Vikan - 14.07.1949, Síða 5

VIKAN, nr. 28, 1949
5
■ I M lll 11 M I M V WM )% M I
Dóttir miljónamæringsins
10
Sakamálasaga
eftir Lawrence G. Blochman
Er þau voru komin svo langt, að lengra varð
ekki farið, sleppti hún handlegg hans. Hún studdi
olboganum á borðstokkinn, lyfti höfðinu og and-
aði djúpt að sér og með áfergju þokufullt loftið,
á meðan hún hlustaði á öldugjálfrið við skips-
hliðina. Larkin sneri sér að henni. Bak við hana
sá hann rísandi sólina, sem reyndi að brjóta sér
leið gegnum þokuna. Eldrauður sólarbjarminn,
sem klauf þokufullt morgunloftið, minnti á
geislana í japanska gunnfánanum.
Dorothy stóð lengi þegjandi og sneri baki aö
sólinni og horfði hátt. Larkin fannst, eins og
hún væri að leita ráða og styrks hjá himninum
og hafinu. Er hún talaði, virtist sem hún væri
að svara spurningu, sem hún botnaði ekki vel í:
„Það er víst bezt að hafa það svo.“
„Hafa hvað svo Dorothy ?“
Hún hélt áfram að horfa fram fyrir sig, en
svaraði:
„Arthur.Það er svo hreint og fagurt og svo
stórfenglegt hér úti------. Ég á við, að bezt sé,
að honum sé sökkt í hafið.“
„Þér ætlið sem sagt ekki að gera kröfu til
líksins?"
Hún hristi höfuðið.
„Hví skyldi ég gera það? Til þess, að hann
verði grafinn í vígðum reit. Eða til þess, að hægt
verði að setja legstein á leiði hans? Nei, það
verður einungis til þess að vekja óþægilegar
minningar í hugum margra manna. Ég er raun-
ar eina manneskjan, sem get sagt, að ég hafi
góðar minningar tengdar við Arthur. Og mínar
minningar get ég ekki grafið í stein. Þær eru
grópaðar í hjarta mitt.“
Hún þagnaði. Larkin virtist rödd hennar
ætla að bresta, en svo varð ekki. Það var
ennþá mikil harka i henni, alltof mikil harka.
Hann sagði:
„Ég hélt, að þér munduð láta undan og fara
að eins og flestir mundu gera. Þér voruð líka
komin á fremsta hlunn með það. Hversvegna
látið þér ekki undan ? Hversvegna lokið þér
yður ekki inni í klefa yðar og grátið eins og
þér hafið þörf fyrir?“
Dorothy dæsti.
„Frú Greeve!" sagði hún stuttaralega.
„Hvað um hana?“ spurði Larkin.
„Ó, hún er hiæðilega ímyndunarveik!"
„Hvernig þá?"
„Út af því, sem komið hefur fyrir.“
„En hvernig veit frú Greeve það?“ hrópaði
Larkin steinhissa. „Ég hef ekki séð hana á
þilfari."
Dorothy hristi höfuðið.
„Ég veit það ekkií. Ég vissi ekki hvenær
hún kom niður í nótt. En þegar ég vaknaði,
sat hún á rúmstokknum alklædd. Tennurnar
glömruíu í munni hennar."
„En hún hefur þó verið með það mikla
skynsemi, að hún gat sagt þér, hvað gerzt
hafði."
„Hún óð úr einu í annað, svo að illt var að
henda reiður á, hvað hún var að fara. En samt
skildi ég svo mikið, að eitthvað voðalegt hlaut
að hafa komið fyrir og rauk því upp á þilfar."
„Vissuð þér ekki, að bróðir yðar var um borð,
fyrr en þá?“
„Jú, ég vissi það í gærkvöldi," svaraði
Dorothy lágt. „Þá sá ég hann.“
,.En þegar við töluðum saman i gær, áttuð
þér engan bróður!"
