Vikan - 26.05.1949, Blaðsíða 4

4
VTKAN, nr. 21, 1949
Stúlkan sem ætlaði að sigra heiminn
Dyrnar að litlu póststofunni voru opn-
aðar. Iskaldur vindurinn streymdi inn með
frakkaklæddum herðabreiðum manni, er
gekk að afgreiðsluopinu. Hann sagði af-
greiðlustúlkunni nafn sitt og heimilisfang.
Lilli Vendler horfði sljóum augum á
bak mannsins, þaðan sem hún sat á bekk
í biðstofunni. Hún sá, að maður þessi var
vel efnum búinn, eða klæðnaður hans bar
að minnsta kosti það með sér. Lilli and-
varpaði og leit á skóræfla þá er hún hafði
á fótunum.
Hitinn hafði gert hana syfjaða.
Hún sat og sat. Hvert ætti hún að? —
Manninum var rétt þykkt bréf með inn-
siglum. Lilli sá hann troða því í vasann.
Hann kvaddi afgreiðslustúlkuna og fór.
Bifreið var sett af stað úti fyrir og ekið
á braut.
Lilli opnaði hálflokuð augun og horfði
í kringum sig. Hún sá bréf liggja á gólf-
inu. Það var bréfið, sem maðurinn reyndi
að láta í vasann. Hún starði á bréfið. Það
heyrðist smellur. Loku hafði verið rennt
fyrir afgreiðsluopið. En á því stóð þessi
tilkynning: „Afgreiðslu hætt.“ Lilli stóð
á fætur og litaðist um. Hún var eins og
úti á þekju. Þarna hafði hún setið margar
klukkustundir, og ekki komið bréfinu til
frænku sinnar í póstinn. Hún greip hend-
inni um ennið. Hana svimaði. Hún tók
ósjálfrátt upp bréfið, sem lá á gólfinu.
Það var blautt og óhreint. Hún þurrkaði
af því með vasaklútnum. Hún stakk bréf-
inu í töskuna, gekk út í þokuna og kuld-
ann.
Tveim tímum síðar, er hún sat í kaffi-
húsi rakst hún á bréfið í töskunni. Henni
varð hverft við. Það gat litið svo út eins
og hún ætlaði að stela bréfinu. Hún þorði
ekki að taka það upp og lesa utanáskrift-
ina. Ef til vill var búið að tilkynna lög-
reglunni hvarf bréfsins. Hvað átti hún til
bragðs að taka? Hún átti svo erfitt með
að hugsa. Teið í bollanum var orðið kalt.
Hún flýtti sér að borða bolluna og tæma
bollann. Er hún ætlaði að borga, komu
ný vandræði til sögunnar. Peningabuddan
hennar var horfin. 1 henni var eins punds
seðill. Það voru allir hennar peningar.
Hún sá utanáskriftina á bréfinu, er hún
var að leita í töskunni. Húnvarþessi: Mr.
John Goldberg St. James Street. Hún roðn-
aði. Bréfið var til mannsins, sem fyrir tveim
árum hafði beðið hennar, og hún hrygg-
brotið. Þá var faðir hennar á lífi. John
Goldberg var duglegur kaupmaður, og fað-
ir hennar hafði mjög gott álit á honum
og vildi, að hún tæki honum. En þá hafði
Lilli tekið hina miklu ákvörðun um að
sigra heiminn. Hún ætlaði að verða fræg
og rík fyrir tízkuuppdrætti. Hún hafði
unnið verðlaun fyrir teikningar á sýningu.
Vænti hún þess, að brautin til fjár og
frama yrði sér greið á þessum vettvangi.
Og giftingu vildi hún þá ekki heyra nefnda
á nafn. Faðir hennar var ekki hrifinn af
þessari hugmynd hennar og vildi að hún
giftist Goldberg og tryggði með því fram-
tíð sína. — Svo dó faðir hennar. Og er
dánarbúið var „gert upp“, kom það ótrú-
lega upp úr kafinu, að það hrökk rétt fyrir •
áhvílandi skuldum. Lilli erfði ekkert ann-
að en frímerkjasafn föður síns. En það
var nokkurs virði.
Nú skildi Lilli, hvers vegna föður henn-
ar hafði verið það svo mikið áhugamál
að hún giftist John Goldbérg.
Lilli átti móðursystur. Hún var ógift og
hét Hanna Englund. Hafði hún tekið Lilli
til sín og sýnt henni mikla ástúð og um-
hyggju. Hanna Englund lifði á rentum af
dálitlum eignum, er hún átti. En íbúð henn-
ar var lítil og fremur fátækleg. Næstu mán-
uði eftir að Lilli missti föður sinn, var
hún mjög lömuð. Henni virtust draumarn-
ir um að fara og sigra heiminn heilaspuni,
sem enga stoð fengju í veruleikanum. Lilli
ætlaði að verða fræg fyrir klæðatízkuupp-
drætti. Gamla frænkan skildi hana, og
hafði trú á sigurhugsjónum Lilli. Hún lán-
aði Lilli dálitla upphæð, svo að hún gæti
farið utan. Tók hún frímerkjasafnið að
veði.
Lilli sigldi. Mánuðir liðu. Engir sigrar.
