Vikan - 01.01.1948, Qupperneq 6

6
VTKAN, nr. 1, 1948
að og ábreiður óslitnar. Á veggjunum héngu
tvser myndir, auðsjáanlega kápur af myndablöð-
um, sem settar höfðu verið í ramma.
Hálfri klukkustund síðar fór Cherry niður. Það
var enginn í setustofunni nema eldri kona, sem
sat og las dagblað. Borðstofan var auðsjáanlega
hinum megin við setustofuna og þarna var góð
matarlykt.
Cherry fór út, gekk niður veginn og út í snjó-
inn. Hún var i græna skíðabúningnum og háum
stígvélum með þykkum sólum. Hún fór veginn
áfram, sem lá bak við húsið. Hundurinn hljóp á
eftir henni og dinglaði rófunni vingjarnlega. Cher-
ry talaði til hans: ,,Já, seppi minn, ég hefði ekki
átt að koma hingað — hann er allt of öruggur
með sig.“ t
Hún hnoðaði snjókúlu og kastaði henni eins
iangt og hún gat. Hár hennar fiaksaði niður und-
an prjónahúfunni og liðaðist um ennið og hún
var rjóð í kinnum.
„Ef til vill væri bezt fyrir mig að fara héðan
aftur," hélt hún áfram við geltandi hundinn, „án
þess að hann sæi mig —.“
En hún var svöng, og henni fannst hún frjáls
og hamingjusöm. Hún vildi ekki fara aftur. Hún
gekk upp að húsinu, gægðist inn í úthýsið og
dró þar út fallegan og rennilegan sleða. Með
hundinn á hælum sér staulaðist hún með sleðann
upp litla hæð og renndi sér niður aftur. Þetta
var gaman! I þriðju ferð fór illa fyrir henni,
Cherry hentist af sleðanum og stakkst á haus-
inn í snjóskafl.
Einhver tosaði henni upp. Það var Amberton —
nei, Smith — hinn vinsiæli ferðalangur og rithöf-
undur. Hann var klæddur skíðabuxum og þykkri
peysu, en var berhöfðaður.
„Eg vissi, að þér mynduð koma," sagði hann
og hló.
Cherry stappaði snjóinn af sér, þurrkaði sér í
framan og um augun og hnerraði duglega. Hún
horfði fokreið á hann. Hann hafði engan rétt til að
vera svona yfirlætislegur á svipinn.
„Ég vildi óska, að ég hefði ekki —,“ sagði hún
óðara.
„Nei, það segið þér ekki satt. Lofið mér nú
að draga hann —.“ Hann tók sleðataugina og
lagði af stað upp brekkuna.
„Tveir geta hæglega komizt fyrir á sleðanum,"
sagði hann. „Það var gaman að þér skylduð
koma.“
„Ég —,“ hún nam staðar uppi í miðri brekk-
unni. „— Ég er ekki komin til að hitta yður,"
sagði hún. „Ég kom af því að ég var þreytt og
mig langaði til að fara eitthvað." Hún mundi á
síðustu stundu að tala með útlendingslegum fram-
burði, eins og hún hafði gert í fyrra skiptið,
sem hún hitti hann: „Mig langaði til að leita
einverunnar," sagði hún að endingu dauflega.
„Og þess vegna komuð þér hingað, þar sem
þér hélduð að þér mynduð hitta mig.“ Hann
stakk hendinni inn undir handlegg hennar. „Kom-
ið og streitist ekki lengur á móti. Nú erum við
loksins tvö ein og frjáls —.“
„Heitið þér i raun og veru Smith?" spurði hún
skyndilega.
„Já, það er nafn rnitt," svaraði Anthony Am-
berton. „En ég ber einnig annað nafn, sem fólk
þekkir mig aðallega undir. En ég vil ekki segja
yður nafnið, því að það myndi spilla öllu fyrir
okkur."
Þama var yndislegt að vera. Himininn heiður
og blár, jörðin alhvit af snjó og engan dökkan
díl að sjá nema furutrén uppi í fjallahlíðunum.
Loftið var tært og heilnæmt og sólskinið svo
bjart, að það skar í augun.
„Eruð þér vissir um, að nokkru sé að spilla
okkar á milli?" spurði Cherry.
