Vikan - 07.07.1949, Qupperneq 4

4
VIKAN, nr. 27, 1949
Barizt i þrem lotum
Axel og Benjamín höfðu verið kunn-
ingjar í æsku, áður en Axel fór til Ame-
ríku. Síðan voru liðin mörg ár, Axel var
orðinn rakari í New York og giftux, en
Benjamín var matsveinn á strandferða-
skipi.
Einn dag stóð Benjamín fyrir utan
hrörlegt hús í hafnarhverfi í New York-
borg. Þar átti Axel heima og Benjamín
hafði lofað m'ður hans því að koma til
hans bréfi frá henni.
Það var fagnaðarfundur, þegar þeir
Axel hittust, en Benjamín gat ekki kom-
izt hjá að veita því eftirtekt, hve íbúðin
var lítil og húsgögnin fátækleg.
Axel sagðist vera hamingjusamasti mað-
urinn í heiminum, því að hann væri kvænt-
ur yndislegustu konunni, sem til væri.
Þau höfðu eignast erfingja fyrir misseri.
— Ég hef nóg að gera í rakarastofunni,
svo að það gerir ekkert til, þó að Karen
geti ekki unnið neitt inn. Hún hugsar
um bamið og heimilið, og það er nóg.
Rétt á eftir kom Karen inn í herberg-
ið, og Benjamín varð strax hrifinn af
henni. Hann hafð verið svo lengi á flæk-
ingi, að hann hafði næstum gleymt því,
hve mikil hamingja það er að eiga yndis-
lega konu og gott heimili. —
Hann heimsótti þau oft eftir þetta, en
hrifning hans af Karen óx svo mjög, að
hann áleit bezt að koma ekki oft — það
gat verið varasamt. Hann sá þann kost
vænstan að fara burt úr New York —
hann vildi helzt fara eitthvað langt í
burtu,
Benjamín var marga mánuði í burtu.
En hann varð að sjá Karen aftur, og
einn dimman haustdag fór hann inn í
rakarastofuna, þar sem Axel vann, og
bað hann um að klippa sig.
Axel sagði honum, að Karen hefði
verið lengi veik, en reynt að vinna hús-
verkin af veikum mætti. En einmitt þexma
morgun hafði hún lagzt í rúmið. Hann
hafði hringt í lækni, og nú bað hann
Benjamín að fara heim til Karenar og
vita, hvað læknirinn segði.
Benjamín gerði eins og Axel bað hann,.
en þó nauðugur. Læknirinn sagði, að
Karen væri alvarlega veik, en ætlaði þó
ekki að gera neinar ráðstafanir fyrst um
sinn, því að ef til vill myndi henni skána
af sjálfu sér.
Það fór vel á með þeim Karen, og hún
lét hann skilja það á sér, að hún vissi vel,
hve hrifinn hann var af henni. En hún
bað hann að hugsa ekki um það að sinni,
en vera um kyrrt hjá þeim og hjálpa
til á heimilinu, meðan hún væri veik.
Benjamín lofaði þessu og var í sjöunda
himni af eftirvæntingu ....
Benjamín vann heimilisstörfin á dag-
inn og sinnti barninu. Hann átti í harðri
baráttu við sjálfan sig að láta ekki und-
an ástríðunni og taka Karen í faðm sinn.
En hann stóðst freistinguna. Þannig liðu
þrjár vikur, en þá sagði læknirinn að við
svo búið mætti ekki lengur standa —
Karen væri hættulega veik af blóðleysi
og yrði annaðhvort að fara í sjúkrahús
eða upp í sveit, helzt suður í land, þar
sem sólskin væri og hiti.
— Bara að ég hefði efni á að láta Karen
fara upp í sveit, sagði Axel um kvöldið
við Benjamín. Hann sat lengi þögull og
um margar veltur eftir gólfinu.
var áhyggjufullur á svipinn.
Allt í einu stökk hann á fætur. — Ég
ætla að skreppa út, meðan Karen sefur.
Ég verð ekki lengi. Ef hún vaknar, skaltu
segja að ég hafi farið út til að kaupa
sígarettur.
Benjamín beið óþolinmóður og gekk
um gólf. Hvað gat Axel hafa dottið í hug?