„Þetta er ekki fallega sagt, Glen!“ sagði
Dorothy. „Þér hafið áreiðanlega þekkt Arthur.
Svo að þér hefðuð átt að skilja, að ég vildi ekki
ræða um hann."
„Hvernig komst hann um borð?“
„Ég veit það ekki.“
„Hann hafði verið látinn laus til reynslu, var
það ekki?“
„Jú,“ svaraði Dorothy ósjálfrátt, en áttaði sig
svo. „Hvernig vitið þér það?“
Larkin lét sem hann hefði ekki heyrt spurn-
ingu hennar og sagði:
„Þá getur hann ekki hafa haft neitt vega-
bréf. Hjálpuðuð þér honum til þess að komast um
borð?"
„Nei, auðvitað ekki!“
„Það hefur þá verið af einskærri tilviljun, að
hann lenti um borð í sama skipi og þér.“
„Nei. Það veit ég annars ekkert um. Ó, hvað
ætli það dugi, að ég sé að ljúga að yður, Glen?
Auðvitað veit ég af hverju hann kom um borð.
Hann var að elta mig.“
„Af hverju?"
„Peningar!" svaraði hún stutt og laggott.
„Hefur hann reynt að knýja út úr yður
peninga ?“
„Nei, ég hef af fúsum vilja látið honum í té
peninga síðan — ég á við síðan hann losnaði úr
fangelsinu. Það hefur aldrei komið til, að hann
vildi neyða út úr mér peninga. Ég hef hjálpað
honum af því að hann er bróðir minn, og ég gat
því ekki hugsað mér, að hann yrði að þola skort.
Pabbi gerði Arthur arflausan fyrir mörgum
árum. Ég býst við að Arthur hafi verið í mikilli
spilaskuld, og þegar hann varð þess visari, að
ég væri á förum, hefur hann laumast um borð."
Larkin klappaði bliðlega á hönd henni.
„Þér eruð holl, verð ég að segja. Þér hylmið
stöðugt yfir gerðir bróður yðar, er ekki svo?“
„Ég skil yður ekki.“
„Það var þó að minnsta kosti Arthur, sem
átti sök á því, að faðir yðar svipti sig lífi?
„Nei," hversvegna segið þér þetta?"
„Svipti hann sig ekki lífinu vegna einhvers,
sem Arthur gerði?"
„Nei, alls ekki! Það kemur ekki til greina.
Ó, Glen, eigum við ekki að hætta þessu tali?
Þér eruð verri en lögreglan, jafnvel ennþá
leiðinlegri en blaðamenn. Og þér eruð alveg að
gera út af við mig. Á nóttinni vakna ég við það,
að mér finnst þér vera að spyrja mig í þaula.
Ég get aldrei losnað við yður. Ég hata þessar
spurningar. Ég hata blaðamenn, ég hata blöðin.
Ég veit, að ef blöðin komast á snoðir um dauða
Arthurs verður allt vitlaust á ný. Fréttaritarar
og ljósmyndarar munu þá leggjast á mig eins
og hrafn á hræ, þegar er ég hef stigið fæti á
land í Honolulu. Ég get ekki þolað þetta, Glen.
Það eyðileggur allt fyrir mér. Það fer með
allar mínar framtíðaráætlanir. Þér — —“
„Hver myrti bróður yðar?“ skaut Larkin
inn i.
Skelfingarsvipur kom á andlit henni.
„Það — það veit ég ekki,“ sagði hún.
„Og þér grunið engan “
„Nei, nei. Hann hefur ekki verið myrtur.
Þetta var slys. Þér heyrðuð, hvað skipstjórinn
og Bioki læknir sögðu."
„Það var nú hvorki satt né sennilegt," svar-
aði Larkin. „Hver — —“
„Ó, þegið þér Glen! Ég vil hvorki né get lát-
ið yður yfirheyra mig. Ef ég fer að tala um
þetta fæ ég bara móðursýkiskast, miklu verra
heldur en frú Greeve. Og það get ég ekki leyft
mér, vinur minn!
