Vikan - 07.07.1949, Qupperneq 6

6
VIKAN, nr. 27, 1949
„Sleipt! Þilfarið! Vitleysa!“ hrópaði Larkin.
„Maðurinn hefur verið myrtur.“
í>að leið löng- stund áður en nokkur maður
bserði á sér. Loks heyrði Larkin hásan hlátur
að baki sér og leit við. Það var William Cuttle,
sem hlegið hafði. Þunnar varir hans voru
strengdar í yfirlætislegu brosi.
„Verið þér ekki að leika fábjána,“ sagði Cuttle
fyrirlitlega. „Þessi maður hefur ekki verið
myrtur. Honum hefur einfaldlega orðið fótaskort-
ur og brotið á sér hauskúpuna. Skiljið þér það
ekki ?“
Það var eitthvað það í rödd og framkomu
Cuttles, sem æsti Larkin upp. Hann átti mjög
illt með að þola suma menn, og Cuttle hafði
sérlega ill áhrif á hann.
„Þér eruð allánægður með yður, Cuttle,“ sagði
hann.
„Já, það er ég. Og hví skyldi ég ekki vera
það í þessu tilfelli. Þetta er sérgrein mín.“
„Jæja!“ sagði Larkin efagjarn.
„Já, það er það. Ég er leynilögreglumaður."
„Nei, hugsa sér, eruð þér það í raun og veru!“
hrópaði Larkin háðskur. „Og hvers konar?“
„Það eru aðeins til tvennskonar leynilögreglu-
menn. 33g er einn hinna réttdæmu."
„Nei, nú skjátlast yður. Það eru til þrenns-
konar leynilögreglumenn: áhugamenn, ríkislaun-
aðir atvinnumenn og sératvinnumenn. Hinir
síðasttöidu skipa stétt út af fyrir sig. Þeir taka
peninga fyrir störf sín. Þér eruð í þeirra hópi,
Cuttle."
„Auðvitað!“ svaraði William Cuttle. „Hafið
þér nokkurn tíma heyrt talað um fyrirtæki að
nafni Inland & Oceanic Underwriters ?“
„Jæja, svo þér eruð starfsmaður hjá trygg-
ingafélagi. Þá er skiljanlegt, að þér hafið ekkert
vit á morðum."
„Verið þér ekki að þessari vitleysu um morð,“
sagði Cuttle óþolinmóður. „Þetta er greinilegt
slys. 1 fyrsta lagi var maðurinn morfínneyt-
andi og í öðru lagi — —“
„Mjög gáfulegt, Cuttle. Þér dragið þessa á-
lyktun út frá sárunum, sem eru á vinstri hand-
legg hans. Og ég sem hélt, að þau hefðu komið,
þegar hann datt!“
Cuttle skildi ekki háðið hjá Larkin og svar-
aði grafalvarlega:
„Nei, þetta eru för eftir morfíndælu. Þau
sjást ævinlega á morfínneytendum. Og það er
enginnn efi á því, hvernig þetta hefur átt sér
stað. Maðurinn hefur verið undir áhrifum og
því svo máttfarinn, að hann hefur hrasað. Og
í fallinu hefur hann rekið höfuðið í lestarops-
karminn og brotið hauskúpuna."
„Það hefur sveimér verið fall í lagi! Það
hefur ekki einungis mölvað á honum höfuðið,
heldur líka snúið við vösum hans!“
„Ó, það!“ Cuttle bandaði með hendinni, eins
og það væri algjörlega einskis virði. „Það hefur
einhver af þriðja farrýmisfarþegum átt leið
fram hjá og notað tækifærið til þess að skoða
í vasa hans. Það sannar ekkert.“
„En það gæti víst ekki verið, að einhver hafi
drepið hann til þess að ná í eitthvað, sem hann
hefði í vörunum ?“ spurði Larkin.
Cuttle hló storkandi.
