Vikan - 29.05.1947, Blaðsíða 7

VIKAN, nr. 22, 1947
7
Málarinn Waisteí og sýning hans
Martha C. Björnsson.
Móðir og barn.
■<Sm- ■• . . .-.
Þar segir m. a.:........Svo var það
einn dag, að ég fór út í Pimlico og
var leiddur inn á vinnustofu Waist-
els. Sú hrifning sem greip mig við
fyrstu sýn þessara undarlegu mynda,
hefir síðan farið stöðugt vaxandi, og
er ég nú, ásamt öðrum, sem betur
til þekkja sannfærður um, að það
séu fáir meðal yngri málara Breta,
er stahdi honum framar að frum-
ræxmi tjáningu eða sterkari listskynj-
an. Myndirnar, sem héngu umhverf.
is mig þennan dag, voru svo gagn-
ólíkar þeim, sem ég áður hafði séð,
unnar í allt að brjálæðiskenndum
krafti, annarlegar, dansandi verur.
þögulir heimspekingar með meitluð
andlit, en þó var það fyrst og fremst
litróf þeirra, sem greip augað, svo
hnitmiðað og undarlega áhrifa-
ríkt . . . Óhætt er að fullyrða, að
styrjöldin hafi valdið nokkrum breyt-
ingum í listþróun Evrópu, skapað
nýtt viðhorf til lífsins, og ef vel er
leitað, má nú um alla álfuna finna
Penny.
þennan nýgræðing. Það var einmitt
þetta, sem mér fannst, er ég sá
myndir Waistels í fyrsta sinn, að hér
væri eitthvað nýtt að fæðast, ein-
hver ný lífstjáning þeirrar kynslóð-
ar, er hefir gengið í hinn harða for-
skóla stríðsins. Síðan hafði ég um
tveggja ára skeið tækifæri til að
fylgjast með verkum hans, sköpun
hverrar myndar frá frumdrætti til
hins fullgerða verks, og nú, þegar
ég hefi fyrir framan mig ljósmyndir
af flestu því, sem hann hefir gert
síðan hann kom til Islands í fyrra-
haust, get ég gert mér nokkra hug-
mynd um hina feiknarlegu hröðu og
öruggu þróun í list hans, og séð fyrir
mér i huga veggi Listamannaskál-
ans, eins og þeir munu vera í
dag . . .“.
Vikan átti tal við Waistei meðan á
sýningunni stóð og sagði hann þá
m. a.:
Framhald á bls. 15.
Hann hélt sýningu í Listamanna-
skálanum í Reykjavík, dagana 5.—18.
maí. Sýndi hann þar fjörutíu olíu-
málverk, auk vatnslitamynda og
teikninga og munu fimmtán myndir
hafa selzt. Sýning þessi var ákaf-
lega skemmtileg og fékk mjög góða
dóma hinna færustu manna. Magnús
Á Árnason listamaður segir t. d. m.
a. í Alþýðublaðinu: „ . . . Hjá
Waistel aftur á móti er varla nokkur
mynd, sem ekki ber einkenni alda-
gamalla erfðavenja, sem kemur með-
al annars fram í því hversu auðveld-
lega hann tileinkar sér þær stefnur
og þá strauma, sem nú byltast fram
i málaralistinni. Sá einn, sem hefir
tileinkað sér erfðavenjur allra alda,
getur leyft sér að umturna þeim og
skapa sér sitt eigið lögmál . . . Það,
sem einkennir Waistel og sýningu
hans, er leitandi fjölbreytni, auðugt
imyndunarafl og skapandi næmni.
sem er listamannsins aðall og
þyngsta böl. Ég er illa svikinn, ef
hann á ekki eftir að marka spor sín
í list lands ins . .
Björn Th. Björnsson listfræðingur,
sem er nákunnugur Waistel frá
dvöl i London, sendi grein um Waistel
og verk hans heim frá Kaupmanna-
höfn og birtist hún í Þjóðviljanum.
Kjaftakerlingar.
Sköpuð hvort fyrir annað
Framh. af bls. 3.
Eva mundi ekki líkjast móður sinni og
verða afmynduð af fitu?
Þessi ímyndun hafði hrætt hann svo
mjög, að hann einn góðan veðurdag fór til
Suður-Frakklands, þar sem honum hafði
hoðizt atvinna hjá sendiráðinu þar. Árin
höfðu liðið hvert af öðru, og núna var hann
kominn heim aftur og sat við hliðina á
Evu eins og í gamla daga — og öll þessi
ár höfðu ekki sett nein merki á Evu. —
,,Eva,“ sagði hann alvarlegur, ,,það er
ekki orðið of seint. Eigum við ekki að
gifta okkur?“
Hún leit vingjamlega á hann, en hristi
höfuðið. „Langur tími hefir liðið, Gústav,
og við höfum bæði breytzt.“
„Nei, þú ert sjálfri þér lík,“ sagði hann
innilega.
„Ef til vill.“ Hún stóð á fætur. „Nú verð
ég því miður að fara. Ef til vill sjáumst
við seinna.“
„Já, en hvar . . . ?“ spurði hann með
ákefð í röddinni.
„Veröldin er lítil,“ sagði hún hlæjandi,
„við hittumst sennilega einhvern tíma.
Vertu sæll.“
„Vertu sæl,“ sagði hann lágt.
Hann gekk í vondu skapi heim til sín,
en hann bjó á gistihúsi. Þegar hann var
kominn inn í herbergið sitt, hringdi hann
og bað um heitt vatn til þess að raka sig
úr. Hann var í þann veginn að hafa fata-
skipti, þegar hann heyrði skrækróma
stúlkurödd úti í ganginum segja: „Flýttu
þér- Karen — fitubelgurinn bíður eftir
heita vatninu.“
„Við hvem áttu?“
„Loftbelginn, sem býr í herbergi núm-
er 23.“
Loftbelgurinn ? Gústav gekk í nærföt-
unum að stómm spegli í fataskápnum og
horfði með athygli á sjálfan sig.
Hann glápti. Það var eins og hann sæi
sjálfan sig þar í fyrsta sinn með undir-
höku, ístru og digra fætur og handleggi.
„Jæja, það fór þá svona,“ tautaði hann
fyrir munni sér.