Vikan - 16.01.1947, Síða 13

VIKAN, nr. 3, 1947
13
COPR. 1846. KtNQ rEATORM BTNPICATK, rne. WORLD R1GHT8 RESERVEO ' '
Skrítlu-
myndir
Maðurinn með blöðrurnar: Er ekki hægt að fá ykkur til að
blása upp nokkrar blöðrur — ég er orðinn alveg vindlaus.
Umsækjandinn: Þér spyrjið, hvort ég geti tekið að mér ábyrgðarmikið starf og
unnið það sjálfstætt — því þori ég ekki að svara nema spyrja konuna mína fyrst, því ég
tek aldrei neinar ákvarðanir nema í samráði við líana.
WAtA
>PR. 194S. KING FEATURE3 SYNDICATK. Ine., WORLD RIGHTS RF.SERVED.
Rauður.
BARNASAGA eftir Musse Torp.
AÐ var alltaf líf í tuskunum,
þegar Bent var í heimsókn hjá
afa og ömmu í stöðvarþorpinu. Þetta
ár var hann hjá þeim í haustfríinu
sínu. Afi var blikksmiður og fór
Bent i margar skemmtilegar öku-
ferðir, þegar afi þurfti út í sveitirn-
ar til að setja upp þakrennu eða
gera við ýmislegt fyrir bændurna.
Afi átti lítinn, fallegan hest, sem
hét Rauður. En hann hafði margar
furðulegar venjur sá hestur. Til
dæmis hréyfði hann sig ekki úr spor-
unum, þegar honum hafði verið beitt
fyrir vagn, nema hann fengi gulrófu
að japla á. Ef pappirsblað lá fyrir
framan hann á þjóðveginum stanzaði
hann og stóð kyrr, þar til blaðið var
tekið burt.
Dag einn þurfti afi að fara upp
að „Granly," sem var stór búgarður
fyrir utan þorpið, og innheimta
peninga. Bent átti auðvitáð að fara
líka og hann fékk að taka bezta vin
sinn, Óla, með. Bent og Óli skiptust
á um að stjórna Rauði, en afi hallaði
sér makindalega aftur og las blað.
Þegar þeir komu að búgarðinum,
fengu Bent og Óli að aka niður að
ströndinni og fleyta kerlingum og
leita að kröbbum. Afi stakk blaðinu
í vasann og sagðist ætla að sækja
þá eftir klukkustund. Drengirnir
sneru vagninum og brokkaði Rauð-
ur með þá í gegnum greniskóginn,
niður að ströndinni.
Þegar þangað kom, bundu þeir
Rauð við trjástofn og fóru að leika
sér. Þeir urðu fljótt þreyttir og sett-
ust í klettaskoru, til að hvíla sig, en
steinsofnuðu báðir.
Bent vaknaði ekki fyrr en sólin
var í þann veginn að ganga til viðar.
Hann þaut á fætur og gáði að klukk-
unni. Hún var að ganga fimm. Það
var undarlegt að afi skyldi ekki vera
kominn. Bent þreif í Óla og dustaði
hann til, þar til hann vaicnaði.
„Svona, svefnpurkan þin! Hypjaðu
þig nú á fætur! Afi er ekki ennþá
kominn, svo að við verðum að aka
uppeftir og sækja hann.“
Óli hristi sig og skók og svo hopp-
uðu drengirnir upp í vagninn. Rauð-
ur fékk gulrófuna sína og skokkaði
af stað í gegnum skóginn.
En allt i einu stanzaði Rauður með
rykk. Á brautinni fyrir framan hann
lá blað. „Svona nú, Rauður, haltu
áfram,, við höfum ekki tíma til að
sinna þessari heimsku," hrópaði
Bent og sveiflaði keyrinu óþolin-
móður.
En Rauður hreyfði sig ekki fet.
Bent henti taumunum til Óla og
stökk niður. Hann hljóp að blaðinu,
þreif það og ætlaði að kasta því inn
á milli trjánna, þegar hann rak aug-
un í nafn afa sins skrifað með blý-
anti efst í einu horni þess.
„Óli, þetta er blaðið hans afa, hróp-
aði hann undrandi. „Það er likast
því sem hann hafi verið á leiðinni
niður að ströndinni. Það er undarlegt,
að hann skuli ekki hafa fundið oklc-
ur.“
„Hann hefir gleymt einhverju
uppi á búgarðinum og snúið við til
að sækja það,“ svaraði Óli.
„Já, en það er undarlegt að blaðið
skuli liggja hérna. Afi er ekki vanur
að fleygja blöðunum, hann gefur
skósmiðnum þau alltaf á kvöldin."
Drengirnir lituðust um í kringum
sig og sáu að grasið við vegarbrún-
ina var bælt eins og einhver hefði
verið dreginn þarna inn á milli
trjánna. Þeir létu nú Rauð eiga sig
og hlupu af stað . Allt í einu komu
þeir inn í rjóður og þar lá afi. Hanh
dró þungt andann og blóð vætlaði úr
sári á höfði hans. Drengirnir, sem
voru óttaslegnir, gátu tosað honum
niður að vagninum og upp í hann og
óku.upp að ,,Granly.“
Frá búgarðinum var svo hringt
eftir lækni, og þegar afi hafði fengið
sprautu og góða aðhlynningu, komst
hann til sjálfs sín og gat sagt frá
því, sem skeð hafði.
Þegar hann var á leiðinni niður að
ströndinni, spruttu tveir menn upp
fyrir framan hann, réðust á hann og
heimtuðu peningaveski hans. Hann
hafði reynt að verja sig, en fengifr
högg í höfuðið og misst meðvitund-
ina. Meira mundi hann ekki, en vesk-
ið var horfið og 1100 krónurnar, sem
í þvi voru.
j_,ogregmnm var strax
þetta og þar sem afi gat gefið lýs-
ingu á mönnunum, leið ekki á löngu
áður en tveir flækingar voru teknir
fastir. Játuðu þeir að hafa ráðizt á
gamla manninn og tekið veski hans.
Læknirinn sagði, að það mættt
ekki flytja afa, svo að fólkið á
„Granly" sendi eftir ömmu. 1 hálfan
mánuð dvöldu þau þrjú á búgarðinum
og þegar afa fór að batna, fannst
Bent dásamlega gaman að vera
þarna. Auk þess fékk hann fleiri
frídaga, því að hann var látinn bíða
þar til afi og amma gætu farið
heim. Einhver varð að vera með, sem
gæti stokkið ofan úr vagninum og
sinnt sérvizku Rauðs, ef svo bæri
undir.
Upp frá þessum degi var dekrað
við Rauð á allar lundir, því að í raun
og veru átti afi honum það að launa,
að drengirnir skyldu finna hann, þar
sem Rauður gekk aldrei fram hjá
pappírsblaði.