Hann hafði aldrei séð hann þannig út-
lits fyrr. Hann hafði að vísu breytzt upp
á síðkastið — hann var orðinn horaður
og í augum hans brann óhugnanleg glóð.
Loks kom Axel. — Sefur Karen?
spurði hann. Þú mátt ekki láta hana vita
neitt um þetta. Hefur þú heyrt um
„Hvirfilbylinn frá Kansas4' — hnefa-
leikakappann, sem býður hverjum hundr-
að dollara, sem getur staðizt hann þrjár
lotur? — Ég hef aamið rnn að berjast við
hann annað kvöld.
— Ertu brjálaður — þú, sem ert alveg
óæf ður ?
— Getur verið, en mig vantar hundrað
dollara.
— Hann slær þig í kléssu í fyrstu lotu.
Láttu mig berjast við hann. Ég er tals-
vert æfður í hnefaleik og er auk þess
sterkari en þú. Vertu nú skynsamur og
láttu mig eiga við hann.
— Við Benjamín ætlum að skreppa út
i
| VEIZTU -?
I 1. íjr hverju er alúmíníum unnið?
| 2. Hver er harka þess?
| 3. Hvert er bræðslustig eters?
= 4. Hvað er langt frá Islandi til Noregs? =
1 5. Hvað eru margar Vestmannaeyja f
byggðar?
r 6. Hver orti Höfuðlausn?
I 7. Hvað voru skipstjórar jafnan nefndir |
til forna?
jj 8. Eftir hvern er óperan „Meistarasöngv- f
f ararnir"?
| 9. Hvenær var óperan „Rigoletto" fyrst j
leikin og hvar?
f 10. Eftir hvern er bókin „Færeyjar", sem =
Helgafell gaf út?
Sjá svör á bls. 14.
aiiimiiiiiiiifiiiiimiiiiiMMifiMimiiiiiiiiiiiiiifiifiMiifiiiiiiiiMiiiiiiimiiiiiMim**
FELUMYND
Það er maður á hlaupum. Hvar er hann?
og fá okkur ferkst loft, sagði Axel um
níuleytið kvöldið eftir.
— Já, farið út og komið aftur í góðu
skapi. Þið eruð báðir þreyttir, og hér ligg
ég og er til einskis gagns. — Þú! Axel
beygði sig niður og kyssti hana. Þú ert
lífið og sálin í öllu, og báðir förum við
þangað, sem sólin skín og fuglamir
syngja.
Hún kyssti hann ákaft.
— Ég skal koma með hundrað dollara
heim, sagði Axel, þegar þeir gengu niður
stigann. Ég hef Karen fyrir augunum
allan tímann. —
Húsið var fullt af áhorfendum, sem
voru komnir til að sjá „Hvirfilbylinn“
slá fífldjarfa rakarann í gólfið.
Þegar Axel gekk upp á pallinn, kvað
við hæðnishlátur um allan salinn. Hann
var eins og grannur drenghnokki við hlið-
ina á hnefaleikakappanum, sem klappaði
hughreystandi á öxlina á honum.
Þeir tókust í hendur og keppnin hófst.
Axel varðist vel og brá sér undan höggim-
um með snarræði og lipurð. Hann stóðst
fyrstu lotu með prýði, en í annari lotu
fór „Hvirfilbylurinn“ að sækja í sig veðr-
ið. Það fór að bera á æsingi meðal áhorf-
endana, þeir hrópuðu og stöppuðu. Allt
í einu kom kappinn eldsnöggu höggi á
Axel svo að hann féll. En á næsta augna-
bliki var hann staðinn upp aftur, og barð-
ist áfram, náfölur, en rólegur, þar til
hléið kom.
Fagnaðarlátunum ætlaði aldrei að linna,
þegar hann reikaði að stólnum til að
hvíla sig, og menn fóru að storka
„Hvirfilbylnum“ og segja honum að herða
sig.
Svo var merkið gefið. — -—
Hnefaleikakappinn spratt upp eins og
fjöður og nú hófst æðisgenginn bardagi.
Axel reyndi að verjast, en áður en hann
vissi af, fékk hann högg, sem þeytti hon-
Dómarinn fór að telja: — Einn, tveir,
þrír —
Framhald á bls. 14.