„Já, og það eruð þér einnig vissar um," svar-
aði Anthony, sem var talsvert ráðrikur. Hann
nam staðar upni á brekkubrúninni. „Setjizt fyr-
ir aftan mig á sleðanum — og takið utan um
mig. Og nú af stað!"
„Finnst yður þetta gaman?" spurði hann, þeg-
ar niður var komið.
„Dásamlegt," svaraði hún..
„Þér hafið auðvitað lifað allt yðar líf eins og
fugl í búri —- aldrei komizt út í náttúruna,"
bætti hann við skömmu síðar. „Hér er hægt að
njóta lifsins eins og bam, því að hingað nær ekki
spilling og glys heimsins. Hér er ekkert nema
fjöll og skógar, snjór og heiður himinn. Já, ég
var sanfnærður um að þér mynduð koma. Ég
vissi að hér myndum við hittast — úti í náttúr-
unni." Hann þrýsti handlegg hennar. „Þér emð
dásamlegár — það hefi ég sagt yður áður. Og
ég mun segja það aftur — ótal sinnum."
Þegar þau komu heim að húsinu, kom frú
Simpson, ljómandi af góðvild, á móti þeim.
„Þér hafið þá fundið frænda yðar, ungfrú
Brown," sagði hún og Cherry kinkaði kolli. Þegar
þau gengu inn í borðstofuna, hvíslaði Anthony
að Cherry:
„Heitið þér í raun og vem Brown?"
„Já,“ svaraði Cherry, „en ég er þekkt undir
öðm nafni, og það segi ég yður ekki. Það myndi
spilla öllu."
Og nú var jafnt á komið með þeim báðum.
Þrátt fyrir taugaslappleika sinn, borðaði ung-
frú Hambridges við borðið með hinum gestun-
um og „nartaði í matinn" eins og hún sjálf orð-
aði það. Hún „nartaði" ætíð þar til öll föt vom
orðin tóm. Hún var feitlagin kona, með blá, blíð-
leg augu, og afar málgefin. Snerist tal hennar
aðallega um þrjá uppskurði, sem hún hafði þurft
að ganga undir. Hún var mjög glöð við komu
hins nýja gests, því að hún var næstum alveg
komin í þrot með lýsingar á taugaáfalli sínu við
hitt fólkið, og hinum sífelldu svörtu deplum, sem
hún sá fyrir augunum.
Hill var lágvaxinn maður, sem hafði fyrir fimm
árum hætt verzlun sinni á feitmeti. Hann hafði
falskar tennur með óvenju rauðum tanngörðum,
var vingjamlegur og alveg laus við alla for-
vitni. Þegar Cherry og Anthony komu inn i borð-^
stofuna í fylgd með fni Simson, og hún kynnti
þau, sagði Hill aðeins þrjár setningar: „Hann
var glaður yfir að kynnast þeim, sagðist vera
frá Boston, og vonaði að þau hefðu ánægju af
dvölinni þama.“
Simpson, hávaxinn, gráhærður maður, var á-
gætur gestgjafi og skar sundur steikina af mestu
list. En Cherry var ekki i nokkmm vafa um að
Mitty — frú Simpson — réði mestu um bústjóm-
ina.
Ungfrú Hambridge, sem var frá New Haven,
kunni betur við að þekkja deili á hlutunum. Kann-
ske hafði hún orðið þannig í starfi sínu sem
kennslukona! Ljósblá augu hennar horfðu ýmist
á Cherry eða Anthony. Tvisvar tautaði hún: „Ég
er viss um að ég hefi séð yður áður — einhvers
staðar, hr. Smith." Hjarta Cþerry hafði tekið að
slá örar við fyrstu orð hennar, og bætti það ekki
úr skák, þegar ungfrúin bætti við, „og yður, ung-
frú Brown."
Blessað
barnið!
Teikning eftir
George McManus.
Pabbinn: Langar litla drenginn til að leika á Pabbinn: Hlustaðu, mamma, hve tónamir, sem hann Lilli nær úr
munnhörpuna? munnhörpunni, em fallegir!
LilU: Da-da-da! Mamman: Það er dásamlegt, elskan mín, en síminn er að hringja.
Og Lilli er einn um Pabbinn: Það er yndislegt að heyra munnhörpuhljóðin hjá Lilli: Da-da?
stund ... honum Lilla. Pabbinn: Guð almáttugur! Lilli hefir gleypt munnhörpuna!