Vikan - 01.01.1948, Síða 4

4
VIKAN, nr. 1, 1948
Áður en þaö var um seinan.
Smásaga eftir Miles Henslow. •
k nna Meredith hallaði sér aftur í vagn-
■^horninu og andvarpaði lítið eitt þegar
lestin mjakaðist af stað. Hálf utan við
sig starði hún á landslagið, sem hún kann-
aðist svo vel við. Þau fóru fram hjá stóru
grenitrjánum, vindmyllunni með brotnu
vængina og reykháfunum á gamla höfuð-
bólinu, sem gægðust upp á milli trjátopp-
anna. Síðan jók lestin hraðann og átthag-
arnir hurfu.
Eftir tvær klukkustundir yrði hún komin
til London — og Rupert búinn að finna
bréfið, sem hún skildi eftir til hans. Hún
hafði brennt allar brýr að baki sér.
Anna hafði íhugað málið vel, áður en
hún tók þessa ákvörðun. Tíu ára hjúskap-
ur — enda þótt aðeins fimm ár hans hafi
verið hamingjurík — tengir fólk svo traust-
um böndum, að erfitt er að rjúfa þau.
Auk þess var það htli drengurinn þeirra,
hann Davíð —
I raun og veru var það John Carter, sem
hafði tekið ákvörðun fyrir hana. John var
allt öðruvísi en Rupert — vingjarnlegur,
skilningsgóður og þolinmóður. Hann hafði
beðið þess í tvö ár, að hún tæki ákvörð-
un. Og jafnvel eftir að hún ákvað sig,
hafði hann ráðlagt henni að hugsa sig
um tvisvar áður en hún yfirgæfi heimili
sitt — eiginmanninn og barnið.
Anna horfði á glæsilega ferðatöskur sín-
ar uppi í netinu og brosti hamingjusöm.
John ætlaði að taka á móti henni á járn-
brautarstöðinni með farseðlana í vasan-
um.
Þau yrðu erlendis í nokkra dásamlega
mánuði, og þegar fólk væri búið að gleyma
þessu hneyksli, færu þau að lifa rólegu
og hamingjusömu lífi hér heima.
Anna minntist þess ekki, að svona hafði
hún einmitt hugsað sér það áður en hún
giftist Rupert, fyrir tíu árum.
Hún var ennþá að hugsa um John, þeg-
ar lestin nam staðar á stöð, hálftíma síð-
ar. Hún rankaði við sér, þegar hurðinni
á vagninum var hrundið upp og nunna
kom inn.
Anna hafði aldrei hugsað um nunnur
og klausturlíf þeirra. Hún vissi aðeins, að
þær voru til og annað ekki. En þegar þessi
litla, undarlega kona settist andspænis
henni, róleg og virðuleg, tók hún að gefa
henni gaum.
Hún furðaði sig á að sjá nunnu með
dagblað — hún hafði haldið, að þær læsu
ekki blöðin, og henni fannst það óviðeig-
andi.
Lestin ók aftur af stað. Anna gat al-
veg ófeimin horft á nunnuna, því að dag-
blaðið skýldi alveg andliti hennar.
Hvemig gat nokkur kona óskað þess
að gerast nunna? Það líf hlaut að vera
gleðisnautt! Anna kenndi allt í einu í
brjósti um hana. Þessi nunna hlaut að
neita sér um allt sem veitt gat ánægju
— til dæmis föt, — það var dapurt, að
ganga alltaf í þessum svarta kjól.
Hún leit af snjáðum, svörtum kjól nunn-
unnar á glæsilegan kjól sinn, sem var sam-
kvæmt nýjustu tízku frá París. Hún horfði
á granna, fallega fætur sína, silkisokka og
háhæluðu rúskinnskóna. Klunnaleg og
sprungin stígvél nunnunnar gægðust fram
undan svörtum og þykkum pilsfaldinum.
Anna gretti sig lítið eitt, — það var
dapurt að bera saman tilbreytingasnautt
líf þessarar nunnu og þau umskipti, sem
hún átti sjálf í vændum. Hana langaði
til að ávarpa nunnuna og spyrja hana um
æfi hennar.
Önnu var ekki ljóst, hvað aftraði henni
frá að gera það, — en í stað þess fór hún
í fyrsta skipti á æfinni að hugsa alvar-
lega og að setja sig í spor annarra. Hvaða
skoðun skyldi nunnan hafa á kvenfólki
eins og henni? Líklega hafði nunnan með-
aumkun með henni og fannst hún vera
léttúðug.
