokuð —-------“
„Lokuð? Og samt--------Já, en heyrðu, Jill, ég
verð að vita hvar þú ert, ef ég á að ná í þig, þvi
annars------
„Ég er einhvers staðar fyrir norðvestan Chi-
cago, skammt frá Morton Grove, héld ég. Ég veit
ekki hvaða vegur þetta er. Það eru engin hús
hér eða neitt------“ Hún gat hvorki talað skýrt
né i samhengi þvi hún grét með ekka án afláts.
„Er hann skammt frá?“
„Nei, ekki sem stendur. Hann er víst úti við bíl-
inn. Það er eldgömul og ónýt beygla------“
„Hvað stendur billinn langt frá benzinstöð-
inni ?"
„Svona einn kilómeter, hugsa ég.“
Nú heyrði hún að einhver var að tala við Bruce,
og að Bruce svarað honum aftur, en hún heyrði
ekki hvað þeir sögðu. Síðan sagði Bruce í simann:
„Hvaða númer er á símatólinu, sem þú talar í?
Vertu fljót að gá að því og segðu mér það síðan.“
Hún gat ekki séð tölurnar á litla miðanum.
Hún þorði ekki að kveikja ljós í stöðinn og hún
hafði engar eldspýtur.
„Reyndu nú að vera róleg, Jill," sagði Bruce
í skipunartón. „Efaðu aldrei að við munum koma
og hjálpa þér. Gáðu nú að númerinu og segðu
mér það.“
„En ég er búin að segja þér, að ég get ekki
séð það. Ég þori ekki að kveikja. Ég ----“
„Geturðu falið þig fyrir lionum? Heldurðu að
liann viti nokkuð um það, sem þii veizt um hann?“
„Já, já —- já! Hann veit það. — Ég skal reyna
að fela mig á meðan, nóg er myrkrið. Ó, Bruce,
þú verður að koma og voða, voða fljótt!"
Nú sagði Bruce aftur nokkur orð við manninn,
sem hjá honum stóð, en siðan sagði hann í sim-
ann.
„Þú mátt ekki hengja heyrnartólið á, þegar
við hættum samtalinu. Láttu það hanga í snúr-
unni, en settu það ekki á — heyrir þú það? Þá
getum við fengið að vita á símstöðinni hvaðan þú
hringir. Heyrirðu það?“
„Já, já — ég skil. Ég heyri hvað þú segir."
„Heyrðu, Jill — heldurðu að hann sé að koma?“
„Nei, ekki strax, held ég.“
„Vertu þá fljót að svara mér einni spurningu.
Manstu eftir því, hvort Andy var í frakka þegar
hann kom hingað, hvað gerði hann þá af honum
þegar hann kom inn?“
Jú, hún mundi það. „Hann var i frakka og fór
úr honum, þegar hann kom inn og lagði hann
kirfilega á stól.“
„Þér hafið rét.t fyrir yður! Þetta stendur
heima með þjófnaðinn í fatageymslunni!"--------
Það var Bruce, sem sagði þessi einkennilegu
orð. Hann sagði þau ekki við hana, heldur við
einhvern, sem hjá honum var. Nú talaði Bruce
aftur við hana og sagði.
„Þú verður að reyna að fela þig, Jill. Þeir hafa
sannanirnar gegn honum í lagi. Nú er aðeins um
að ræða að þú standir þig, þangað til við komum."
Veðrið var að versna. Það heyrðist altaf meira
og meira á þarna í afgreiðsluskýlinu, hávaðinn í
rigningunni og stormurinn varð svo taktfastur
allt í einu — og reyndist vera drunur i bíl, sem
ekið var upp að stöðinni og staðnæmdist fyrir
framan opnar dyrnar . ..
MAGGI
OG
RAGGI.
Teikning eftir
Wally Bishop.
1. Maggi: Þetta var ljótp veiðiferðin!
2. Drengur: Hvernig gekk, Maggi?
Maggi: Ég man ekki betur en að þú segðir,
að það væri mikið af fiski í tjörninni ykkar.
3. Drengur: Já, ég sagði það.
Maggi: Og ég hefi verið þar í allan dag og
ekki fengið eina bröndu.
4. Drengur: Ég sagði ekki, að það væri gott
að veiða i tjörninni — ég veit ekki um neinn,
sem hefir fengið þar fisk á stöng!