„Gáfaður morðingi, eða hitt þó heldur," sagði
hann við Larkin. „Ef yður langaði til þess að
koma einhverjum fyrir kattarnef hér á skipinu,
hvað munduð þér gera? Fleygja honum fyrir
borð auðvitað. Þér munduð ekki vera svo vit-
laus að ganga svo frá líkinu, að allir gætu skoð-
að það.“
„Nei, ekki ef mér ynnist tími til að fleygja
því fyrir borð!“ svaraði Larkin. „En segjum
nú, að ekki hafi unnizt tími til þess — —“
Cuttle þagði. Hann kveikti sér í vindlingi og
fleygði eldspýtunni yfir borðstokkinn og stakk
höndunum djúpt niður í frakkavasana. Andlit
hans varð stíft og harðneskjulegt eins og venju-
lega, er hann fylgdist með aðförum tveggja há-
seta, sem tóku lík Arthurs Bonners og báru
það á börum aftur á skipið.
„Það er nú svo“, muldraði hann. „Það er víst
bezt að fara niður og fá sér bjór.“
Fólkið yfirgaf staðinn hvert á fætur öðru.
Larkin stóð kyrr og horfði á hásetana, er þeir
hurfu á brott með börurnar. Fyrst er þeir voru
komnir úr augsýn, tók hann eftir Dorothy —.
6. KAFLI
Dorothy stóð og lét hallast upp að stoð einni.
Hún var klædd hvítum ullarfrakka og hafði
brett kraganum upp. Það var eitthvað við útlit
hennar, er hún stóð þarna og skalf i morgun-
kuldanum, sem minnti Larkin á lítið lamb, sem
villzt hafði frá hjörðinni og stóð í höm undir
kofavegg. Hann var raunar viss um, að það var
ekki af kulda að hún skalf, heldur einhverju
öðru. Hún var sem lömuð. Hún glápti á hann,.
án þess hún virtist sjá hann. Svipur hennar
minnti á mann, sem gekk í svefni. Hann gekk
til hennar. Hún hélt áfram að glápa á hann, eða
í gegnum hann. Svipur hennar var alltaf hinn
sami.
„Góðan daginn, Dorothy", sagði Larkin.
„Góðan daginn."
Rödd hennar var fjarlæg eins og miðils-
rödd.
„Þetta er Arthur, er það ekki?“ spurði Larkin
og undraðist sjálfur, hvað hann gat verið nær-
gætinn í málrómi.
„Jú,“ svaraði hún.
Hún starði ennþá á hann með sama tómleysis-
augnaráðinu.
„Reynið að gráta, Dorothy", sagði Larkin
blíðlega. „Lofið tárunum að renna eins og þau
vilja. Yður mun verða léttir af því.“
„Ég get ekki grátið, Glen.“ Hún horfði alltaf
á hann án þess að sjá hann. „Ég get ekki grátið.
Tárakirtlamir eru þurrir. Það er eins og mér
sé sama um allt.“
„Já, ég skil það svo vel, en reynið samt, Dot.
Þér megið gjarnan styðjast við öxl mína, er þér
grátið, það sér okkur enginn.“
Dorothy hristi höfuðið sljólega. En allt í einu
virtist sem hún vaknaði af dvala. Það var skelf-
ing i augum hennar, og þau voru eins og augu í
barni, sem hefur haft martröð. Hún rétti fram
höndina og greip í handlegg Larkins. Hann
fann neglur hennar nema við hold sitt.
„Komið, Glen — við skulum fara!“
„Fara?-------Hvert?“
„Bara héðan burtu."
Larkin tók að ganga frameftir skipinu.
Dorothy hélt enn með krampakenndu taki um
handlegg honum. Hún gekk við hlið hans með
löngum skrefum og fyrirmannlegu fasi. Hann
lét hana ráða ferðinni. Hún hélt áfram út að
bógnum, eins og hún vildi helzt fara hraðara en
skipið sjálft.
Blessað
barnið!
Teikning eftir
George McManus.
Pabbinn: Þetta er mynd af Indíánakerlingu með barnið Pabbinn: Það er einhver að hringja, Bíddu, Lilli minn.
sitt á bakinu, vinur minn. Pabbi kemur rétt strax aftur og ætlar að segja drengnum
sínum meira um Indíána.
Bréfberinn: Hér er bréf til þín. Það er ófrímerkt og þú Pabbinn: Góður guð!
verður að borga krónu fyrir það. Hvar er Lilli?
Pabbinn: Það er ég viss um, að ekkert er í þvi nema
reikningur.