Vinur minn. Hún sagði það, án þess að hugsa
um það, en Larkin sá fyrir sér ungan, hávaxinn,
ljóshærðan mann með breitt og alltof fallegt
bros á vörum. Hann mælti:
„Ef til vill vilduð þér heldur gráta við öxl
unnustans? Á ég að ná í herra Frayle?"
„Nei, alls ekki! Ég vil helzt ekki tala við
hann núna. Hann hataði Árthur. Nei, ég get
ekki séð hann núna. Ég vil heldur tala við yður.
Það er að segja, ég vildi langhelzt vera ein. Mig
langar til þess að hugsa. Hugsa um lítinn dreng
með hendurnar fullar af rauðum, klistruðum
brjóstssykri og andlitið kámugt af sykurleðju.
Ég man líka — —“
Hún tók að gráta. Tvö stór tár runnu niður
fölar kinnarnar.
„Gott og vel, Dorothy," sagði Larkin og
þrýsti hönd hennar. „Ég skal fara. En ef þér
skylduð þurfa á minni hjálp að halda--------“
Hún svaraði ekki, en endurgalt honum með
því að þrýsta hönd hans á móti.
Hann fór frá henni. Hún stóð ein eftir, hraust
og dugmikil og starði án afláts út á hafið.
Þegar Larkin var kominn inn í klefa sinn,
hringdi hann og bað að færa sér kaffi. Síðan
tók hann sér sæti á rúmstokknum, setti tösku
eina á hné sér og þar ofan á ritvélina, setti í
hana nýtt blað og tók að hamra á hana:
tJ'ti á miðju Kyrrahafi hefur dauðinn enn
heimsótt Bonner fjölskylduna, sem nýlega
veitti þessum skelfilega vágesti viðtöku, er
P. G. Bonner, silkikóngurinn frægi, fannst
dauður með byssukúlu í höfðinu í Washing-
ton.
I dag liggur sonur hans Arthur Bonner,
kunnur afbrotamaður, látinn á þilfari
japanska skipsins Kumu-maru. Hann er
höfuðkúpubrotinn.
Dorothy Bonner, erfingi miljónanna, er
einnig um borð í sama skipi, og óttast hún,
að sömu örlög biði sín, áður en skipið leggur
til hafnar í Honolulu. Skip þetta hefur með-
ferðis stríðsvarning.
Það er mönnum hulin ráðgáta, hvernig
hinn svarti sáuður Bonner fólksins hefur
látið lífið, sem og það, hvernig hann hefur
komizt um borð vegabréfslaus. Nafn hans
er og ekki á farþegaskrá.
Þótt skipslæknirinn telji, að maðurinn
hafi látizt af slysförum, er allt, sem bendir
til þess, að úm morð sé að ræða.
Larkin hallaði sér aftur á bak og kveikti sér
í vindlingi. Beasley mundi verða glaður við þetta
viðbragð. Auðvitað ætlaði Larkin ekki að senda
þetta fyrr en búið væri að sökkva líkinu í sæ.
TJr því að Dorothy vildi, að bróðir hennar fengi
þessa hinztu meðferð, ætlaði hann ekki að
sanna, hver hann í rauninni væri, með því að
fara til loftskeytamannsins. Svo mikið tillit tók
hann til hennar. Auk þess mundi sagan bara
verða betri fyrir vikið . . . Og vel gat verið, að
Fujiwara skipstjóri vissi, hver laumufarþeginn
var.
Larkin rétti allt í einu úr sér. Óþægileg
hugsun flaug gegnum hug hans. Hver vissi
nema hann væri undirrótin að dauða Arthurs.
Hafði hann ekki hótað að stefna skipstjóranum
fyrir lögreglurétt í Honolulu út af laumufarþeg-
anum ? Setjum nú svo, að Bonner hafi verið