Loftkastalamir tóku að hrynja. Gamla
frænkan varð nokkrum sinnum að senda
Lilli peninga. Nei, hún mundi áldrei leggja
heiminn að fótum sér. Lilli hafði selt fá-
eina uppdrætti til þriðja flokks tízkustofn-
unar fyrir lágt verð. Hún var orðin full-
viss um að hún kæmist ekki áfram á þess-
ari braut. Lilli hafði ákveðið að fyrirfara'
sér. Svo djúp voru vonbrigðin. Hún skrif-
aði frænku sinni bréf, þar sem hún sagði
henni frá þessari ákvörðun. En hún var
ekki búin að láta það í póstinn. Það hafði
^iumuuimummuimmuimhimumuuumumimimmmmmuuimuimmmmuuuummm t,,
I VEIZTU ~ ?
1 1. Hvort eru fleiri grænkorn á efra eoa |
neðra borði blaðsins?
I 2. Hvenær var Skafti Þóroddsson lög- =
sögumaður ? |
I 3. Hvenær telja menn víkingaöldina I
1 hefjast ?
1 4. Á hvaða lengd er austasti tangi Is- |
lands og hvað heitir hann?
| 5. Hvað er langt milli Islands og Græn- |
\ lands ? =
I 6. Hver er eðlisþyngd benzíns (við 15°C) ? I
\ 7. Hvert er suðumark benzins?
| 8. Hverrar þjóðar var tónskáldið Xgor |
Stravinski og hvenær fæddist hann? [
| 9. Eftir hvem er óperan „Rigoletto" ?
I 10. Eftir hvern er ljóðabókin „Spor i |
| sandi" ? H
Sjá svör á bls. 14. =
þó verið erindi hennar inn í póststofuna,
þar sem hún sat sem lengst.
Lilli varð sneypúleg, er afgreiðlustúlka
kom til hennar og kvað kominn lokunar-
tíma. Lilli roðnaði, horfði hrædd á stúlk-
una og mælti: „Ég hef því miður týnt
peningapyngju minni. En ég hef gullnælu
með ósvikna perlu í hálsmálinu. Viljið þér
ekki vera svo væn að taka hana að veði,
þar til ég kem og borga veitingar þær, er
ég fékk?“ Lilli losaði næluna.
Stúlkan spurði, hvort nælan væri ó-
svikin. Talaði hún í kuldalegum tón og
var ekki trúuð á að Lilli segði satt.
Það komu auðmýktartár í augu Lilli, er
hún svaraði: „Já, nælan er ósvikin. Faðir
minnkeypti hana fyrir fimm pund.“ „Jæja“
mælti stúlkan og yppti öxlum. Tók svo við
nælunni og stakk í vasann. Lilli tautaði
nokkur orð í þakklætisskyni, stóð á fætur
og gekk eins og í leiðslu út úr veitinga-
salnum. —
Er Lilli kom út á götuna, sló klukkan 8.
Gul þoka sveipaði borgina. Götuljósin voru
óskýr. „Hvar skyldi St. James Street
vera?“ Lilli ætlaði að fara þangað og skila
bréfinu. Hún ákvað að fara með spor-
vagni, en mimdi þá, að hún hafði enga
peninga. Ef til vill er farið að leita að
mér, til þess að taka mig fasta fyrir bréf-
stuld?“ Lögregluþjónn gekk til hennar
og mælti: „Fyrirgefið! Eruð þér veik?
þér eruð svo föl“.
Lilli hristi höfuðið og kvaðst aðeins vera
þreytt. Hún spurði, hvar St. James Street
væri. Lögregluþjónninn sagði henni það.
Það var svo að segja rétt hjá. Lilli þakk-
aði, þrýsti töskunni að sér og hélt leiðar
sinnar.
Þarna var húsið. Hún aðgætti nafn-
spjöldin við dymar. John Goldberg bjó á
annari hæð. Lilli hringdi. Roskin kona
opnaði. Lilli var svo máttfarinn að hún
fékk tæpast á fótunum staðið. Hún kvaðst
hafa erindi við Mr. Goldberg. Hann er ekki
kominn heim. „En viljið þér ekki koma
inn fyrir og bíða eftir honum?“ Lilli þakk-
aði. Konan bauð Lilli inn í herbergi. Þar
voru húsgögn fóðruð skinni. Tóbakslykt
var í herberginu og eldur brann á arni.
Konan kveikti á grænum borðlampa, lagði
fáein myndablöð á borðið og fór út úr
herberginu. Lilli hneig niður á stól lokaði
augunum og féll í væran svefn.
Hálfri stundu síðar kom John Gold-
berg. Hann varð dálítið hissa er hann sá
sofandi stúlku á stólnum. Hann tók hatt-
inn hennar upp af gólfinu og breiddi hlýja
voð yfir hana.
Þó að Lilli væri sofandi, hélt hún skinn-
töskunni fast að sér. Hún var lagleg en
mögur og tekin til augnanna.
Síminn hringdi. Það var samtal við
Scotland Yard. Þeir sögðu John að líklegt
væri að brátt mundi bréfþjófurinn nást.
Það hefði orðið vart við 1 unga stúlku í
grárri ,,dragt“ með grænan hatt í póst-
stofunni á þeim tíma er bréfið hvarf.
Samtalinu var lokið. John leit á hina
JIUUI»ll»»l»»lllllll»»»lUIMIIUIIIIIIU»UIUIUIIUUIIUIIIIIIIIUIIIIMUIUIUinvV
Framhald á bls 7.