Sú hugsun var Önnu ógeðfelld. Hvað
myndi þá þessi kona hugsa um hana, ef
hún vissi að hún hafði í hyggju að yfir-
gefa manninn sinn — og brjóta hið eina
heilaga loforð, sem hún hafði gefið?
<>.kllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllritHIIMIIMIIIIIIIIIIMIIIMMIIHIMIMIMIiniMin1l/^
| VEIZTU —?
í 1. Flugvélar voru notaðar við spreng'ju- |
árásir í fyrri heimsstyrjöld. Hver flaug jj
fyrstur manna í Evrópu?
I 2. Hvað heitir höfuðborg Kalifomíu?
I 3. Hver var Elizabeth Petrovna?
| 4. Hver fann upp smásjána? |
I 5. Hvar er borgin Tarsus ?
| 6. Hvað heitir næststærsta vatn heims- i
ins og hvar er það ? i
i 7. Hver var Jean Baptiste Vanloo ?"
i 8. Hvaða efni inniheldur blóðið?
| 9. Til hvers er lakkrís notaður?
| 10. Hvað eru kókoshnetur þungar."
Sjá svör á bls. 14.
Því meira sem Anna hugsaði um þetta,
því ógeðfelldara fannst henni það. Hún
reyndi að afsaka sig — sagði við sjálfa
sig, að það væri ekki nema réttmætt, að
hún gerði þetta.
John var svo blíður og skilningsgóður,
— en þannig hafði Rupert einnig verið, áð-
ur en þau tóku að fjarlægjast hvort
annað.
John vildi allt til vinna, að hún væri
hamingjusöm, — Rupert einnig, fyrstu
hjónabandsárin. Það varð hún að viður-
kenna. En hvers vegna höfðu þau fjar-
lægst svona?
Það var ekki auðvelt að skýra það, —
þetta hafði komið smátt og smátt. Þegar
þau urðu ósátt, reyndu þau ekki lengur
að jafna það aftur. Það var kominn ein-
hver kuldi í sambúð þeirra, sem hvorugt
þeirra hirti um að eyða. Þetta var nú allt
og sumt.
Anna kreppti hnefana, þegar hún hugs-
aði um óhamingjusamt hjónaband sitt.
Hvers vegna höfðu þau ekki gert eitt-
hvað áður en það var um seinan? Hvers
vegna hafði Rupert ekki verið nærgætn-
ari við hana? En var þetta allt Rupert að
kenna ? Önnu varð þungt um hjartað, þeg-
ar hún varð að viðurkenna, að hún hafði
sjálf marga galla.
Hún vildi ekki hugsa um Rupert, en
gat ekki varizt því. Hún varð allt í einu
gagntekin samvizkubiti og iðrun.
Anna sá í huganum andlit Ruperts, þeg-
ar hann kæmi heim og sæi, að hún væri
farin. Hrukkurnar yrðu dýpri, þegar hann
tæki hvíta umslagið á borðinu í andclyr-
inu. Hún hafði ekki einu sinni skrifað ut-
an á bréfið til hans.
Umslagið myndi hann skera upp, var-
lega, með vasahnífnum sínum, eins og hann
var vanur að gera — og svo læsi hann,
hvað hún var búin að gera.
Hvað myndi hann þá taka til bragðs?
Skyldi hann elta hana? Nei, þá fyrirhöfn
myndi hann ekki gera sér, til þess var
hann of gáfaður.
Nei, gáfaður var ekki rétta orðið — held-
ur of stórlátur til að biðja hana að koma
aftur.
1 bréfinu hafði hún sagt honum frá
John —.
Allt 1 einu lét nunnan blaðið síga og
augu þeirra mættust. Anna leit óðara und-
an, en roði hljóp í kinnar hennar — í
fyrsta skipti á æfinni fannst henni hún
vera auðvirðileg. En síðan náði reiðin tök-
um á henni — hvers vegna þurfti þessi
kona að spilla allri ánægjunni fyrir henni?
Lestin hélt áfram og degi tók að halla.
Landslagið tók að breytast, í stað akra og
engja komu dreifð hús og á götunum á
milli þeirra logaði á ljósastaurum. Anna
leit á úr sitt. Eftir tíu mínútur átti hún að
hitta John.
Allt í einu varð hún gripin hræðslu. Sú
vissa gagntók hana, að hana langaði ekkert
til að sjá John — að minnsta kosti ekki á
Framhald á bls. 14.
IMIMIIIIIMI